0114-KDIP4-2.4012.23.2019.2.MMA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14 r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2020 r. (data wpływu 27 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 stycznia 2020 r. znak 0114-KDIP4-2.4012.23.2019.1.MMA (doręczone w dniu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia z faktur wystawionych przez Spółkę Dzieloną (przed dniem podziału) w imieniu i na rzecz przewoźników, które zostały potwierdzone przez poszczególnych przewoźników dopiero po dniu podziału – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia z faktur wystawionych przez Spółkę Dzieloną (przed dniem podziału) w imieniu i na rzecz przewoźników, które zostały potwierdzone przez poszczególnych przewoźników dopiero po dniu podziału.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 stycznia 2020 r. (data wpływu 27 stycznia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 stycznia 2020 r. znak 0114-KDIP4-2.4012.23.2019.1.MMA (doręczone w dniu 20 stycznia 2020 r.).

We wniosku wspólnym złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Spółka 1 Sp. z o.o.
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Spółka 2 Sp. z o.o.

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka 1 jest spółką z siedzibą w (…), której działalność obejmuje głównie świadczenie usług spedycji i transportu drogowego towarów oraz pocztowych usług kurierskich. Spółka Przejmująca powstała w wyniku podziału Spółki 2, do którego doszło 1 sierpnia 2017 roku.

W ramach Spółki Dzielonej funkcjonowały trzy Dywizje - 1, 2 i 3. Każda z Dywizji funkcjonujących w ramach Spółka 2 świadczyła innego rodzaju usługi na rzecz klientów.

Głównym przedmiotem działalności Dywizji 1 była obsługa międzynarodowych przesyłek lotniczych z i do większości krajów świata. Dywizja 1 nie obsługiwała przesyłek krajowych - tj. takich, których miejsce odbioru oraz dostarczenia znajdowało się na terytorium Polski.

W ramach wykonywanej działalności Dywizja 1 zapewniała swoim klientom obsługę celną wywożonych z Polski lub przywożonych do Polski przesyłek.

Podstawowym przedmiotem działalności Dywizji 2 było świadczenie usług transportowych i kurierskich dla przesyłek o wadze do 31,5 kg. Dywizja 2 świadczyła także usługi transportu cięższych przesyłek drobnicowych (o wadze do 2500 kg), w tym palet. Dywizja 2 świadczyła usługi na terytorium Polski (przesyłki krajowe) oraz międzynarodowe drogowe usługi transportowe i kurierskie na terytorium krajów Unii Europejskiej.

Dywizja 3 świadczyła głównie usługi krajowej i międzynarodowej spedycji i transportu drogowego przesyłek, w tym usługi transportu cało pojazdowego (tj. przewożenie danym pojazdem wyłącznie towarów należących do jednego klienta) i częściowego. Usługi świadczone przez Dywizję 3 obejmowały także spedycję kolejową oraz targową.

Decyzja o powołaniu wskazanych powyżej oddzielnych struktur podyktowana była potrzebą większej koncentracji na poszczególnych liniach produktowych. Uznano, że specjalizacja w obsłudze każdej z nich zapewni pozycję lidera jakości obsługi w segmencie ekspresowych przesyłek międzynarodowych, a także krajowych.

W 2014 roku doszło do całkowitego wydzielenia usług krajowych z Dywizji 1. Obsługa przesyłek krajowych została włączona wówczas do Dywizji 2. Powyższe było następstwem przyjętej przez Grupę … strategii na lata 2015 - 2020, która zakłada, że Grupa chce osiągnąć pozycję lidera w obszarze przesyłek e-commerce. Plany te związane są z szybkim rozwojem handlu elektronicznego. Ten punkt strategii realizowany był przez Dywizje 2, funkcjonującą w ramach spółek wchodzących w skład Grupy `(...)`.

