0111-KDIB3-3.4012.404.2019.5.MS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2019 r. (data wpływu 27 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z 18 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 18 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z 8 listopada 2019 r. znak: 0115-KDIT2-3.4011.426.2019.3.MJ, 0111-KDIB3-3.4012.404.2019.3.MS.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 32 lat wspólnie z małżonką prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 70,37 ha (łącznie z dzierżawami) w miejscowości X, Gmina Y. W małżeństwie Wnioskodawcy obowiązuje małżeński ustrój wspólności ustawowej, a nieruchomości wchodzą w skład majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego małżonki. Z tytułu posiadanych gruntów rolnych Wnioskodawca i jego małżonka są opodatkowani podatkiem rolnym. W związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika VAT (podatek od towarów i usług) i przyznano mu numer ewidencji podatkowej NIP: …. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, żona Wnioskodawcy również takiej działalności nie prowadzi.

W 2017 r. zgłosił się do Wnioskodawcy i jego małżonki przedstawiciel spółki pod firmą Z, który zaproponował zwarcie umowy sprzedaży uprawianych przez Wnioskodawcę i jego małżonkę gruntów na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Umowa miała obejmować nieruchomość rolną oznaczona jako działki nr A1 o powierzchni 1,01 ha oraz nr A2 o powierzchni 1,91 ha, dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgę wieczystą KW nr …. Nieruchomość ta została nabyta w postaci dwóch działek geodezyjnych 1 lipca 1997 r. na powiększenie gospodarstwa. W 2017 r. grunty rolne Wnioskodawca i jego małżonka nie mogli sprzedać „nie rolnikom” bo tak stanowiło prawo. Dlatego też reprezentant firmy Z podjął starania o doprowadzenie do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego co skutkowało podjęciem Uchwały Nr … z dnia … przez Radę Miejską w … w sprawie uchwalenie projektu zagospodarowania przestrzennego. Niestety z różnych powodów projekt nie został jeszcze przez Radę Miejską w … uchwalony. Firma Z pilnie potrzebuje tych terenów pod rozbudowę zakładu, dlatego też chce w inny sposób zakupić grunty.

Wnioskodawca dokonując podziału działek A1 i A2 na mniejsze niż 1 ha na prawo sprzedać a firma przylegające do siebie tereny na rozbudowę ma prawo kupić bez uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że podejmując decyzję o sprzedaży ww. gruntów Wnioskodawca i jego małżonka kierują się zamiarem zabezpieczenia ich sytuacji finansowej w kontekście zbliżającej się emerytury oraz spadkiem opłacalności w gospodarstwie rolnym.

W piśnie z 18 listopada 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że czynnym podatnikiem VAT jest od 1 września 2013 r. W związku z nabyciem działek Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i takiego Wnioskodawca nie odliczył, ponieważ był wtedy rolnikiem ryczałtowym. Działki A1 i A2 Wnioskodawca nabył 1 lipca 1997 r. na powiększenie swojego gospodarstwa. Działki A1 i A2 od momentu zakupu były i są wykorzystywane rolniczo. Nie były i nie będą wykorzystywane do działalności gospodarczej, bo żadnej Wnioskodawca nie prowadzi. W okresie od 1 września 2013 r. kiedy wnioskodawca stał się czynnym podatnikiem VAT to działki te były i są wykorzystywane rolniczo a działalność jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca dokonywał sprzedaży produktów rolnych opodatkowanych podatkiem VAT pochodzących z działek A1 i A2. Wnioskodawca nie udzielał upoważnienia reprezentantowi Firmy Z do podjęcia starań o doprowadzenie do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego dla działek A1 i A2. Wnioskodawca nie udzielał upoważnienia przedstawicielowi Firmy Z do podejmowania jakichkolwiek czynności w jego imieniu. Działki A1 i A2 od momentu ich zakupu, tj. 1 lipca 1997 r. są w takiej samej formie - postaci jak były w dniu zakupu. Żadne czynności w celu podniesienia ich wartości nie były podejmowane. Nie ma na nich urządzeń sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej, energetycznej. Wnioskodawca posiada wiele działek wchodzących w skład jego gospodarstwa, które są wykorzystywane rolniczo. Wszystkie były kupowane z myślą o powiększeniu gospodarstwa rolnego od sąsiadujących rolników. Na dzień dzisiejszy oprócz działek A1 i A2 innych Wnioskodawca nie przewiduje sprzedać. Wnioskodawca wcześniej dokonał sprzedaży nieruchomości. Była to zabudowana działka mieszkalna o powierzchni 0,1661 ha, wydzielona z większej działki, która wchodziła w skład gospodarstwa przekazanego Wnioskodawcy przez rodziców. Wcześniej zamieszkiwali tam rodzice Wnioskodawcy. Po ich śmierci Wnioskodawca zdecydował o oddzieleniu tej działki i sprzedaży. Do sprzedaży doszło 27 lipca 2015 r. było to domostwo z zabudowaniami i ogrodem, które nigdy nie było wykorzystywane rolniczo. Z tytułu sprzedaży tej działki Wnioskodawca nie odprowadził podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7 oraz nie składał VAT-R. Uzyskane pieniądze ze sprzedaży Wnioskodawca przeznaczył na zakup ciągnika rolniczego i sprzętu do gospodarstwa. Wnioskodawca nie podejmował żadnej działalności marketingowej w celu sprzedaży nieruchomości. Działki A1 i A2 sąsiadują - przylegają do terenów Firmy Z i przyszły nabywca sam się do Wnioskodawcy zgłosił z chęcią nabycia tych terenów na powiększenie swojego zakładu. Wnioskodawca nie stosował żadnych ogłoszeń o sprzedaży. Potencjalny jeśli zostanie ustanowiony to obejmie cały teren działek A1 i A2, tj. obszar 2,92 ha czyli dotyczyłby ewentualnie działek nowopowstałych w całości. Działki te z pewnością będą przeznaczone pod zabudowę ale jaką tego Wnioskodawca nie wie – przyszły nabywca Z ma z pewnością plany rozbudowy na te tereny. Jeśli dojdzie do konieczności podziału działek A1 i A2 to Wnioskodawca podejrzewa, że plan zagospodarowania przestrzennego nie zostanie uchwalony. Na moment sprzedaży działek nie będą wydane decyzje o warunkach zabudowy, bo Wnioskodawca o takie nie wnosił a na razie wraz z żoną są właścicielami. Sprzedaż działek nie nastąpi w wyniku działalności gospodarczej bo Wnioskodawca żadnej nie prowadzi. Wnioskodawca jest rolnikiem i prowadzi gospodarstwo rolne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ewentualna sprzedaż podzielonych na 4 mniejsze działek nr A1 i A2 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna sprzedaż podzielonych na 4 mniejsze działek A1 i A2 rolnych kupionych 1 lipca 1997 r. nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bo jest majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, a Wnioskodawca czynnym podatnikiem podatku VAT od towarów i usług jest od 1 września 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom – art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.).

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na podstawie art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Określony w cyt. ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub pewnym okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, np. nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne (prywatne), czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Wobec tego nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Mając na względzie definicję działalności gospodarczej, zawartą ww. cyt. art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 ust. 15 ustawy, mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Zatem rolnik, w świetle przepisów ustawy – co do zasady – posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Co istotne, w sytuacji gdy rolnik dokona rejestracji i uzyska miano podatnika podatku VAT czynnego, oznacza to, że prowadzi on działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT według właściwej stawki tego podatku.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Jak wynika z ww. orzeczenia czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca razem z małżonką prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 70,37 ha. Nieruchomości schodzące w skład gospodarstwa rolnego stanowią majątek wspólny Wnioskodawcy i jego małżonki. W związku z prowadzeniem przedmiotowego gospodarstwa Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika VAT.

W 2017 r. zgłosił się do Wnioskodawcy i jego małżonki przedstawiciel firmy Z, który zaproponował zwarcie umowy sprzedaży uprawianych przez Wnioskodawcę i jego małżonkę gruntów na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Umowa miała obejmować nieruchomość rolną oznaczona jako działki nr A1 o powierzchni 1,01 ha oraz nr A2 o powierzchni 1,91 ha. Nieruchomość ta została nabyta 1 lipca 1997 r. na powiększenie prowadzonego przez Wnioskodawcę gospodarstwa rolnego. W 2017 r. grunty rolne o wskazanej powierzchni Wnioskodawca i jego małżonka nie mogli sprzedać „nie rolnikom”.

Obecnie w związku z tym, że Firma Z pilnie potrzebuje tych terenów pod rozbudowę zakładu, Wnioskodawca celem dokonania ich sprzedaży zamierza podzielić działki A1 i A2 na 4 mniejsze o powierzchni poniżej 1 ha.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy ewentualna sprzedaż podzielonych na 4 mniejsze działek nr A1 i A2 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy TSUE należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy kluczowym jest fakt, że działki nr A1 i A2, które Wnioskodawca zamierza podzielić na 4 mniejsze – jak wskazał Wnioskodawca – zostały nabyte w celu powiększenia prowadzenia gospodarstwa rolnego, które Wnioskodawca prowadzi w ramach działalności gospodarczej jako czynny, zarejestrowany od 1 września 2013 r. podatnik VAT. Działki te wykorzystywane były od momentu jej nabycia wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością rolną. Wnioskodawca dokonywał sprzedaży produktów rolnych opodatkowanej podatkiem VAT, pochodzących z działek A1 i A2. Wskazać należy zatem, że grunt ten nie stanowi majątku prywatnego Wnioskodawcy – z opisu sprawy nie wynika by Zainteresowany wykorzystywał posiadaną nieruchomość do celów osobistych lecz stanowi majątek przedsiębiorstwa rolnego.

W tym miejscu należy podkreślić, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT, tj. rolnika ryczałtowego. Orzeczenie TSUE odnosi się zatem wyłącznie do sytuacji, gdy sprzedaży gruntów dokonuje rolnik ryczałtowy lub osoba fizyczna z majątku prywatnego. W tych okolicznościach TSUE zaleca badać okoliczności w jakich następuje zbycie gruntów, tj. czy zbywca podejmuje czynności zbliżone do tych, jakie wykonują podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami, np. podział, uzbrojenie terenu, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, wydzielenie dróg wewnętrznych, czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek. Nie ma ono natomiast odniesienia do okoliczności, takich jak w analizowanym przypadku a mianowicie, gdy przedmiotem dostawy będą działki wykorzystywana w działalności gospodarczej (rolniczej), która realizowana jest przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika bowiem, by przedmiotowe działki nr A1 i A2 zostały nabyte lub w jakikolwiek sposób były wykorzystywane w celach prywatnych, osobistych Wnioskodawcy. Zatem w tej sytuacji nie można mówić o sprzedaży „majątku prywatnego”.

Z informacji przedstawionych we wniosku jednoznacznie bowiem wynika, że Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne, w ramach którego prowadzi działalność rolniczą – i co istotne w analizowanym przypadku – z tego tytułu jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto jak wynika z przedstawionych w opisie sprawy informacji działki będące przedmiotem wniosku wykorzystywane były wyłącznie w działalności gospodarczej – działalności rolnej, z tytułu której Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Okoliczności te wskazują zatem na ścisłe związanie ww. działek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą – działalnością rolniczą. Zatem w analizowanej sprawie stwierdzić należy, że przedmiotowe działki wchodzą w skład majątku przedsiębiorstwa rolnego Wnioskodawcy, ponieważ ww. działki to majątek wykorzystywany przez podatnika VAT w działalności gospodarczej (działalności rolniczej).

W analizowanej sprawie należy zatem stwierdzić, że przedmiotem planowanej dostawy będą działki stanowiące de facto składnik majątkowy przedsiębiorstwa rolnego służący prowadzeniu przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT działalności gospodarczej, którą – w rozumieniu ustawy – jest działalność rolnicza prowadzona w ramach gospodarstwa rolnego.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę dostawa 4 działek wydzielonych z działek nr A1 i A2 wykorzystywanych uprzednio w działalności rolnej, z tytułu której Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, będzie – zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy – dostawą dokonywaną w ramach działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, transakcja sprzedaży przedmiotowych działek będzie stanowić czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako nieprawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotowa interpretacja dotyczy ściśle zadanego pytania, tym samym nie rozstrzyga ona zastosowania właściwej stawki podatku lub zwolnienia od podatku bowiem nie było to przedmiotem wniosku, nie zadano w tym zakresie pytania.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy wskazać, iż interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatków; dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku; nie ma uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co opisał podatnik we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów działalności wnioskodawcy. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności. Zatem wydana interpretacja nie przesądza o tym czy planowane przez wnioskodawcę działania są zgodne z ustawą o kształtowaniu ustroju rolnego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Z zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.