0114-KDIP1-3.4012.734.2018.1.JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej i prawa do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu nabycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej i prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: I. S.A.
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: A. sp. z o.o.

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

I. S.A. (dalej: Sprzedający) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający jest użytkownikiem wieczystym następujących nieruchomości gruntowych:

1. stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 9 („Nieruchomość 1”) oraz właścicielem posadowionych na niej budynków i budowli, stanowiących odrębny przedmiot prawa własności. Na Nieruchomości 1 posadowione są:
   1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji biurowej, o pow. użytkowej ok. 479 m2, wybudowany ok. 1900 r., rozbudowany ok. 1995 r. o jedną dodatkową kondygnację naziemną i jedną dodatkową kondygnację podziemną o pow. 249 m2 (Budynek A);
   2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej o dwóch kondygnacjach nadziemnych i jednej kondygnacji podziemnej, o powierzchni użytkowej ok. 2.630,00 m2, wybudowany w ok. 1990 r. (Budynek A1):
   3. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej. o dwóch kondygnacjach nadziemnych, o pow. użytkowej ok. 1.298,00 m2 wybudowany ok. 1976 r.; (Budynek B);
   4. murowany budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej o dwóch kondygnacjach nadziemnych, o powierzchni użytkowej wynoszącej ok. 447,00 m2, wybudowany ok. 1976 r. (Budynek C);
   5. murowany budynek niemieszkalny stanowiącym stację transformatorową, o jednej kondygnacji nadziemnej, o powierzchni użytkowej wynoszącej około 99.00 m2, wybudowany ok. 1976 r. (Budynek C1).
2. stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/1 (dalej: „Nieruchomość 2”) oraz właścicielem posadowionych na niej budynków, stanowiących odrębny przedmiot prawa własności. Na Nieruchomości 2 posadowione są:
   1. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (kotłownia ze sprężarkownią), o jednej kondygnacji nadziemnej, o powierzchni zabudowy 381,00 m2, wybudowany w 1982 r. (Budynek D);
   2. murowany budynek niemieszkalny o funkcji technicznej (tłocznia), o jednej kondygnacji nadziemnej, o powierzchni zabudowy 182,00 m2, wybudowany w 1982 r. (Budynek D1).
3. składającej się z: niezabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/2 oraz zabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 12/3, (dalej: „Nieruchomość 3”), oraz właścicielem posadowionego na niej budynku stanowiącego odrębny przedmiot prawa własności, jest to budynek niemieszkalny o funkcji produkcyjno-magazynowej, o jednej kondygnacji nadziemnej, o pow. zabudowy 809,00 m2, wybudowany w 1982 r. (Budynek E), częściowo posadowiony na Nieruchomości 4.
4. stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 12/4, o obszarze 0,0336 ha, (dalej: „Nieruchomość 4”) oraz właścicielem posadowionego na niej budynku posadowionego częściowo na Nieruchomości 3).

Nieruchomość 1, Nieruchomość 2, Nieruchomość 3 oraz Nieruchomość 4 w dalszej części zwane także jako „Nieruchomości”. Budynek A. Budynek A1 Budynek B, Budynek C, Budynek C1, Budynek D , Budynek D1 i Budynek E zwane będą dalej łącznie jako „Budynki”.

Prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz prawo własności Budynków stanowią składniki majątkowe związane z prowadzeniem działalności gospodarczej Sprzedającego, jednakże nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego ani jego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego.

Prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz prawo własności posadowionych na nich Budynków Sprzedający nabył na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 22 grudnia 2010 r. Ilekroć w niniejszym wniosku jest mowa o ulepszeniach, należy przez to rozumieć ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Sprzedający nie posiada informacji o ewentualnych ulepszeniach dokonanych przed zawarciem powyższej umowy z dnia 22 grudnia 2010 r.

Począwszy od dnia zawarcia umowy, w poszczególnych Budynkach były dokonywane ulepszenia powodujące podwyższenie wartości początkowej w ten sposób, że:

• Budynek D i Budynek D1 (stanowiące jeden środek trwały) o wartości początkowej przyjętej na 2010 r. w wysokości 459 682,69 zł został poddany ulepszeniom w 2011 r. na kwotę 339 500,00 zł oraz w 2012 r. na kwotę 28 446,90 zł.

• Budynek A1 o wartości początkowej ustalonej na rok 2010 r. na kwotę 241 274,51 zł został poddany ulepszeniom w 2012 r. na kwotę 43 985,56 zł.

• Budynek A o wartości początkowej ustalonej na 2010 r. na kwotę 95 451,84 zł, został poddany ulepszeniom w 2012 r. na kwotę 4 567,54 zł.

Począwszy od dnia 3 stycznia 2011 r. Budynki, z wyjątkiem Budynku C1 były (lub nadal są) przedmiotami najmu, który stanowi/stanowił czynność opodatkowaną w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Budynek C1 nie był przedmiotem czynności opodatkowanych. Mocą ostatecznej decyzji Starosta Średzki zatwierdził projekt rozbiórki i udzielił Sprzedającemu pozwolenia na rozbiórkę, obejmującą rozbiórkę budynków Zakładu m.in. na działkach nr 9, 12/1, 12/2,12/3, 12/4.

