Wnioskodawca, spółka zajmująca się wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami, jest podatnikiem VAT zwolnionym na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ jego wartość sprzedaży nie przekroczyła 200 000 zł. Jako współwłaściciel nieruchomości, którą traktuje jako środek trwały, dokonuje od niej odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca zamierza zbyć swój udział w tej nieruchomości na rzecz pozostałych współwłaścicieli. Organ podatkowy uznał, że dostawa udziału w nieruchomości, będącej środkiem trwałym Wnioskodawcy, podlegającym amortyzacji, nie powinna być wliczana do limitu sprzedaży określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 3 tej ustawy. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy, że wartość tej transakcji nie powinna być uwzględniana w limicie, jest prawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 grudnia 2019 r. (data wpływu 17 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 i 2 ustawy, sprzedaży udziałów w nieruchomości - jest prawidłowe
UZASADNIENIE
W dniu 17 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w przedmiocie wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 i 2 ustawy, sprzedaży udziałów w nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W ramach prowadzonej przez siebie działalności, Spółka nabyła we współwłasności lokal mieszkalny położony w Warszawie (dalej jako Nieruchomość). Pozostałymi współwłaścicielami Nieruchomości są osoby fizyczne, które wykorzystują Nieruchomość na cele mieszkaniowe. Opisana Nieruchomość stanowi środek trwały Wnioskodawcy, wprowadzony do jego ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości, względem przyjętej wartości początkowej (odpowiadającej jego udziałowi w Nieruchomości).
Pomiędzy współwłaścicielami Nieruchomości zawarta została umowa określająca sposób korzystania z nieruchomości (umowa quoad usum). Na podstawie zawartej umowy, współwłaściciele Nieruchomości płacą Wnioskodawcy wynagrodzenie za korzystanie z niej na cele mieszkalne. Równocześnie, w opisanej umowie Spółka zobowiązała się nie korzystać z nieruchomości w zamian za opisane wynagrodzenie.
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, ale zwolnionym z podatku VAT (podatek od towarów i usług) na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (tzw. zwolnienie podmiotowe). Wnioskodawca jest podatnikiem VAT zwolnionym, korzystającym ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Dotychczasowa sprzedaż Spółki nie przekroczyła limitu 200 tysięcy złotych, który jest wskazany w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Z tego względu, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dostarczanych przez niego towarów jak również z tytułu świadczonych usług. Wnioskodawca wskazuje, że nie wykonywał i nie wykonuje czynności określonych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.
Porozumienie dotyczące wykupu udziałów w Nieruchomości
Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca jest jednym ze współwłaścicieli Nieruchomości. Wnioskodawca postanowił zbyć posiadane udziały w Nieruchomości na rzecz pozostałych współwłaścicieli. W tym celu Wnioskodawca zawarł z pozostałymi współwłaścicielami porozumienie regulujące warunki nabycia przez nich udziałów w Nieruchomości posiadanych przez Wnioskodawcę (dalej jako Porozumienie). W procesie negocjacji Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele ustalili, że pozostali współwłaściciele będą nabywać udziały w Nieruchomości stopniowo, w kolejnych transzach określonych w Porozumieniu. Zgodnie z treścią Porozumienia, proces nabycia udziałów Wnioskodawcy ma trwać 10 lat (z możliwością wcześniejszego wykupu udziałów i tym samym wcześniejszego jego rozwiązania). W przypadku, gdyby w planowanym okresie nie doszło zbycia przez Wnioskodawcę całości posiadanych udziałów, zawarte Porozumienie uległoby przedłużeniu na kolejnych 10 lat.
Zbycie poszczególnych udziałów Wnioskodawcy w Nieruchomości przyjmuje postać umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego. W umowie są każdorazowo określone udziały nabywane przez pozostałych współwłaścicieli. W ramach dotychczasowego obowiązywania Porozumienia zawarto jedną umowę sprzedaż udziałów Wnioskodawcy w Nieruchomości z dnia 6 września 2019 r. Dostawa udziału w Nieruchomości, dokonana w dniu 6 września 2019 r., była zrealizowana po okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia Nieruchomości. Wnioskodawca oświadcza, że dostawa udziału w Nieruchomości z dnia 6 września 2019 r. nie była zrealizowana w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy o VAT. W związku z treścią Porozumienia, Wnioskodawca dokona w przyszłości kolejnych (analogicznych) transakcji zbycia udziału w Nieruchomości.
