INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 października 2019 r. (data wpływu 31 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników w związku z planowaną transakcją sprzedaży działek - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 31 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawców za podatników w związku z planowaną transakcją sprzedaży działek.
We wniosku złożonym przez:
- Zainteresowanego będącym stroną postępowania: Pana X ;
- Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Panią Y
Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca oraz jego małżonka są, na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej, właścicielami następujących niezabudowanych nieruchomości położonych na terenie miasta …:
- działki gruntu nr 1 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …),
- działki gruntu nr 2 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …),
- działki gruntu nr 3 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …),
- działki gruntu nr 4 przy ul. … (bez przypisanego numeru adresowego) o obszarze … (księga wieczysta numer …).
Przedmiotowe nieruchomości Wnioskodawca nabywał razem z małżonką w następujących datach:
Nieruchomość wskazaną w pkt 1 w dniu (…)
Nieruchomość wskazaną w pkt 2:
- w dniu 11.03.1998 r. udział w prawie własności wynoszący 1/2 części,
- w dniu 02.06.1999 r. udział w prawie własności wynoszący 1/4 części,
- w dniu 29.09.1999 r. udział w prawie własności wynoszący 1/4 części,
Nieruchomość wskazaną w pkt 3 w dniu (…) r.
Nieruchomość wskazaną w pkt 4 w dniu (…) r.
Nieruchomości objęte niniejszym wnioskiem są terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż w dniu 28 września 2007 roku wydana została przez Prezydenta Miasta (na wniosek … Sp. z o.o.) decyzja o warunkach zabudowy nr …, przewidująca budowę na nich zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami.
Wnioskodawca oraz jego małżonka oddawali objęte wnioskiem nieruchomości do odpłatnego używania, na podstawie umów najmu, które opodatkowane były podatkiem od towarów i usług.
Z tytułu oddawania w najem nieruchomości odprowadzany był przez Wnioskodawcę należny podatek od towarów i usług. Na okres od 1 czerwca 2006 roku do 31 grudnia 2006 roku wszystkie nieruchomości były wynajmowane na parking.
Na podstawie umowy najmu z dnia 7 grudnia 2006, poczynając od dnia 1 stycznia 2007 roku, wynajęta została część nieruchomości opisanej pod pkt 1 (działka nr 1) na potrzeby tablic reklamowych (umowa obowiązuje nadal).
W okresie od 1 marca 2012 roku do 31 grudnia 2015 roku pozostała część nieruchomości (działki nr 2, 3, 4 i działka nr 1, w części nie zajętej pod tablicę reklamową) oddana została do używania na potrzeby prowadzenia skupu złomu.
W okresie od 4 stycznia 2016 roku do dnia obecnego na prowadzenie skupu złomu oddana jest w najem część działki nr 1.
Wnioskodawca oraz jego małżonka nie prowadzili oraz nie prowadzą pozarolniczej działalności gospodarczej, w rozumieniu ustaw regulujących prowadzenie takiego rodzaju działalności, gdyż przy wykorzystaniu opisanych w tym wniosku nieruchomości nie prowadzili działalności zarobkowej, która miałaby charakter zorganizowany.
Wszystkie opisane powyżej nieruchomości graniczą ze sobą tworząc jedną całość, zaś Wnioskodawca oraz jego małżonka nabyli te nieruchomości w celu ulokowania zarobionych środków pieniężnych na potrzeby zapewnienia sobie środków utrzymania w wieku emerytalnym, który to wiek emerytalny osiągnęli w bieżącym roku.
Wnioskodawca oraz jego małżonka zawarli w dniu … 2019 roku przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości objętych wnioskiem z … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w …, na podstawie której zobowiązali się zawrzeć przyrzeczoną umowę sprzedaży nieruchomości w terminie do dnia … 2020 roku, o ile ziszczą się określone w umowie warunki zastrzeżone na korzyść kupującego.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Czy Wnioskodawca oraz jego małżonka występować będą w charakterze podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży następujących, niezabudowanych nieruchomości położonych na terenie miasta …:
- działki gruntu nr 1 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …)
- działki gruntu nr 2 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …)
- działki gruntu nr 3 przy ul. … o obszarze … (księga wieczysta numer …)
- działki gruntu nr 4 przy ul. … (bez przypisanego numeru adresowego) o obszarze … (księga wieczysta numer …)?
Stanowisko Wnioskodawcy:
W ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie powinna być twierdząca, to jest Wnioskodawca oraz jego małżonka będą posiadać status podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą opisanych we wniosku niezabudowanych działek gruntu, stanowiących tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zdanie drugie przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy zalicza bowiem czynności polegające na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Nieruchomości nie zostały nabyte na własne potrzeby Wnioskodawcy, lecz jako lokata kapitału na czas emerytury, z zamiarem ich spieniężenia za kilkanaście lat. Nieruchomości stanowiły towar, z wykorzystania którego Wnioskodawca uzyskiwał w sposób mniej lub bardziej ciągły dochód, a w konsekwencji także czynność ich sprzedaży mieścić się będzie w ramach wykorzystania ich w celach zarobkowych i będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.
Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.
Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).
Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.
Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2019 r., poz. 2086).
Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.
W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.
Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.
W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.
Wskazany problem był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanego w dniu 15 września 2011 r. w sprawach połączonych sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Z powyższego wyroku wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Ponadto podejmowanie przez dany podmiot zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).
Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką [Wnioskodawcy] są współwłaścicielami (na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej) niezabudowanych działek gruntu nr 1, 2, 3 i 4 (nieruchomość), które nabyli w celu ulokowania zarobionych środków pieniężnych, na potrzeby zapewnienia sobie środków utrzymania w wieku emerytalnym.
Działki o nr 1, 2, 3 i 4 to tereny budowlane, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy - względem ww. działek wydano decyzję o warunkach zabudowy, która przewiduje budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami na tych działkach.
Wnioskodawcy oddawali ww. działki do odpłatnego używania, na podstawie umów najmu opodatkowanych podatkiem VAT (podatek od towarów i usług). W okresie od 1 czerwca 2006 roku do 31 grudnia 2006 roku wszystkie działki były wynajmowane na parking. Na podstawie umowy najmu z dnia 7 grudnia 2006 r. (umowa obowiązuje nadal), z dniem 1 stycznia 2007 roku, oddano w najem część działki nr 1 na potrzeby tablic reklamowych. W okresie od 1 marca 2012 roku do 31 grudnia 2015 roku pozostała część nieruchomości (działki nr 2, 3, 4 i działka nr 1, w części nie zajętej pod tablicę reklamową) oddana została do używania - na potrzeby prowadzenia skupu złomu. W okresie od 4 stycznia 2016 roku do dnia obecnego oddano w najem część działki nr 1 (skup złomu).
Wnioskodawcy nie prowadzą/nie prowadzili pozarolniczej działalności gospodarczej, w rozumieniu ustaw regulujących prowadzenie takiego rodzaju działalności, tj. przy wykorzystaniu opisanych nieruchomości nie prowadzili działalności zarobkowej, która miałaby charakter zorganizowany.
Wnioskodawcy zamierzają sprzedać nieruchomość. W tym celu zawarli przedwstępną umowę sprzedaży i zobowiązali się zawrzeć przyrzeczoną umowę sprzedaży nieruchomości do …2020 r. pod warunkiem spełnienia warunków zastrzeżonych w umowie.
Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą ustalenia czy w związku ze sprzedażą działek o nr ewidencyjnych nr 1, 2, 3 i 4 będą podatnikami podatku od towarów i usług.
W niniejszej sprawie wskazano, że nieruchomość została nabyta w celu ulokowania posiadanych środków finansowych, na potrzeby zapewnienia Wnioskodawcom środków finansowych na utrzymanie w wieku emerytalnym. Zatem nabycie nieruchomości miało formę lokaty kapitału, dokonanej z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez inwestycję środków pieniężnych, tj. z zamiarem odzyskania zainwestowanych środków w przyszłości (po osiągnięciu wieku emerytalnego). Ponadto wskazano, że działki będące przedmiotem planowanej transakcji były przedmiotem odpłatnych umów najmu, opodatkowanych podatkiem od towarów i usług - od 1 czerwca do 31 grudnia 2006 r. wszystkie działki były wynajmowane na parking, od 1 stycznia 2007 r. część działki nr 1 jest przedmiotem najmu (tablica reklamowa), pozostała część działki nr 1 została wynajęta na skup złomu (od 1 marca 2012 r. do 31 grudnia 2015 r. i ponownie od 4 stycznia 2016 r. – umowa trwa nadal), z kolei działki nr 2, 3 i 4 były oddane w najem na potrzeby prowadzenia skupu złomu w okresie od 1 marca 2012 r. do 31 grudnia 2015 r.
W tym miejscu wyjaśnić należy, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami prawa obowiązki.
Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie rzeczy przez jego najemcę. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Wobec powyższego odpłatne udostępnianie nieruchomości innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego, a tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.
W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z innym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Podobnie w wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą, w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.
Należy podkreślić, że co prawda pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika ono z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dokonanej przez TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht). Przedmiotowe orzeczenie dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych. Powyższe w analizowanej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawcy nie wykorzystywali posiadanych działek do potrzeb osobistych, lecz przekazali je w odpłatny najem, a zatem wykorzystywali działki w celach zarobkowych. Jak wskazano, oddanie nieruchomości w najem wpisuje się w definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest bowiem wykorzystywaniem towaru (działek) do celów zarobkowych, a tym samym podmiot dokonujący tej czynności staje się podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
Biorąc pod uwagę treść obowiązujących przepisów prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że planowana sprzedaż nieruchomości będzie, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawcy nabyli nieruchomości jako inwestycję służącą zapewnieniu środków finansowych w przyszłości, a ponadto oddali nieruchomość w najem. Oznacza to, że przedmiotem planowanej dostawy nie będzie składnik majątku osobistego, lecz składnik majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, którego sprzedaż wykraczać będzie poza sferę zarządu majątkiem osobistym.
W konsekwencji, planowana sprzedaż niezabudowanych działek gruntu nr 1, 2, 3 i 4 będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a oboje Zainteresowani dla tej czynności wystąpią w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.