0114-KDIP1-3.4012.257.2020.1.ISK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy za fakturę uproszczoną (pytanie nr 1) oraz obowiązku wystawienia do takiego paragonu faktury na zasadach ogólnych (pytanie nr 3) - jest nieprawidłowe;

• obowiązku wykazywania paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy w odrębnej pozycji ewidencji prowadzonej dla celów VAT (podatek od towarów i usług) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy za fakturę uproszczoną, obowiązku wystawienia do takiego paragonu faktury na zasadach ogólnych oraz obowiązku wykazywania paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy w odrębnej pozycji ewidencji prowadzonej dla celów VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski sieć hipermarketów branży budowlanej i ogrodniczej. Oferta Spółki skierowana jest w dominującej części do osób fizycznych, ale klientami Wnioskodawcy są także przedsiębiorcy (osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne). Dokonując zakupów, informują kasjerów o chęci uzyskania faktury i jednocześnie podają swój numer identyfikacji podatkowej (NIP), który następnie jest umieszczany na drukowanym przez kasjera paragonie. Wartość części wystawionych w ten sposób paragonów nie przekracza kwoty 450 zł (łącznie z kwotą należnego VAT). Paragon wystawiany w takich przypadkach zawiera te same elementy co każdy inny paragon i wystawiony jest w tej samej serii paragonów, jedynie zawiera dodatkowo NIP nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym wystawienie przez Wnioskodawcę paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy, jest równoznacznie z wystawieniem faktury?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym, w świetle art. 109 ustawy o VAT, wystawiony przez Wnioskodawcę paragon o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierający NIP nabywcy, należy zaewidencjonować w odrębnej pozycji ewidencji prowadzonej dla celów VAT, wskazując w niej numer paragonu i NIP nabywcy?
3. Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma obowiązek do paragonu zawierającego NIP nabywcy, o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, wystawić fakturę na zasadach ogólnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, paragon o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierający NIP nabywcy, nie stanowi faktury (tj. jego wystawienie nie jest równoznaczne z wystawieniem faktury). W konsekwencji taki paragon nie powinien być ujmowany w osobnej pozycji rejestru VAT. Do takiego paragonu należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych, która z kolei będzie podlegała ujęciu w odrębnej pozycji rejestru VAT.

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwoty podatku.

Zatem faktura, gdy jej wartość brutto nie przekracza 450 zł, może nie zawierać danych dotyczących:

• nabywcy, tj. imion i nazwisk lub nazw nabywców towarów lub usług oraz ich adresów (art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT),

• miary i ilości (liczby) dostarczonych towarów lub zakresu wykonanych usług (art. 106e ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT),

• ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (ceny jednostkowej netto) (art. 106e ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT),

• wartości dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartości sprzedaży netto) (art. 106e ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT),

• stawki podatku (art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy o VAT),

• sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (art. 106e ust. 1 pkt 13 ustawy o VAT),

• kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (art. 106e ust. 1 pkt 14 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, iż jeżeli paragon zawiera NIP nabywcy, to do takiego paragonu wystawia się fakturę. W przepisie tym nie przewidziano żadnych wyjątków, w tym dla paragonów o wartości nieprzekraczającej 450 zł.

Należy także zwrócić uwagę na art. 106h ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Z ww. przepisu wynika, iż jeżeli podatnik wystawia paragon, a następnie wystawia fakturę, to pobiera od klienta, a następnie dołącza do egzemplarza faktury pozostającej u podatnika oryginał paragonu fiskalnego. Nie przewidziano w tym zakresie żadnych wyjątków dla paragonów zawierających NIP.

Jednakże, art. 106h ust. 4 ustawy o VAT wskazuje, że przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

Ustawodawca nie określił w tym przepisie w sposób kategoryczny, że paragon zawierający NIP nabywcy stanowi fakturę. Wręcz przeciwnie, pozostawia on podatnikowi możliwość podjęcia autonomicznej decyzji, czy „uzna” paragon za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT. Trzeba podkreślić, że to podatnik - sprzedawca wystawia fakturę dokumentującą sprzedaż, zaś analizowany przepis stanowi o tym, że faktury nie wystawia się, jeśli paragon został „uznany” za fakturę. A zatem to „uznanie” musi nastąpić przed podjęciem decyzji o wystawieniu faktury - ponieważ wtedy sprzedawca powinien odebrać od nabywcy paragon dokumentujący sprzedaż. To z kolei wskazuje, że to właśnie wyłącznie podatnik - dostawca jest legitymowany do zadecydowania o kwalifikacji podatkowej paragonu. Żaden inny podmiot, np. nabywca towaru lub usługi albo organ podatkowy, nie jest kompetentny do oceny, czy taki paragon stanowi fakturę czy nie. A zatem o tym, czy dany paragon został uznany za fakturę, świadczyć będzie wyłącznie to, czy wystawiono do niego „właściwą” fakturę.

Co więcej, ustawodawca nie uzależnia też kompetencji do wystawienia faktury do paragonu od wartości paragonu z NIP (tj. czy jest on wystawiony na kwotę do, czy powyżej 450 zł).

Konsekwencją uznania paragonu z NIP nabywcy za fakturę będzie brak możliwości wystawienia do niego faktury. Podatnik jednak samodzielnie podejmuje decyzję o tym, czy paragon zawierający NIP (o wartości do 450 zł) ujmie w ewidencji podatkowej jako fakturę. Jeśli takiej decyzji nie podejmie, to taki paragon nie jest uznawany za fakturę. Wówczas nie ma możliwości ujęcia go w ewidencji VAT jako faktury, a klientowi należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych.

Gdyby ustawodawca chciał kategorycznie nadać paragonowi z NIP charakter faktury, wówczas brzmienie art. 106h ust. 4 ustawy o VAT byłoby inne. Słowo „uznany” daje bowiem określonemu podmiotowi - w tym wypadku podatnikowi - możliwość „uznania”, tzn. podjęcia decyzji w danej kwestii. Gdyby art. 106h ust. 4 miał mieć charakter normy prawnej bezwzględnie obowiązującej, przepis brzmiałby np. „gdy paragon stał się fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3”. Takie brzmienie przepisu wskazywałoby na automatyzm nadania paragonowi charakteru faktury uproszczonej.

Prawo wystawcy do decyzji odnośnie do uznania paragonu za fakturę uproszczoną nie jest jednak, zdaniem Wnioskodawcy, nieograniczone. Taki paragon musi jeszcze posiadać elementy konieczne faktury, aby mógł pełnić jej rolę.

Trzeba podkreślić, że w art. 106e ust. 5 pkt 3 (który wskazuje, jakich elementów nie musi zawierać faktura „uproszczona”) nie wymieniono art. 106e ust. 1 pkt 2. Zgodnie z tym przepisem faktura musi zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

Z przepisu tego wynikają dwie podstawowe normy. Po pierwsze, faktura powinna być wystawiona w ramach jakiejś serii faktur. To oznacza, że faktur nie można „mieszać” np. z notami księgowymi czy paragonami - faktury powinny mieć u podatnika własną serię numeryczną. Po drugie, taki numer musi jednoznacznie identyfikować fakturę. Zdaniem Spółki oznacza to, że na fakturze powinien znajdować się numer, który jednoznacznie można zidentyfikować jako numer faktury - nie może to być numer paragonu, numer wydruku etc. Jeśli faktura nie zawiera takiego numeru, to oznacza to, że nie jest fakturą, ponieważ nie da się jej jednoznacznie zidentyfikować ani w ramach serii faktur, ani jako faktury w ogóle. Takiego dokumentu nie dałoby się ująć (ani po stronie dostawcy, ani nabywcy) w ewidencji prowadzonej dla celów VAT, ponieważ nie posiada on numeru, pod którym mógłby zostać zaewidencjonowany.

Treść paragonu precyzyjnie reguluje § 25 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. poz. 816). Zgodnie z tym przepisem:

1. W przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:
   1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
   3. numer kolejny wydruku;
   4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   8. ilość i wartość sumaryczną sprzedały danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
   10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
   11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
   12. łączną wysokość podatku;
   13. łączną wartość sprzedały brutto;
   14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedały brutto;
   15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
   16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
   17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
   18. logo fiskalne i numer unikatowy.
2. Dane zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy powinny być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego.

Z powyższego wynika, że ustawodawca wyraźnie rozróżnił dokumenty w postaci faktury oraz paragonu. Paragon fiskalny ma być oznaczony numerem paragonu oraz zawierać określenie „paragon fiskalny”. Faktura nie musi zawierać nazwy „faktura”, ale powinna posiadać numer, który jednoznacznie identyfikuje ją jako fakturę, w odróżnieniu np. od paragonu.

Co do zasady zatem nie ma możliwości uznania paragonu za fakturę - są to dwa różne typy dokumentów, wyraźnie rozróżniane przez ustawodawcę. Tylko w drodze wyjątku paragon może być uznany za fakturę, jednakże zdaniem Wnioskodawcy będzie tak tylko wtedy, gdy taki paragon w swojej treści będzie zawierał oprócz numeru paragonu także jednoznacznie wskazany numer faktury. Numer paragonu nie stanowi numeru faktury - są to osobne numeracje przewidziane dla dwóch różnych typów dokumentów. Uznanie numeru paragonu za numer faktury powodowałoby to, że podatnik VAT w ewidencji podatkowej ujmowałby dokumenty oznaczone numerami nieodpowiadającymi nijak numerom faktur w serii przyjętej przez podatnika.

Należy ponadto wskazać, że paragony zawierające NIP nie pojawiły się w obrocie prawnym 1 stycznia 2020 r. Takie paragony, na żądanie klienta, należało wystawiać także w poprzednim stanie prawnym. Również wówczas pojawiały się wątpliwości co do możliwości uznania takich paragonów za faktury uproszczone i zostały one wyjaśnione w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku z 27 października 2016 r. (sygn. I FSK 431/15) NSA stwierdził, że: „Nie można podzielić również argumentacji autora skargi kasacyjnej co do tego, że w przypadku wystawienia paragonu z NIP nabywcy (`(...)`) skarżąca naraża się na sankcję określoną w art. 108 ustawy o VAT. Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzega bowiem nieprawidłowości w sytuacji, w której podatnik na żądanie nabywcy wystawia paragon fiskalny z NIP nabywcy oraz wystawia fakturę VAT. Wystawiając nabywcy równocześnie paragon i fakturę VAT, podatnik nie wystawia dwóch faktur. Sytuację taką normuje ponadto § 7 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zasad wystawiania faktur, stanowiąc, że w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Odmienne stanowisko skarżącej w tej kwestii opiera się zaś na błędnym przekonaniu, że paragon zawierający NIP nabywcy jest w istocie fakturą VAT uproszczoną, które to rozumowanie - w świetle przeprowadzonej powyżej analizy stanu prawnego - należy uznać za nieuprawnione.”

Analogiczne podejście zaprezentował NSA w wyroku z 8 grudnia 2015 r. (sygn. I FSK 1321/14), gdzie wskazano, że: „Przedstawiona argumentacja (`(...)`) sprowadzała się do rozumowania, że paragon z kasy fiskalnej zawierający NIP nabywcy jest uproszczoną fakturą VAT, a skoro podatnik - sprzedawca ma wybór pomiędzy wystawieniem faktury uproszczonej i pełnej, to może wystawić osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej żądającej wydania paragonu z jej numerem identyfikacji podatkowej - pełną fakturę VAT, zamiast takiego paragonu. Trafnie jednak w tym zakresie Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że faktura VAT i paragon fiskalny to dwa odrębne dokumenty o ściśle i odrębnie określonej treści, służą co do zasady dokumentowaniu obrotu w innych sytuacjach.”

Orzeczenia powyższe zostały wydane w poprzednim stanie prawnym, jednakże zdaniem Wnioskodawcy zachowują one aktualność także na gruncie obecnych, wskazanych we wniosku przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podkreślenia wymaga w tym miejscu fakt, że przedmiotowy wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, zatem odpowiedź na wątpliwości Wnioskodawcy została udzielona w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu zaistnienia stanu faktycznego tj. w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
12. łączną wysokość podatku;
13. łączną wartość sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

− jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.) – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będący osobą prawną i czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi na terytorium Polski sieć hipermarketów branży budowlanej i ogrodniczej. Oferta Spółki skierowana jest w dominującej części do osób fizycznych, ale klientami Wnioskodawcy są także przedsiębiorcy (osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne). Dokonując zakupów, informują kasjerów o chęci uzyskania faktury i jednocześnie podają swój numer identyfikacji podatkowej (NIP), który następnie jest umieszczany na drukowanym przez kasjera paragonie. Wartość części wystawionych w ten sposób paragonów nie przekracza kwoty 450 zł (łącznie z kwotą należnego VAT). Paragon wystawiany w takich przypadkach zawiera te same elementy co każdy inny paragon i wystawiony jest w tej samej serii paragonów, jedynie zawiera dodatkowo NIP nabywcy.

Ad 1 i 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy za fakturę tzw. uproszczoną oraz obowiązku wystawienia do takiego paragonu faktury na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, paragon o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierający NIP nabywcy, nie stanowi faktury (tj. jego wystawienie nie jest równoznaczne z wystawieniem faktury) i do takiego paragonu należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Wnioskodawca wskazuje również, że w art. 106e ust. 5 pkt 3 (który wskazuje, jakich elementów nie musi zawierać faktura „uproszczona”) nie wymieniono art. 106e ust. 1 pkt 2. Zgodnie z tym przepisem faktura musi zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Tym samym na fakturze powinien znajdować się numer, który jednoznacznie można zidentyfikować jako numer faktury - nie może to być numer paragonu, numer wydruku etc. Jeśli faktura nie zawiera takiego numeru, to oznacza to, że nie jest fakturą, ponieważ nie da się jej jednoznacznie zidentyfikować ani w ramach serii faktur, ani jako faktury w ogóle.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących z 29 kwietnia 2019 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 816) paragon fiskalny – w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii powinien m.in. zawierać kolejny numer paragonu. Analogiczne regulacje zostały zawarte w rozporządzeniu Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące (Dz. U. z 2018 r., poz. 1206).

Zatem, jak już wcześniej wskazano, skoro paragon fiskalny na kwotę nieprzekraczającą 450 zł brutto zawierający NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, to w pierwszej kolejności powinien zawierać wszystkie elementy określone przepisami prawa dla tego paragonu.

Przepis art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT odnosi się do numeru jaki powinna zawierać faktura. Zgodnie z tym przepisem kolejny numer faktury powinien być nadany w ramach jednej lub więcej serii, w sposób który jednoznacznie identyfikuje ten dokument.

Numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje paragon jest numer paragonu fiskalnego.

Tym samym właściwym jest przyjęcie w powyższej sytuacji, że to kolejny numer paragonu należy traktować jak numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.

Mając na uwadze powyższe oraz wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP klienta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu (faktury standardowej na zasadach ogólnych). Tzw. faktura uproszczona jest traktowana na równi z fakturą wystawioną na zasadach ogólnych, a zatem w chwili wydania przez Wnioskodawcę tzw. faktury uproszczonej, wypełnia on obowiązek wystawienia faktury standardowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 3 wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wykazywania w świetle art. 109 ustawy o VAT, wystawionego przez Wnioskodawcę paragonu o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierającego NIP nabywcy, w odrębnej pozycji ewidencji prowadzonej dla celów VAT.

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przytoczona regulacja wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ponadto art. 109 ust. 3 ustawy, wskazuje jedynie na elementy, które powinna zawierać ewidencja. Podatnicy mogą zatem prowadzić ją w dowolnej formie, byleby zawierała wszelkie wymagane w przepisach ustawy elementy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Prowadząc ewidencje VAT trzeba mieć przede wszystkim na uwadze cel, wyraźnie określony w ustawie, któremu ma służyć nałożenie na podatnika obowiązków ewidencyjnych. Jest nim dysponowanie przez podatnika danymi „służącymi do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej” (art. 109 ust. 3).

Wyjaśnienia wymaga, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy. Jest to sprzedaż niedokumentowana obowiązkowo fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokumentuje za pomocą kasy rejestrującej sprzedaż zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jak i na rzecz przedsiębiorców (osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osób prawnych).

Jak już wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku, paragon o wartości brutto nieprzekraczającej 450 zł, zawierający NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane ustawą stanowi tzw. fakturę uproszczoną zawierającą węższy zakres danych przy czym traktowaną na równi z fakturą wystawioną na zasadach ogólnych. Tym samym Wnioskodawca powinien odrębnie wykazywać takie faktury uproszczone w prowadzonej ewidencji sprzedaży VAT zawierającej wszystkie elementy wskazane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, od pozycji w której wykazywana jest pozostała sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, rolników ryczałtowych i podmiotów występujących w sprzedaży w charakterze konsumenta, dla których wystawiane są paragony niezawierające numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Wykazywana sprzedaż paragonowa powinna zostać pomniejszona o wartość wykazanych odrębnie w prowadzonej ewidencji sprzedaży VAT faktur uproszczonych.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że zgodnie z § 11a rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. 2019 poz. 1988 z późn. zm.), do dnia 31 grudnia 2020 r. podatnicy nie wykazują w ewidencji:

1. wysokości podstawy opodatkowania i wysokości podatku należnego, o których mowa w § 10 ust. 1 pkt 2 i pkt 7 lit. b, wynikających z paragonów fiskalnych uznanych za faktury wystawione zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy,
2. danych, o których mowa w § 10 ust. 2 pkt 1, oraz oznaczeń, o których mowa w § 10 ust. 3 i 4, związanych z paragonami fiskalnymi, o których mowa w pkt 1

- z zastrzeżeniem, że w tym okresie wartość sprzedaży bez podatku (netto) oraz wysokość podatku należnego wynikające ze zbiorczych informacji z ewidencji sprzedaży, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, zostały ujęte w ewidencji zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 8.

W myśl § 12 cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju, rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2020 r.

Powyższe przepisy oznaczają, że do dnia 30 czerwca 2020 r. podatnicy odrębnie od sprzedaży paragonowej wykazują w prowadzonej ewidencji faktury wystawione zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT (tzw. faktury uproszczone). Natomiast w okresie od 1 lipca 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. podatnicy nie wykazują w ewidencji odrębnie paragonów fiskalnych uznanych za faktury wystawione zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądowych NSA z 8 grudnia 2015 r. sygn. I FSK 1321/14 oraz z 27 października 2016 r. sygn. I FSK 431/15 należy podkreślić, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu prawnego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, oraz nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości kwestii rozpatrywanej w indywidualnej sprawie dotyczącej Wnioskodawcy, gdyż orzeczenia te stanowią rozstrzygnięcie w konkretnych, indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają, natomiast organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stosownie do obecnie obowiązującego art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.