W przedstawionym powyżej stanie faktycznym, po stronie Wnioskodawcy zrodziła się wątpliwość co do zaliczenia wskazanej powyżej umowy sprzedaży udziałów z dnia 6 września 2019 r. do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Czy w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości na podstawie umowy z dnia 6 września 2019 r., wartość tej transakcji powinna być wliczona do wartości limitu Wnioskodawcy za 2019 r. o którym mowa w treści art. 113 ust. 1 ustawy o VAT czy też transakcja ta powinna być wyłączona z wartości tego limitu na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT?
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość opisanej transakcji sprzedaży udziałów w Nieruchomości z dnia 6 września 2019 r. nie powinna być włączona do wartości limitu Wnioskodawcy za 2019 r. o którym mowa w treści art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W opinii Wnioskodawcy, opisana umowa sprzedaży udziałów w Nieruchomości stanowi odpłatną dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych, podlegających amortyzacji. W konsekwencji, opisana transakcja nie podlega wliczeniu do limitu ustalanego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT ze względu na treść art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT, który jednoznacznie wyklucza tego typu transakcje ze wskazanego limitu.
Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy
W uzasadnieniu stanowiska własnego Wnioskodawcy konieczne jest dokonanie wykładni właściwych przepisów ustawy o VAT, regulujących kwestię tzw. zwolnienia podmiotowego. Podstawowym przepisem w tym zakresie jest artykuł 113 ust. 1 uVAT, stanowiący:
„Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”.
Ważną normą uzupełniającą jest art. 113 ust. 2 ustawy o VAT, określający liczne transakcje (dostawy towarów/świadczenie usług) których nie należy wliczać do wskazanego limitu. Inaczej mówiąc, dokonanych przez podatnika świadczeń wskazanych w art. 113 ust. 2 uVAT nie uwzględnia się na potrzeby stwierdzenia, czy wskazany powyżej limit został przekroczony. Dla sprawy Wnioskodawcy kluczowy jest art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT stanowiący:
„Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się: [`(...)`] odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji”.
Intencja Ustawodawcy we wprowadzeniu powołanego powyżej przepisu było zapewnienie, iż podatnicy dokonujący zbycia swoich środków trwałych (które mogą mieć znaczną wartość) nie staną się z tego tytułu czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Inaczej mówiąc, Ustawodawca zagwarantował podatnikom, iż w przypadku zbycia swoich środków trwałych nie stracą oni prawa do zwolnienia podmiotowego o którym mowa w art. 113 ust. 1 uVAT.
Wymaga podkreślenia, że art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT dotyczy wszystkich kategorii środków trwałych posiadanych przez podatnika, o ile podlegają one amortyzacji zgodnie z właściwymi przepisami. Przepis nie zawiera żadnej dalej idącej formy doprecyzowanie, ograniczającej jego zastosowanie do wybranej kategorii środków trwałych takich jak np. samochody lub sprzęt komputerowy. W takich warunkach uprawniona jest teza, iż omawiany przepis ma zastosowanie również do sytuacji zbycia (całości/części/udziału) praw do określonej nieruchomości, stanowiącej środek trwały.
W potwierdzeniu zaprezentowanej powyżej wykładni można odwołać się do ukształtowanej doktryny prawa podatkowego. W ramach przykładu należy powołać:
W uzupełnieniu powyższych rozważań Wnioskodawca wskazuje, że w jego opinii w sprawie nie ma zastosowania art. 113 ust. 2 pkt 2 lit a uVAT. Przepis ten nakazuje zaliczyć do limitu z art. 113 ust. 1 uVAT również zwolnione z podatku transakcje związane z nieruchomości (np. ich zbycie), jeżeli nie mają one charakteru transakcji pomocniczych. W opinii Spółki powołany przepis (art. 113 ust. 2 pkt 2 lit a uVAT) ma zastosowanie do wszystkich zwolnionych z podatku transakcji z nieruchomościami za wyjątkiem nieruchomości stanowiących środki trwałe podatnika, podlegające amortyzacji. W przypadku środków trwałych podlegających amortyzacji zastosowanie ma art. 113 ust. 2 pkt 3 uVAT, który nakazuje wyłączyć transakcje z limitu zwolnienia podmiotowego.
Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie również w praktyce organów podatkowych, w szczególności w wydanych dotychczas interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W ramach przykładu należy powołać:
Zastosowanie wskazanych powyżej przepisów ustawy o VAT w sytuacji Spółki
W opinii Spółki spełnione zostały wszystkie przesłanki do uznania, że dokonana w dniu 6 września 2019 r. sprzedaż udziałów w Nieruchomości nie podlega wliczeniu do limitu sprzedaży Wnioskodawcy za 2019 r., ustalanego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wymaga wskazania, że dostawa udziału w Nieruchomości jest dostawą towaru i nie została dokonana w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b uVAT. Wnioskodawca traktuje Nieruchomość (swój w niej udział) jako środek trwały i wprowadził ją do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Nieruchomości, tj. podlega ona amortyzacji.
W opinii Wnioskodawcy wszystkie wskazane powyżej okoliczności determinują, że zbycie udziału w Nieruchomości nie powinno być wliczane do limitu sprzedaży Wnioskodawcy za 2019 r, ustalanego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
transakcji związanych z nieruchomościami;
usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41;
usług ubezpieczeniowych
-jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;4. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.
Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.
Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności, nabył we współwłasności lokal mieszkalny (Nieruchomość). Opisana Nieruchomość stanowi środek trwały Wnioskodawcy, wprowadzony do jego ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości, względem przyjętej wartości początkowej (odpowiadającej jego udziałowi w Nieruchomości). Pomiędzy współwłaścicielami Nieruchomości zawarta została umowa określająca sposób korzystania z nieruchomości. Na podstawie zawartej umowy, współwłaściciele Nieruchomości płacą Wnioskodawcy wynagrodzenie za korzystanie z niej na cele mieszkalne. Równocześnie, w opisanej umowie Spółka zobowiązała się nie korzystać z nieruchomości w zamian za opisane wynagrodzenie.
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, ale zwolnionym z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca wskazuje, że nie wykonywał i nie wykonuje czynności określonych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.
Wnioskodawca postanowił zbyć posiadane udziały w Nieruchomości na rzecz pozostałych współwłaścicieli. W tym celu Wnioskodawca zawarł z pozostałymi współwłaścicielami porozumienie regulujące warunki nabycia przez nich udziałów w Nieruchomości posiadanych przez Wnioskodawcę (dalej jako Porozumienie). W procesie negocjacji Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele ustalili, że pozostali współwłaściciele będą nabywać udziały w Nieruchomości stopniowo, w kolejnych transzach określonych w Porozumieniu. Zgodnie z treścią Porozumienia, proces nabycia udziałów Wnioskodawcy ma trwać do 10 lat. W przypadku, gdyby w planowanym okresie nie doszło zbycia przez Wnioskodawcę całości posiadanych udziałów, zawarte Porozumienie uległoby przedłużeniu na kolejnych 10 lat.
W umowie są każdorazowo określone udziały nabywane przez pozostałych współwłaścicieli. Dostawa udziału w Nieruchomości, dokonana w dniu 6 września 2019 r., była zrealizowana po okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia Nieruchomości. Dostawa udziału w Nieruchomości z dnia 6 września 2019 r. nie była zrealizowana w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy o VAT.
W przedstawionym powyżej stanie faktycznym, po stronie Wnioskodawcy zrodziła się wątpliwość co do zaliczenia wskazanej powyżej umowy sprzedaży udziałów z dnia 6 września 2019 r. do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
Wskazać należy, że w myśl art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług do limitu określonego w art. 113 ust. 1 nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1. Zgodnie natomiast z zastrzeżeniem poczynionym w art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług wliczeniu podlegają jednak kwoty transakcji związanych z nieruchomościami, nawet jeśli są one zwolnione w oparciu o art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
Jednocześnie podkreślić należy, że w myśl art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług do kwoty sprzedaży nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
Wyżej przytoczone przepisy należy odczytywać w ten sposób, że co do zasady kwoty transakcji związanych z nieruchomości należy uwzględnić przy sprawdzaniu, czy limit sprzedaży określony w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie został przekroczony. Niemniej w sytuacji, gdy sprzedawana nieruchomość stanowi równocześnie środek trwały w rozumieniu podatku dochodowego i podlega amortyzacji odpłatna dostawa takiej nieruchomości nie jest brana pod uwagę przy obliczaniu kwoty sprzedaży określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Mając na uwadze, że przedmiotem sprzedaży jest udział w nieruchomości należy zauważyć, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.
Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.
Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.
W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.
Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.
W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.
Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.
Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy podkreślić należy, że zgodnie z opisem sprawy, Nieruchomość Wnioskodawcy stanowi środek trwały wprowadzony do ewidencji środków trwałych, od którego Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy oraz tak przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że dokonana dostawa udziałów nieruchomości, pomimo, że stanowi transakcję związaną z nieruchomością, to w oparciu o art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega wliczeniu do limitu określonego w art. 113 ust. 1 tej ustawy.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili