Wnioskodawca, będący podatnikiem VAT, dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz zagranicznych podmiotów. W celu zwiększenia sprzedaży, zawarł porozumienie z jednym z nabywców, na mocy którego zobowiązał się do zapłaty opłaty "Fundusze na rozwój rynku" (opłata MDF) w wysokości 3% wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży netto. Strony traktują tę opłatę jako rabat udzielany nabywcy. Organ podatkowy uznał, że opłata MDF jest rabatem w rozumieniu art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, co uprawnia Wnioskodawcę do obniżenia podstawy opodatkowania VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niemniej jednak organ stwierdził, że Wnioskodawca powinien dokonać korekty podstawy opodatkowania w okresie rozliczeniowym, w którym rabat został udzielony, a nie w momencie otrzymania noty debetowej, jak to wskazywał Wnioskodawca. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 uznano za prawidłowe, natomiast w zakresie pytania nr 2 - za nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:
uznania opłaty MDF za rabat oraz prawa do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe,
okresu, w którym należy dokonać obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielenia rabatu – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:
uznania opłaty MDF za rabat oraz prawa do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
okresu, w którym należy dokonać obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielenia rabatu.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 grudnia 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów)) na rzecz zagranicznych podmiotów mających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich UE innych niż terytorium Polski (dalej: nabywca). Dostawy dokonywane są na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE, który podawany jest przez Wnioskodawcę na wystawianych fakturach VAT. Faktury VAT wystawiane są przez Spółkę w momencie wydania towaru lub po jego wydaniu. Wnioskodawca na fakturze VAT dokumentującej WDT podaje: zarówno swój numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany w Polsce, jak i numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywcy towarów, nadany przez dane państwo członkowskie UE inne niż Polska.
W ramach działań mających na celu ogólne zwiększenie obrotów Spółki jak i zwiększenie sprzedaży poszczególnych jej towarów, Wnioskodawca zdecydował się wprowadzić rozwiązanie zmierzające efektywnie do obniżenia ceny produktów, zachęcając w ten sposób do ich nabywania. W tym celu w dniu 16 maja 2018 r. z jednym z nabywców Spółka zawarła porozumienie, na mocy którego zobowiązała się do zapłaty opłaty tytułem „Market Development Funds (MDF)”/„Fundusze na rozwój rynku” (dalej: „opłata”). Zgodnie z porozumieniem nabywca upoważniony jest do zniżki wynoszącej 3% wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży netto, przy czym netto oznacza zafakturowane ceny minus płatności za zwrócone towary i podatki. Spółka będzie płaciła pełne saldo skumulowanej opłaty miesięcznie. Płatność będzie dokonywana poprzez potrącenie opłaty przez nabywcę z płatności należnych Spółce tytułem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokonanej na rzecz nabywcy. Zgodnie z porozumieniem opłata traktowana jest przez strony jako obniżka ceny, na poczet której nabywca wystawia notę debetową. Nota debetowa wystawiona przez nabywcę zawiera obciążenie sprzedawcy na kwotę odpowiadającą 3% miesięcznych zamówień netto i informację, że nabywca wskazaną kwotę potrąci z płatności należnej Spółce tytułem dokonanej dostawy. Jako podstawę prawną noty debetowej nabywca wskazał art. 41 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym bez uszczerbku dla przepisu art. 40, za miejsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i) uznaje się miejsce na terytorium państwa członkowskiego, które nadało numer identyfikacyjny VAT, pod którym nabywca dokonał takiego nabycia, chyba że nabywca wykaże, że nabycie to zostało opodatkowane VAT zgodnie z art. 4 nabycie towarów jest opodatkowane VAT w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
Zgodnie z porozumieniem Spółka może obniżyć należny podatek VAT, a nabywca odpowiednio obniży naliczony podatek VAT w tej samej wysokości. Wszystkie kwoty należne nabywcy od Spółki są natychmiast należne i wymagalne. Fakturowanie w stosownych przypadkach obejmuje podatek VAT. Na skutek zawartego porozumienia nabywca ma zagwarantowane prawo do uzyskania rabatu w stałej wysokości 3% ceny sprzedaży netto. Wysokość procentowa rabatu została z góry ustalona w porozumieniu i rabat został przyznany bezwarunkowo, w szczególności bez konieczności przekroczenia określonego poziomu zakupów w danym miesiącu bądź bez konieczności dokonania płatności w określonym terminie. W zamian za przyznanie rabatu nabywca nie jest obowiązany do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy jakichkolwiek usług. Zrealizowanie tego upustu odnosi się wprost do ceny netto nabytych towarów. Udzielany przez Spółkę rabat (upust) jest więc związany i uzależniony od nabycia i dostarczenia do nabywcy towarów oferowanych przez Spółkę. Wysokość opłaty jest bowiem pomniejszana o kwoty zwróconych przez nabywcę towarów.
Na stronach internetowych nabywcy dostępne są informacje, że opłata MDF odzwierciedla fundusze, które nabywca inwestuje w celu ciągłego ulepszania obsługi klienta, zwiększania wykrywalności produktów i ostatecznie napędzania sprzedaży. Fundusze te pozwalają nabywcy na wywieranie wrażenia i sprzedaż produktów poprzez takie działania, jak zautomatyzowane e-maile marketingowe, widżety personalizacji strony internetowej, sterowniki ruchu związane z optymalizacją wyszukiwarek i poprawą możliwości przeglądania, płatny marketing zewnętrzny bezpośrednio dla produktów, szybsze opcje wysyłki produktów, które zwiększają wygodę klienta, ulepszenia katalogów, sklepy firmowe i narzędzia samoobsługowe dla sprzedawców do zarządzania i promocji produktów. MDF jest obliczany w taki sposób, aby każdy sprzedawca musiał pokryć minimalne nakłady na rozwój marketingu w oparciu o charakter sprzedawanych produktów. Jednocześnie z zawartego porozumienia nie wynika by w zamian za opłatę nabywca świadczył usługi na rzecz Spółki. Przedmiotową informację Spółka interpretuje jako sposób wydatkowania przez nabywcę środków pozyskanych od dostawców tytułem opłaty MDF.
W piśmie z dnia 17 grudnia 2018 r. stanowiącym uzupełnienie przedmiotowego wniosku Wnioskodawca wskazał, że:
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym opłata MDF stanowi rabat, o którym mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1 Ustawy o VAT i w związku z jego udzieleniem Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania dla celów podatku VAT.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Natomiast w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).
Z cytowanych powyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Jednocześnie pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).
Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.
W opisanym stanie faktycznym nie dochodzi do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy.
Przepis art. 29a ust. 1 ustawy stanowi, że podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
W świetle art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:
Z kolei na mocy art. 29a ust. 7 ustawy – podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot;
Na podstawie art. 29a ust. 10 ustawy – podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:
Stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie zarówno w przepisach prawa podatkowego oraz interpretacjach organów podatkowych. Należy zauważyć, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej (dalej jako: „UE”), Polska przyjęła m.in. dorobek prawny UE dotyczący VAT. Konsekwencją powyższego jest fakt, że od dnia 1 maja 2004 r. polskie regulacje VAT powinny być zgodne z zasadami wynikającymi z unijnych dyrektyw. Podstawowym aktem prawnym, dotyczącym harmonizacji podatków pośrednich, w ramach wspólnego systemu podatku od wartości dodanej obowiązującego w UE jest obecnie Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1 z 11 grudnia 2006 r. dalej jako: „Dyrektywa 2006/112/WE”).
W art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE zdefiniowane zostały m in. fundamentalne cechy podatku od wartości dodanej, tj.:
Podstawową cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE jest jego proporcjonalność do ceny towarów i usług niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem (czyli konsumpcję). Z treści powołanego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Powyższe oznacza również, że podatek VAT powinien być dla uczestników obrotu gospodarczego neutralny (nie powinien ich obciążać), a jeśli cena towarów lub usług jest obniżana, podatek VAT należny również powinien zostać proporcjonalnie obniżony.
