0114-KDIP4.4012.129.2019.2.MP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 10 kwietnia 2019 r. (doręczone 23 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dotacji otrzymanej na pokrycie kosztów realizacji projektu naukowo-badawczego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dotacji otrzymanej na pokrycie kosztów realizacji projektu naukowo-badawczego.

Wniosek uzupełniono w dniu 26 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 10 kwietnia 2019 r. (doręczone 23 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będąc czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) zamierza zrealizować w ramach konsorcjum zawartego ze sp. z o.o. projekt - zwany dalej projektem. Realizacja projektu nastąpi przy dofinansowaniu przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBiR) w ramach Programu Operacyjnego integralny rozwój 2014-2020, Priorytet IV: Zwiększenie potencjału naukowo-badawczego, Działanie 4.1: Badania naukowe i prace rozwojowe, Poddziałanie 4.1.4 „Projekty aplikacyjne”. Łączne dofinansowanie projektu wynosić będzie 83,37 % całkowitych wydatków. Wnioskodawca we własnym zakresie będzie ponosił wydatki związane z kosztami kwalifikowanymi, w wysokości co najmniej 10% tych kosztów - zgodnie z zawartą umową konsorcjum.

Projekt zakłada, iż wyniki badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych albo tylko eksperymentalnych prac rozwojowych będą przedmiotem wdrożenia w okresie 3 lat od zakończenia projektu (faza komercjalizacji wyników), o ile takowe powstaną. Tym samym, badania przemysłowe i prace rozwojowe, albo prace rozwojowe będą pomocą publiczną. Podobnie prace przedwdrożeniowe, które stanowić będą pomoc de minimis dla przedsiębiorcy w zakresie wsparcia komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych form ich transferu do gospodarki.

Zarówno projekt oraz umowa konsorcjum zakłada, iż w wyniku realizacji projektu mogą lecz nie ma pewności, że powstaną prawa własności intelektualnej. W tym po stronie Wnioskodawcy. Strony umowy konsorcjum postanowiły, iż:

• jeżeli wdrożenie wyników Projektu przyjmie formę sprzedaży praw do wyników lub udzielenia licencji na korzystanie z praw do wyników, Strona zobowiązuje się do przeniesienia tych praw za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw,
• każdej ze Stron przysługuje wynagrodzenie za sprzedaż lub udzielenie licencji w wysokości proporcjonalnej do wartości udziału w prawach do wyników,
• wszelkie prawa własności intelektualnej, w tym także wszelkie produkty oraz dokumenty, prawa majątkowe do wyników badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych, powstałe w wyniku realizacji projektu, przysługują Stronom umowy w ich wytworzeniu, proporcjonalnie w proporcji odpowiadającej ich udziałowi w całkowitej kwocie kosztów kwalifikowanych badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych,
• w przypadku, jeżeli wyniki projektu zostaną skutecznie skomercjalizowane i przynosić będą dochód, zysk netto z uzyskanego przychodu dzielony będzie stosownie do proporcji praw majątkowych przysługujących Stronom,
• w przypadku przeniesienia praw do wyników pomiędzy Liderem (Sp. z o.o.) i Partnerem (Wnioskodawca), przeniesienie to nastąpi za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw.

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu 6 maja 2019 r.) wskazano, że w przypadku, gdyby Wnioskodawca nie otrzymał dofinansowania z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, opisany we wniosku Projekt nie byłby realizowany. Jednocześnie w takim przypadku nie uległaby zmianie wysokość wynagrodzenia za przeniesienie praw do wyników Projektu.

Wnioskodawca nie przewiduje nieodpłatnego przeniesienia praw wyników Projektu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie stanu faktycznego sprawy, otrzymana przez Wnioskodawcę za pośrednictwem lidera (Sp. z o.o.) dotacja, będąca pokryciem kosztów realizacji projektu, stanowi obrót, o którym mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. Na gruncie stanu faktycznego sprawy trudno jest zatem wskazać, iż relacja pomiędzy instytucją finansującą a beneficjentami (strony konsorcjum) miała charakter ekwiwalentny (wzajemności). Tylko i wyłącznie w przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należałoby uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Ponadto stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy dofinansowanie objęte projektem stanowi dofinansowanie do działalności podstawowej (naukowej).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a - 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29 a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Ponadto przepis ten wskazuje, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie z nakreślonym stanem faktycznym sprawy na gruncie powołanego art. 29a ust. 1 ustawy nie zachodzi związek pomiędzy kwotą dotacji a oferowaną ceną na rzecz kupującego. Jak podkreślono za każdym razem wartość przenoszonych praw będzie równa wartości rynkowej tych praw. Zatem, otrzymana dotacja przez beneficjentów (strony umowy konsorcjum) w żadnym przypadku nie będzie miała bezpośredniego ani też pośredniego wpływu na oferowaną cenę. Podobnie, nie można wskazać na powiązanie pomiędzy dofinansowaniem a czynnościami wykonywanymi w ramach projektu przez Wnioskodawcę. Nie są to czynności świadczone na rzecz instytucji finansującej. Tym samym wartość dotacji nie będzie tworzyła podstawy opodatkowania w niniejszej sprawie. Podobnie WSA w Gliwicach w wyroku z 21 czerwca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gl 232/16) oraz WSA w Krakowie w wyroku z dnia 28 stycznia 2018 r. o sygn. akt I SA/Kr 1226/17.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7.

Zatem, każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepis ten oznacza, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wlicza się tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Cytowany przepis stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z pózn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z treści powołanych przepisów wynika, że w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotacje, subwencje), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Kryterium uznania dotacji za stanowiącą podstawę opodatkowania jest zatem stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do podstawy opodatkowania VAT zalicza się, w przypadkach które określa art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, m.in. przyznane podatnikom subwencje bezpośrednio związane z ceną dostawy lub świadczenia. Przepis ten zmierza do obciążenia VAT całej wartości towarów lub usług, a przez to do uniknięcia zmniejszenia przychodu z podatku na skutek przyznania subwencji (zob. np. pkt 26 wyroku w sprawie C-144/02). TSUE wskazywał wielokrotnie, że aby subwencja była uznana za bezpośrednio związaną z ceną danej transakcji, powinna ona być przyznawana konkretnie podmiotowi subwencjonowanemu po to, by dostarczał on określony towar lub wykonywał określoną usługę. Jedynie w tym przypadku subwencja może być uznana za świadczenie wzajemne względem dostawy towaru lub świadczonej usługi, a w związku z tym podlegać opodatkowaniu (zob. np. pkt 28 ww. wyroku C-144/02).

Ponadto, subwencje związane bezpośrednio z ceną interpretuje się jako obejmujące jedynie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i które są płacone przez stronę trzecią sprzedawcy lub dostawcy (zob. np. wyrok w sprawie C-184/00 pkt 18). Niezbędne jest, by cena, którą ma zapłacić nabywca lub usługobiorca, była ustalona w taki sposób, by zmniejszała się w stosunku odpowiadającym subwencji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, która stanowiłaby zatem element determinujący cenę, jakiej ten ostatni żąda (zob. pkt 29 wyroku C-144/02).

Z powyższego wynika, że nie ma znaczenia od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest aby było to za dane konkretne świadczenie lub za daną konkretną dostawę.

W przedstawionej sprawie mamy do czynienia z umową konsorcjum, w ramach której nastąpi wykonanie przez Wnioskodawcę skonkretyzowanego świadczenia w postaci realizacji projektu. Realizacja projektu nastąpi przy dofinansowaniu przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBiR) w ramach Programu Operacyjnego integralny rozwój 2014-2020, Priorytet IV: Zwiększenie potencjału naukowo-badawczego, Działanie 4.1: Badania naukowe i prace rozwojowe, Poddziałanie 4.1.4 „Projekty aplikacyjne”. Łączne dofinansowanie projektu wynosić będzie 83,37 % całkowitych wydatków. Wnioskodawca we własnym zakresie będzie ponosił wydatki związane z kosztami kwalifikowanymi, w wysokości co najmniej 10% tych kosztów - zgodnie z zawartą umową konsorcjum.

Projekt zakłada, iż wyniki badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych albo tylko eksperymentalnych prac rozwojowych będą przedmiotem wdrożenia w okresie 3 lat od zakończenia projektu (faza komercjalizacji wyników), o ile takowe powstaną. Tym samym, badania przemysłowe i prace rozwojowe, albo prace rozwojowe będą pomocą publiczną. Podobnie prace przedwdrożeniowe, które stanowić będą pomoc de minimis dla przedsiębiorcy w zakresie wsparcia komercjalizacji wyników badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych form ich transferu do gospodarki.

