0112-KDIL2-1.4012.156.2019.1.AS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 2 maja 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 7 i 10 maja 2019 r.) i z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 13 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) naliczonego w związku z realizacją projektu pn.: „(…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 6 maja 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, sformułowanie pytania i własnego stanowiska Wnioskodawcy oraz podpis pod oświadczeniem, a także pismem z dnia 13 maja 2019 r. o wskazanie, że pisma z dnia 6 maja 2019 r. są uzupełnieniem wniosku, i że obowiązuje treść wniosku z ostatniego uzupełnienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu do wniosku z dnia 6 maja 2019 r. – data wpływu 10 maja 2019 r.).

„Uprzejmie informuję, że powstały plac zabaw ma charakter ogólnodostępny i niekomercyjny. Realizacja operacji należy do zadań własnych Gminy wskazanych w ustawie z dnia 8.03.1990 r. o samorządzie gminnym – art. 7 ust. 1 pkt 10.

We wskazanym art. 7 ust. 1 ustawy, zadania własne obejmują sprawy: kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Mienie powstałe w wyniku operacji będzie własnością Gminy (…). Powstała w wyniku operacji infrastruktura nie będzie wykorzystywana komercyjnie, tj. wynajmowana, dzierżawiona. Plac zabaw będzie udostępniany nieodpłatnie i będzie mieć charakter ogólnodostępny.

Brak stosownego dokumentu z Izby Skarbowej uniemożliwi zaliczenie poniesionych wydatków brutto jako koszt kwalifikowany.

Gmina (…) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, do których realizacji została powołana.

Aktualnie Gmina (…) ma podpisaną z Samorządem Województwa (…) umowę o przyznaniu pomocy na realizację operacji/projektu pn.: „(…)”, z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich. Umowa realizowana w ramach działania: „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER”, objętego Programem Obszarów wiejskich na lata 2014-2020.

W ramach zadania został przygotowany teren pod realizację placu zabaw oraz wykonano ogrodzenie. Ponadto, ustawione zostały: 2 ławki, 2 kosze na śmieci, 1 bujak oraz 1 zestaw zabawowy. Zestaw zabawowy składa się z drabinki krzyżakowej, drabinki poziomej, dwóch drążków gimnastycznych, wieży, przeplotni, ścianki wspinaczkowej, przeplotni linowej, pomostu linowego, podestu. Po przeprowadzonym postępowaniu przetargowym, wartość wykonania zagospodarowania rekreacyjnego (plac zabaw) w miejscowości (…) wyniosła 57.620,58 zł brutto. W ramach projektu został wykonany nadzór inwestorski, który po przeprowadzonym zapytaniu ofertowym wyniósł 1.230 zł brutto. Celem wykonanego projektu jest zaspokojenie potrzeb społecznych mieszkańców oraz rozwijanie infrastruktury rekreacyjnej poprzez zagospodarowanie rekreacyjne terenu w miejscowości (…). Jednocześnie, w wyniku realizacji zadania, została uatrakcyjniona oferta dla dzieci, młodzieży w nowe możliwości spędzania wolnego czasu. Uprzejmie informuję, że powstały plac zabaw ma charakter ogólnodostępny i niekomercyjny.

Realizacja operacji należy do zadań własnych Gminy, wskazanych w ustawie z dnia 8.03.1990 r. o samorządzie gminnym – art. 7 ust. 1 pkt 10. We wskazanym art. 7 ust. 1 ustawy, zadania własne obejmują sprawy: kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Mienie powstałe w wyniku operacji będzie własnością Gminy (…). Powstała w wyniku operacji infrastruktura nie będzie wykorzystywana komercyjnie, tj. wynajmowana, dzierżawiona. Plac zabaw będzie udostępniany nieodpłatnie i będzie mieć charakter ogólnodostępny.

Gmina (…), realizując przedmiotowe zadanie, realizowała zadania własne w ramach władztwa publicznego, nałożone na nią ustawą o samorządzie gminnym. Gmina (…) może zaliczyć poniesione wydatki brutto jako koszt kwalifikowany, który w 63,63% podlega zwrotowi w ramach wniosku o płatność. Brak stosownego dokumentu z Izby Skarbowej uniemożliwi zaliczenie poniesionych wydatków brutto jako koszt kwalifikowany”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 6 maja 2019 r. – data wpływu 10 maja 2019 r.).

Czy Gmina (…) ma prawo do odliczenia podatku (VAT) naliczonego z faktur dokumentujących realizację projektu pn.: „(…)”, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu do wniosku z dnia 6 maja 2019 r. – data wpływu 10 maja 2019 r.), Gmina (…) nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego (VAT) z faktur dokumentujących realizację projektu pn.: „(…)”.