Jednocześnie, obowiązująca w systemie VAT zasada neutralności powinna powodować, że podatek VAT będzie neutralny dla podatnika VAT. Obciążenie podatkowe powinno dotyczyć jedynie ostatecznego konsumenta towaru lub usługi, który ponosi ciężar podatku VAT. Natomiast podmiot gospodarczy nie powinien ponosić faktycznego ciężaru VAT zapłaconego w trakcie prowadzenia działalności, o ile nie dochodzi do „konsumpcji” przez ten podmiot towarów/usług.
Podatek należny z tytułu sprzedaży przez niego towarów powinien być proporcjonalny do ceny faktycznie pobranej przez ten podmiot. Należy szczególnie podkreślić, że wszelkiego rodzaju ograniczenia, co do zakresu stosowania zasady neutralności, powinny być wyraźnie uregulowane w przepisach rangi ustawowej, przy czym wykładnia tych przepisów nie może prowadzić do wniosków naruszających przepisy prawa UE. Podstawowy charakter tej zasady dla istoty podatku VAT podkreślany był wielokrotnie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach C-268/83 D.A. Rompelman and E.A. Rompelman-Van Deelen v Minister van Financien, C-342/87 Genius Holding BV v Staatssecretaris van Financien, C-317/94 Elida Gibbs Ltd v Commissioners of Customs and Excise).
W przedstawionym stanie faktycznym, pomniejszeniu ulegnie w istocie obrót realizowany przez Spółkę z tytułu sprzedaży towarów. Tym samym, zgodnie z zasadą proporcjonalności podatku VAT, Spółka powinna mieć prawo obniżenia podstawy opodatkowania VAT oraz podatku należnego VAT od tych transakcji o wartość VAT związanego z obniżką obrotu wynikającego z opłaty MDF. W przeciwnym przypadku, tj. wobec braku możliwości odpowiedniego obniżenia obrotu/podstawy opodatkowania, faktyczny podatek płacony przez Spółkę byłby nieproporcjonalnie wysoki w stosunku do ceny/kwoty faktycznie otrzymywanej z tytułu sprzedaży towarów. W rezultacie dochodziłoby do naruszenia fundamentalnych zasad funkcjonowania podatku VAT, tj. zasad neutralności i proporcjonalności.
W konsekwencji powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że jedynie proporcjonalne obniżenie podatku VAT z tytułu zrealizowanych uprzednio wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów pozwoli jej zapewnić zgodność analizowanych rozliczeń z zasadami proporcjonalności i neutralności VAT.
Zwraca też uwagę, że przepisy ustawy VAT nie definiują pojęć „bonifikata”, ani „rabat”, w związku z powyższym pojęcia te należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” – to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat”. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru. Natomiast zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 825), „rabat” to „zniżka, opust od sumy należnej za towar przyznawany, np. przy kupnie dużej ilości towarów”. Zatem rabat polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru.
W świetle powołanych definicji należy zatem wskazać, że w opisanej sprawie mamy do czynienia z opustem w rozumieniu ustawy o VAT. Bez znaczenia w tym zakresie pozostanie fakt, iż obniżka ceny będzie udzielona bezwarunkowo.
Rozróżnia się przy tym rabaty na te przyznane przed ustaleniem ceny oraz udzielane po jej ustaleniu. Rabat udzielony w momencie wystawienia faktury (rabat transakcyjny) nie ma znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ kwota należna od nabywcy już go uwzględnia – dane dotyczące rabatu znajdą swoje odzwierciedlenie w wystawionej fakturze stwierdzającej dokonanie sprzedaży.
Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie art. 29a ust. 10 ustawy o VAT jako samoistna podstawa do obniżenia podstawy opodatkowania. Pogląd ten jest zgodny z art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, który określa podstawę opodatkowania i przewiduje uprawnienie do jej obniżenia w przypadku każdorazowego, faktycznego zmniejszenia obrotu. Wystarczającą przesłanką, aby prawidłowo określić podstawę opodatkowania jest zaistnienie samego faktu zmniejszenia obrotu, bez konieczności jego dokumentowania w jeden konkretny sposób. Zatem u Wnioskodawcy nastąpi obniżenie podstawy opodatkowania.
