0112-KDIL4.4012.14.2019.2.MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, pytania, oraz stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada na współwłasność z żoną na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 21 grudnia 1989 r. grunty orne klasa IV i V o powierzchni 0,9730 ha, oraz użytki rolne zabudowane o powierzchni 0,0358 ha. Nieruchomość stanowi majątek własny. Do roku 2005 Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą – handel – sklep. W tym czasie Zainteresowany wykorzystywał działkę tylko na własne cele. Nie produkował, nie sprzedawał żadnych produktów roślinnych i zwierzęcych. Wnioskodawca nie posiada żadnych maszyn ani urządzeń rolniczych. Zainteresowany ziemię utrzymywał, tylko kosił ziele, ponieważ w czasie suszy nic tam nie rosło. Wnioskodawca zamierza podzielić grunt na mniejsze działki. Nie zamierza dokonywać jakichkolwiek czynności przed sprzedażą działek. Wnioskodawca nie dokona uzbrojenia, ogrodzenia, nie wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zainteresowany nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Podział gruntu nastąpi na wniosek Wnioskodawcy.

Ponadto w piśmie z dnia 23 stycznia 2019 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Zainteresowany poinformował, że:

Działka przeznaczona do sprzedaży to grunty orne klasa IV i V o powierzchni 0,9730 ha (…), działka nr 442. Właścicielami są Wnioskodawca z żoną na prawach wspólności majątkowej, darowanej na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 21 grudnia 1989 r.

Działka ma być podzielona na kilka mniejszych działek w celu łatwiejszej sprzedaży. Wnioskodawca nie wykorzystywał gruntów do działalności gospodarczej. Działka była przekazana na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego.

Wnioskodawca nie prowadził na działce żadnej działalności rolniczej. Ziemia była utrzymywana jako ugór, część jako ogródek działkowy na własne potrzeby, ponieważ ziemia jest zbyt słaba na zasiewy.

W związku z nabyciem nieruchomości nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działki nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie żadnych umów. Działka na moment sprzedaży nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie będzie wydana względem tych działek decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Działki podzielone z działki nr 442 na dzień sprzedaży nie będą stanowić terenów budowlanych. Zainteresowany nie będzie wnioskować o warunki zabudowy. Ewentualnie o warunki zabudowy mogą wnioskować przyszli nabywcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (doprecyzowane w piśmie z dnia 23 stycznia 2019 r.)

Czy sprzedaż działki nr 442 przez podzielenie jej na kilka mniejszych działek zostanie potraktowana jako wykonywanie działalności gospodarczej, od której należy naliczyć i odprowadzić 23% podatku VAT (podatek od towarów i usług)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany nie zajmuje się handlem działek, nie prowadzi działań marketingowych, nie ponosi kosztów mających na celu wypromowanie działek. Zainteresowany sprzedaje część majątku prywatnego, aby uzyskane środki zasiliły emeryturę Wnioskodawcy i Jego żony, (żona jest na rencie chorobowej) i na zaspokojenie potrzeb związanych z mieszkaniem i leczeniem. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W piśmie z dnia 23 stycznia 2019 r. Zainteresowany dodał do treści stanowiska napisanego w złożonym wniosku, że jego zdaniem dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie (w prawie własności nieruchomości).

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek wydzielonych z działki nr 442, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

W tym miejscu należy również wskazać, że osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Powyższe potwierdzone zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada na współwłasność z żoną na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 21 grudnia 1989 r. grunty orne klasa IV i V o powierzchni 0,9730 ha, oraz użytki rolne zabudowane o powierzchni 0,0358 ha. Nieruchomość stanowi majątek własny. Do roku 2005 Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą – handel – sklep. W tym czasie Zainteresowany wykorzystywał działkę tylko na własne cele. Nie produkował, nie sprzedawał żadnych produktów roślinnych i zwierzęcych. Wnioskodawca nie posiada żadnych maszyn ani urządzeń rolniczych. Zainteresowany ziemię utrzymywał, tylko kosił ziele, ponieważ w czasie suszy nic tam nie rosło. Wnioskodawca zamierza podzielić grunt na mniejsze działki. Nie zamierza dokonywać jakichkolwiek czynności przed sprzedażą działek. Wnioskodawca nie dokona uzbrojenia, ogrodzenia, nie wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zainteresowany nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Podział gruntu nastąpi na wniosek Wnioskodawcy. Ponadto Zainteresowany doprecyzował, że działka ma być podzielona na kilka mniejszych działek w celu łatwiejszej sprzedaży. Wnioskodawca nie wykorzystywał gruntów do działalności gospodarczej. Działka była przekazana na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego.

Wnioskodawca nie prowadził na działce żadnej działalności rolniczej. Ziemia była utrzymywana jako ugór, część jako ogródek działkowy na własne potrzeby, ponieważ ziemia jest zbyt słaba na zasiewy. W związku z nabyciem nieruchomości nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działki nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie żadnych umów. Działka na moment sprzedaży nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie będzie wydana względem tych działek decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Działki podzielone z działki nr 442 na dzień sprzedaży nie będą stanowić terenów budowlanych. Zainteresowany nie będzie wnioskować o warunki zabudowy. Ewentualnie o warunki zabudowy mogą wnioskować przyszli nabywcy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przy sprzedaży działki numer 442 podzielonej na mniejsze części Wnioskodawca powinien zapłacić podatek VAT.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np.: uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek, wystąpienie o warunki zabudowy, wnioskowanie o objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, itd.).

W niniejszej sprawie brak jest więc przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek wydzielonych z działki nr 442 można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowany dokonując dostawy działek będzie korzystać z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując dostawy działki opisanej we wniosku, nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego – stosownie do zapisów orzecznictwa – transakcje zbycia działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż działki nr 442 podzielonej na kilka mniejszych działek nie zostanie wykonana w ramach działalności gospodarczej. Od tej dostawy nie należy naliczyć i odprowadzić 23% podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy zawarte w uzupełnieniu, zgodnie z którym dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług oceniając całościowo należy uznać za nieprawidłowe.

Wyjaśnić bowiem należy, że Wnioskodawca wywiódł prawidłowy skutek prawny w postaci braku opodatkowania dostawy działek, jednakże uczynił to na podstawie innego uzasadnienia prawnego niż wskazane w niniejszej interpretacji przez tut. Organ. Zainteresowany wskazał, że czynność dostawy działek będzie „podlegała zwolnieniu” od podatku, natomiast tut. Organ rozstrzygnął, że transakcja sprzedaży działek wydzielonych z działki nr 442 nie będzie podlegała w ogóle opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca dla przedmiotowej dostawy nie wystąpi w charakterze podatnika od towarów i usług.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Wnioskodawcę, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonki Zainteresowanego. Małżonka Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.