0113-KDIPT1-2.4012.900.2018.2.SM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 marca 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania świadczonych przez Wnioskodawcę usług konferencyjnych za usługi kompleksowe – jest nieprawidłowe;

• określenia miejsca opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) świadczonych przez Wnioskodawcę ww. usług na rzecz Kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania świadczonych przez Wnioskodawcę usług konferencyjnych za usługi kompleksowe;

• określenia miejsca opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę ww. usług na rzecz Kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 marca 2019 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz potwierdzenie dotychczasowego stanowiska Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o. o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka działa w ramach międzynarodowej grupy hotelarskiej V. H. (dalej „Grupa”). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług hotelowych, przy czym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca oferuje także kompleksowe usługi polegające na organizacji całego zaplecza lokalowego, technicznego i gastronomicznego umożliwiającego przeprowadzenie konferencji, szkolenia, bądź innego podobnego wydarzenia o charakterze biznesowym.

W związku z planowaną organizacją międzynarodowych rozgrywek sportowych (dalej: „Rozgrywki sportowe”) na terytorium Polski, Spółka rozważa zawarcie umowy z organizatorem wydarzenia, na mocy której zobowiąże się do udostępnienia jemu obiektów hotelowych w czasie finałowych rozgrywek w uzgodnionym zakresie (dalej: „Umowa”). Organizatorem wydarzenia, a tym samym stroną planowanej Umowy będzie kontrahent z siedzibą w Szwajcarii nieposiadający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, (dalej: „Kontrahent” lub „Organizator”).

W ramach usługi polegającej na zorganizowaniu zaplecza lokalowego, technicznego i gastronomicznego umożliwiającego przeprowadzenie spotkań biznesowych/konferencji dla przedstawicieli/gości Organizatora zgodnie z indywidualnymi oczekiwaniami Kontrahenta (dla przejrzystości dalej zwana: „Usługa konferencyjna”), Spółka będzie zobowiązana m.in. do:

• udostępnienia pokojów konferencyjnych (dla celów innych niż noclegi) wraz z odpowiednim, sprecyzowanym w Umowie wyposażeniem pozwalającym na organizację spotkań o charakterze biznesowym;

• udostępnienia przestrzeni hotelowej w celach promocyjnych i informacyjnych (do wyłącznego użytku Kontrahenta);

• świadczenia usług noclegowych wraz ze śniadaniem;

• świadczenia usług gastronomicznych (możliwość skorzystania z baru/restauracji, dodatkowe lunche);

• świadczenia usług dodatkowych (w szczególności sprzątanie, udostępnienie Internetu, parking, możliwość skorzystania z pralni hotelowej oraz SPA, bieżąca obsługa spotkań odbywających się w pokojach konferencyjnych).

Ww. zakres świadczonych usług może się różnić w zależności od zapotrzebowania przedstawicieli/gości Organizatora. Co istotne, kompleksowość Usługi konferencyjnej wynika z faktu, iż w przedstawionych wyżej okolicznościach, Kontrahent jest zainteresowany nabyciem usługi polegającej na zorganizowaniu pełnego zaplecza i obsługi spotkań mających związek z Rozgrywkami sportowymi, a nie nabyciem w sposób odrębny poszczególnych świadczeń od Wnioskodawcy.

Negocjując warunki kontraktu, Spółka rozważa wskazanie w treści Umowy odrębnych cen z tytułu udostępniania poszczególnych pokoi konferencyjnych, z tytułu noclegu ze śniadaniem czy też z tytułu dodatkowych posiłków lunchowych. Jednocześnie, część usług o charakterze pomocniczym świadczonych będzie bez dodatkowego wynagrodzenia (np. parking, Internet, bieżące sprzątanie, udostępnienie przestrzeni hotelowej) w ramach określonego standardu zapewnianego swoim klientom, bądź też z uwzględnieniem określonych zniżek (np. za korzystanie z pralni, restauracji/baru hotelowego czy SPA). Niemniej, wskazanie odrębnych propozycji cenowych w treści projektu Umowy ma wyłącznie charakter informacyjny – po wykonaniu Usługi, Spółka planuje wystawić jedną fakturę, na której widnieć będzie łączna cena dla pozycji „Usługa konferencyjna”/„Pakiet konferencyjny”.

