Wnioskodawczyni jest właścicielką kamienicy, która obejmuje kilka lokali mieszkalnych. Część z tych lokali wynajmuje firmie, która następnie udostępnia je zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jak i przedsiębiorstwom, które wykorzystują lokale dla swoich pracowników w celach mieszkaniowych. Wnioskodawczyni zapytała, czy może skorzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT w odniesieniu do wynajmu lokali tej firmie. Organ podatkowy uznał, że stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe. Wynajem lokali przez Wnioskodawczynię na rzecz firmy, która następnie wynajmuje je innym podmiotom, nie spełnia warunków do zastosowania zwolnienia z VAT, ponieważ celem najmu nie jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych samej firmy, lecz prowadzenie przez nią działalności gospodarczej w zakresie wynajmu nieruchomości.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 30 maja 2020 r. (data wpływu 10 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 przy wynajmie lokali na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkaniowe, jak i firmom, które to będą udostępniać lokale swoim pracownikom również na cele mieszkaniowe – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 czerwca 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 przy wynajmie lokali na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkaniowe, jak i firmom, które to będą udostępniać lokale swoim pracownikom również na cele mieszkaniowe.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z osiąganiem sprzedaży pow. … Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) od 1 stycznia 2017r. i posiada NIP. Wnioskodawczyni jest właścicielem kamienicy składającej się z kilku lokali mieszkalnych, która jest sklasyfikowana zgodnie z KŚT jako budynek mieszkalny KŚT 110 i amortyzowany stawką 1,50% oraz podwyższonym współczynnikiem 1,2. Wnioskodawczyni wynajmuje lokale osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej na cele mieszkaniowe. Jednocześnie kilka lokali Wnioskodawczyni wynajmuje firmie … prowadzącej działalność gospodarczą na własny rachunek, która od marca 2020 r. wynajmuje te lokale w ramach swojej działalności gospodarczej na cele mieszkaniowe. Do marca 2020 r. firma ta wynajmowała te lokale w ramach najmu krótkoterminowego. Dla firmy …, w związku z wynajmem lokali, Wnioskodawczyni wystawiała, zgodnie z umową, faktury za okresy kwartalne opodatkowane stawką VAT 23%. Za I kwartał 2020 r. w związku ze zmianą rodzaju działalności firmy … w marcu br. z najmu krótkoterminowego na wynajem na cele mieszkaniowe, Wnioskodawczyni wystawiła fakturę VAT na całość usługi również ze stawką 23%. Zarówno umowa w zakresie wynajmu lokali pomiędzy Wnioskodawczynią, a firmą …, jak i podmiotami wynajmującymi lokale od firmy …, przewiduje realizację wyłącznie celów mieszkaniowych, co jest jednoznacznie określone w umowach. Osoby fizyczne nieprowadzące działalności będą wynajmować lokale, aby w nich mieszkać, natomiast firmy będą udostępniać wynajmowane mieszkanie swoim pracownikom wyłącznie na cel mieszkaniowy, co również będzie określone w umowie. Czy w związku z tym Wnioskodawczyni może zastosować zwolnienie w podatku VAT do sprzedaży dotyczącej wynajmowanych lokali firmie …, która następnie dalej wynajmuje je innym osobom lub podmiotom wyłącznie na cele mieszkaniowe?
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
W związku z powyższym pytanie Wnioskodawczyni jest: czy będąc czynnym podatnikiem VAT wynajem w przedstawionej wyżej sprawie może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT przy wynajmie lokali na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkaniowe, jaki i firmom, które to będą udostępniać lokale swoim pracownikom również na cele mieszkaniowe?
Stanowisko Wnioskodawczyni:
Zdaniem Wnioskodawczyni, wynajem lokali na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkaniowe, jaki i firmom, które to będą udostępniać mieszkanie swoim pracownikom również na cele mieszkaniowe może korzystać ze zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Spełnione są tutaj bowiem dwie przesłanki, które decydują o zastosowaniu zwolnienia. Lokale, które posiada Wnioskodawczyni są lokalami mieszkalnymi i one są przedmiotem najmu. Również cel najmu jest spełniony, ponieważ lokale będą wynajmowane oraz dalej podnajmowane wyłącznie na potrzeby mieszkaniowe, co będzie jednoznacznie określone w umowach. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego jak i najemcy. Istotnym jest, by cel mieszkaniowy był faktycznie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Z kolei, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:
Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.
Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.
Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Jednocześnie na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.
Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.
Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.
Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.
Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:
Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem kamienicy składającej się z kilku lokali mieszkalnych. Kilka lokali Wnioskodawczyni wynajmuje firmie …. Do marca 2020 r. firma ta wynajmowała te lokale w ramach najmu krótkoterminowego. Dla firmy … w związku z wynajmem lokali, Wnioskodawczyni wystawiała faktury ze stawką 23%, w związku ze zmianą rodzaju działalności firmy z najmu krótkoterminowego na wynajem na cele mieszkaniowe Wnioskodawczyni wystawiła fakturę na całość usługi ze stawką 23%. Zarówno umowa w zakresie wynajmu lokali pomiędzy Wnioskodawczynią, a firmą, jak i podmiotami wynajmującymi lokale od firmy …, przewiduje realizację wyłącznie celów mieszkaniowych, co jest jednoznacznie określone w umowach. Osoby fizyczne nieprowadzące działalności będą wynajmować lokale, aby w nich mieszkać, natomiast firmy będą udostępniać wynajmowane mieszkanie swoim pracownikom wyłącznie na cel mieszkaniowy, co również będzie określone w umowie.
W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii, czy wynajem w przedstawionej wyżej sprawie może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 przy wynajmie lokali na rzecz firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej i firmom, które będą udostępniać lokale swoim pracownikom.
Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.
Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).
Usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy.
W świetle powołanych przepisów prawa oraz powyższych wyjaśnień nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że w przedstawionych okolicznościach świadczona przez Wnioskodawczynię usługa wynajmu lokali mieszkalnych jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, gdyż Wnioskodawczyni (właścicielka lokalu mieszkalnego) wynajmując te lokale w ramach swojej działalności gospodarczej na rzecz innej firmy w celu dalszego podnajmu, nie staje się przez to podmiotem świadczącym usługi najmu lokalu o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe na własny rachunek.
W niniejszej sprawie, jak wynika z wniosku najemca (Firma) podnajmuje lokale mieszkaniowe osobom fizycznym oraz firmom, które będą udostępniać lokale swoim pracownikom. Zatem celem oddania w najem mieszkań przez Wnioskodawczynię nie będzie zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Firmy prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. Wspomniana Firma wynajmująca przedmiotowe lokale mieszkalne od Wnioskodawczyni nie będzie wykorzystywała go w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, gdyż celem tego najmu będzie dalszy podnajem (co wynika z treści wniosku) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Tak więc w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawczynię, która nie będzie świadczyła osobiście usług najmu lokali o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe, nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Najemca lokalu będzie realizował cel gospodarczy.
Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wynajem przedmiotowych lokali przez Wnioskodawczynię na rzecz Firmy, która następnie dalej wynajmuje przedmiotowe lokale zarówno osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej wyłącznie na cele mieszkaniowe, jak i firmom, które to będą udostępniać lokale swoim pracownikom również na cele mieszkaniowe nie będzie korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.
Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili