0114-KDIP1-3.4012.533.2018.2.SM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym złożonym w dniu 14 września 2018 r. (data wpływu 19 września 2018 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 22 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr 0114-KDIP1-3.4012.533.2018.1.SM z dnia 13 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 16 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku z tytułu sprzedaży działki gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku z tytułu sprzedaży działki gruntu.

Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 22 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.).

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawcy są właścicielami od wielu lat (sami kiedyś grunt użytkowali) działki o pow. 8010 m kw., nr działki 1024/100. W związku z upływającym czasem i zamieszkaniem za granicą postanowili działkę sprzedać. Jednakże znalezienie nabywcy na tak duży teren nie jest łatwe, więc w momencie pojawienia się klienta chcącego nabyć część gruntu, tj. 3.000 m kw., pojawiła się decyzja o podziale nieruchomości na owe 3.000 m kw. oraz pozostałą część na działki mniejsze. Klientami docelowymi są osoby fizyczne szukające gruntu pod zabudowę mieszkaniową.

Działka od wielu lat objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, gdzie przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną mieszkaniową. Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej, planowana sprzedaż też nie jest związana z żadną działalnością gospodarczą.

W odpowiedzi na wezwanie o wyczerpujące przedstawienie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawcy na pytanie:

1. w jaki sposób była wykorzystywana/użytkowana ww. działka, tj. czy była ona wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (np. była przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, bądź też była udostępniana odpłatnie osobom trzecim), wskazali: działka została nabyta jako użytkowanie wieczyste w roku 1982 - przekształcone we własność w roku 1998 - początkowo była wykorzystywana na własne cele uprawy roślin, potem w roku 2000 wydzierżawiona na cele rolnicze, żeby nie stała odłogiem za niewielką kwotę nieopodatkowaną podatkiem od towarów i usług; na pytanie:
2. czy przed sprzedażą były lub będą podejmowane jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowej działki, np. uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, ogrodzenie terenu, wydzielenie drogi dojazdowej, inne, wskazali: ze względu na zamieszkiwanie za granicą w 2018 r. podjęto decyzję o sprzedaży gruntu początkowo w całości, ale z braku zainteresowania podjęto decyzję o podziale. W tym czasie działka w planie zagospodarowania od wielu lat jest z przeznaczeniem pod budowę mieszkaniową, ma drogę dojazdową; na pytanie:
3. jakie koszty zostały/zostaną poniesione w związku z przygotowaniem działki do sprzedaży (proszę podać orientacyjne, np. procentowo wysokość poniesionych kosztów w odniesieniu do wartości nieruchomości), wskazali: nakłady poniesione na podział to koszty geodety - stanowią mniej niż 1% wartości gruntu, podział nie spowodował drastycznego wzrostu wartości, bo działka już dawno objęta jest planem, miał jedynie na celu przyspieszenie procesu znalezienia klienta; na pytanie:
4. w jaki sposób, kiedy oraz do jakich celów została nabyta działka przez Wnioskodawców, wskazali: działka nabyta w 1982 na cele własne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedaży ww. działek należy zapłacić podatek VAT (podatek od towarów i usług)?

Zdaniem Zainteresowanych:

Działka jest w posiadaniu rodziny od długiego czasu, nie została nabyta spekulacyjnie, a ostateczna sprzedaż nie jest jeszcze ustalona. Może to być 2, 3, 5 klientów w zależności od tego, jaką wielkość wybiorą do zakupu. Sprzedaż realizowana jest przez biuro pośrednictwa, a więc sprzedaż jest ostatecznemu nabywcy. Sytuacja wymuszona jest warunkami na rynku, gdyż jednostkowi klienci poszukujący gruntów pod dom zainteresowani są raczej mniejszymi powierzchniami ze względu na cenę nabycia.

Podział jest w trakcie, żadna umowa przeniesienia własności nie została jeszcze podpisana.

Wnioskodawcy uważają, że sprzedaż w wyniku podziału nie nosi znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, a jedynie ma uatrakcyjnić grunt w stosunku do zwykłego obywatela.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami - według art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Wskazany problem był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydanym w dniu 15 września 2011 r. sprawach połączonych sygn. akt C-180/10 i C-181/10. Z powyższego wyroku wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Ponadto podejmowanie przez dany podmiot zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcy są właścicielami od wielu lat (sami kiedyś grunt użytkowali) działki o pow. 8010 m kw., którą obecnie postanowili sprzedać. Znalezienie nabywcy na duży teren nie jest łatwe, więc w momencie pojawienia się klienta chcącego nabyć część gruntu, tj. 3.000 m kw., pojawiła się decyzja o podziale nieruchomości na powyższe 3.000 m kw. oraz pozostałą część na działki mniejsze. Klientami docelowymi są osoby fizyczne szukające gruntu pod zabudowę mieszkaniową.