W konsekwencji, dla celów podatku VAT, Spółka zamierza traktować sprzedaż Usługi konferencyjnej jako świadczenie usługi kompleksowej oraz wystawić fakturę dokumentującą zrealizowaną transakcję z adnotacją „odwrotne obciążenie” (z uwagi na opodatkowanie usługi w kraju usługobiorcy).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca pragnie potwierdzić prawidłowość rozważanego sposobu opodatkowania sprzedaży Usługi konferencyjnej dla celów VAT.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1. Charakter Kontrahenta

W odniesieniu do pytania Organu „czy Kontrahent z siedzibą w Szwajcarii, na rzecz którego Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi, jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.)?”, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami Kontrahent z siedzibą w Szwajcarii, na rzecz którego Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi, jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.).

1. Kody PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)

W odpowiedzi na Wezwanie Organu do jednoznacznego wskazania symbolu PKWiU z 2008 r. według nomenklatury Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r., nr 207, poz. 1293 ze zm.), usługi, o których mowa we wniosku można zakwalifikować w następujący sposób:

1. udostępnienie pokojów konferencyjnych (dla celów innych niż noclegi) wraz z odpowiednim, sprecyzowanym w Umowie wyposażeniem pozwalającym na organizację spotkań o charakterze biznesowym:

• 68.20.12.0 – PKWiU – Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi,
• 79.90.32.0 – PKWiU – Usługi w zakresie rezerwacji centrów konferencyjnych i hal wystawienniczych.

2. udostępnienie przestrzeni hotelowej w celach promocyjnych i informacyjnych (do wyłącznego użytku Kontrahenta)

• 68.20.12.0 – PKWiU – Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

3. usługi noclegowe wraz ze śniadaniem:

• 55.10.10.0 – PKWiU – Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty,
• 56.10.11.0 – PKWiU – Usługi przygotowywania i podawania posiłków w restauracjach.

4. usługi gastronomiczne (możliwość skorzystania z baru/restauracji, dodatkowe lunche)

• 56.10.11.0 – PKWiU – Usługi przygotowywania i podawania posiłków w restauracjach (w przeważającym stopniu).

5. usługi dodatkowe (w szczególności sprzątanie, udostępnienie Internetu, parking, możliwość skorzystania z pralni hotelowej oraz SPA, bieżąca obsługa spotkań odbywających się w pokojach konferencyjnych):

• 55.10.10.0 – PKWiU – Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty,
• 74.90.20.0 – PKWiU – Pozostałe usługi profesjonalne, techniczne i handlowe, gdzie indziej niesklasyfikowane. Parking:
• 52.21.24.0 – PKWiU – Usługi parkingowe;

Możliwość skorzystania z pralni hotelowej:

• 96.01.19.0 – PKWiU – Pozostałe usługi prania i czyszczenia wyrobów włókienniczych i futrzarskich (w przeważającym stopniu);

Możliwość skorzystania ze SPA:

• 93.13.10.0 – PKWiU – Usługi związane z działalnością obiektów służących poprawie kondycji fizycznej,
• 93.29.11.0 – PKWiU – Usługi związane z działalnością parków rekreacyjnych/plaż,
• 93.29.19.0 – PKWiU – Pozostałe usługi związane z rekreacją, gdzie indziej niesklasyfikowane (w przeważającym stopniu).