Zarówno projekt oraz umowa konsorcjum zakłada, iż w wyniku realizacji projektu mogą lecz nie ma pewności, że powstaną prawa własności intelektualnej. Strony umowy konsorcjum postanowiły, iż:

• jeżeli wdrożenie wyników Projektu przyjmie formę sprzedaży praw do wyników lub udzielenia licencji na korzystanie z praw do wyników, Strona zobowiązuje się do przeniesienia tych praw za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw,
• każdej ze Stron przysługuje wynagrodzenie za sprzedaż lub udzielenie licencji w wysokości proporcjonalnej do wartości udziału w prawach do wyników,
• wszelkie prawa własności intelektualnej, w tym także wszelkie produkty oraz dokumenty, prawa majątkowe do wyników badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych, powstałe w wyniku realizacji projektu, przysługują Stronom umowy w proporcji odpowiadającej ich udziałowi w całkowitej kwocie kosztów kwalifikowanych badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych,
• w przypadku, jeżeli wyniki projektu zostaną skutecznie skomercjalizowane i przynosić będą dochód, zysk netto z uzyskanego przychodu dzielony będzie stosownie do proporcji praw majątkowych przysługujących Stronom,
• w przypadku przeniesienia praw do wyników pomiędzy Liderem (Sp. z o.o.) i Partnerem (Wnioskodawca), przeniesienie to nastąpi za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy otrzymane przez Wnioskodawcę od NCBiR za pośrednictwem Lidera dofinansowanie, będzie stanowiło element podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy wskazać, że konsorcjum jest organizacją zrzeszającą kilka podmiotów gospodarczych na określony czas, w konkretnym celu.

Strony zawierające umowę konsorcjum mogą ją ukształtować w sposób dowolny, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz właściwości takiego stosunku. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być także osoba trzecia). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami VAT. Powyższe oznacza, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

Wnioskodawca wskazał, że w wyniku realizacji projektu mogą lecz nie ma pewności że powstaną prawa własności intelektualnej. Jeżeli wdrożenie wyników Projektu przyjmie formę sprzedaży praw do wyników lub udzielenia licencji na korzystanie z praw do wyników, Wnioskodawca jako strona konsorcjum zobowiązuje się do przeniesienia tych praw za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw. Otrzymana dotacja na realizację badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych albo eksperymentalnych prac rozwojowych nie będzie miała wpływu na wysokość otrzymanego wynagrodzenia z tytułu ewentualnej sprzedaży wyników Projektu, tj. gdyby Wnioskodawca nie otrzymał dofinansowania wysokość wynagrodzenia w dalszym ciągu byłaby oparta o ceny rynkowe.

Jak wskazano we wniosku, wszelkie prawa własności intelektualnej, w tym także wszelkie produkty oraz dokumenty, prawa majątkowe do wyników badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych, powstałe w wyniku realizacji projektu, przysługują wyłącznie Wnioskodawcy i drugiemu członkowi konsorcjum w proporcji odpowiadającej ich udziałowi w całkowitej kwocie kosztów kwalifikowanych badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych. Prawa te nie zostaną przekazane bez pobrania pełnej odpłatności w jakiejkolwiek formie innemu podmiotowi (w tym np. nie otrzyma ich NCBiR), ich udostępnienie innym podmiotom nastąpi wyłącznie poprzez odpłatną sprzedaż lub udzielenie licencji po cenach rynkowych. Wnioskodawca nie przewiduje nieodpłatnego przeniesienia tych praw.

Przeniesienie praw do wyników pomiędzy członkami konsorcjum, w tym więc i przez Wnioskodawcę na rzecz Lidera, nastąpi za wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej tych praw a otrzymana przez Wnioskodawcę za pośrednictwem Lidera dotacja nie będzie stanowiła wynagrodzenia dla Wnioskodawcy za czynności wykonane na rzecz Lidera.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy otrzymywana z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju dotacja nie jest dokonywana w celu sfinansowania konkretnej oznaczonej czynności opodatkowanej (tj. dopłatą do ceny sprzedaży praw lub udzielania licencji). Dofinansowanie z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju to środki niestanowiące refundacji całości lub części ceny, tym samym nie powinny być one zaliczane do podstawy opodatkowania.

Otrzymana przez Wnioskodawcę za pośrednictwem Lidera dotacja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.