Działka od wielu lat objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, gdzie przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną mieszkaniową. Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej, planowana sprzedaż też nie jest związana z żadną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawcy wskazali, że działka została nabyta jako użytkowanie wieczyste w roku 1982 (na cele własne) - przekształcone we własność w roku 1998 - początkowo była wykorzystywana na własne cele uprawy roślin, potem w roku 2000 wydzierżawiona na cele rolnicze, żeby nie stała odłogiem za niewielką kwotę nieopodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Ze względu na zamieszkiwanie za granicą w 2018 r. podjęto decyzję o sprzedaży gruntu początkowo w całości, ale z braku zainteresowania podjęto decyzję o podziale. Działka w planie zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod budowę mieszkaniową, ma drogę dojazdową. Wnioskodawcy wskazali, że ponieśli jedynie koszty geodety na podział tej nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą obowiązku zapłaty podatku VAT przy sprzedaży opisanej powyżej działki gruntu.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa działek powstałych w wyniku podziału będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo, a także w sytuacji, gdy grunt był wykorzystywany w działalności gospodarczej.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno dzierżawcę, jak i wydzierżawiającego – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego dzierżawcę.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości (gruntów) stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy wskazali, że przedmiotowa działka w roku 2000 została wydzierżawiona na cele rolnicze, żeby nie stała odłogiem za niewielką kwotę nieopodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Grunt oddany przez Wnioskodawców w dzierżawę podmiotom trzecim jest de facto wykorzystywaniem go w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem w analizowanym przypadku działka gruntu mająca być przedmiotem dostawy wykorzystywana była przez Wnioskodawców do prowadzenia działalności polegającej na dzierżawie.

W konsekwencji z uwagi na treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawcy sprzedając działki gruntu powstałe w wyniku podziału, nie dokonają zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Nich w prowadzonej działalności gospodarczej. Mimo iż Wnioskodawcy wskazali, że nabyli działkę gruntu do celów własnych (majątku osobistego), to faktycznie wykorzystywali przedmiotową działkę w ramach działalności gospodarczej. Tak więc w przedmiotowym przypadku nie można uznać, że Wnioskodawcy sprzedając grunt rozporządzają majątkiem osobistym.

Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawcy sprzedając opisane we wniosku działki gruntu powstałe w wyniku podziału nie będą korzystać z przysługującego im prawa do rozporządzania majątkiem osobistym. Czynność ta będzie wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowym przypadku sprzedaż przez Zainteresowanych działki gruntu (po podziale – działek gruntu) wykorzystywanej przez Nich w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawcy w związku z dostawą wypełnią przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i wystąpią w momencie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości jako podatnicy podatku od towarów i usług, dokonujący sprzedaży majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że dla zastosowania do dostawy towarów zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, muszą być łącznie spełnione dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy stwierdzić, że dla dostawy ww. działek gruntu nie znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z uwagi na to, że nie zostanie spełniony pierwszy z warunków, o którym mowa powyżej. Nabytą działkę (prawo użytkowania wieczystego) Wnioskodawcy nie wykorzystywali bowiem wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Jak wskazali Oni w opisie zdarzenia przedstawionego w złożonym wniosku, działka początkowo była wykorzystywana na własne cele uprawy roślin, a więc do czynności niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem (a nie zwolnionych od tego podatku).

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 cyt. ustawy przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W świetle powyższego przepisu, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jak wskazali Wnioskodawcy, działka od wielu lat objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, gdzie przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną mieszkaniową.

Tym samym ww. działki nie mogą również skorzystać z ww. zwolnienia od podatku – nie są terenami niezabudowanymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę.

Zatem Wnioskodawcy będą obowiązani opodatkować podatkiem VAT sprzedaż opisanych we wniosku działek gruntu, przy czym dostawa tych działek jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę będzie opodatkowana zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy stawką podatku w wysokości 23%.

Stanowisko Wnioskodawców należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.