1. Sprzedaż biletów wstępu

Odnosząc się do pytania Organu „czy świadczone przed Wnioskodawcę usługi, objęte pytaniami zadanymi we wniosku ORD-IN, obejmują w szczególności sprzedaż biletów wstępu na konferencje/spotkania mające związek z rozgrywkami sportowymi organizowanymi na terytorium Polski przez Kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii?”, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż Usługi Konferencyjne, objęte pytaniami zadanymi we Wniosku, nie obejmują sprzedaży biletów w jakimkolwiek zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka prawidłowo zamierza potraktować Usługę konferencyjną (na którą składać się będą szczegółowo opisane w Umowie elementy) jako jedną usługę kompleksową dla celów VAT?
2. W jaki sposób należy opodatkować opisane przez Wnioskodawcę usługi dla celów VAT, tj. w szczególności czy w sytuacji uznania Usługi konferencyjnej za usługę kompleksową, miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w kraju siedziby usługobiorcy, a tym samym czy w takim przypadku Wnioskodawca powinien wystawić fakturę dokumentującą wyświadczenie Usługi konferencyjnej z adnotacją „odwrotne obciążenie”?

Zdaniem Wnioskodawcy,

W odniesieniu do pytania nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługa konferencyjna (na którą składać się będą szczegółowo opisane w Umowie elementy) powinna zostać uznana dla celów VAT za usługę kompleksową.

W odniesieniu do pytania nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania Usługi konferencyjnej za usługę kompleksową, miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w kraju siedziby usługobiorcy, a Wnioskodawca powinien wystawić fakturę dokumentującą wyświadczenie Usługi konferencyjnej z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do Pytania nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, wyjaśnił, że poprzez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl wspomnianego art. 7 ustawy o VAT.

W przedstawionych okolicznościach, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy ma kwestia opodatkowania świadczenia usług o charakterze kompleksowym. Podkreślić należy, że zarówno w przepisach polskiej ustawy o VAT, jak i przepisach unijnych brak jest stosownej definicji świadczenia złożonego (inaczej – usługi kompleksowej). Pojęcie to było jednak wielokrotnie poruszone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), a w ślad za nim w orzecznictwie administracyjnym polskich sądów.

Punktem wyjścia przy definicji świadczenia złożonego jest teza, że każde świadczenie powinno być traktowane odrębnie i niezależnie (jako przedmiot opodatkowania), a traktowanie ich jako świadczeń złożonych ma charakter wyjątkowy. Pogląd taki pojawił się w wyroku TSUE z dnia 25 lutego 1999 r. C-349/96 Card Protection Plan Ltd., gdzie Trybunał uznał, że świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej.

Pogląd ten był powtarzany w orzeczeniach późniejszych np. w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV. Z kolei w wyroku z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN Trybunał wyraził pogląd, że mając na uwadze dwie okoliczności, mianowicie po pierwsze: z art. 2 (1) szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie: że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji celem określenia, czy podatnik zapewnia klientowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jedno świadczenie.

Stosownie do wypracowanego stanowiska TSUE należy uznać, że jeżeli transakcja składa się w sensie ekonomicznym z jednego świadczenia to nie powinna być sztucznie rozdzielana. Tym samym, jeżeli transakcja składa się z kilku nierozerwalnie ze sobą związanych świadczeń, to powinna być traktowana jako jedno kompleksowe świadczenie.

Aby móc stwierdzić, czy dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno ono składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu – do wykonania świadczenia głównego, któremu towarzyszą różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona celu samego w sobie, a jest jedynie środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, gdy cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną.

Co istotne, istnienie jednego świadczenia złożonego nie jest wykluczone z tego powodu, że do poszczególnych elementów wykazane są odrębnie ceny. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć one również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Podsumowując powyższą analizę, zdaniem Wnioskodawcy, usługa kompleksowa występuje, gdy:

• poszczególne czynności są ze sobą na tyle mocno związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny i nieekonomiczny;

• nabywca usługi kompleksowej jest zainteresowany całokształtem usług i nie jest zainteresowany nabyciem poszczególnych świadczeń pomocniczych;

• świadczenia pomocnicze stanowią środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej i nie przynoszą wymaganej korzyści z punktu widzenia nabywcy usługi kompleksowej;

• określona jest co do zasady jedna cena za usługę, niemniej do poszczególnych jej elementów mogą zostać wykazane odrębnie ceny dla celów informacyjnych;

• nabywca usługi kompleksowej otrzymuje jedną fakturę, na której widnieje jedna cena i stawka VAT zdeterminowana przez świadczenie główne.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, w ramach Usługi konferencyjnej oferowanej przez Spółkę, Kontrahent nabędzie kompleksową usługę składającą się z pakietu powiązanych świadczeń, której elementami będą m.in. wynajem pokoi i innych pomieszczeń hotelowych dla celów konferencyjnych/biznesowych, wynajem sprzętu konferencyjnego, udostępnienie powierzchni wystawienniczej oraz ogólnodostępnych przestrzeni hotelowych, przygotowanie poczęstunku dla przedstawicieli oraz gości Kontrahenta podczas spotkań, usługi noclegowe wraz ze śniadaniem, zapewnienie wszelkich dodatkowych usług zgodnie z oczekiwanym przez Kontrahenta standardem.

Niewątpliwie, poszczególne czynności, którymi zainteresowany jest Kontrahent są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Wnioskodawca pragnie bowiem podkreślić, iż w przedstawionych okolicznościach (tj. w związku z organizacją finałów Rozgrywek sportowych) nabycie poszczególnych elementów (np. wyłącznie pokoi przeznaczonych do celów konferencyjnych, bez noclegów) nie miałoby dla Kontrahenta żadnego znaczenia ekonomicznego, a wyłącznie nabycie świadczenia złożonego prowadzi do pełnej i satysfakcjonującej dla Kontrahenta realizacji usługi. Ponadto, mając na uwadze profil Spółki jako podmiotu prowadzącego hotel o wyrobionej renomie, Wnioskodawca jest zobowiązany do świadczenia usług na wysokim poziomie, co oznacza, że poza udostępnieniem przestrzeni w celach biznesowych i zapewnieniem standardowego noclegu wraz ze śniadaniem, zobligowany jest również do zapewnienia przedstawicielom/gościom Organizatora możliwości skorzystania z usług dodatkowych (np. pralnia, SPA, dostęp do baru/restauracji).

Ponieważ oferta Spółki jest skierowana do klienta korporacyjnego, a celem przyjazdu przedstawicieli/gości Organizatora do hotelu jest udział w szeregu spotkań związkach z finałami Rozgrywek sportowych, to szeroko rozumiana usługa konferencyjna (a nie np. zakwaterowanie) jest świadczeniem podstawowym. Tym samym, za usługę zasadniczą uznać należy organizację wydarzenia konferencyjnego cechującego się wysokim standardem, podczas gdy wszystkie pozostałe elementy stanowić będą usługi pomocnicze świadczone wyłącznie w celu pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Dopiero połączenie poszczególnych świadczeń w jedną kompleksową usługę w postaci Usługi konferencyjnej stanowi zrealizowanie w pełni potrzeb Kontrahenta. Co więcej, w przypadku braku możliwości świadczenia przez Spółkę którejkolwiek z usług pomocniczych, Kontrahent mógłby zrezygnować z organizacji wydarzenia konferencyjnego przez Spółkę i zdecydować się na ofertę konkurencji.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, nieuzasadnionym byłoby twierdzenie jakoby fakt wyodrębnienia cen niektórych elementów Usługi konferencyjnej w treści Umowy świadczył o ich samoistnym charakterze. Podejście to ma bowiem wyłącznie znaczenie informacyjne, ponieważ wszystkie czynności wchodzące w skład świadczonej usługi służą wykonaniu czynności zasadniczej jaką jest organizacja wydarzenia konferencyjnego na rzecz Organizatora w trakcie finałów Rozgrywek sportowych. Jednocześnie, Spółka zamierza wystawić na rzecz Kontrahenta jedną fakturę, na której będzie widniała jedna cena dla jednej pozycji (Usługi konferencyjnej).

