Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, dystrybucji i sprzedaży produktów żywnościowych. Jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT UE. W ramach działalności sprzedaje towary kontrahentom zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych państwach Unii Europejskiej. Towary transportowane są z Polski do magazynów kontrahentów lub do magazynów prowadzonych na ich zlecenie przez podmioty trzecie. Spółka klasyfikuje te transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT) i planuje dokumentować je za pomocą następujących dokumentów: faktura, dokument wydania z magazynu (WZ), międzynarodowy list przewozowy CMR oraz oświadczenie kontrahenta potwierdzające odbiór towarów. Organ podatkowy uznał, że przedstawione przez Spółkę dokumenty stanowią wystarczające dowody na to, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy w innym kraju Unii Europejskiej. W związku z tym Spółka ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT do tych transakcji, pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów określonych w ustawie o VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2020 r. (data wpływu 4 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki VAT (podatek od towarów i usług) dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów od 1 stycznia 2020 r. – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów od 1 stycznia 2020 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
X (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, dystrybucji oraz sprzedaży produktów żywnościowych. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE (na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych).
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje różnego rodzaju produkty oraz inne towary (dalej łącznie: „Towary”) do kontrahentów zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE nadanymi im w tych państwach (dalej: „Kontrahenci”).
Towary są transportowane z Polski do innych państw Unii Europejskiej, do magazynów Kontrahentów albo magazynów prowadzonych na zlecenie Kontrahentów przez podmioty trzecie. Transport jest najczęściej realizowany przez podmioty trzecie (przewoźników) działających na rzecz Kontrahentów.
Spółka traktuje ww. transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: „WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów)”) i wykazuje je odpowiednio w składanych przez siebie deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących VAT-UE. Spółka rozważa dokumentowanie takich transakcji kompletem następujących dokumentów dotyczących każdej takiej transakcji:
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. dokumenty przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego stanowią łącznie wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że Spółka jest uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT?
Zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2020 r. w polskim porządku prawnym obowiązują nowe przepisy Rozporządzenia UE w zakresie dokumentowania wywozu towarów do innego kraju Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia UE, do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
Ust. 3 tego artykułu precyzuje, że do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
Powyższe przepisy Rozporządzenia UE obowiązują bezpośrednio w polskim porządku prawnym, ale nie zastępują przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentowania WDT. Rozporządzenie UE określa dokumenty, których posiadanie gwarantuje domniemanie dostarczenia towarów do innego państwa Unii Europejskiej i pozwala na zastosowanie preferencyjnego opodatkowania takich dostaw, bez względu na to, jakie wymogi dokumentacyjne są przewidziane w ustawodawstwie krajowym danego państwa członkowskiego. Przepisy te wyznaczają standard obowiązujący w całej Unii Europejskiej, kreując uprawnienie dla podatników dokonujących transakcji wewnątrzwspólnotowych. Nie należy ich interpretować jako zaostrzenie warunków dokumentacyjnych dla zastosowania preferencyjnego opodatkowania WDT przewidzianych przepisami krajowymi państw członkowskich.
Przepisy ustawy o VAT w zakresie wymogów dokumentacyjnych dla WDT obowiązują nadal, równolegle z przepisami Rozporządzenia UE. Podatnicy mają prawo zastosować się do przepisów Rozporządzenia UE w celu zagwarantowania sobie domniemania wywozu towarów, ale nie mają takiego obowiązku. Mogą stosować 0% stawkę VAT dla WDT na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT.
Taką interpretację relacji przepisów krajowych do przepisów Rozporządzenia UE potwierdzają Noty wyjaśniające (ang. Explanatory notes), opublikowane w grudniu 2019 r. przez służby Komisji Europejskiej w odniesieniu do przepisów określanych ogólnie jako „2020 Quick Fixes”, obejmujących także nowe przepisy Rozporządzenia UE dotyczące dokumentowania WDT. Noty wyjaśniające wskazują wprost, że państwa członkowskie mogą ustalać we własnym prawie krajowym inne, bardziej elastyczne domniemania w zakresie dowodzenia wywozu towarów. Wówczas podatnik może korzystać z domniemania przewidzianego przepisami Rozporządzenia UE lub przepisami krajowymi, w zależności od tego, które warunki podatnik spełni. Bardziej elastyczne krajowe przepisy w zakresie dokumentowania WDT mają ciągle zastosowanie. Sam fakt, że warunki zastosowania domniemania z Rozporządzenia UE nie są spełnione, nie oznacza automatycznie, że nie ma zastosowania zwolnienie z art. 138 Dyrektywy VAT. W takim przypadku dostawca musi udowodnić, że warunki dla zastosowania zwolnienia (w tym dotyczące transportu) są spełnione.
Potwierdziło to również Ministerstwo Finansów w „Komunikacie w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet Quick Fixes”, opublikowanym na oficjalnej rządowej stronie internetowej. Fragment tego komunikatu brzmi:
„Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne”.
Dokumentowanie wywozu w WDT może więc odbywać się zgodnie z wymogami przepisów ustawy o VAT, na dotychczasowych zasadach. Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. jest ona uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT do realizowanych przez siebie WDT, na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 3 i 11 ustawy o VAT (przy założeniu spełnienia dodatkowo warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT).
Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według 0% stawki VAT, pod warunkiem że:
W myśl art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, tj.:
Jednocześnie, art. 42 ust. 11 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
Przepisy te były przedmiotem uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10). W uchwale tej Sąd stwierdził, że „w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy VAT, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 o.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”. Dodatkowo sąd ten orzekł, że „(`(...)`) już z uwzględnieniem dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 p.t.u., nie mają charakteru dowodów bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami – co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności – może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”. Sąd stanął więc na stanowisku, że w razie braku dokumentów podstawowych (wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT) podatnik może powołać dokumenty pomocnicze (wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT lub inne).
Należy też zauważyć, że wyrażenie „w szczególności” użyte w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT oznacza, że wymienione tam dokumenty stanowią katalog otwarty, i dopuszczalne jest posłużenie się jeszcze innymi dokumentami, które łącznie z pozostałymi posiadanymi dokumentami potwierdzają wywóz towarów do innego kraju Unii Europejskiej.
Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla WDT wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust 11 ustawy o VAT bądź innymi dokumentami. Ważne, aby dokumenty te łącznie potwierdzały fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Takie stanowisko przedstawił również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej nr 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU z dnia 10 lutego 2020 r.
W ocenie Spółki, dokumenty wymienione w opisie zdarzenia przyszłego, które byłyby gromadzone przez Spółkę, łącznie potwierdzają wywóz towarów z Polski do innego kraju Unii Europejskiej. Dokumenty te uzupełniają się wzajemnie, ale jednocześnie zawierają pewne informacje wspólne, pozwalające na powiązanie ich ze sobą nawzajem oraz z konkretną transakcją lub transakcjami WDT. Są one spójne treściowo. Łącznie, jednoznacznie potwierdzają, że towary zostały wywiezione z Polski do innego kraju Unii Europejskiej. Zapewniona jest też ich integralność oraz autentyczność pochodzenia. Dotyczy to również dokumentu oświadczenia, który otrzymywany byłby e-mailem w formie skanu podpisanego dokumentu, zgodnie z ustaleniami z Kontrahentami. Przepisy ustawy o VAT nie uzależniają zastosowania 0% stawki VAT od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. W konsekwencji należy uznać, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. Dopuszczalność stosowania takiej formy potwierdzona została w ww. Notach wyjaśniających. Z wyjaśnień Komisji Europejskiej wynika, że Rozporządzenie UE nie przewiduje żadnych szczególnych zasad w zakresie formy dokumentów stanowiących dowód wysyłki lub transportu towarów. Państwa członkowskie powinny być więc elastyczne w tym zakresie i nie narzucać surowych ograniczeń (np. wymagając wyłącznie formy papierowej), ale akceptować również elektroniczne wersje takich dokumentów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`) – art. 7 ust. 1 ustawy.
Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.
Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:
Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.
Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, dystrybucji oraz sprzedaży produktów żywnościowych. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny oraz jako podatnik VAT UE (na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych).
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje różnego rodzaju produkty oraz inne towary do kontrahentów zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE nadanymi im w tych państwach.
Towary są transportowane z Polski do innych państw Unii Europejskiej, do magazynów Kontrahentów albo magazynów prowadzonych na zlecenie Kontrahentów przez podmioty trzecie. Transport jest najczęściej realizowany przez podmioty trzecie (przewoźników) działających na rzecz Kontrahentów.
Spółka traktuje ww. transakcje jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i wykazuje je odpowiednio w składanych przez siebie deklaracjach VAT oraz informacjach podsumowujących VAT-UE. Spółka rozważa dokumentowanie takich transakcji kompletem następujących dokumentów dotyczących każdej takiej transakcji:
Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. dokumenty przedstawione w opisie sprawy stanowią łącznie wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że Spółka jest uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy.
Wskazać należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:
Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.
W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).
Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest opodatkowana według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:
Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.
Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.
Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:
– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
W myśl art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:
Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.
W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.
Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.
Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.
Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.
Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało – również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.
Odnosząc powyższe do wątpliwości Wnioskodawcy należy uznać, że dowody (komplet dokumentów), których zebranie rozważa Spółka do dokumentowania każdej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, tj.:
stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które – jak wynika z opisu sprawy – łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Natomiast, gdy transport organizowany i wykonywany jest przez Spółkę dowody (komplet dokumentów), których zebranie rozważa Wnioskodawca do dokumentowania każdej transakcji wewnątrzwspólnotowej, tj.:
stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, jednakże wyłącznie w przypadku, gdy pisemne oświadczenie Nabywcy, którym będzie dysponował Wnioskodawca, będzie zawierać wszystkie elementy dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 4 ustawy.
Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. komplet dokumentów, którym każdorazowo będzie dysponował Wnioskodawca – w przypadku realizacji transportu przez podmioty trzecie (przewoźników) – przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego stanowi łącznie wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, a w konsekwencji, że Spółka jest uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 ustawy.
Natomiast w przypadku, gdy transport organizowany i wykonywany jest przez Spółkę komplet dokumentów, którym każdorazowo będzie dysponował Wnioskodawca, przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego stanowi łącznie wystarczające dowody, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej, jednakże wyłącznie w przypadku, gdy pisemne oświadczenie Nabywcy, którym będzie dysponował Wnioskodawca, będzie zawierać wszystkie elementy dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 4 ustawy, co w konsekwencji uprawnia do zastosowania 0% stawki VAT do takich transakcji, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 ustawy.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Ponadto Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili