0114-KDIP4-2.4012.104.2020.4.WH

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2020 r. (data wpływu 5 marca 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 31 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 11 maja 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupów urządzeń, mebli i sprzętów - jest nieprawidłowe

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących budowy budynku i terminu powstania tego prawa – jest nieprawidłowe,

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur imiennych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2020 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 31 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 11 maja 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku do towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w postaci kancelarii radcy prawnego. Przedmiotem działalności jest działalność prawnicza (kod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 69.10.Z).

Wnioskodawca zamierza wejść w posiadanie (darowizna od rodziców Wnioskodawcy) gruntu, na którym zamierza wybudować budynek mieszkalny (dom jednorodzinny). Z uwagi na podstawowy cel nabycia własności gruntu (mieszkalny) Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać gruntu do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. W budynku, który zamierza wybudować Wnioskodawca, będzie się znajdować siedziba kancelarii, a tym samym, oprócz przeważającej funkcji mieszkalnej, w budynku prowadzona będzie również działalność gospodarcza.

Całkowita powierzchnia budynku, który zamierza wybudować Wnioskodawca wynosi 222,32 m2 . Na cele prowadzonej działalności gospodarczej przeznaczone będzie ok. 81,09 m2 tj. ok. 36,47% całkowitej powierzchni użytkowej budynku. Na powyższe składa się: 8,77 m2 pomieszczenia gabinetu (w którym znajdować się będą biurko, meble biurowe na dokumenty, urządzenia biurowe), 19 m2 z salonu (w którym będzie się znajdować stół, krzesła/sofa oraz szafka z literaturą fachową, używane przez Wnioskodawcę do pracy nad dokumentami, zapoznawania się z literaturą przedmiotu, jak również do spotkań z klientami), 21,17 m2 z części wspólnych (kuchnia, łazienka, korytarz, wiatrołap, schody), 5,28 m2 kotłowni (1/2 powierzchni kotłowni, w której będą się znajdować urządzenia grzewcze wykorzystywane dla całego budynku), 19,69 m2 garażu (1/2 dwustanowiskowego garażu, który będzie w tej części wykorzystywany do przetrzymywania jednego samochodu służbowego, wykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej do dojazdów do klientów, Sądów, urzędów itp.), jak również 7,18 m2 strychu (tj. 1/2, która będzie wykorzystywana częściowo w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako archiwum). Pozostała część budynku, obejmująca pokoje sypialne, pralnię oraz dodatkową łazienkę będzie wykorzystywana wyłącznie dla celów mieszkaniowych. Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności gospodarczej, dokonanego przez Wnioskodawcę. Powierzchnia wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej nie będzie fizycznie wyodrębniona w ramach budynku, z wyjątkiem gabinetu, w całości przeznaczonym wyłącznie do celów działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zamierza zlecić wykonanie budowy domu firmie budowlanej. Budowa ma objąć cały budynek, bez rozróżnienia części mieszkalnej i użytkowej. Budowa ma objąć wszystkie instalacje i przyłącza wewnętrzne i zewnętrzne konieczne do funkcjonowania budynku, wraz z dojściami (chodnik, wjazd) oraz ogrodzeniem. Budowa zostanie sfinansowana poprzez zaciągnięcie kredytu bankowego.

Wnioskodawca będzie ponosić koszty odsetek i innych opłat bankowych związanych z udzielonym kredytem. Następnie budynek zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej i zostanie do niego przeniesiona siedziba kancelarii.

Wnioskodawca będzie ponosić koszty utrzymania budynku mieszkalnego, w szczególności koszty energii elektrycznej, wody, gazu, Internetu, a także poniesie wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w budynku, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych).

W uzupełnieniu Wniosku na pytanie Organu czy towary i usługi nabywane w związku z wybudowaniem nieruchomości będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, Wnioskodawca wskazał, że tak. Towary (np. materiały budowlane) lub usługi (roboty budowlane) zostaną nabyte w celu wybudowania nieruchomości, która będzie służyć do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a tym samym do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, ponieważ prowadzi działalność prawniczą, która nie podlega zwolnieniu).

W uzupełnieniu Wniosku na pytanie Organu czy Wnioskodawca ma możliwość odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tj. związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz z zaspakajaniem potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawca wskazał, że nie. Wnioskodawca nie ma możliwości odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego tj. związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, ponieważ budynek będzie stanowić funkcjonalną całość, będzie budowany w całości w ramach jednego zlecenia, w związku z tym koszty jego budowy będą niepodzielne. Z tego powodu, zdaniem Wnioskodawcy, koszty te należy rozliczyć w sposób proporcjonalny. Zaznaczyć należy, że wniosek dotyczy jedynie wydatków na budowę domu, nie zaś wydatków na ruchome elementy wyposażenia budynku. Te ostatnie mogą bowiem być przypisane do konkretnego pomieszczenia oraz służą konkretnym celom i wówczas mogą być przypisane do kategorii mieszkaniowej/gospodarczej.

W związku z realizacją inwestycji, Wnioskodawca będzie otrzymywać imienne faktury za roboty budowlane oraz wyposażenie. Po oddaniu budynku, Wnioskodawca będzie otrzymywać również imienne faktury w związku z kosztami utrzymania budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 31 maja 2020 r.:

1. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego (podatek VAT) od wydatków powstałych w związku z zakupem urządzeń, mebli, sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni budynku zajmowanej zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych oraz wykorzystywanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych, proporcjonalnie przypadających na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej?
2. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony z tytułu faktur za wykonane roboty budowlane w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej dla celów działalności gospodarczej do powierzchni użytkowej całego budynku w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy?
3. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego (na gruncie podatku VAT) na podstawie otrzymanych faktur imiennych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do częściowego, proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie rzeczy, które będą wykorzystywane zarówno do celów osobistych, jak i do prowadzenia działalności gospodarczej, oczywiście o ile przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2a u.p.t.u.: „W przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”.

Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć".

Ze względu na dość niejednoznaczną treść przepisu oraz odesłania do przepisów, w których znajdują się kolejne odesłania, Wnioskodawca ma wątpliwość, czy prawidłowo rozumie ww. przepis.

Przepis uprawnia do rozliczenia proporcjonalnego podatku naliczonego, w przypadku gdy nabyte towary i usługi są wykorzystywane zarówno dla celów działalności gospodarczej, jak i dla celów innych niż działalność gospodarcza „z wyjątkiem celów osobistych, do który ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie”.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 7 ust. 2 dotyczy sytuacji, która nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, mianowicie przekazania składników przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika. Chodzi zatem o towary, które w całości stanowiły składnik przedsiębiorstwa i zostały następnie nieodpłatnie przekazane podatnikowi do używania na cele osobiste. To przekazanie stanowi na gruncie ustawy odrębną dostawę towarów.

Wnioskodawcy chodzi natomiast o inną sytuację tj. o nabycie rzeczy, które będą wykorzystywane zarówno osobistych, jak i działalności gospodarczej. W tej sytuacji, rzeczy te stają się składnikiem majątkowym przedsiębiorstwa jedynie w części, gdyż Wnioskodawca od razu odlicza jedynie część podatku naliczonego. Skoro w takim wypadku nie ma miejsca odrębna dostawa towarów i nie ma do niej zastosowania art. 7 ust. 2, Wnioskodawca będzie uprawniony do proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego w części, w jakiej rzecz będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Ad 2

W zakresie pierwszej części pytania, w ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na zadane pytanie jest w stanie faktycznym twierdząca i wynika wprost z art. 86 ust. 7b u.p.t.u., zgodnie z którym: „W przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej”. Z uwagi na odpowiedzi zawarte w pkt I niniejszego pisma, zajdą przesłanki do zastosowania tego przepisu, tj. rozliczenia proporcjonalnego.

Wnioskodawca ma jednak wątpliwość, czy odliczenia powinien dokonać w dacie nabycia towarów i usług, czy powinno to nastąpić dopiero po zakończonej budowie i oddaniu budynku do użytkowania. Wątpliwość ta wynika z faktu, że na gruncie podatku dochodowego, dopiero po zakończonej budowie, budynek jest wprowadzany do ewidencji środków trwałych, a następnie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku. Tym samym, na bieżąco ponoszone koszty budowy nie stanowią kosztu uzyskania przychodu w chwili poniesienia tych kosztów, ale dopiero po zakończonej budowie.

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie podatku VAT sytuacja wygląda inaczej, mianowicie odliczenia podatku naliczonego dokonuje się zgodnie z art. 86 ust. 10 u.p.t.u.: „Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy”.

Wnioskodawca nie ma jednak całkowitej pewności, czy przepisy ustawy o VAT nie zawierają szczególnej regulacji w odniesieniu do podatku naliczonego przy wydatkach na wytworzenie nieruchomości, z których wynikałoby, że odliczenia dokonuje się dopiero po zakończonej budowie.

Wnioskodawca takich przepisów nie odnalazł, jednak chce się upewnić, czy jego wnioskowanie jest prawidłowe. Taka ocena prawna zdarzenia przyszłego mieści się w zakresie art. 14b § 3 ordynacji podatkowej.

Ad 3

Wnioskodawca chciałby również rozwiać wątpliwości, co do konieczności zawierania umów dotyczących mediów jako przedsiębiorca/osoba fizyczna.

W ocenie Wnioskodawcy, posiadanie faktur imiennych (za roboty budowlane, a później za media) nie wpłynie negatywnie na możliwość zaliczenia w koszt wytworzenia budynku i objęcia odpisami amortyzacyjnymi, zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów, jak również odliczenia naliczonego podatku VAT wydatków wskazanych w tych fakturach, proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywanej dla celów działalności gospodarczej (tak: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 23 maja 2018 r - 0114-KDIP1-3.4012.227.2018.1.MT oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 6 lutego 2018 r. - 0115-KDIT1-2.4012.939.2017.1.RS).

Z uwagi na zasadniczo mieszkalne przeznaczenie budynku, nie ma też przeciwwskazań dla zaliczania imiennych faktur za media w poczet prowadzonej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do części budynku przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupów urządzeń, mebli i sprzętów - jest nieprawidłowe,

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących budowy budynku i terminu powstania tego prawa - jest nieprawidłowe,

• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur imiennych – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 tegoż artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W związku z powyższym, podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni (wydatek na nabycie towaru, który następnie zostanie przez podatnika sprzedany), bądź pośredni. Niezależnie od tego, czy dokonany zakup stanowi kompletny i zdatny do użytkowania towar czy środek trwały, czy też dokonywane są dopiero nakłady (inwestycja w toku) – podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku, jeśli zakup dokonywany jest w związku z obecnie prowadzoną lub planowaną działalnością opodatkowaną generującą podatek należny.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Z kolei, jak stanowi art. 86 ust. 7b ustawy, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Przez wytworzenie nieruchomości – stosownie do treści art. 2 pkt 14a ustawy – rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy, nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została lub zostanie wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż prowadzona działalność, i jest zgodny z normą prawną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Regulacja ta dotyczy sposobu obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i na cele osobiste (prywatne). Niniejsza regulacja ma zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Przepis art. 86 ust. 7b ustawy stanowi implementację art. 168a ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347, z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku nieruchomości stanowiącej część majątku przedsiębiorstwa danego podatnika i wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności, jak i do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, VAT od wydatków związanych z taką nieruchomością podlega odliczeniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 167, 168, 169 i 173 wyłącznie do wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została wykorzystana do celów działalności prowadzonej przez podatnika.

Wskazać również należy, że art. 173 Dyrektywy 2006/112/WE Rady przewiduje, że ustalenie metody odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, jak również wyłączonych z zakresu opodatkowania, pozostawione zostało uznaniu państw członkowskich.

Z uwagi na różnorodność i bogactwo życia gospodarczego wybór sposobu, według którego dokonuje się wyliczenia proporcjonalnego przypisania, należy do podatnika. Wybrany sposób musi jednak gwarantować jak najbardziej zbliżone do rzeczywistego obliczenie podatku naliczonego związanego wyłącznie z działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że w przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków na nabycie oraz wytworzenie nieruchomości, która została włączona do majątku jego przedsiębiorstwa oraz jest wykorzystywana zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i celów osobistych (prywatnych), a przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Z uwagi na brzmienie art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 7b ustawy należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest określenie udziału procentowego w jakim przedmiotowy lokal wykorzystywany będzie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie budynku mieszkalnego Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać realizowanym w ramach działalności gospodarczej czynnościom opodatkowanym. W związku z tym, że ani przepisy ustawy, ani przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają zapisu dotyczącego sposobu wyliczenia tych części (działalność gospodarcza, cele osobiste, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy) można przyjąć różne rozwiązania. Warto nadmienić, że zastosowane przez Wnioskodawcę metody czy też sposoby, na podstawie których dokona on wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego, muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia jaka część budynku mieszkalnego wykorzystywana będzie dla potrzeb innych niż prowadzona działalność (cele osobiste, a z takimi niewątpliwie mamy do czynienia w sytuacji wykorzystywania lokalu dla własnych potrzeb mieszkaniowych), a jaka część związana będzie z prowadzoną działalnością gospodarczą, spoczywa zawsze na Wnioskodawcy.

Zatem Wnioskodawca powinien określić, w jakim stopniu budynek mieszkalny będzie wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy, jako podatnika i na podstawie tego udziału dokonać obliczenia części podatku naliczonego od tych wydatków. Należy w tym miejscu przypomnieć – co zostało już wyżej wyjaśnione – że tzw. odliczenie (czyli obniżenie wartości podatku należnego o wartość podatku naliczonego wynikającego z dokonanych zakupów) dotyczy tylko podatku naliczonego zawartego w cenie nabywanych towarów i usług, które służą wyłącznie realizowanym w ramach działalności gospodarczej czynnościom opodatkowanym generującym podatek należny.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, jak również powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca wykorzystuje budynek mieszkalny do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz niepodlegających opodatkowaniu (cele osobiste) w odniesieniu do wydatków ponoszonych w związku z wybudowaniem budynku, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, w celu odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawca zgodnie art. 86 ust. 7b, w związku z art. 2 pkt 14a ustawy, ma obowiązek określić udział procentowy, w jakim przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej, w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem,
2. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b (…).

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy. Wskazać należy, że to nabywca podaje swoje dane sprzedawcy aktualne dla danej transakcji.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Zatem to na stronach transakcji spoczywa odpowiedzialność za podanie prawidłowych danych kontrahentowi. Dane te posiadają szczególne znaczenie w przypadku nabywania przez podatnika VAT towarów i usług dla celów działalności gospodarczej, która wymaga konieczności wykazania związku z czynnościami opodatkowanymi. Zatem to podatnik zobowiązany jest udowodnić (posiadać wystarczający dowód) na występowanie związku nabytych towarów i usług z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Należy powtórzyć, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, a także od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem podatku do towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w postaci kancelarii radcy prawnego. Wnioskodawca zamierza wejść w posiadanie (darowizna od rodziców wnioskodawcy) gruntu, na którym zamierza wybudować budynek mieszkalny (dom jednorodzinny). Z uwagi na podstawowy cel nabycia własności gruntu (mieszkalny) Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać gruntu do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. W budynku, który zamierza wybudować Wnioskodawca, będzie się znajdować siedziba kancelarii, a tym samym, oprócz przeważającej funkcji mieszkalnej, w budynku prowadzona będzie również działalność gospodarcza. Całkowita powierzchnia budynku, który zamierza wybudować wnioskodawca wynosi 222,32 m2. Na cele prowadzonej działalności gospodarczej przeznaczone będzie ok. 81,09 m2 tj. ok. 36,47% całkowitej powierzchni użytkowej budynku. Na powyższe składa się: 8,77 m2 pomieszczenia gabinetu (w którym znajdować się będą biurko, meble biurowe na dokumenty, urządzenia biurowe), 19 m2 z salonu (w którym będzie się znajdować stół, krzesła/sofa oraz szafka z literaturą fachową, używane przez Wnioskodawcę do pracy nad dokumentami, zapoznawania się z literaturą przedmiotu, jak również do spotkań z klientami), 21,17 m2 z części wspólnych (kuchnia, łazienka, korytarz, wiatrołap, schody), 5,28 m2 kotłowni (1/2 powierzchni kotłowni, w której będą się znajdować urządzenia grzewcze wykorzystywane dla całego budynku), 19,69 m2 garażu (1/2 dwustanowiskowego garażu, który będzie w tej części wykorzystywany do przetrzymywania jednego samochodu służbowego, wykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej do dojazdów do klientów, Sądów, urzędów itp.), jak również 7,18 m2 strychu (tj. 1/2, która będzie wykorzystywana częściowo w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako archiwum). Pozostała część budynku, obejmująca pokoje sypialne, pralnię oraz dodatkową łazienkę będzie wykorzystywana wyłącznie dla celów mieszkaniowych. Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności gospodarczej, dokonanego przez Wnioskodawcę. Powierzchnia wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej nie będzie fizycznie wyodrębniona w ramach budynku, z wyjątkiem gabinetu, w całości przeznaczonym wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Wnioskodawca będzie ponosić koszty utrzymania budynku mieszkalnego, w szczególności koszty energii elektrycznej, wody, gazu, Internetu, a także poniesie wydatki na zakup sprzętów, mebli i urządzeń znajdujących się w budynku, a służących do prowadzenia działalności (w tym znajdujących się w pomieszczeniach wspólnych). Towary (np. materiały budowlane) lub usługi (roboty budowlane) zostaną nabyte w celu wybudowania nieruchomości, która będzie służyć do prowadzenia przez wnioskodawcę działalności gospodarczej, a tym samym do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, ponieważ prowadzi działalność prawniczą, która nie podlega zwolnieniu). W związku z realizacją inwestycji, Wnioskodawca będzie otrzymywać imienne faktury za roboty budowlane oraz wyposażenie. Po oddaniu budynku, Wnioskodawca będzie otrzymywać również imienne faktury w związku z kosztami utrzymania budynku.