W związku z tym może skorzystać z prawa do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego. W okolicznościach sprawy udzielany rabat staje się upustem – obniżką (rabatem), o którym mowa w art. 29a ust. 10 ustawy. Należy przy tym wskazać, że rzeczywisty obrót gospodarczy winien mieć odzwierciedlenie w prowadzonej dokumentacji.
Do obowiązków uczestników obrotu gospodarczego należy uwiarygodnienie dokonanych transakcji. Wnioskodawca udzielający rabatu powinien posiadać dla celów dowodowych dokumenty świadczące o udzielonym rabacie. Posiadanie takich dokumentów jest warunkiem potwierdzającym prawo do obniżenia podatku należnego po stronie sprzedawcy. Skoro Wnioskodawca udziela rabatu obniżając tym samym swoje wynagrodzenie z tytułu dokonanej przez niego sprzedaży, to ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielonego rabatu. Wnioskodawca nabywa ww. prawo do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego z momentem otrzymania dokumentu potwierdzającego udzielenie rabatu tj. noty debetowej wystawionej przez nabywcę. Na podstawie noty debetowej Wnioskodawca wystawia fakturę korygującą. Wnioskodawca może dokonać obniżenia podstawy opodatkowania VAT za okres rozliczeniowy, w którym otrzymał notę debetową.
W ocenie Wnioskodawcy decydujący dla momentu rozliczenia rabatu dla celów VAT przez Wnioskodawcę jest moment otrzymania noty debetowej, a nie jej wystawienia. Istotny jest fakt fizycznego otrzymania dokumentu potwierdzającego udzielenie rabatu.
W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy Spółka powinna skorygować podstawę opodatkowania VAT w miesiącu otrzymania noty debetowej potwierdzającej udzielenie rabatu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:
uznania opłaty MDF za rabat oraz prawa do obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe,
okresu, w którym należy dokonać obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielenia rabatu – jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).
Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.
Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:
W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:
Stosownie do art. 29a ust. 10 ww. ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:
Na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.
Zgodnie z art. 29a ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.
Przy czym na mocy art. 29a ust. 15 pkt 1 ustawy – warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę nie stosuje się w przypadku eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „rabat”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową.
Zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 825), „rabat” to „zniżka, opust od sumy należnej za towar przyznawany, np. przy kupnie dużej ilości towarów”. Zatem rabat polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru. Rozróżnia się przy tym rabaty na te przyznane przed ustaleniem ceny oraz udzielane po jej ustaleniu.
Rabat udzielony w momencie wystawienia faktury (rabat transakcyjny) nie ma znaczenia dla ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ kwota należna od nabywcy już go uwzględnia – dane dotyczące rabatu znajdą swoje odzwierciedlenie w wystawionej fakturze stwierdzającej dokonanie sprzedaży.
Natomiast, jeżeli udzielenie rabatu ma miejsce po dokonaniu sprzedaży i wystawieniu faktury, w której dokonano pierwotnego określenia podstawy opodatkowania (rabat potransakcyjny), wówczas czynność ta wymaga wystawienia faktury korygującej zmniejszającej wartość towarów, zgodnie z art. 106j ustawy. Jednakże możliwe jest wystawienie faktury korygującej wyłącznie w sytuacji udzielenia rabatu bezpośredniemu nabywcy towarów i usług.
Uregulowania krajowej ustawy o podatku od towarów i usług mają swoje odzwierciedlenie w przepisach wspólnotowych i są konsekwencją przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. I tak, art. 29a ustawy stanowi odniesienie do przepisu art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:
Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.
Dyrektywa 2006/112/WE w art. 73 oraz art. 90 ust. 1 określa podstawę opodatkowania, przewidując uprawnienia do jej obniżenia w przypadku każdorazowego, faktycznego zmniejszenia obrotu. Zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE, przesłanką wystarczającą dla ustalenia podstawy opodatkowania jest zaistnienie samego faktu zmniejszenia obrotu, bez konieczności wykazywania go w jeden konkretny sposób. Mając to na uwadze wydaje się, że zarówno wystawienie faktury korygującej, jak również noty stanowi prawidłowy sposób udokumentowania udzielonego rabatu. Przepis ustawy przewiduje jednakże, że kwoty rabatów mają być udokumentowane, prawnie dopuszczone i obowiązkowe.
Konstrukcja podstawy opodatkowania oparta jest bowiem na założeniu proporcjonalności podatku VAT do ceny towarów i usług. W efekcie, każda transakcja podlega podatkowi VAT obliczonemu od rzeczywistej ceny towarów lub usług według stawki, jaka ma zastosowanie do takich towarów i usług. Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE wskazują, że zasada proporcjonalności obowiązuje również w przypadku obniżenia podstawy opodatkowania w przypadku rabatów, opustów lub obniżek cen. Ponadto, powyższe dotyczy anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy. Oznacza to, że podatek VAT należny powinien być, co do zasady, proporcjonalny do ceny faktycznej pobranej przez dany podmiot.
Ponadto, należy mieć na uwadze, że konstrukcja podstawy opodatkowania jest wyrazem zasady neutralności podatku VAT. Oznacza ona, że ekonomicznego ciężaru podatku VAT nie powinny ponosić podmioty niebędące ostatecznymi odbiorcami towarów lub usług. W konsekwencji, po obniżeniu ceny transakcyjnej powinno następować proporcjonalne obniżenie podstawy opodatkowania. W innym przypadku, tj. gdyby podstawa opodatkowania przewyższała kwotę wynagrodzenia należnego podatnikowi, podatnik ponosiłby ekonomiczny ciężar podatku, co naruszałoby wskazaną wyżej zasadę neutralności.
Zasada neutralności była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE). Na szczególną uwagę zasługuje wyrok w sprawie C-317/94 pomiędzy Elida Gibbs Ltd a Commissioners of Customs and Excise, w którym TSUE stwierdził, że: „(`(...)`) producent, który zrefundował wartość kuponu zniżkowego detaliście lub wartość kuponu uprawniającego do zwrotu gotówki klientowi końcowemu, otrzymuje, po zakończeniu transakcji, kwotę odpowiadającą cenie sprzedaży zapłaconej przez hurtowników lub detalistów za jego towary, pomniejszoną o wartość przedmiotowych kuponów. Nie byłoby zatem zgodne z dyrektywą, gdyby podstawa opodatkowania użyta do obliczenia podatku należnego od producenta jako podatnika, przekraczała kwotę ostatecznie przez niego otrzymaną. Gdyby bowiem tak było, zasada neutralności VAT w stosunku do podatników, do których należy przecież także producent, nie byłaby spełniona” (pkt 28).
Ponadto, TSUE wskazuje, że: „(`(...)`) w celu zapewnienia realizacji zasady neutralności należy, obliczając podstawę opodatkowania dla celów VAT, uwzględnić sytuacje, w których podatnik, nie pozostając w stosunkach umownych z konsumentem końcowym, ale będąc pierwszym ogniwem łańcucha transakcji kończącego się na tym konsumencie, udziela takiemu konsumentowi zniżki za pośrednictwem detalistów lub poprzez bezpośredni zwrot wartości kuponów. W przeciwnym razie, organy podatkowe otrzymałyby z tytułu VAT kwotę większą niż rzeczywiście zapłacona przez konsumenta ostatecznego, kosztem podatnika” (pkt 31).
Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
Natomiast zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:
−podatnik wystawia fakturę korygującą.
W myśl art. 106j ust. 2 ustawy – faktura korygująca powinna zawierać:
Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, iż w związku z zawartym pomiędzy Wnioskodawcą (Spółką) a jego kontrahentem (nabywcą towarów) porozumieniem, w ramach którego Zainteresowany zobowiązał się do zapłaty na rzecz ww. opłaty MDF, Wnioskodawcy nie przysługują względem kontrahenta dodatkowe uprawnienia poza udzieleniem zniżki wynoszącej 3% wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży. Wnioskodawca zdecydował się wprowadzić ww. rozwiązanie zmierzające efektywnie do obniżenia ceny produktów, zachęcając w ten sposób do ich nabywania. Jak wskazała Spółka w zamian za przyznany rabat kontrahent nie jest obowiązany do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy jakichkolwiek usług. Zgodnie z porozumieniem opłata traktowana jest przez strony jako obniżka ceny, na poczet której nabywca wystawia notę debetową.
