0112-KDSL1-1.450.165.2020.4.SJ

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 23 stycznia 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.), uzupełnionego pismem z dnia 14 lipca 2020 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r) oraz pismem z dnia 17 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa (świadczenie kompleksowe) – wstęp na bal karnawałowy dla dzieci wraz z zapewnieniem drobnego poczęstunku, występu brzuchomówcy lub magika lub klauna, dyskoteki oraz możliwością skorzystania ze sprzętu sportowego

Opis:

**

Spółka będzie świadczyć usługę organizacji balu karnawałowego dla dzieci za opłatą wpisowego. Bal będzie przeprowadzony w hali sportowej dzierżawionej przez Spółkę. W ramach wpisowego podczas balu dzieci otrzymają drobny poczęstunek, tj. soczek i batonik. Zorganizowany będzie także występ brzuchomówcy lub magika lub klauna. Dzieci będą mogły korzystać podczas trwania balu ze sprzętu sportowego typu piłki, ringo, koło hula hop oraz odbędzie się dyskoteka. Oferta skierowana jest do osób fizycznych, klubów i stowarzyszeń sportowych oraz przedsiębiorców.

Rozstrzygnięcie: Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne

Stawka podatku od towarów i usług: 8%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 65 załącznika nr 3 do ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2020 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. usługi (świadczenia kompleksowego) według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)) na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 21 lipca 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz 25 sierpnia 2020 r. o wskazanie przedmiotu wniosku.

W treści wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący szczegółowy opis usługi.

Spółka będzie świadczyć usługę organizacji balu karnawałowego dla dzieci za opłatą wpisowego. Bal będzie przeprowadzony w hali sportowej dzierżawionej przez Spółkę. W ramach wpisowego podczas balu dzieci otrzymają drobny poczęstunek, tj. soczek i batonik. Zorganizowany będzie także występ brzuchomówcy lub magika lub klauna. Dzieci będą mogły korzystać podczas trwania balu ze sprzętu sportowego typu piłki, ringo, koło hula hop oraz odbędzie się dyskoteka. Oferta skierowana jest do osób fizycznych, klubów i stowarzyszeń sportowych oraz przedsiębiorców.

Wnioskodawca wyjaśniał, że bal karnawałowy dla dzieci organizowany jest na zlecenie innego podmiotu w ramach zamówienia na organizację ferii zimowych dla dzieci. Bal karnawałowy to mała impreza dla społeczności lokalnej (dzieci uczestniczących w feriach zimowych), na którą nie są specjalnie dystrybuowane bilety wstępu. Biletem jest wniesiona opłata przed balem, sprzedawane we własnym zakresie i na własne ryzyko. Wynagrodzeniem osiąganym przez Spółkę jest dochód ze sprzedaży biletów oraz wynagrodzenie otrzymane od podmiotu zlecającego organizację balu. (…) płaci za koszty poniesione podczas imprezy, tj. soczek, batonik, ewentualny występ klauna czy magika. Spółka nie podpisuje również żadnych umów z klubami, stowarzyszeniami sportowymi czy przedsiębiorcami.

Spółka wskazała, że zasadniczą usługą jest organizacja balu karnawałowego dla dzieci za opłatą wpisowego. Natomiast pozostałe usługi, tj. występ klauna czy magika, możliwość korzystania ze sprzętu sportowego, poczęstunek w postaci soczku i batonika to usługi pomocnicze wliczone w cenę biletu wstępu.

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (usługi).

Należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Natomiast aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Z kolei czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie złożone (kompleksowe), obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia złożonego (kompleksowego).

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96 stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

• w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen, Trybunał wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT (podatek od towarów i usług). W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku),
• w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP Trybunał wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).
• w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r w sprawie C-18/12 Město Žamberk Trybunał wskazał, że w odniesieniu do istnienia jednego złożonego świadczenia w postępowaniu głównym należy przeanalizować, czy sprzęt znajdujący się w danym parku wodnym tworzy całość w taki sposób, że wstęp do tej całości stanowi jedno świadczenie, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. W tym względzie, jeśli – jak w niniejszej sprawie – jeden rodzaj biletu wstępu oferowanego dla parku wodnego uprawnia do wstępu do całego kompleksu, bez jakiegokolwiek rozróżnienia w zależności od rodzaju faktycznie używanych urządzeń, sposobu i czasu trwania ich używania przez okres ważności biletu wstępu, okoliczność ta stanowi istotną wskazówkę na istnienie jednego świadczenia złożonego (pkt 32 wyroku).

Podsumowując zatem powyższe, świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej), niezależnie opodatkowane świadczenia.

Pod poz. 65 załącznika nr 3 do ustawy wskazano „Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne” – bez względu na symbol PKWiU.