Wątpliwości sformułowane w pytaniu nr 1 dotyczą tego, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego z wydatkami powstałymi w związku z zakupem urządzeń, mebli, sprzętów zakupionych celem wyposażania powierzchni budynku zajmowanej zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych oraz wykorzystywanych zarówno na cele prowadzonej działalności, jak i dla celów mieszkalnych, proporcjonalnie przypadających na powierzchnię budynku mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że istnieje grupa zakupów, które nie mogą być uznane za związane z działalnością gospodarczą, gdyż ponoszą je osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe zakupy osobiste, konsumpcyjne np. dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby, odpowiednich warunków mieszkaniowych. Zakupy o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania mieszkania bądź wydzielonych w nim pomieszczeń na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju zakupów przeznaczonych na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych nie zmienia również korzystanie z lokalu i znajdujących się w nim rzeczy również dla celów działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika budynek jako całość lub wyodrębnione w tym budynku pomieszczenia (części) służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom osobistym, nie ma przeszkód do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z jego wyposażeniem czy utrzymaniem.

Natomiast, nie można uznać jako podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą od zakupów, które dotyczą pomieszczeń w budynku (część wspólna budynku) wykorzystywanych na własne cele mieszkaniowe w przypadku, kiedy w lokalu mieszkalnym nie ma wyodrębnionych części wykorzystywanych wyłącznie do działalności opodatkowanej. W takim przypadku wydatki ponoszone na urządzenie i utrzymanie budynku (części wspólnej budynku) nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisły i niebudzący wątpliwości związek podatku naliczonego z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W rezultacie nie przysługuje prawo do odliczenia w takiej sytuacji, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w ww. art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze powyższe przepisy, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków związanych z zakupem wyposażenia (urządzeń, mebli, sprzętów). Wydatki o tym charakterze są wydatkami prywatnymi związanymi z funkcją mieszkaniową budynku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur za wykonane roboty budowlane w części odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej dla celów działalności gospodarczej do powierzchni użytkowej całego budynku w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy a także czy odliczenia może dokonać na podstawie otrzymanych faktur imiennych.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy podkreślić, że prawo do odliczenia dotyczyć będzie wyłącznie wydatków na wytworzenie nieruchomości, w części w jakiej wykazywać będzie związek z czynnościami opodatkowanymi (działalnością gospodarczą). Zauważyć należy również to, że prawidłowe określenie udziału procentowego, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy, a w konsekwencji części podatku naliczonego związanej ze sprzedażą opodatkowaną, należy do Wnioskodawcy. Natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Wobec powyższego, skoro w okolicznościach niniejszej sprawy wydatki, które Wnioskodawca poniesie na wytworzenie nieruchomości, która służyć będzie Wnioskodawcy zarówno jako miejsce prowadzenia działalności oraz jako miejsce zamieszkiwania, to nieruchomość w części przeznaczona jest do celów prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której Wnioskodawca wykonuje czynności opodatkowane, jak i do celów osobistych. Zatem uznać należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących wydatki poniesione na wytworzenie nieruchomości, zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 7b ustawy. Przy czym podatek naliczony do odliczenia należy obliczyć według udziału procentowego, w jakim nieruchomość jest wykorzystywana do celów prowadzonej działalności opodatkowanej.

Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Według art. 86 ust. 10b pkt 1 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a (art. 86 ust. 13 ustawy).

Reasumując Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wytworzeniem nieruchomości według udziału procentowego, w jakim budynek będzie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 7b ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wskazanych w art. 88 ustawy. Ponadto w myśl art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 oraz ust. 11 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstanie w rozliczeniu za okres, w którym powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług, jednak nie wcześniej niż w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzyma fakturę dokumentującą faktyczne dokonanie przedmiotowych transakcji.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca w własnym stanowisku wskazał, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy należy uznać je za nieprawidłowe.

Dodatkowo Wnioskodawca ma wątpliwość, czy będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego na podstawie otrzymanych faktur imiennych, spełniających warunki określone w art. 106e ust. 1 ustawy.

Należy powtórzyć, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, a także od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Konsekwentnie, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w przypadku nabywania przez Wnioskodawcę towarów lub usług wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o część kwoty podatku naliczonego na podstawie otrzymanych faktur imiennych dotyczących budowy budynku.

Biorąc pod uwagę całokształt stanowiska Wnioskodawcy prezentowanego w zakresie pytania 3, a w szczególności fakt, że zdaniem Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie przysługiwało na podstawie faktur imiennych dotyczących robót budowlanych a także faktur dotyczących zakupu sprzętów, mebli i urządzeń oraz mediów - uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Natomiast w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla świadczonych przez firmę budowlaną usług budowlanych oraz prawa do odliczenia podatku od wydatków na utrzymanie budynku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.