0111-KDIB3-3.4012.138.2020.2.MAZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) i art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2020 r. (data wpływu – 9 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z 27 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 4 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez Spółkę sposobów dokumentowania dostawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanych przez Spółkę sposobów dokumentowania dostawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 4 maja 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 21 kwietnia 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.138.2020.1.MAZ, o uiszczenie dodatkowej opłaty od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą … (dalej także jako: „Firma”) i jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), zarejestrowanym do VAT UE. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i nie jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w żadnym innym kraju.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż … (dalej jako: „produkty”). Produkty Firmy są sprzedawane również do odbiorców z innych państw Unii Europejskiej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca sprzedaje towary do kontrahentów niebędących polskim podatnikiem VAT. Kontrahenci posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zagraniczny VAT UE) Produkty transportowane są z terytorium Polski do miejsca znajdującego się na terytorium Unii Europejskiej.

Wnioskodawca będzie składać w ustawowych terminach informacje i deklaracje o dokonanych przez niego WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów). Firma będzie gromadzić też konkretne dokumenty na dowód, iż sprzedany przez nią towar został przetransportowany poza terytorium Polski i odebrany przez kontrahenta na terytorium innego państwa UE.

Nabywcy kontaktują się z Firmą drogą mailową lub telefonicznie, ustalając szczegóły zamówienia. Nabywcami z UE są podatnicy VAT. W większości przypadków nabywcy odbierają zamówione produkty własnym samochodem i wywożą je do wskazanego państwa członkowskiego. Opcja wywozu produktów/towarów własnym samochodem przez nabywcę jest dla kontrahentów Firmy najkorzystniejsza finansowo.

Dla udokumentowania stosowania stawki 0% w transakcjach WDT Firma posiada jeden z poniższych zestawów dokumentów:

Przypadek 1. Transport organizuje nabywca

Do celów udokumentowania dostawy w ramach WDT i zastosowania stawki VAT 0%, w przypadku transportu nabywcy lub przez nabywcę organizowanego, będą zebrane przez sprzedawcę poniższe dokumenty:

• faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku;
• list przewozowy, podpisany przez kierowcę (kierowcą często jest nabywca towarów), który towar zabiera, zawierający specyfikację ładunku;
• potwierdzenie przelewu wygenerowane z systemu bankowego za fakturę sprzedaży, której dotyczy transakcja WDT (tj. potwierdzenie przelewu zapłaty, wykonanego przez nabywcę na rzecz sprzedawcy za zakupione produkty);
• pisemne oświadczenie nabywcy, potwierdzające, że produkty zostały wysłane lub przetransportowane wraz ze wskazaniem państwa członkowskiego przeznaczenia produktów (potwierdzenie wywozu i dostarczenia towarów własnym środkiem transportu w ramach WDT).

Oświadczenie zawierać będzie:

• datę wystawienia;
• imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów oraz nabywcy tych produktów;
• adres, pod który są przewożone produkty, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
• ilość i rodzaj produktów;
• datę i miejsce przybycia produktów;
• rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone produkty;
• identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy.

Przypadek 2. Transport organizuje sprzedawca  transport samochodem sprzedawcy

Do celów udokumentowania dostawy w ramach WDT i zastosowanie stawki VAT 0% w przypadku, gdy transport zorganizuje sprzedawca (transport samochodem sprzedawcy), będą zebrane przez sprzedawcę poniższe dokumenty:

• faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku;
• faktura za paliwo z dnia transportu, wystawiona na dane sprzedawcy, z nr. rejestracyjnym samochodu, którym dokonano transportu;
• potwierdzenie przelewu wygenerowane z systemu bankowego, za fakturę sprzedaży, której dotyczy transakcja WDT (tj. potwierdzenie przelewu zapłaty, wykonanego przez nabywcę na rzecz sprzedawcy za zakupione produkty);
• pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że produkty zostały wysłane lub przetransportowane, wraz ze wskazaniem państwa członkowskiego przeznaczenia produktów (potwierdzenie wywozu i dostarczenia towarów własnym środkiem transportu w ramach WDT).