W wyroku w sprawie C-3/09 Erotic Center BVBA w pkt 16 Trybunał wskazał, że pojęcie wstępu do kina należy tłumaczyć zgodnie ze zwyczajnym znaczeniem tych określeń. Następnie w pkt 17 doprecyzował, ze poszczególne wydarzenia i obiekty wymienione w kategorii 7 akapit pierwszy załącznika H do szóstej dyrektywy łączy w szczególności to, że są one dostępne dla publiczności po uprzednim zapłaceniu za wstęp, co przyznaje ogółowi osób, które zapłaciły za wstęp, prawo do zbiorowego korzystania ze świadczeń kulturalnych i rozrywkowych właściwych tym wydarzeniom lub obiektom. Powyższa definicja wskazuje na dość szeroki zakres pojęcia wstępu i obejmuje wszelkiego rodzaju wstępy na imprezy kulturalne i rozrywkowe właściwe wymienionym w tym przepisie wydarzeniom i obiektom.

Natomiast słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 65 załącznika nr 3 do ustawy, należy rozumieć możliwość wejścia „gdzieś”, prawo uczestniczenia w „czymś”, przy czym nie ma znaczenia forma biletu, tzn. czy jest to jednorazowy bilet wstępu, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

W ustawie nie znajdziemy również definicji sformułowania „dyskoteki” czy „sale taneczne”, użytych w ww. przepisach. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. (www.sjp.pwn.pl), przez „dyskotekę” należy rozumieć zabawę młodzieżową, na której tańczy się przy muzyce disco; też: lokal, w którym odbywają się takie zabawy. Natomiast „sala” oznacza duże pomieszczenie przeznaczone na zebrania, uroczystości, widowiska itp. Z przywołanej definicji można wywnioskować, że sale taneczne będą pomieszczeniami, w których mogą odbywać się imprezy taneczne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że świadczenie, za które Wnioskodawca pobiera opłatę (opłata wpisowa) jest świadczeniem złożonym, w którym świadczeniem głównym jest wstęp na bal karnawałowy dla dzieci. Wstęp w okolicznościach opisanej sprawy jest rozumiany jako „prawo do uczestniczenia w czymś”. W tym przypadku jest to prawo do uczestniczenia w balu karnawałowym dla dzieci organizowanym przez Wnioskodawcę.

W cenie opłaty wpisowej mieszczą się czynności związane z organizacją balu karnawałowego, niezbędne do wyświadczenia usługi głównej lub podnoszące standard świadczenia usługi głównej (oprawa balu, wystrój sali, zespół muzyczny, wyżywienie). Zatem świadczoną przez Wnioskodawcę usługę organizacji balu karnawałowego, tj. imprezy o charakterze rozrywkowym, gdzie w ramach opłaty wpisowej uczestnicy otrzymują dodatkowe świadczenia należy uznać za usługę złożoną, dla której usługę zasadniczą stanowi wstęp na imprezę rozrywkową, a pozostałe usługi są usługami pomocniczymi.

Świadczenia dodatkowe, które obejmuje ww. opłata, takie jak występ klauna czy magika, możliwość korzystania ze sprzętu sportowego, poczęstunek w postaci soczku i batonika oraz dyskoteka, nie stanowią celu samego w sobie i należy je traktować jako element pewnej większej całości, stanowiącej jedno świadczenie, w którym usługa wstępu na bal karnawałowy ma charakter usługi głównej.

Tym samym świadczona przez Wnioskodawcę usługa wstępu na bal karnawałowy jest usługą, której podstawową cechą jest przyznanie prawa wstępu na bal, dodatkowy zaś element tego świadczenia jest drugorzędny.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że świadczoną przez Wnioskodawcę usługę organizacji balu karnawałowego dla dzieci, gdzie w ramach jednej opłaty zapewnione są dodatkowe świadczenia, takie jak występ klauna czy magika, możliwość korzystania ze sprzętu sportowego, poczęstunek w postaci soczku i batonika oraz dyskoteka, uznać należy za usługę złożoną, dla której usługę zasadniczą stanowi wstęp na bal karnawałowy, a pozostałe usługi są usługami pomocniczymi.

Uzasadnienie klasyfikacji usługi

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 42a ustawy – wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;
2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług niezbędną do:
   1. określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,
   2. stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;
3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi.

Zatem w przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy).

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (obecnie 8 %)” wymienione zostały towary i usługi objęte obniżoną stawką podatku. I tak pod poz. 65 tego załącznika wskazano „Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne” – bez względu na symbol PKWiU.

Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca objął obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8% usługi związane z rozrywką i rekreacją, lecz wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisana usługa stanowi usługę rozrywkową w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Świadczona przez Wnioskodawcę usługa spełnia zatem przesłanki do objęcia jej obniżoną do 8% stawką VAT na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 65 załącznika nr 3 do ustawy.

Podsumowując, usługa rozrywkowa polegająca na umożliwieniu wstępu na organizowany bal karnawałowy dla dzieci – zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 65 załącznika nr 3 do ustawy – podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 8%.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43 300 Bielsko Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do wykonywania świadczenia kompleksowego tożsamego pod każdym względem ze świadczeniem kompleksowym będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do świadczenia kompleksowego będącego jej przedmiotem, które zostało wykonane po dniu, w którym WIS została doręczona.

Niniejsza WIS wygasa z mocy prawa w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku odnoszących się do towaru albo usługi będących jej przedmiotem, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których WIS stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji, stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej, służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).

**