0112-KDIL4.4012.630.2018.2.JKU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 22 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 20 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r. oraz 27 grudnia 2018 r.) oraz z dnia 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odzyskania podatku związanego z realizacją projektu pn.: ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odzyskania podatku związanego z realizacją projektu pn.: ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)”. Wniosek został uzupełniony w dniu 27 grudnia 2018 r. o doprecyzowanie stanu sprawy oraz wskazanie sposobu zwrotu ewentualnej nienależnej opłaty oraz w dniu 14 stycznia 2019 r. o podpis osoby upoważnionej do reprezentowania Powiatu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat (dalej: Powiat lub Wnioskodawca) – jednostka samorządu terytorialnego – otrzymał dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 na realizację projektu pn.: ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)”. Zakres robót obejmował wykonanie przebudowy nawierzchni, poboczy i rowów wraz z odwodnieniem i oznakowaniem drogi. W związku z realizacją projektu nastąpiło podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych drogi poprzez poszerzenie jezdni oraz wzmocnienie jej poboczy. Przebudowana droga powiatowa pozostaje w zarządzie Powiatu w oparciu o zapis art. 19 ust. 1, ust. 2 pkt 3 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. – o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, ze zm.), a Powiat nie uzyskuje z tego tytułu żadnych dochodów cywilno-prawnych. Przy drodze nie występuje infrastruktura umożliwiająca generowanie dochodów, nie występują też sytuacje określone w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c ww. ustawy. Jedynym dochodem możliwym do pozyskania jest opłata za zajęcie pasa drogowego pobierana w trybie art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, na podstawie decyzji administracyjnej. Powiat zrealizował zadanie i przystąpił do rozliczenia projektu. Naliczony przez wykonawcę podatek VAT (podatek od towarów i usług) jest kosztem kwalifikowanym projektu i podlega sfinansowaniu środkami Europejskiego Funduszu Rolnego, jednak według obowiązujących zasad, Beneficjent dofinansowania – Powiat zobowiązany jest przedłożyć indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT.

Wniosek został uzupełniony w dniu 27 grudnia 2018 r. o następujące informacje:

Ad.1

Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania czynności innych niż te, które mieszczą się w ramach realizacji zadań nałożonych na niego odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany. Powiat jako jednostka samorządu terytorialnego zarejestrowany jest jako czynny podatnik od dnia 1 stycznia 2017 r.

Ad. 2

Efekty realizacji projektu pn.: ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)” nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Ad. 3

Wnioskodawca może pobierać opłaty za zajęcie pasa drogowego w trybie art. 40 ust. 1 o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, z późn. zm.), na podstawie decyzji administracyjnej. W przypadku pobierania takich opłat Wnioskodawcy nie uznaje się za podatnika na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 4

Na fakturach dokumentujących zakup towarów i usług w związku z realizacją ww. projektu jako nabywca będzie wskazany Wnioskodawca.

Ad. 5

Realizacja wskazanego we wniosku projektu należy do zadań własnych Wnioskodawcy, określonych w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, polegających na budowie, przebudowie, remontach, utrzymaniu i ochronie dróg powiatowych.

Powyższe pozostaje w związku z art. 19 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

Ad. 6

W związku z realizacją projektu Powiat ma otrzymać środki bezzwrotnej pomocy w ramach perspektywy finansowej Unii Europejskiej 2014-2020 z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, które zdaniem Wnioskodawcy nie są środkami, o których mowa w § 8 ust. 3 i 4 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Powiat ma prawną możliwość odzyskania podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Powiat nie ma prawnej możliwości odzyskania podatku VAT zapłaconego przy realizacji projektu. W myśl zapisu art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 2 marca 2004 r. – o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz.1221, ze zm.), nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami a w tym wypadku określonych w art. 19 ust. 1, ust. 2 pkt 3 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. – o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, ze zm.). Ponadto zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy, odliczenie podatku VAT przysługuje w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Roboty budowlane sfinansowane w ramach projektu posłużyły do podwyższenia parametrów technicznych i eksploatacyjnych drogi i pozostają bez wpływu na stan faktyczny opisany w pkt 74.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady, status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów o podatku od towarów i usług wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 995, z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in. transportu zbiorowego i dróg publicznych.

Ponadto w tym miejscu należy przytoczyć przepis art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2068, z późn. zm.), zgodnie z którym drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

W myśl art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o drogach publicznych – drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1. drogi krajowe;
2. drogi wojewódzkie;
3. drogi powiatowe;
4. drogi gminne.

Ulice leżące w ciągu dróg wymienionych w ust. 1 należą do tej samej kategorii co te drogi.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych – organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak wynika z art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Zgodnie z art. 20 ustawy o drogach publicznych, do zarządcy drogi należy w szczególności pełnienie funkcji inwestora (pkt 3), utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2 (pkt 4), wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających (pkt 11).

Z opisu sprawy wynika, że Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania czynności innych niż te, które mieszczą się w ramach realizacji zadań nałożonych na niego odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany. Powiat jako jednostka samorządu terytorialnego zarejestrowany jest jako czynny podatnik od dnia 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 na realizację projektu pn.: ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)”. Zakres robót obejmował wykonanie przebudowy nawierzchni, poboczy i rowów wraz z odwodnieniem i oznakowaniem drogi. W związku z realizacją projektu nastąpiło podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych drogi poprzez poszerzenie jezdni oraz wzmocnienie jej poboczy. Przebudowana droga powiatowa pozostaje w zarządzie Powiatu w oparciu o zapis art. 19 ust. 1, ust. 2 pkt 3 oraz art. 20 ustawy o drogach publicznych, a Powiat nie uzyskuje z tego tytułu żadnych dochodów cywilno-prawnych. Przy drodze nie występuje infrastruktura umożliwiająca generowanie dochodów, nie występują też sytuacje określone w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c ww. ustawy. Jedynym dochodem możliwym do pozyskania jest opłata za zajęcie pasa drogowego pobierana w trybie art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, na podstawie decyzji administracyjnej. W przypadku pobierania takich opłat Wnioskodawcy nie uznaje się za podatnika na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Powiat zrealizował zadanie i przystąpił do rozliczenia projektu. Naliczony przez wykonawcę podatek VAT jest kosztem kwalifikowanym projektu i podlega sfinansowaniu środkami Europejskiego Funduszu Rolnego. Efekty realizacji ww. projektu nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Na fakturach dokumentujących zakup towarów i usług w związku z realizacją ww. projektu jako nabywca będzie wskazany Wnioskodawca. Realizacja wskazanego we wniosku projektu należy do zadań własnych Wnioskodawcy, określonych w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, polegających na budowie, przebudowie, remontach, utrzymaniu i ochronie dróg powiatowych. Powyższe pozostaje w związku z art. 19 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy. W związku z realizacją projektu Powiat ma otrzymać środki bezzwrotnej pomocy w ramach perspektywy finansowej Unii Europejskiej 2014-2020 z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, które zdaniem Wnioskodawcy nie są środkami, o których mowa w § 8 ust. 3 i 4 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości odzyskania podatku VAT.

Rozważając możliwość odzyskania podatku przez Wnioskodawcę w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji, należy wskazać, że w świetle art. 86 ustawy, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi realizację tego prawa jest związek dokonanych zakupów z wykonaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zatem prawo do odliczenia powstaje, jako konsekwencja dokonania przez podatnika określonych zakupów, które są następnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg powiatowych odbywa się w ramach władztwa publicznego i powiat wykonując to zadanie działa jako organ administracji publicznej i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. W takim ujęciu Wnioskodawca bez wątpienia nie może być uznany za podatnika, gdyż realizuje on w tym zakresie zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że realizowana inwestycja jest wykonywana w ramach zadań własnych Wnioskodawcy. Zatem, na gruncie art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, należy uznać, że Wnioskodawca, dokonując zakupów celem realizacji ww. inwestycji, nie będzie nabywał ich do działalności gospodarczej i tym samym nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto, rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć również na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie podatnika od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego. Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane przez podatnika towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Jak wynika z okoliczności sprawy, efekt realizacji inwestycji nie jest wykorzystywany do jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie pobiera żadnych opłat ze stosunków cywilnoprawnych za korzystanie z wskazanego przebudowanego odcinka drogi powiatowej.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca w związku z realizacją inwestycji, która stanowi wykonanie zadań własnych Wnioskodawcy, działał będzie, nie jako podatnik podatku VAT, lecz jako organ władzy publicznej, a efekt realizacji projektu nie jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to stwierdzić należy, że nie zostanie spełniony warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odzyskania kwot podatku VAT wynikających z faktur dokumentujących realizację zadania pn. ,,Przebudowa drogi powiatowej (…)”.

W zakresie przedmiotowych działań, Wnioskodawca nie będzie miał także możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1686, z późn. zm.). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i 4 cyt. rozporządzenia, a w zakresie środków pochodzących z Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed 1 maja 2004 r. Ponieważ Wnioskodawca nie spełnia tych warunków, nie ma możliwości ubiegania się o zwrot podatku VAT na podstawie przepisów rozdziału 4 cyt. rozporządzenia.

Podsumowując, Wnioskodawca nie ma prawnej możliwości odzyskania podatku VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego, w szczególności na stwierdzeniu, że nabywane towary i usługi w związku z realizacją ww. projektu nie będą wykorzystywane przez Powiat do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W tym miejscu należy nadmienić, że kryterium kwalifikowalności wydatków w ramach rozliczeń dotyczących wykorzystywanych środków pomocowych Unii Europejskiej (w tym kwalifikowalności podatku od towarów i usług), nie jest zagadnieniem regulowanym przez przepisy prawa podatkowego. Określenie kryteriów kwalifikowalności wydatków objętych dofinansowaniem w ramach programu operacyjnego, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2018 r., poz. 1307, z późn. zm.), należy do zadań instytucji zarządzającej, która na podstawie art. 25 ust. 1 ww. ustawy, odpowiada za prawidłową realizację programu operacyjnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.