Dofinansowanie na realizację operacji pn.: „(…)”. Gmina (…) otrzyma pomoc ze środków Unii Europejskiej w ramach działania: „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER”, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Celem wykonanego projektu jest zaspokojenie potrzeb społecznych mieszkańców oraz rozwijanie infrastruktury rekreacyjnej poprzez zagospodarowanie rekreacyjne terenu w miejscowości (…). Jednocześnie, w wyniku realizacji zadania została uatrakcyjniona oferta dla dzieci, młodzieży w nowe możliwości spędzania wolnego czasu.

Powstały plac zabaw ma charakter ogólnodostępny i niekomercyjny.

Gmina (…) nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją ww. projektu. Realizacja operacji należy do zadań własnych Gminy, wskazanych w ustawie z dnia 8.03.1990 r. o samorządzie gminnym – art. 7 ust. 1 pkt 10.

We wskazanym art. 7 ust. 1 ustawy, zadania własne obejmują sprawy: kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Mienie powstałe w wyniku operacji będzie własnością Gminy (…). Powstała w wyniku operacji infrastruktura, nie będzie wykorzystywana komercyjnie, tj. wynajmowana, dzierżawiona. Plac zabaw będzie udostępniany nieodpłatnie i będzie mieć charakter ogólnodostępny.

Efekty realizacji projektu nie będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina, realizując przedmiotowe zadanie, będzie realizować zadania własne w ramach władztwa publicznego, nałożone na nią ustawą o samorządzie gminnym. Celem realizacji analizowanej inwestycji jest zaspokojenie potrzeb społecznych mieszkańców oraz rozwijanie infrastruktury rekreacyjnej, w związku z powyższym Gmina nie będzie występowała w roli podatnika podatku VAT, lecz jako organ władzy publicznej.

Otrzymana interpretacja przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących ww. projektu, zostanie przedłożona do składanego wniosku o płatność w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (…) w (…).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy organy te podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań, jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). W szczególności, zadania własne obejmują m.in. sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina realizuje operację/projekt pn.: „(…)”, z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich. Realizacja operacji należy do zadań własnych Gminy wskazanych w ustawie o samorządzie gminnym – art. 7 ust. 1 pkt 10. Mienie powstałe w wyniku operacji, będzie własnością Gminy. Powstała w wyniku operacji infrastruktura nie będzie wykorzystywana komercyjnie, tj. wynajmowana, dzierżawiona. Powstały plac zabaw będzie udostępniany nieodpłatnie i będzie mieć charakter ogólnodostępny i komercyjny. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, do których realizacji została powołana. W ramach zadania został przygotowany teren pod realizację placu zabaw oraz wykonano ogrodzenie. Ponadto, ustawione zostały: 2 ławki, 2 kosze na śmieci, 1 bujak oraz 1 zestaw zabawowy. Zestaw zabawowy składa się z drabinki krzyżakowej, drabinki poziomej, dwóch drążków gimnastycznych, wieży, przeplotni, ścianki wspinaczkowej, przeplotni linowej, pomostu linowego, podestu. Celem wykonanego projektu jest zaspokojenie potrzeb społecznych mieszkańców oraz rozwijanie infrastruktury rekreacyjnej poprzez zagospodarowanie rekreacyjne terenu w miejscowości (…). Jednocześnie, w wyniku realizacji zadania, została uatrakcyjniona oferta dla dzieci, młodzieży w nowe możliwości spędzania wolnego czasu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na realizację ww. projektu.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT, w ramach działalności gospodarczej, do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W analizowanej sprawie – pomimo, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT – warunki wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy, uprawniające do odliczenia nie są spełnione, gdyż Gmina, realizując opisany we wniosku projekt, nie działa w charakterze podatnika VAT. Powstała w wyniku operacji infrastruktura nie będzie wykorzystywana komercyjnie, tj. wynajmowana, dzierżawiona. Powstały plac zabaw będzie udostępniany nieodpłatnie i będzie mieć charakter ogólnodostępny i komercyjny. Jak wynika z wniosku, efekty realizacji projektu nie będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w okolicznościach analizowanej sprawy, w związku z realizacją projektu pn.: „(…)”, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na realizację tego projektu. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Zainteresowany nie działa jako podatnik VAT i wydatki związane z realizacją projektu nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy nadmienić, że kryterium kwalifikowalności wydatków w ramach rozliczeń dotyczących wykorzystywanych środków pomocowych Unii Europejskiej (w tym kwalifikowalności podatku od towarów i usług), nie jest zagadnieniem regulowanym przez przepisy prawa podatkowego. Określenie kryteriów kwalifikowalności wydatków objętych dofinansowaniem w ramach programu operacyjnego, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2018 r., poz. 1307, z późn. zm.), należy do zadań instytucji zarządzającej, która na podstawie art. 25 ust. 1 ww. ustawy, odpowiada za prawidłową realizację programu operacyjnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.