Sprzedający i spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Kupujący”) zamierzają zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której Sprzedający sprzeda Kupującemu prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków za łączna cenę 1.800. 000 zł. Zawarcie ww. umowy sprzedaży nastąpi najpóźniej do dnia 30 czerwca 2019 r. Kupujący jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedający i Kupujący w dalszej części razem zwani będą także jako „Wnioskodawcy”. Wnioskodawcy rozważają możliwość rezygnacji ze zwolnienia z opodatkowania sprzedaży Nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z ust. 10 w zw. z art. 2 pkt 14 w zw. z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy VAT przedmiotową sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki nr ewidencyjny 12/2) oraz prawa własności posadowionych na nich budynków należy uznać za dostawę budynków zwolnioną z podatku, z którego to zwolnienia, po spełnieniu określonych warunków, Sprzedający może zrezygnować i zastosować do transakcji opodatkowanie według stawki 23%?
2. Czy w razie wyboru opodatkowania ww. sprzedaży Nieruchomości, przy założeniu, że nabyte Nieruchomości będą wykorzystywane przez Kupującego do czynności opodatkowanych, Kupującemu, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktury dokumentującej przedmiotową transakcję?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki nr ewidencyjny 12/2) wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków jest zwolniona z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ust. 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta nie zostanie dokonana przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia i na podstawie art. 43 ust. 10 tej ustawy, po dopełnieniu wskazanych w tym przepisie procedur, zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT, Sprzedającemu przysługiwać będzie prawo do rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji według stawki podstawowej;
2. W przypadku wyboru opodatkowania transakcji, przy założeniu, że Nieruchomości będą wykorzystywane przez Kupującego do czynności opodatkowanych, Kupującemu będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej przedmiotową transakcję.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT „W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu”.

Powyższa regulacja odwraca zatem na gruncie przepisów ustawy o VAT sytuację znaną z prawa cywilnego, w której to budynki i inne obiekty trwale związane z gruntem stanowią jego części składowe i tym samym dzielą jego los prawny. To oznacza, że w razie zbycia gruntu (w tym także prawa wieczystego użytkowania gruntu) wraz z posadowionym na nim budynkiem (budowlą lub ich częściami), całość transakcji podlega zasadom opodatkowania właściwym dla budynku (budowli lub ich części).

W przypadku natomiast zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, dostawa ta będzie podlegała odrębnym zasadom, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, który stanowi, że zwolnieniem objęta jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przechodząc do dostawy nieruchomości zabudowanych, należy wskazać, że na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT „Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata".

Z powyższego przepisu wynika, że okolicznością, która ma znaczenie dla stwierdzenia występowania zwolnienia jest pierwsze zasiedlenie. Powyższy przepis zwalnia bowiem dostawę budynku (zabudowanej nieruchomości) pod warunkiem, że nie jest ona dokonywana przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia lub w okresie krótszym, niż 2 lata od pierwszego zasiedzenia.

Jak wynika z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT „Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej”.

Analizując literalne brzmienie powyższej definicji, należy dojść do wniosku, że warunkiem uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia, jest oddanie budynków lub budowli do używania w wykonaniu czynności opodatkowanej.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT stanowiąc implementację regulacji zawartych w Dyrektywie VAT powinny być z nimi zgodne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Dyrektywy VAT stanowią:

1. Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi w szczególności jednej z następujących transakcji:
   1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem,
   2. dostawa terenu budowlanego
2. Do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku, a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia, a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio pięciu i dwóch lat.

Natomiast zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy VAT. „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje - dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a)”.

Jak zatem wynika z powyższych przepisów Dyrektywy VAT, ustawodawca unijny nie wprowadził warunku uznania pierwszego zasiedlenia za dokonane od tego czy będzie ono wykonane w ramach czynności opodatkowanej.

Zgodnie z treścią art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską „dyrektywa wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków”.

Dyrektywa nie stanowi zatem źródła prawa powszechnie obowiązującego, w tym w szczególności nie nakłada ona określonych obowiązków na obywateli, a jedynie wskazuje określone rozwiązania legislacyjne, do przyjęcia których zobowiązane są państwa członkowskie. Oznacza to, że obywatele (podatnicy) mają prawo z jednej strony domagać się uchwalenia przepisów realizujących założenia wyznaczone przez dyrektywy, z drugiej zaś mają prawo domagać się niestosowania przepisów, które są z tymi założeniami sprzeczne, bądź w zakresie, w jakim są z nimi sprzeczne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanego przypadku, należy zatem stwierdzić, że organy podatkowe nie mogą wymagać od podatników by stosowali oni definicję pierwszego zasiedlenia w zakresie, w jakim ustanawiający je przepis wykracza poza ramy wyznaczone przez Dyrektywę VAT.

Problematyka prawidłowej implementacji powyższych przepisów na grunt polskiego prawodawstwa była przedmiotem analizy zarówno sądów krajowych, jak i w szczególności Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”), który w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o. o. stwierdził, że „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

W przywołanym orzeczeniu TSUE wskazał, że „Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145 s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT. W ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium pierwszego zasiedlenia budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Z powyższego wyroku wynika zatem, że o ile uzależnienie zwolnienia od dokonania dostawy w określonym momencie względem pierwszego zasiedlenia jest możliwe i prawidłowe, o tyle już uzależnienie stwierdzenia, że do takiego pierwszego zasiedlenia doszło od tego czy zostało ono dokonane w ramach czynności opodatkowanej, jest sprzeczne ze wskazanymi przepisami Dyrektywy VAT.

Skoro zatem do pierwszego zasiedlenia budynków, w świetle założeń Dyrektywy VAT, dochodzi z chwilą ich pierwszego - po wybudowaniu - przyjęcia lub przekazania do używania to należy przyjąć, że pomimo, iż do przekazania niektórych budynków znajdujących się na Nieruchomościach nie doszło w ramach czynności opodatkowanej (ich użytkowanie po wybudowaniu rozpoczęło się bowiem jeszcze przed wejściem w życie przepisów Ustawy o VAT i od tego czasu nie były przedmiotem innej czynności opodatkowanej), doszło do ich pierwszego zasiedlenia, gdyż zostały one przekazane do używania i tym samym stały się przedmiotem konsumpcji.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie sądów krajowych. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że od czasu zapadnięcia wyroku w sprawie C-308/16 praktycznie nie zapadają rozstrzygnięcia sądów krajowych podzielających stanowisko przeciwne, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie musi być dokonane w ramach czynności opodatkowanej. Należy także zwrócić uwagę, że jakkolwiek wartość poczynionych ulepszeń w jednym przypadku przekroczyła 30% wartości początkowej budynków, to na uwzględnienie zasługuje w szczególności fakt, iż pomiędzy ich dokonaniem, a planowanym terminem sprzedaży z całą pewnością upłynie (już upłynęło) więcej, niż 2 lata, w związku z czym stosunek kwoty poniesionych w tym celu wydatków do wartości początkowej ulepszonych budynków nie ma dla rozstrzygnięcia analizowanej kwestii żadnego znaczenia.

W świetle tych ustaleń należy zatem stwierdzić, że w opisywanym stanie faktycznym (stanowiącym element składowy opisu zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku) przyjęcie budynków posadowionych na Nieruchomościach nastąpiło przed ich nabyciem w 2010 r. z wyjątkiem Budynku A i Budynku A1, dla których pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 2011 r. Tym samym stwierdzić należy, że planowana transakcja nie będzie dokonywana przed pierwszym zasiedleniem ani w ramach pierwszego zasiedlenia, a okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynków posadowionych na Nieruchomości, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a zawarciem planowanej umowy będzie (już jest) dłuższy niż 2 lata. To zaś oznacza, że zachodzą przesłanki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy o VAT „Podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni,
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku budowli lub ich części”.

To z kolei oznacza, że Sprzedający dokonując dostawy przedmiotowych Nieruchomości (z wyłączeniem niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 12/2 znajdującej się w obrębie Nieruchomości 3) będzie mógł zastosować zarówno zwolnienie na podstawie wspomnianego art. 43 ust. 1 pkt 10 jak również, przy dochowaniu procedury przewidzianej w punkcie 2 powyżej, będzie mógł z tego zwolnienia zrezygnować w związku z tym będzie mógł uznać przedmiotową dostawę za opodatkowaną.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT stawka podstawowa podatku wynosi 23%.

Ponieważ przepisy Ustawy o VAT nie przewidują w tym zakresie żadnych odstępstw od stosowania stawki podstawowej, dostawa po wyborze rezygnacji ze zwolnienia podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT „W zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114. art. 119 ust. 4 art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”.

Ponieważ Kupujący zamierza nabyć Nieruchomości w celu ich wykorzystywania do wykonywania czynności opodatkowanych będzie mu zatem przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tą transakcją.

Podsumowując, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że:

1. transakcja na którą składają się przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntów (z wyłączeniem niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 12/2) wraz z prawem własności posadowionych na nich Budynków, korzystać będzie ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż dostawa ta nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia i na podstawie art. 43 ust. 10 tej ustawy po spełnieniu przewidzianych w tym przepisie warunków, Sprzedającemu będzie przysługiwało prawo do rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji według stawki podstawowej.
2. w razie wybrania przez Sprzedającego rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania dostawy, Kupującemu na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z przedmiotową dostawą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienia się, że w odniesieniu do art. 146a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) dotyczącego stawki podatku w wysokości 23%, zasadne jest powołanie Ustawy z dnia 22 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2392). Zgodnie z art. 1 pkt 1 tej ustawy, w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wprowadza się następujące zmiany: po art. 146a dodaje się art. 146aa § 1 pkt 1, który otrzymuje następujące brzmienie: „W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.”

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu Stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.