Oświadczenie zawierać będzie:

• datę wystawienia;
• imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów oraz nabywcy tych produktów;
• adres, pod który są przewożone produkty, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
• ilość i rodzaj produktów;
• datę i miejsce przybycia produktów;
• rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone produkty;
• identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy.

Dodatkowo spełnione zostaną przez firmę Wnioskodawcy poniższe formalności:

• dostawa zostanie dokonana na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT UE, który nabywca podał sprzedawcy;
• sprzedawca-podatnik, przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, posiadać będzie dowody potwierdzające wywóz sprzedanych towarów z terytorium RP oraz dostarczenie do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego (o ile powyższe dowody są wystarczające);
• sprzedawca-podatnik składając deklarację VAT, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
• sprzedawca-podatnik złoży w terminie informację podsumowującą VAT UE do 25-tego dnia miesiąca następnego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy w zakresie WDT;
• złożona informacja podsumowująca zawierać będzie prawidłowe informacje dotyczące transakcji WDT, zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy wynika z faktu, że od 1 stycznia 2020 r. obowiązuje stosowane rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (dalej jako: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia, do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w przypadku posiadania przez sprzedawcę dokumentów wymienionych szczegółowo w tym przepisie.

Firma powzięła wątpliwość, czy konkretne dokumenty, którymi Wnioskodawca będzie dysponować i które będą dokumentować WDT w ramach obydwu opisanych zdarzeń przyszłych (zgodnie z dokładnym opisem powyżej), będą wystarczające do stosowania stawki 0% VAT w 2020 r., co w dużej mierze związane jest z pytaniem, jaki charakter ma art. 45a Rozporządzenia - czy wskazuje on niezbędne i konieczne dla zastosowania stawki 0% dokumenty (warunki zastosowania stawki 0% VAT dla WDT), czy też nie. Kwestia ta ma bardzo istotne znaczenie dla Wnioskodawcy, bowiem dokumenty gromadzone przez Firmę, wyszczególnione w opisie obydwu zdarzeń przyszłych, nie spełniają wymogów określonych w Rozporządzeniu.

Dlatego Firma pragnie zweryfikować, czy po 1 stycznia 2020 r. w tych sytuacjach, w których firma nie udokumentuje faktu opuszczenia przez towar terytorium Polski jednym ze sposobów wskazanych w Rozporządzeniu (jak wynika to z opisu zdarzeń przyszłych), będzie obowiązana zastosować stawkę krajową VAT (co do zasady 23%), czy też będzie mogła zastosować stawkę VAT 0% do WDT, jeżeli udowodni fakt opuszczenia przez towar terytorium Polski i dostarczenia go do nabywcy w innym kraju UE w sposób opisany powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zebranie powyższych dowodów, zarówno w przypadku 1., jak i w przypadku 2., jest wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonanej po 01.01.2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, Firma po 1 stycznia 2020 r. może stosować stawkę 0% VAT do WDT (przy spełnieniu wszystkich warunków ogólnych, takich jak numery VAT UE obu stron itd. - spełnienie tych warunków jest elementem faktycznym obydwu zdarzeń przyszłych i nie są one przedmiotem pytania), na podstawie dokumentów wskazanych w opisie zdarzeń przyszłych.

Możliwość stosowania podobnych dokumentów na podstawie polskich przepisów dla celów stawki 0% VAT została potwierdzona, przykładowo w interpretacji [znak:] 0111-KDIB3-3. 4012.470.2019.1.MK z dnia 19.02.2020 r.

Skoro zatem są to dokumenty dopuszczalne i prawidłowe z punktu widzenia polskich przepisów, to - zakładając, że określone w Rozporządzeniu domniemania nie mają charakteru przesłanek (warunków) stawki 0% VAT (kwestia szczegółowo opisana i uzasadniona poniżej) - Firma będzie mogła na podstawie tych dokumentów stosować stawkę 0% VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, po 1 stycznia 2020 r. firma będzie mogła wykazywać WDT przy użyciu dokumentów innych od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia Wykonawczego (UE) nr 282/2011 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, tzn. stosowanie tych innych dokumentów nie będzie wykluczać możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT w odniesieniu do tych dostaw. Innymi słowy, udokumentowanie dokonania WDT dokumentami innymi od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia nie będzie powodować automatycznie obowiązku naliczania stawki 23% VAT - uniemożliwi jedynie skorzystanie z uregulowanych w tym przepisie domniemań. Innymi słowy, firma będzie mogła - dla celów zastosowania stawki 0% VAT w WDT - posługiwać się dokumentami innymi od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia (co będzie mogło być przedmiotem weryfikacji przez organy podatkowe na zasadach ogólnych, tak jak dotychczas).

Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE (odnoszącej się m.in. do wymogów przy zastosowaniu 0% stawki VAT przy WDT) domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z określonych w tym przepisie przypadków.

Z kolei z art. 45a ust 3 Rozporządzenia wynika, iż do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b. następujące dokumenty:

i. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

ii. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

iii. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Zatem od 1 stycznia 2020 r. dla wszystkich państw Unii Europejskiej będzie obowiązywała jednolita zasada, zgodnie z którą, jeżeli sprzedawca zgromadzi wskazane w tych przepisach dokumenty, to domniemywa się, że sprzedane przez niego towary faktycznie zostały wysłane lub przetransportowane z jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego. Jednocześnie w samej preambule do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r., którym omawiane regulacje zostały wprowadzone, wskazano, iż domniemania mają charakter wzruszalny, co oznacza, iż organ podatkowy posiadający dowody na to, iż towar, dla którego zastosowano 0% stawkę przy WDT, nie opuścił kraju wysyłki, ma prawo odmówić podatnikowi prawa zastosowania tej preferencyjnej stawki (możliwość ta wynika również z art. 45a ust. 2 Rozporządzenia).

W Rozporządzeniu nie ma jednak informacji - co w sytuacji, gdy podatnik nie spełni kryteriów, pozwalających mu na skorzystanie z przewidzianych w nim domniemań? Firma stoi w tej kwestii na stanowisku, iż niespełnienie kryteriów z Rozporządzenia, pozwalających na zastosowanie ujętych w Rozporządzeniu domniemań, nie wyklucza możliwości udowodnienia przez Wnioskodawcę w inny sposób, że towary te opuściły kraj wysyłki. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, iż w samej preambule do Rozporządzenia wprowadzającego omawiane domniemania mowa jest tylko o tym, iż wprowadzenie nowych przepisów ma służyć „sprecyzowaniu i zharmonizowaniu warunków, na jakich można stosować zwolnienia”. Przejawem próby ujednolicenia przepisów dotyczących warunków zastosowania 0% stawki VAT przy WDT jest właśnie wprowadzenie dwóch domniemań, które będą funkcjonowały we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej bezpośrednio, bez potrzeby ich dodatkowej implementacji do poszczególnych porządków prawnych. W treści preambuły nie sposób zatem znaleźć uzasadnienia dla takiej wykładni przepisów Rozporządzenia, iż od 1 stycznia 2020 r. podatnicy nie będą mogli udowodnić za pomocą innych  od tych wymienionych w Rozporządzeniu  dowodów, iż sprzedany przez nich towar opuścił terytorium kraju.

Teza, iż przepisy Rozporządzenia nie odbierają podatnikom prawa do udowodnienia faktu, że towar opuścił terytorium danego kraju, za pomocą innych od ujętych w Rozporządzeniu dokumentów, znajduje również potwierdzenie w treści oficjalnego dokumentu unijnego, tj. stanowiska VAT Expert Group z dnia 20 lutego 2019 r., sygn. taxud.c.1(2019)1233276-EN, które znajduje się na stronach Komisji Europejskiej (https://circabc.europa.eu/sd/a/2c36f43 c-80b8-4fb1-a209-a2c30e060eae/VEG%20080%20-%20VAT%20quick%20fixes%20-%20chain %20transactions.pdf).

W świetle tego dokumentu (s. 12) fakt, iż warunki domniemania nie są spełnione, nie oznacza automatycznie, że nie ma zastosowania stawka 0% VAT (zwolnienie określone w art. 138 Dyrektywy VAT). W takim przypadku podatnicy będą mogli wykazać, zgodnie z wymogami organów podatkowych, że warunki do [stosowania] stawki 0% VAT są spełnione. Innymi słowy w przypadku, gdy domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja pozostanie taka sama jak to jest dziś (w oryginalnym dokumencie: „Applying the presumption in the reversed way is not possible. In other words, the fact that the conditions of the presumption are not met should not mean automatically that the exemption of Article 138 of the VAT Directive does not apply. In such case, it will remain up to the supplier to prove, to the satisfaction of the tax authorities, that the conditions for the exemption (transport included) are met. In other words where the presumption does not apply, the situation will stay the same as it is today”).

Powyższe znajduje również potwierdzenie w treści polskiego oficjalnego dokumentu urzędowego, tj. uzasadnienia do Projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy (numer projektu `(...)`).

W dokumencie tym ustawodawca (Ministerstwo Finansów) odnosi się do warunków ujętych w Rozporządzeniu i tłumaczy, iż: „Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione”.

Innymi słowy ustawodawca wyjaśnił, że w razie braku możliwości skorzystania przez podatnika z ujętych w Rozporządzeniu domniemań, ten może udowodnić, iż sprzedany przez niego towar opuścił terytorium Polski w ramach WDT, w sposób i za pomocą dokumentów, które są ku temu właściwe zgodnie z przepisami ustawy o VAT.

Należy zatem uznać, iż wprowadzone przez ustawodawcę unijnego zmiany do Rozporządzenia nie powodują usunięcia z polskiego porządku prawnego reguł z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT odnośnie tego, jakie dokumenty mogą zostać użyte do potwierdzenia, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Te reguły pozostają w mocy, wraz z ukształtowanym na ich podstawie orzecznictwem sądów administracyjnych i praktyką interpretacyjną organów podatkowych (Dyrektora KIS, a wcześniej MF). Równocześnie z regułami unijnymi będą zatem obowiązywały przepisy krajowe, odnośnie tego, co stanowi dowód na fakt, iż towar został wywieziony z terytorium kraju. Oznacza to, iż podatnik, który nie spełni warunków pozwalających na skorzystanie z domniemań uregulowanych w Rozpo-rządzeniu, nadal będzie miał prawo wykazać, za pomocą dokumentów uznawanych za właściwe na gruncie polskich przepisów o VAT, iż jego towary opuściły terytorium kraju.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, Firma stoi na stanowisku, iż po 1 stycznia 2020 r. nadal możliwe będzie udowodnienie, iż towar opuścił terytorium Polski za pomocą konkretnych dokumentów przedstawionych w opisie obydwu zdarzeń przyszłych i zastosowanie na tej podstawie stawki 0% VAT dla WDT, czego nie wykluczy brak spełnienia przez Wnioskodawcę przewidzianych w Rozporządzeniu wymogów, ustalonych dla zastosowania wprowadzonych Rozporządzeniem domniemań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii - art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Natomiast fakturą elektroniczną jest faktura w formie elektronicznej wystawiona i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym  art. 2 pkt 32 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 – art. 13 ust. 6 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać w tym miejscu należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10; dalej jako: „rozporządzenie 2018/1912” lub „rozporządzenie wykonawcze 2018/1912”), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

i. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

ii. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

iii. Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b. następujące dokumenty:

i. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

ii. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

iii. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając powyższe na uwadze zauważyć w pierwszej kolejności należy, że analiza krajowych regulacji  ustawy o VAT  pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji  jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą wskazanych wyżej przepisów dotyczących wewnątrz-wspólnotowej dostawy towarów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o VAT, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty dotyczące transakcji zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, zebrane razem mają zatem potwierdzać informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powołanych przepisach, o ile posiadane dokumenty wyraźnie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów (WDT) Firmy do kontrahentów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT UE). Transport produktów odbywa się z terytorium Polski na terytorium innego państwa UE i jest organizowany przez nabywcę lub sprzedawcę. W przypadku transportu organizowanego przez nabywcę, WDT jest potwierdzana następującymi dokumentami: faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku; list przewozowy zawierający specyfikacje ładunku, podpisany przez kierowcę, który towar zabiera; potwierdzenie przelewu płatności za dostarczone nabywcy produkty; pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że produkty zostały wysłane lub przetransportowane, wraz ze wskazaniem kraju przeznaczenia (oświadczenie będzie zawierać: datę wystawienia; imię i nazwisko lub nazwę, dane adresowe dostawcy oraz nabywcy; adres, pod który jest realizowana dostawa, gdy jest inny od adresu nabywcy; ilość i rodzaj produktów; datę i miejsce przybycia produktów; dane dotyczące środka transportu; dane identyfikujące osobę przyjmującą produkty). W przypadku transportu organizowanego przez sprzedawcę, WDT jest potwierdzana następującymi dokumentami: faktura VAT zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku; faktura za paliwo z dnia transportu, zawierająca dane pojazdu; potwierdzenie przelewu płatności za dostarczone nabywcy produkty; pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że produkty zostały wysłane lub przetransportowane, wraz ze wskazaniem kraju przeznaczenia (oświadczenie będzie zawierać: datę wystawienia; imię i nazwisko lub nazwę, dane adresowe dostawcy oraz nabywcy; adres, pod który jest realizowana dostawa, gdy jest inny od adresu nabywcy; ilość i rodzaj produktów; datę i miejsce przybycia produktów; dane dotyczące środka transportu; dane identyfikujące osobę przyjmującą produkty). Ponadto Firma spełni inne formalności związane z WDT: dostawa zostanie dokonana na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT UE, który nabywca podał sprzedawcy; sprzedawca-podatnik, przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, posiadać będzie dowody potwierdzające wywóz sprzedanych towarów z terytorium RP oraz dostarczenie do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego (o ile powyższe dowody są wystarczające); sprzedawca-podatnik składając deklarację VAT, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE; sprzedawca-podatnik złoży w terminie informację podsumowującą VAT UE do 25-tego dnia miesiąca następnego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy w zakresie WDT; złożona informacja podsumowująca zawierać będzie prawidłowe informacje dotyczące transakcji WDT, zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrz-wspólnotowej dostawy towarów, dokonywanej po 1 stycznia 2020 r., w przypadku wskazanych przez Spółkę dwóch wariantów dokumentowania tej dostawy do nabywcy.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów, potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, na terytorium innego państwa członkowskiego. Zasadniczą kwestią jest zatem, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie potwierdzały, że towary te były przedmiotem WDT.

Odnosząc powyższe rozważania do materii sprawy należy zauważyć, że wywóz towarów będzie organizowany przez nabywców lub sprzedawcę. W konsekwencji uzgodnień poczynionych z nabywcami, Wnioskodawca będzie w każdym przypadku organizacji transportu posiadał fakturę dokumentującą WDT (zawierającą specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku).

Ponadto, bez względu na to czy transport produktów będzie organizował nabywca czy też sprzedawca, Firma otrzyma od nabywców oświadczenie potwierdzające, że produkty zostały wysłane lub przetransportowane, wraz ze wskazaniem kraju przeznaczenia. Oświadczenie to – jednakowe dla obu przypadków organizacji transportu produktów – będzie zawierać: datę wystawienia; imię i nazwisko lub nazwę, dane adresowe dostawcy oraz nabywcy; adres, pod który jest realizowana dostawa, gdy jest inny od adresu nabywcy; ilość i rodzaj produktów; datę i miejsce przybycia produktów; dane dotyczące środka transportu; dane identyfikujące osobę przyjmującą produkty. Tym samym takie oświadczenie, o treści przedstawionej przez Wnioskodawcę, będzie posiadało walor dokumentu wskazanego w art. 42 ust. 4 ustawy.

Wnioskodawca będzie posiadał także potwierdzenie przelewu płatności za dostarczone nabywcy produkty. W sytuacji, gdy transport będzie organizował nabywca, Wnioskodawca będzie posiadał list przewozowy podpisany przez kierowcę. Natomiast, gdy organizatorem transportu będzie strona sprzedająca, Firma będzie posiadała fakturę za paliwo z dnia transportu, zawierającą dane pojazdu.

Powyższa analiza dokumentacji WDT przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego oznacza, że Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi dokonanie WDT, pochodzącymi z dwóch niezależnych źródeł.

Wskazać w tym miejscu należy – jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego  dokumenty, którymi będzie dysponowała Spółka nie będą takimi dokumentami, jakie zostały literalnie wymienione w art. 45a rozporządzenia wykonawczego 2018/1912. Przy czym Organ pragnie zauważyć, że dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dla zastosowania stawki 0% podatku VAT, od 1 stycznia 2020 r. Spółka powinna dążyć do gromadzenia takich dowodów dokumentujących tę dostawę, o których jest mowa w art. 45a rozporządzenia 2018/1912.

Stwierdzić jednak trzeba, że posiadane przez Spółkę dokumenty będą w sposób prawidłowy, zgodny z przepisami ustawy o VAT, potwierdzały wysyłkę produktów w ramach WDT. Przy tym Wnioskodawca zaznaczył, że będzie terminowo składał  zawierającą prawidłowe dane o dostawie  informację podsumowującą o dokonanej WDT do nabywców.

Składając informację podsumowującą Spółka wypełni zatem warunek zawarty w art. 138 ust. 1a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347 z 11 grudnia 2006, s. 1, ze zm.). Jak bowiem stanowi art. 138 ust. 1a ww. dyrektywy, zwolnienie przewidziane w ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli dostawca nie dopełnił przewidzianego w art. 262 i 263 obowiązku składania informacji podsumowującej lub jeżeli złożona przez niego informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych informacji dotyczących tej dostawy zgodnie z wymogami art. 264, chyba że dostawca może należycie, w sposób odpowiadający właściwym organom, uzasadnić swoje uchybienie.

Ponadto wnioskodawca podał, że będą spełnione przez Firmę inne wymogi formalne, związane z dokonywaniem transakcji WDT, tj.: dostawa zostanie dokonana na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT UE, który nabywca podał sprzedawcy; sprzedawca-podatnik, przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, posiadać będzie dowody potwierdzające wywóz sprzedanych towarów z terytorium RP oraz dostarczenie do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego (o ile powyższe dowody są wystarczające); sprzedawca-podatnik składając deklarację VAT, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Reasumując - w konsekwencji należy uznać, że oba wskazane przez Wnioskodawcę sposoby dokumentowania wysyłki produktów, będą uprawniały Spółkę do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dokonywanej po 1 stycznia 2020 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie w zakresie sformułowanego pytania, zatem swoim zakresem nie obejmuje oceny spełniania przez Wnioskodawcę pozostałych wymogów, uprawniających do stosowania stawki 0% dla realizowanych przez Spółkę transakcji WDT, ponieważ powyższe nie było przedmiotem wniosku. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonującą w obrocie prawnym interpretację indywidualną, Organ pragnie zauważyć, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i odnosi się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjującym tę sprawę wniosku. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidulane nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.