Na wyodrębnienie poszczególnych Dywizji funkcjonujących w Spółka 2 w jej strukturze organizacyjnej wskazywał między innymi Regulamin Zarządu Spółki Dzielonej. Zgodnie z tym dokumentem Zarząd działał na podstawie struktury organizacyjnej Spółki Dzielonej, która określała w szczególności wewnętrzny podział kompetencji pomiędzy poszczególnych Członków Zarządu oraz podział w strukturach na Dywizje i piony podległe poszczególnym Członkom Zarządu. Każda z trzech funkcjonujących w Spółce Dzielonej Dywizji zarządzana była przez innego Członka Zarządu Spółki Dzielonej. Formalny (w rozumieniu przepisów Kodeksu Spółek Handlowych) Zarząd Spółki Dzielonej składał się z pięciu członków (w tym z trzech Dyrektorów Zarządzających poszczególnych Dywizji), osoby kierującej pionem finansów i administracji oraz pionem sprzedaży i marketingu Dywizji 1. W praktyce faktyczne decyzje dotyczące bieżącej działalności każdej z Dywizji zapadały na szczeblu kadry zarządzającej poszczególnych Dywizji obejmującym w zależności od Dywizji dodatkowo osobę kierującą pionem personalnym i komunikacji, systemami IT, operacji oraz sprzedaży i marketingu w danej Dywizji.

W wyniku dokonanego 1 sierpnia 2017 roku podziału, do Spółki 1 przeniesione zostały zorganizowane części przedsiębiorstw, stanowiące Dywizje 2 i 3, będące do tego momentu częściami Spółki 2. W indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 maja 2016 roku (sygn. IPPB5/4510-198/16-5/AK) Spółka Dzielona uzyskała potwierdzenie, że przeniesiony do Spółka 1 majątek stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W wyniku podziału na Spółkę Przejmującą przeniesione zostały prawa i obowiązki wynikające z umów o świadczenie usług przewozowych lub pocztowych na rzecz Spółki Dzielonej w ramach ZCP 2 i 3, wraz z prawami i obowiązkami wynikającymi ze zdarzeń prawnych pozostających w związku z tymi umowami. Przed dokonaniem podziału ustalono jednak, że konto (…) dotyczące podatku naliczonego związanego z rozliczeniami wynikającymi z tego rodzaju umów (w ramach których to Spółka 2 wystawiał faktury w procesie samofakturowania) nie zostanie podzielone ani przeniesione na Spółkę Przejmującą. Decyzja ta wpłynęła na kwoty wykazane w saldach należności oraz zobowiązań związanych z wydzielanym ZCP (Załącznik nr 13 do Planu Podziału), nie została jednak wprost ujęta w Planie Podziału.

Po dokonaniu podziału Dywizja 1, która pozostała w Spółce Dzielonej oraz Dywizje 2 i 3, które zostały przeniesione do Spółki Przejmującej, dysponowały aktywami umożliwiającymi świadczenie usług w ramach ich głównych obszarów działalności.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka Dzielona dokonywała rozliczeń z podmiotami świadczącymi usługi przewozowe (przewoźnikami) w procesie tzw. samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ustawy o VAT (podatek od towarów i usług). Spółka Dzielona zawarła z przewoźnikami umowy, w których postanowiono, że „Spółka 2 będzie przedstawiała Przewoźnikowi faktury do jego akceptacji w formie podpisu w terminie umożliwiającym dokonanie przez Przewoźnika rozliczenia podatku VAT z urzędem skarbowym, to jest w terminie do 7-go dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu, za jaki zostały wystawione faktury”.

Spółka Przejmująca uregulowała przejęte w ramach podziału zobowiązania wobec przewoźników w kwocie brutto, nie odliczając VAT z tego tytułu. Jednocześnie Spółka Dzielona utrzymuje w księgach należność o zwrot VAT naliczonego wynikającego z tych faktur, jednak nie wykazała tej kwoty w deklaracjach podatkowych VAT (tj. nie odliczyła tego VAT oraz nie ubiegała się o jego zwrot).

W tak zaprezentowanym stanie faktycznym Spółka Przejmująca pragnie potwierdzić możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawianych 31 lipca 2017 r. przez Spółki 2 (tj. przed dniem podziału) w imieniu i na rzecz przewoźników (w ramach samofakturowania), które zostały potwierdzone (podpisane) przez przewoźników dopiero po dniu podziału, a tym samym podatek naliczony z nich wynikający nie został odliczony do dnia podziału. Faktury te dokumentują usługi świadczone na rzecz Spółki Dzielonej w lipcu 2017 r. (tj. przed dniem podziału), na podstawie umów, które zostały w ramach podziału przypisane do Spółka 1 (tj. Spółka 1 wstąpiła z dniem podziału we wszelkie prawa i obowiązki z przedmiotowych umów o świadczenie usług kurierskich, na podstawie których wystawiane były przedmiotowe faktury).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym to Spółce Przejmującej przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Spółkę Dzieloną 31 lipca 2017 r. (tj. przed dniem podziału) w imieniu i na rzecz przewoźników (tj. w ramach samofakturowania) za usługi wykonane w lipcu 2017 r., które zostały potwierdzone (podpisane) przez poszczególnych przewoźników (usługodawców) dopiero po dniu podziału?
2. Czy w przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie nr 1 (tj. uznania, iż Spółce Przejmującej nie przysługuje prawo do odliczenia przedmiotowego podatku naliczonego), to Spółka Dzielona będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez nią 31 lipca 2017 r. (tj. przed dniem podziału) w imieniu i na rzecz przewoźników (tj. w ramach samofakturowania) za usługi wykonane w lipcu 2017 r., które zostały potwierdzone (podpisane) przez poszczególnych przewoźników (usługodawców) dopiero po dniu podziału?

Zdaniem Wnioskodawców:

Ogólne zasady odliczania podatku naliczonego

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie zaś z ust. 2 cytowanego przepisu, kwotę podatku naliczonego (podlegającego odliczeniu), stanowi, w przypadku transakcji krajowych, suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak z kolei wynika z art. 86 ust. 10 oraz ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (w przypadku transakcji krajowych) powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, ale nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę.

W praktyce oznacza to, iż dla powstania prawa do odliczenia VAT, łącznie spełnione muszą zostać następujące przesłanki:

1. otrzymanie w danym okresie faktury dokumentującej dostawę towarów (świadczenie usług) lub otrzymanie całości lub części zapłaty (przedpłaty, zaliczki, zadatku, raty itp.),
2. powstanie po stronie dostawcy towaru (usługi) obowiązku podatkowego w odniesieniu do tychże dostaw.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jako przedmiot sukcesji

Jak zostało to już wskazane w opisie stanu faktycznego, w indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 maja 2016 roku (sygn. IPPB5/4510-198/16-5/AK) Spółka Dzielona uzyskała potwierdzenie, że przeniesiony do Spółki 1 majątek stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

W konsekwencji, zgodnie z art. 93c § 1 Ordynacji Podatkowej, w wyniku przejęcia Dywizji 2 i 3, Spółka Przejmująca wstąpiła z dniem podziału we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki Spółki Dzielonej pozostaje w związku z przydzielonymi Spółce 1 składnikami majątku - tj. Dywizjami 2 i 3.

Choć przepisy Ordynacji podatkowej nie definiują pojęcia ,,praw i obowiązków podatkowych związanych ze składnikami majątku”, powszechnie przyjmuje się, iż w przypadku podziału przez wydzielenie, transferowi powinny podlegać wyłącznie prawa i obowiązki, które wynikają ze zdarzeń mających miejsce przed podziałem, ale nie uległy konkretyzacji na gruncie rozliczeń podatkowych do dnia podziału. W praktyce oznacza to, iż co do zasady sukcesji w takich przypadkach podlegać powinny tylko te prawa i obowiązki związane z przydzielonymi spółce przejmującej składnikami majątku (wydzielaną ZCP), które na dzień podziału nie zostały jeszcze rozliczone przez Spółkę Dzieloną.

W kontekście zatem prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z wydzielaną zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jako przedmiotu sukcesji, kluczowe znaczenie ma zatem moment powstania prawa do odliczenia. Przyporządkowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z danej faktury zakupowej (dotyczącej wydzielanej ZCP) zależeć będzie bowiem od tego, czy prawo to - zgodnie z przytoczonymi przepisami ustawy o VAT - powstało i istniało przed dniem podziału, czy też powstało dopiero po (w) tym dniu.

W oparciu o powyższe przepisy Ordynacji podatkowej, a także brzmienie art. 86 ustawy o VAT, który ustanawia dwie podstawowe przesłanki powstania prawa do odliczenia (tj. powstanie obowiązku podatkowego po stronie sprzedawcy oraz otrzymanie faktury przez nabywcę), można sformułować ogólną zasadę dotyczącą odliczania podatku VAT w przypadku podziału przez wydzielenie, iż jedynie w przypadku gdy obie powyższe przesłanki zostały spełnione przed dniem podziału, prawo do odliczenia powstaje (i powinno zostać zrealizowane) przez spółkę dzieloną.

W przypadku natomiast, gdy (w odniesieniu do zakupów związanych z wydzielaną ZCP) obie powyższe przesłanki zostaną spełnione dopiero w dniu lub po dniu wydzielenia (tj. zarówno jedna jak i druga przesłanka zostanie spełniona po dniu podziału lub jedna z przesłanek zostanie spełniona przed dniem podziału zaś druga dopiero po dniu podziału), prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje po stronie spółki przejmującej.

Takie podejście znajduje potwierdzenie w szeregu indywidualnych interpretacji wydawanych przez Organy podatkowe. Przykładowo, jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji z 24 czerwca 2016 roku (sygn. IPPP2/4512-305/16-3/DG), jeżeli prawo do odliczenia podatku naliczonego powstanie przed dniem wydzielenia, uprawnioną do odliczenia podatku naliczonego będzie Spółka Dzielona; przy czym odliczenia może dokonać w rozliczeniu za okres, w którym powstało prawo do odliczenia lub za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. Taka sytuacja będzie miała miejsce, gdy faktury zostaną wystawione przez kontrahentów przed dniem podziału i przed dniem podziału Spółka Dzielona otrzyma ww. faktury oraz u sprzedawców powstanie przed dniem podziału obowiązek podatkowy.

Jeżeli Spółka Dzielona (Wnioskodawca) z tego prawa nie skorzystała, wówczas na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy, może dokonać korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym to prawo powstało. W tym zakresie Spółka Przejmująca nie przejmie uprawnień Spółki Dzielonej w ramach sukcesji generalnej częściowej. Jak wyżej wskazał tut. (Organ, jeżeli dane prawo bądź obowiązek powstało przed dniem wydzielenia lub dotyczy okresu poprzedzającego podział (powinno być rozliczone w tym właśnie czasie), skutki podatkowe z nim związane ściśle wiążą się z rozliczeniami podatkowymi Spółki Dzielonej, tym samym prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługujące Spółce Dzielonej na dzień wydzielenia nie „pozostaje” w związku z wydzielanym majątkiem”.

Potwierdzenie powyższego podejścia znajdujemy również w indywidualnej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 sierpnia 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.315.2019.1.AM).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że w przypadku zakupów towarów/usług związanych z wydzielanymi Dywizjami 3 i 2, dla których prawo do odliczenia powstało przed dniem podziału (tzn. przed dniem podziału spełnione zostały wszystkie niezbędne przesłanki do dokonania odliczenia) to podmiotem uprawnionym do odliczenia jest Spółka 1. Jeśli natomiast prawo do odliczenia w odniesieniu do takich zakupów powstało już w dniu lub po dniu podziału (tj. w dniu lub po dniu podziału otrzymana została faktura bądź powstał obowiązek podatkowy po stronie sprzedawcy) to podmiotem uprawnionym do odliczenia jest Spółka 1.

Moment powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku tzw. samofakturowania

Zgodnie z art. 106d ustawy o VAT, podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że wymóg przedstawienia faktury wystawionej w ramach „samofakturowania” do akceptacji dostawcy pełni funkcję kontrolną — kontrola ta ma charakter kontroli wewnętrznej sprawowanej pomiędzy stronami umowy o „samofakturowanie” i sprowadza się do umożliwienia dostawcy sprawowania pieczy nad prawidłowością rozliczeń z kontrahentem. Dostawca upoważnia bowiem nabywcę do wystawiania faktur w jego imieniu i na jego rachunek, jednakże musi mieć również prawo do kontroli, czy faktury te zostały przez nabywcę wystawione prawidłowo. Przedstawienie faktury do akceptacji powinno następować w terminie umożliwiającym dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez dostawcę.

Jak z kolei wynika z art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego.

Zatem zatwierdzenie faktur przez sprzedawcę jest bardzo istotne dla obu stron. Sprzedawcy pozwala na upewnienie się, że faktury wystawione są prawidłowo i terminowo, natomiast nabywcy umożliwia w praktyce dokonanie odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z takich faktur. W ocenie Wnioskodawcy oznacza to zatem, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych w ramach tzw. samofakturowania nie może powstać wcześniej niż z chwilą zatwierdzenia danej faktury przez usługodawcę/dostawcę towarów. Dopiero bowiem w tym momencie nabywca dysponuje prawidłowo wystawioną fakturą dokumentującą konkretne zdarzenie gospodarcze.

Podejście takie było wielokrotnie potwierdzane w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego - przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2016 r. (IBPP2/4512-3/16/ICz) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że „(`(...)`) faktury wystawione przez Wnioskodawcę w imieniu Dostawcy poprzez przedstawiony we wniosku system, z zastosowaniem opisanej szczegółowo procedury zatwierdzania faktur, spełnia wymogi określone w art. 106d ust. 1 ustawy o VAT, tym samym wystawione w przedstawiony sposób faktury będą upoważniały Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z omawianych faktur w rozliczeniu za okres, w którym nastąpi zatwierdzenie danej faktury przez Dostawce towarów, o ile przed końcem tego okresu w odniesieniu do nabytych towarów powstanie obowiązek podatkowy po stronie Dostawcy”.

Do podobnych wniosków doszedł również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji z 3 października 2018 roku (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.473.2018.2.KB), czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji z 28 kwietnia 2016 roku (sygn. IBPP2/4512-84/16/IK).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do usług kurierskich świadczonych na podstawie umów, które w planie podziału przypisane zostały do Spółka 1, prawo do odliczenia powstaje dopiero w momencie podpisania danej faktury przez przewoźnika - samo wystawienie (w procesie samofakturowania) faktury dokumentującej wyświadczenie usług przez przewoźnika nie upoważnia jeszcze do odliczenia podatku naliczonego. Zgodnie bowiem z przytoczonym brzmieniem umów zawieranych z przewoźnikami dopiero podpisanie danej faktury przez przewoźnika jest rozumiane jako jej zatwierdzenie.

Takie podejście jest kluczowe z punktu widzenia spójności i prawidłowości rozliczeń obu stron transakcji - jeśli przewoźnik nie dokona akceptacji danej faktury, uznając, że jest ona w jakimś zakresie nieprawidłowa (np. nastąpiła pomyłka dotycząca kwoty transakcji), nabywcy nie może przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na tej fakturze. Tym samym wystawione w przedstawiony sposób faktury upoważniają do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z omawianych faktur w rozliczeniu za okres, w którym nastąpi zatwierdzenie danej faktury przez przewoźnika, o ile przed końcem tego okresu w odniesieniu do nabytych towarów powitanie obowiązek podatkowy po stronie przewoźnika.

Prawo do odliczenia z tytułu faktur wystawionych przez Spółka 2, 31 lipca 2017 r. (tj. przed dniem podziału) w rantach samofakturowania, które zostały podpisane przez przewoźnika dopiero po dniu podziału

Mając na uwadze powyższe konkluzje, stwierdzić należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Spółka 2 w ramach samofakturowania 31 lipca 2017 r. (tj. przed dniem podziału), które nie zostały podpisane przez przewoźników do dnia podziału, nie mogło powstać po stronie Spółka 2. Prawo to, ze względu na brak spełnienia wszystkich niezbędnych przesłanek do odliczenia (tj. zatwierdzenia przez usługodawcę faktury) nie uległo bowiem konkretyzacji przed dniem podziału.

Oznacza to, iż prawo to (nieskonkretyzowane) w ramach sukcesji przewidzianej art. 93c Ordynacji podatkowej „przeszło” na Spółkę 1. W konsekwencji, to Spółka Przejmująca, jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur (jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, obowiązek podatkowy z tytułu nabywanych usług kurierskich powstał już przed dniem podziału, i zatwierdzenie (podpisanie) faktur przez przewoźników było ostatnią przesłanką, której spełnienie niezbędne było do powstania prawa do odliczenia).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka Przejmująca uprawniona jest do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych (w ramach samofakturowania) przez Spółka 2 31 lipca 2017 r. (tj. przed dniem podziału) i dokumentujących usługi wyświadczone na rzecz tego podmiotu przed dniem podziału, jeśli faktury te zostały podpisane (zatwierdzone) dopiero po dniu podziału i Spółka 1 jest w posiadaniu takich zatwierdzonych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z uwagi na uznanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego we wniosku pytania oznaczonego nr 1 za prawidłowe, Organ odstąpił od udzielenia odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania jego stanowiska w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.