Podsumowując powyższą argumentację, zasadne jest uznanie, że Usługa konferencyjna, która ma być w przyszłości świadczona przez Spółkę stanowi usługę złożoną, której głównym celem (świadczeniem podstawowym) jest zorganizowanie wydarzenia konferencyjnego zgodnie z zapotrzebowaniem Kontrahenta. Tym samym, podział jej na elementy składowe (usługi pomocnicze) nie byłby zasadny.

Reasumując, zdaniem Spółki, prawidłowym będzie opodatkowanie Usługi konferencyjnej jako usługi kompleksowej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku uznania Usługi konferencyjnej za usługę kompleksową, miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta należy określić zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w kraju siedziby usługobiorcy, a Wnioskodawca powinien wystawić fakturę dokumentującą zorganizowanie Usługi konferencyjnej z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Miejsce świadczenia usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy o VAT. Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania rozdziału 3 ustawy o VAT:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług określonej w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej (zakładając, że przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i la, 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n ustawy, nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia).

Od ogólnej zasady zawartej w powyższych przepisach, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

W myśl art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, jest miejsce położenia nieruchomości. Jednocześnie, stosownie do art. 28i ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych jest miejsce, w którym usługi są faktycznie wykonywane, z zastrzeżeniem ust. 2.

Mając na uwadze, że w przypadku świadczeń kompleksowych wszystkie czynności pomocnicze traktowane są pod względem VAT tak jak świadczenie główne (pod każdym względem: miejsca opodatkowania, stawki podatku, momentu powstania obowiązku podatkowego), niezbędne jest zidentyfikowanie, która usługa stanowi usługę główną świadczoną przez Spółkę.

Jak szczegółowo wskazano w ramach uzasadnienia do pytania nr 1, zdaniem Spółki, usługą główną w analizowanych okolicznościach będzie organizacja wydarzenia konferencyjnego, natomiast wszelkie pozostałe usługi (gastronomiczne, noclegowe, dodatkowe atrakcje hotelowe) stanowić będą świadczenia pomocnicze mające ekonomiczny sens wyłącznie, gdy świadczone będą w związku z realizacją świadczenia głównego. W konsekwencji, uznając, iż Spółka świadczy usługę kompleksową, powinna ona być opodatkowana dla celów VAT jednolicie, zgodnie z zasadami przyjętymi dla usługi organizacji wydarzenia konferencyjnego, bez względu na zakres i zasady opodatkowania usług pomocniczych będących jej składowymi.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla ustalenia miejsca świadczenia Usługi konferencyjnej w sytuacji, w której Kontrahent będący nabywcą usługi nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, zastosowanie znajdzie ogólna zasada wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca podkreśla, że celem świadczenia organizacji Usługi konferencyjnej nie jest zapewnienie noclegu czy też świadczenie usług restauracyjnych, dlatego też przepisy art. 28e oraz 28i ustawy o VAT, nie będą miały zastosowania. Należy zaznaczyć, że do świadczenia Usług konferencyjnych ustawodawca nie przewidział żadnej szczególnej formy rozliczania tego typu usług, dlatego też w tym zakresie znajdzie zastosowanie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta będącego nabywcą usługi, który nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w kraju siedziby usługobiorcy. Wobec powyższego, usługa taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, bowiem miejscem świadczenia usługi będzie siedziba nabywcy usługi, która znajduje się poza granicami Polski (w Szwajcarii).

Przedstawiony sposób określania miejsca opodatkowania tzw. „pakietów konferencyjnych” świadczonych na rzecz zagranicznych nabywców był wielokrotnie potwierdzany przez organy podatkowe w ramach wydawanych interpretacji indywidualnych (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.274.2018.2.PC, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 19 maja 2015 r., sygn. IPPP3/4512-230/15-2/MC, czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. IPPP2/443-1095/12-2/KOM).

Tym samym, przyjmując, że Spółka świadczy na rzecz Kontrahenta usługę kompleksową, której świadczeniem głównym jest organizacja wydarzenia konferencyjnego, miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, Spółka powinna wystawić fakturę VAT dokumentującą wyświadczenie Usługi konferencyjnej z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Wobec powyższych ustaleń, mając na uwadze zakres planowanej Usługi konferencyjnej, Spółka stoi na stanowisku, że świadczone na rzecz zagranicznego Kontrahenta usługi powinny zostać uznane za kompleksową usługę konferencyjną opodatkowaną w kraju siedziby usługobiorcy. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca wnosi jak na wstępie

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż jego stanowisko nie uległo zmianie.

Wnioskodawca zatem podtrzymał, iż zdaniem Zainteresowanego w odniesieniu do :

Pytania nr 1: usługa konferencyjna (na którą składać się będą szczegółowo opisane w Umowie elementy) powinna zostać uznana dla celów VAT za usługę kompleksową;

Pytania nr 2: w przypadku uznania Usługi konferencyjnej za usługę kompleksową, miejsce świadczenia Usługi konferencyjnej na rzecz Kontrahenta należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w kraju siedziby usługobiorcy, a Wnioskodawca powinien wystawić fakturę dokumentującą wyświadczenie Usługi konferencyjnej z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• uznania świadczonych przez Wnioskodawcę usług konferencyjnych za usługi kompleksowe – jest nieprawidłowe;

• określenia miejsca opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę ww. usług na rzecz Kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a

Z kolei na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast art. 2 pkt 5 ustawy stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa trzeciego rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi wymienione w art. 28g ustawy.

W myśl art. 28g ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 lit. b ustawy przepisy Rozdziału 1 Faktury Działu XI Dokumentacja stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa trzeciego.

Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, gdzie w punktach 5, 12 – 14 wymieniono:

• numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b (pkt 5);

• stawkę podatku (pkt 12);

• sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (pkt 13);

• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (pkt 14).

Jednocześnie w art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy wskazano, że w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b – danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12 – 14.

Zatem podatnik krajowy jest zobowiązany do udokumentowania fakturą VAT sprzedaż usług, których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju. W przypadku, gdy miejsce świadczenia znajduje się na terytorium państwa trzeciego faktury te nie zawierają stawki podatku VAT, kwoty podatku, jak również numeru za pomocą którego nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, natomiast winny zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”.

W analizowanej sprawie ustalenia wymaga, czy w okolicznościach opisanych we wniosku można mówić o jednym świadczeniu złożonym, tj. o świadczeniu kompleksowej usługi konferencyjnej, na którą składają się inne świadczenia pomocnicze, niebędące celem samym w sobie, lecz środkiem do pełnego zrealizowania usługi podstawowej. Podkreślić należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

W orzeczeniu wydanym w sprawie C-349/96 (Card Protection Plan Ltd) TSUE, odnosząc się do art. 2(1) VI Dyrektywy, uznał, że z przepisu tego wynika, po pierwsze, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne, po drugie zaś, że świadczenie składające się z jednolitej usługi (z ekonomicznego punktu widzenia) nie powinno być w sztuczny sposób dzielone, gdyż to mogłoby spowodować naruszenie całego systemu opodatkowania. Ponadto, Trybunał podkreślił, że: „świadczenie jednolitej usługi ma miejsce w szczególności w przypadkach, gdy jeden lub więcej elementów może być uznany za tworzący świadczenie (usługę) główne podczas, gdy jeden lub więcej elementów mogą być uznane za świadczenia (usługi) dodatkowe, do których stosuje się te same konsekwencje podatkowe, jak w przypadku świadczenia (usługi) głównego. Usługa musi być uznana za dodatkową w stosunku do usługi głównej, jeżeli nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, ale środek do lepszego wykorzystania dostarczonej usługi głównej”.

Jednym z istotniejszych orzeczeń przytaczanych przez szereg komentatorów, jak i sam TSUE w późniejszych orzeczeniach, jest sprawa z 27 października 2005 r. C-41/04 (Levob Verzekeringen). W wyroku tym TSUE zawarł kilka cennych uwag pozwalających na zidentyfikowanie usług złożonych. By określić, czy mamy do czynienia z tzw. usługą kompleksową należy – wg TSUE – w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (por. przez analogię ww. wyrok w sprawie CPP, pkt 29) (pkt 20 orzeczenia Levob).

W konsekwencji, w świetle omawianego wyroku TSUE należy przyjąć, że nie ma charakteru kompleksowego taki zestaw świadczeń, których połączenie miałoby charakter działania sztucznego. W tym kontekście, za świadczenia odrębne należy więc uznać świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie oferował swojemu Kontrahentowi usługę konferencyjną polegającą na zorganizowaniu zaplecza lokalowego, technicznego i gastronomicznego, umożliwiającą przeprowadzenie spotkań biznesowych/konferencji dla przedstawicieli/gości Kontrahenta, zgodnie z jego indywidualnymi oczekiwaniami. W ramach tej usługi Wnioskodawca będzie zobowiązany w szczególności do: udostępnienia pokojów konferencyjnych (dla celów innych niż noclegi) wraz z odpowiednim, sprecyzowanym w Umowie wyposażeniem pozwalającym na organizację spotkań o charakterze biznesowym, udostępnienia przestrzeni hotelowej w celach promocyjnych i informacyjnych (do wyłącznego użytku Kontrahenta), świadczenia usług noclegowych wraz ze śniadaniem; świadczenia usług gastronomicznych (możliwość skorzystania z baru/restauracji, dodatkowe lunche); świadczenia usług dodatkowych (w szczególności sprzątanie, udostępnienie Internetu, parking, możliwość skorzystania z pralni hotelowej oraz SPA, bieżąca obsługa spotkań odbywających się w pokojach konferencyjnych). Jak wskazał Wnioskodawca, Kontrahent jest zainteresowany nabyciem usługi polegającej na zorganizowaniu pełnego zaplecza i obsługi spotkań mających związek z Rozgrywkami sportowymi, a nie nabyciem w sposób odrębny poszczególnych świadczeń od Wnioskodawcy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wszystkie wymienione we wniosku usługi będą stanowiły jedną kompleksową usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych. Zdaniem tut. Organu, nie sposób zgodzić się z powyższym twierdzeniem, gdyż część usług wymienionych we wniosku, tj. usługa w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, nie będzie mogła wejść w zakres kompleksowej usługi przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, gdyż będzie stanowić dla kompleksowej usługi przygotowania konferencji, usługę dodatkową.

W ocenie tut. Organu na złożoną usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych będą się składały usługi nierozerwalnie ze sobą związane, które są świadczeniami niezbędnymi do realizacji usługi przygotowania konferencji, tj.:

• udostępnienie pokojów konferencyjnych (dla celów innych niż noclegi) wraz z odpowiednim, sprecyzowanym w Umowie wyposażeniem pozwalającym na organizację spotkań o charakterze biznesowym;

• udostępnienie przestrzeni hotelowej w celach promocyjnych i informacyjnych (do wyłącznego użytku Kontrahenta);

• świadczenie usług noclegowych wraz ze śniadaniem;

• świadczenie usług gastronomicznych (możliwość skorzystania z baru/restauracji, dodatkowe lunche);

• świadczenie usług dodatkowych (w szczególności sprzątanie, udostępnienie Internetu, parking, możliwość skorzystania z pralni hotelowej, bieżąca obsługa spotkań odbywających się w pokojach konferencyjnych).

Nie można bowiem w przedstawionych okolicznościach uznać, iż ww. usługi będą miały charakter samoistny. Każda z ww. czynności będzie stanowiła element usługi złożonej związanej z przygotowaniem konferencji/spotkań biznesowych. Należy zauważyć, iż czynności te będą niezbędne do świadczenia usługi przygotowania konferencji/spotkań biznesowych oraz będą ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie będą tworzyły jedno świadczenie i nie powinny być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Natomiast pozostała oferowana przez Wnioskodawcę usługa w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, będzie stanowiła świadczenie dodatkowe, które nie będzie niezbędne do rzetelnego i właściwego świadczenia usługi polegającej na przygotowaniu konferencji/spotkań biznesowych.

Nie sposób bowiem uznać, że ww. świadczenie w zakresie możliwości skorzystania ze SPA będzie wykazywało ścisłe powiązanie i będzie konieczne do przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, w taki sposób, iż w sensie gospodarczym będzie tworzyło jedną całość, którego rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Nie można również uznać, iż ww. świadczenie w zakresie możliwości skorzystania ze SPA będzie zdeterminowane przez usługę główną (usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych) oraz że nie będzie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez tej dodatkowej usługi.

Powyższe okoliczności wskazują, iż ww. świadczenie dodatkowe w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, które będzie oferowane w ramach przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, nie będzie stanowiło środka do lepszego wykonania tych usług, będzie stanowiło usługę odrębną, mającą na celu uatrakcyjnienie pobytu uczestnikom, mimo iż jego wartość będzie objęta jedną ceną, ustalaną przez Wnioskodawcę indywidualnie z Kontrahentem.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że wszystkie wymienione we wniosku usługi stanowią kompleksową usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, należało uznać je za nieprawidłowe.

Z kolei, udzielając odpowiedzi na pytanie nr 2 wniosku, należy stwierdzić, iż miejsce świadczenia dla usług stanowiących kompleksową usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych oraz dla usługi dodatkowej w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, należy ustalić odrębnie, według zasad właściwych dla tych czynności.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że wszystkie usługi polegające na zorganizowaniu zaplecza lokalowego, technicznego i gastronomicznego umożliwiającego przeprowadzenie spotkań biznesowych/konferencji dla przedstawicieli/gości Organizatora będą świadczone na rzecz Kontrahenta z siedzibą w Szwajcarii, który jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy i nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Jak wynika również z opisu sprawy, świadczone przez Wnioskodawcę przedmiotowe usługi nie obejmują sprzedaży biletów wstępu w jakimkolwiek zakresie.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej regulacje dotyczące miejsca świadczenia usług należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dla ustalenia miejsca świadczenia usług stanowiących kompleksową usługę przygotowania konferencyjni/spotkań biznesowych jak i dla usługi dodatkowej w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy. Wnioskodawca kompleksową usługę przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, jak i usługę dodatkową w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, będzie świadczył dla Kontrahenta – podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy – który ma siedzibę w Szwajcarii i nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Jednocześnie świadczone przez Wnioskodawcę zarówno kompleksowa usługa przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, jak i usługa dodatkowa w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, nie będą zawierały się w wyjątkach od ogólnej zasady, zawartej w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w przepisach art. 28b ust. 2-4 i art. 28c-28n ustawy.

Wobec powyższego, miejsce świadczenia kompleksowej usługi przygotowania konferencji/spotkań biznesowych, jak i usługi dodatkowej w zakresie możliwości skorzystania ze SPA w analizowanym przypadku należy określać zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w kraju siedziby usługobiorcy.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, faktura powinna zawierać w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Wobec tego faktura dokumentująca wykonanie kompleksowej usługi przygotowania konferencji/spotkań biznesowych przez Wnioskodawcę na rzecz usługobiorcy (Kontrahenta ze Szwajcarii), jak i usługi dodatkowej w zakresie możliwości skorzystania ze SPA, powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Ze względu na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2 uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

W odniesieniu natomiast do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy podkreślić, że zostały one potraktowane jako element Jego argumentacji. Zauważyć bowiem należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.