W świetle powyższego, odnosząc się do kwestii objętych zakresem pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 uznać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy opłata MDF, którą Wnioskodawca przyznaje nabywcy towarów, odzwierciedlająca prawo do udzielenia zniżki wynoszącej 3% wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży, stanowi rabat, o którym mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy.
Jednocześnie należy wskazać, że opusty i obniżki cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy należy rozumieć, jako zniżkę od ustalonej ceny określonego towaru lub usługi, wyrażoną procentowo lub kwotowo. Zatem opusty i obniżki cen mają niewątpliwie bezpośredni wpływ na wartość konkretnej transakcji (dostawy lub usługi) i w efekcie prowadzą do obniżenia jej wartości (ceny) i w związku z tym powinny one obniżyć podstawę opodatkowania.
Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że wypłacana przez Wnioskodawcę opłata MDF na rzecz nabywcy towarów, powodująca obniżenie ceny produktów, stanowi rabat, o którym mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy. Udzielany przez Wnioskodawcę po dokonaniu sprzedaży i wystawieniu faktury rabat w formie opłaty MDF, związany i uzależniony jest od nabycia przez nabywcę towarów oferowanych przez Wnioskodawcę. Tym samym, ww. rabat wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania, a zatem powinien zostać udokumentowany przez wystawienie faktury korygującej, na podstawia art. 106j ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku należało uznać za prawidłowe.
Odnosząc się z kolei do okresu, w którym należy dokonać obniżenia podstawy opodatkowania z tytułu udzielenia rabatu należy wskazać, że przepis art. 29a ust. 13 ustawy warunkuje rozliczenie faktury korygującej, zmniejszającej kwotę podstawy opodatkowania, uzyskaniem potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę w przypadkach wymienionych w art. 29a ust. 10 pkt 1-3 ustawy.
Jednakże warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru nie stosuje się, stosownie do art. 29a ust. 15 pkt 1 ustawy, w przypadku m.in. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem, moment rozliczenia faktury korygującej z tytułu obniżenia podstawy opodatkowania, w przypadku dokonywania korekt dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, nie jest uwarunkowany uzyskaniem potwierdzenia doręczenia faktury korygującej nabywcy, o którym mowa w art. 29a ust. 13 ustawy. W tej sytuacji ważne są przyczyny danej korekty.
W przypadku gdy przyczyna powodująca konieczność dokonania korekty istniała już w chwili wystawienia faktury pierwotnej (np. błąd, pomyłka, przeoczenie) lub gdy nawet w momencie wystawiania faktury nie istniała, lecz mogła być przez strony transakcji przewidziana, wówczas korekty (zmniejszającej i zwiększającej) w zakresie podstawy opodatkowania należy dokonać wstecz, w okresie w którym z powyższych przyczyn zaniżona została podstawa opodatkowania, tj. w okresie rozliczeniowym w którym w stosunku do dokonanego eksportu towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powstał obowiązek podatkowy. Natomiast w sytuacji, gdy przyczyna uzasadniająca dokonanie korekty (zmniejszającej i zwiększającej) zaistnieje w terminie późniejszym niż wystawiona została faktura, której korekta ma dotyczyć, a jej wystąpienia nie można było w żaden sposób przewidzieć, wówczas korektę tę uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym powstała przyczyna korekty.
W przedmiotowej sprawie rabat w formie opłaty MDF udzielany jest już po dokonaniu sprzedaży i wystawieniu faktury, a zatem jest okolicznością, która zaistniała w terminie późniejszym niż wystawiona została faktura, której korekta dotyczy. Należy zatem stwierdzić, że zmniejszenie podstawy opodatkowania powinno nastąpić w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca udziela tego rabatu, ponieważ w tym momencie powstaje przyczyna korekty.
Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku, z którego wynika, że decydujący dla momentu rozliczenia rabatu dla celów VAT przez Wnioskodawcę jest moment otrzymania noty debetowej, należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ww. przepisy art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej stosuje się z uwzględnieniem art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193).
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili