0115-KDIT1-1.4012.727.2018.1.BS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków związanych z najmem lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków związanych z najmem lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w C. przy ul. N., gdzie mieszka - miejsce siedziby firmy. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i opodatkowany jest podatkiem liniowym. Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie zarządzania i doradztwa gospodarczego oraz pielęgniarstwa dla wielu podmiotów w różnych miejscowościach poza miejscem siedziby firmy. Z uwagi na szczególny charakter pracy, Wnioskodawca jest często zmuszony do ponoszenia wydatków na cele noclegowe. W 2017 roku Wnioskodawca rozpoczął współpracę ze szpitalem w `(...)`, gdzie kieruje zespołem pielęgniarek i położnych. Za wykonywane usługi wystawia fakturę VAT (podatek od towarów i usług) ze stawką 23%.

Z uwagi na odległość między C., a S. (72 km) oraz częstą potrzebą bycia dyspozycyjnym (na miejscu), Wnioskodawca wynajął mieszkanie w S. Podjął decyzję o wynajmie mieszkania z uwagi na niższy koszt w porównaniu z ciągłym opłacaniem pokoi hotelowych, kosztami dojazdu oraz przeglądów i napraw samochodu wynikających z intensywnego jego zużycia.

Dla zagwarantowania właściwego poziomu świadczonych usług Wnioskodawca musiał zapewnić sobie zakwaterowanie i podpisał umowę najmu z miejscowym deweloperem na mieszkanie, które służy wyłącznie jako miejsce zakwaterowania niezwiązane z aspektami osobistymi. Deweloper co miesiąc obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT wystawianą na działalność gospodarczą. Czynsz najmu jest opodatkowany stawką zwolnioną z VAT. Pozostałe pozycje na fakturze, tj. opłaty za "media" są opodatkowane stawkami 8% i 23%, w zależności od rodzaju opłaty.

Wnioskodawca zaznaczył, że w wyżej wymienionym mieszkaniu spędza od 3-5 dni w tygodniu, a w sytuacjach szczególnych wymagających obecności, również w weekend – wykonywanie poszczególnych zadań będących przedmiotem umowy rozpoczyna się wcześnie rano i kończy często w godzinach wieczornych. Czas pracy jest nienormowany i obejmuje swoim zakresem nawet weekendy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może obniżyć kwotę należnego podatku VAT o kwotę podatku naliczonego VAT wynikający z wystawionej faktury VAT dewelopera?

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na fakt, że wynajmowane mieszkanie służy Wnioskodawcy tylko i wyłącznie do celów wykonywanej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, Wnioskodawcy przysługuje prawo do zmniejszenia kwoty podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury za najem mieszkania w S.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2018 r. poz. 2174) – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasadą jest także to, że podatnik jest zobowiązany w pierwszej kolejności dołożyć należytych starań, aby odpowiednio przyporządkować podatek naliczony do poszczególnych czynności, aby prawa do odliczenia nie nadużyć. Nie można również rozszerzająco przyjmować braku możliwości dokonania takiego przyporządkowania.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych

w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest zatem związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zaznaczyć należy, że określenie pośredniego związku nabywanych towarów i usług z konkretną działalnością przedsiębiorcy (czynnościami opodatkowanymi bądź nieopodatkowanymi) może mieć miejsce dopiero w sytuacji, gdy niemożliwym jest wykazanie ich bezpośredniego związku z daną działalnością.

Jak już wskazano powyżej, obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wynajmowane mieszkanie służy Wnioskodawcy wyłącznie w celu zakwaterowania. Mieszkanie, jak wskazał Wnioskodawca, zostało wynajęte z uwagi na niższy koszt w porównaniu z ciągłym opłacaniem pokoi hotelowych i kosztami dojazdu. Ma zatem na celu wyłącznie zaspokojenie potrzeb noclegowych, mieszkaniowych Wnioskodawcy. Jednocześnie z opisu stanu faktycznego wynika, że developer wystawiając fakturę za najem mieszkania zastosował stawkę „zw”. Tym samym fakt, że wystawca faktury dokumentującej najem mieszkania, stosuje zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, świadczy że z umowy najmu w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystywany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Gdyby bowiem lokal mieszkalny nie był wynajmowany wyłącznie na cele mieszkaniowe, to wynajmujący nie miałaby prawa do zastosowania zwolnienia.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego, z którego nie wynika, aby Wnioskodawca wykorzystywał wynajmowane mieszkanie do jakichkolwiek czynności związanych z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, jest to wyłącznie miejsce zakwaterowania, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego za media wykazane w fakturze wystawionej przed developera związanej z wynajmem mieszkania. Mieszkanie to zaspokaja bowiem czasowo wyłącznie potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawcy, podczas wykonywania pracy w innym niż miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazania wymaga również, że analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. organ nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w podatku dochodowym od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.