0114-KDIP4.4012.46.2020.3.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 11 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 27 marca 2020 r. znak 0114-KDIP4-1.4012.46.2020.2.AK (skutecznie doręczone dnia 28 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku podatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy Nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy Nieruchomości niezabudowanej. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 30 marca 2020 r., złożonym w dniu 1 kwietnia 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 27 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

J.L. w dniu 30 października 1993 roku nabył od osoby fizycznej (na podstawie umowy sprzedaży, Rep. A Nr …) nieruchomość położoną w (…), w (…) o powierzchni 1,0559 ha (jeden hektar pięćset pięćdziesiąt dziewięć metrów kwadratowych) - dalej: „Nieruchomość”. Nieruchomość została nabyta do majątku prywatnego, który nie był i nie jest przez niego wykorzystywany dla potrzeb jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że J.L. nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem od towarów i usług.

Nieruchomość była oznaczona w rejestrze gruntów, jako łąka, droga, oraz tereny zielone z przeznaczeniem na działalność rolniczą bez prawa zabudowy. Nieruchomość była zaniedbana, porośnięta chaszczami i samosiejkami drzew, natomiast zjazd z drogi głównej był zniszczony przez maszyny rolnicze sąsiadów. W związku z powyższym, celem zapobieżenia dalszej degradacji Nieruchomości, w szczególności poprzez uporządkowanie zarastającej Nieruchomość zieleni oraz naprawę zjazdu Wnioskodawca wystąpił o ustalenie warunków zabudowy, a kolejno o decyzję o pozwoleniu na budowę, którą uzyskał 26 lipca 2007 roku - Nr …, znak sprawy: …. Odnośna decyzja pozwala na budowę pięciu segmentów mieszkalnych w zabudowie szeregowej wraz z infrastrukturą techniczną oraz zjazdem. Na podstawie tej decyzji zostały podjęte czynności przygotowawcze, polegające na wytyczeniu działki, uporządkowaniu zieleni, naprawie zjazdu oraz okazyjnie w 2015 roku skorzystano z nawiezienia ziemi i podrównano teren. Ze względu na brak środków finansowych oraz wiek, Wnioskodawca zdecydował się sprzedać Nieruchomość. Planowana sprzedaż Nieruchomości ma nastąpić w ramach zarządu majątkiem prywatnym i jest czynnością jednorazową.

W piśmie z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku, Zainteresowany wskazał, że nie został ustalony termin sprzedaży Nieruchomości, Wnioskodawca dopiero jest na etapie poszukiwania kupującego. Wnioskodawca, z uwagi na swój wiek ma nadzieję, że sprzedaż nastąpi w tym roku, niemniej ze względu na obecną sytuację epidemiologiczną, może to nie być możliwe.

Wnioskodawca zakupił nieruchomość, jako zabezpieczenie finansowe na czas emerytury, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jego emerytura nie będzie wysoka.

Wnioskodawca nie wykorzystywał Nieruchomości poza wskazanymi we wniosku działaniami tj. celem zapobieżenia dalszej degradacji Nieruchomości, w szczególności poprzez uporządkowanie zarastającej Nieruchomość zieleni oraz naprawę zjazdu Zainteresowany wystąpił o ustalenie warunków zabudowy, a kolejno o decyzję o pozwoleniu na budowę, którą uzyskał 26 lipca 2007 roku - Nr …, znak sprawy: …. Odnośna decyzja pozwala na budowę pięciu segmentów mieszkalnych w zabudowie szeregowej wraz z infrastrukturą techniczną oraz zjazdem. Na podstawie tej decyzji zostały podjęte czynności przygotowawcze, polegające na wytyczeniu działki, uporządkowaniu zieleni, naprawie zjazdu oraz okazyjnie w 2015 roku skorzystano z nawiezienia ziemi i podrównano teren.

Nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na jakiejkolwiek podstawie prawnej. Nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy, najmu, użyczenia.

Pełnomocnictwo zostało udzielone r.pr. W.W. celem uzyskania interpretacji podatkowej, innych pełnomocnictw nie udzielono.

Wnioskodawca nie zamierza dokonywać dostawy innych gruntów w bliższej lub dalszej przyszłości.

Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości sprzedaży gruntów.

Wnioskodawca nie ponosił innych kosztów, niż wskazane we wniosku.

Celem Wnioskodawcy jest sprzedanie nieruchomości w takim stanie, w jakim jest obecnie, zatem Nieruchomość w dacie sprzedaży nie będzie zabudowana (budowa nie jest prowadzona).

Powodem wystąpienia przez Wnioskodawcę o pozwolenie na budowę pięciu segmentów mieszkalnych, były ustalenia decyzji WZ. Otóż w decyzji WZ Wnioskodawca miał podaną maksymalną powierzchnię zabudowy, czyli 15% i odnosząc się do tego architekt (doradzający Wnioskodawcy) przygotował projekt budowlany. Na realizację takiej inwestycji Wnioskodawca nie miał środków. Wnioskodawca od 7 lat jest na emeryturze i chce, by pieniądze ze zbycia nieruchomości zasiliły jego fundusze, jako emeryta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W świetle przedstawionego stanu faktycznego sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jest tak dlatego, że zgodnie z art. 15 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług) podatnikiem są osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Tymczasem Zainteresowany nie prowadzi działalności gospodarczej, a sprzedaż, której chce dokonać ma charakter incydentalny. Działalność gospodarcza powinna być natomiast wykonywana w sposób ciągły (wymóg stawia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). J.L. sprzedając Nieruchomość będzie dokonywał czynności w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. J.L. nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, a podjęte działania względem Nieruchomości miały charakter zarządu majątkiem prywatnym i były powodowane zapobieżeniem dalszej degradacji Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dostawa nieruchomości – co do zasady – jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że Zainteresowany w dniu 30 października 1993 roku nabył od osoby fizycznej (na podstawie umowy sprzedaży) nieruchomość położoną w (…) o powierzchni 1,0559 ha. Nieruchomość została nabyta do majątku prywatnego, który nie był i nie jest przez niego wykorzystywany dla potrzeb jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem od towarów i usług.

Nieruchomość była oznaczona w rejestrze gruntów, jako łąka, droga, oraz tereny zielone z przeznaczeniem na działalność rolniczą bez prawa zabudowy. Nieruchomość była zaniedbana, porośnięta chaszczami i samosiejkami drzew, natomiast zjazd z drogi głównej był zniszczony przez maszyny rolnicze sąsiadów. W związku z powyższym, celem zapobieżenie dalszej degradacji Nieruchomości, w szczególności poprzez uprządkowanie zarastającej Nieruchomość zieleni oraz naprawę zjazdu Wnioskodawca wystąpił o ustalenie warunków zabudowy, a kolejno o decyzję o pozwoleniu na budowę, którą uzyskał 26 lipca 2007 roku. Odnośna decyzja pozwala na budowę pięciu segmentów mieszkalnych w zabudowie szeregowej wraz z infrastrukturą techniczną oraz zjazdem. Na podstawie tej decyzji zostały podjęte czynności przygotowawcze, polegające na wytyczeniu działki, uporządkowaniu zieleni, naprawie zjazdu oraz okazyjnie w 2015 roku skorzystano z nawiezienia ziemi i podrównano teren. Wnioskodawca nie wykorzystywał Nieruchomości poza wskazanymi we wniosku działaniami i nie ponosił innych kosztów, niż wskazane.

Powodem wystąpienia przez Wnioskodawcę o pozwolenie na budową pięciu segmentów mieszkalnych, były ustalenia decyzji WZ. Otóż w decyzji WZ Wnioskodawca miał podaną maksymalną powierzchnię zabudowy, czyli 15% i odnosząc się do tego architekt (doradzający Wnioskodawcy) przygotował projekt budowlany. Na realizację takiej inwestycji Wnioskodawca nie miał środków. Wnioskodawca od 7 lat jest na emeryturze i chce, by pieniądze ze zbycia nieruchomości zasiliły jego fundusze, jako emeryta. Ze względu na brak środków finansowych oraz wiek, Wnioskodawca zdecydował się sprzedać Nieruchomość. Planowana sprzedaż Nieruchomości ma nastąpić w ramach zarządu majątkiem prywatnym i jest czynnością jednorazową.

Wnioskodawca zakupił nieruchomość, jako zabezpieczenie finansowe na czas emerytury, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jego emerytura nie będzie wysoka.

Nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na jakiejkolwiek podstawie prawnej. Nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy, najmu, użyczenia.

Wnioskodawca nie zamierza dokonywać dostawy innych gruntów w bliższej lub dalszej przyszłości. Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości sprzedaży gruntów.

Celem Wnioskodawcy jest sprzedanie nieruchomości w takim stanie, w jakim jest obecnie, zatem Nieruchomość w dacie sprzedaży nie będzie zabudowana (budowa nie jest prowadzona).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy planowana sprzedaż Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że taka sytuacja może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży nieruchomości za prowadzenie działalności gospodarczej jest całokształt działań jakie wnioskodawca podjął w odniesieniu do tej nieruchomości przez cały okres jej posiadania.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy pozwala stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż Nieruchomości niezabudowanej stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca z tytułu tej transakcji będzie podatnikiem podatku VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy.

W rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do przedmiotowej Nieruchomości, wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sposób dysponowania posiadanym majątkiem jednoznacznie wskazuje, że będącego własnością Strony gruntu nie można uznać za nabyty dla celów prywatnych. Z przedstawionych okoliczności sprawy nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca wykorzystywał Nieruchomość do celów osobistych. Wręcz przeciwnie - Wnioskodawca nabył Nieruchomość w celu ulokowania środków finansowych, a nie w celu wykorzystania gruntu na potrzeby prywatne, takie jak np. budowa własnego domu. Następnie Wnioskodawca wystąpił o ustalenie warunków zabudowy, a w następnej kolejności o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Co ważne decyzja pozwala na budowę pięciu segmentów mieszkalnych w zabudowie szeregowej wraz z infrastrukturą techniczną oraz zjazdem. Nie można decyzji o takiej zabudowie Nieruchomości uznać za podjętą w celu wybudowania domu wyłącznie na cele osobiste. Na podstawie posiadanej decyzji Wnioskodawca nie podjął co prawda budowy, ale wytyczył działkę, uporządkował teren i naprawił zjazd. Wnioskodawca następnie zwiózł ziemię i wyrównał teren.

W niniejszej sprawie, występują więc przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia opisanej we wniosku Nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (stały i zorganizowany charakter takiej działalności). Wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż Nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczą o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Działania podejmowane przez Wnioskodawcę nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przedstawione okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o korzystaniu z przysługującego Wnioskodawcy prawa do rozporządzania własnym majątkiem (która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej), do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Podjęte przez Stronę działania (poniesione nakłady) w celu przygotowania Nieruchomości dowodzą, że zostanie wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca działa jako podatnik tego podatku.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę Nieruchomości będzie wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca uzyska statusu podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, dostawa Nieruchomości będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.