0112-KDIL1-3.4012.697.2018.1.EWW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2018 r. (data wpływu 14 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania podatku od towarów i usług w zakresie zrealizowanego projektu pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania podatku od towarów i usług w zakresie zrealizowanego projektu pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina w 2018 r. zrealizowała zadanie pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” objęte Umową o przyznaniu pomocy z dnia xx xxxxxxx 2018 r. w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, zawartą między Gminą a Województwem. Zakres prac objętych zadaniem obejmował utworzenie placów zabaw dla dzieci w 3 miejscowościach na terenie Gminy, polegające na dostawie i montażu urządzeń zabawowo-sprawnościowych wraz z elementami małej architektury (tj. ławki). W miejscowości B zamontowano 15 elementów wyposażenia placu zabaw, w A 8 elementów, natomiast w C 9 elementów placu zabaw oraz 3 urządzenia siłowni zewnętrznej. Zadanie zostało wykonane w pełnym zakresie i zakończone. Gmina poniosła koszty inwestycji. Place zostały oddane do użytkowania. Są one ogólnodostępne, a mieszkańcy i turyści mogą z nich korzystać bezpłatnie.

Inwestycja zrealizowana w ramach zadania pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” ma charakter niekomercyjny i nie będzie przedmiotem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Przedmiotowy projekt będzie wykorzystywany wyłącznie do realizowania zadań własnych Gminy.

Powstała w ramach projektu infrastruktura nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Gminę do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ponieważ Gmina nie pobiera i nie będzie pobierać w przyszłości opłat za korzystanie z urządzeń zamontowanych na powstałych placach zabaw, a tym samym, nie będzie osiągać z tego tytułu żadnych dochodów. Celem realizacji projektu nie było i nie jest wykorzystywanie powstałych efektów w postaci wybudowanej infrastruktury do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej, a jedynie wykonywanie zadań własnych Gminy, tj. zaspokajanie potrzeb lokalnej społeczności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma możliwość odzyskania (w całości lub w części) podatku od towarów i usług na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zakresie zrealizowanego projektu pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” polegającego na dostawie i montażu urządzeń zabawowo-sprawnościowych i siłowych oraz elementów małej architektury?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Czynności te nie są jednak w żaden sposób związane z inwestycją objętą wnioskiem.

Wnioskodawca, będący podatnikiem podatku od towarów i usług oraz figurujący w ewidencji podatników podatku od towarów i usług, realizując zadanie pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” nie może odzyskać uiszczonego podatku od towarów i usług, albowiem zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy nie uznaje się za podatnika w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, tj. w przedstawionym stanie sprawy – Gmina nie jest uznawana za podatnika w zakresie zadań realizowanych przez Gminę na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, biorąc pod uwagę, że zrealizowana przez Gminę inwestycja nie będzie przedmiotem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Gmina nie będzie podejmowała w omawianym zakresie działań jako podmiot wykonujący czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Skoro zatem w omawianym stanie faktycznym i prawnym Gmina nie będzie wykonywała czynności opodatkowanych tym podatkiem, to jednocześnie nie będzie działała w charakterze podatnika VAT (podatek od towarów i usług). Zatem Gmina stoi na stanowisku, że wydatki dokonane w ramach realizacji przedmiotowego zadania stanowią koszty kwalifikowalne, ponieważ nie są i nie będą wykorzystywane przez Gminę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, obniżenie kwoty podatku należnego uzależnione jest od zakresu, w jakim nabywane towary i usługi są związane ze sprzedażą opodatkowaną. W analizowanej sprawie związek ze sprzedażą opodatkowaną nie istnieje. Tym samym Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych z wymienioną we wniosku inwestycją. W kosztach inwestycji Gmina ujęła podatek od towarów i usług jako koszt w całości kwalifikowalny, podlegający refundacji na podstawie zawartej umowy o przyznaniu pomocy.

Inwestycja pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” po jej zakończeniu służy społeczności lokalnej, a za korzystanie z niej nie są pobierane opłaty. Inwestycja została zrealizowana w ramach działalności statutowej Gminy, jako zadanie publiczne nałożone odrębnymi przepisami, które to zadanie zostało przez Gminę wykonane w jej imieniu i na jej odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym).

Okoliczności sprawy wskazują, że zakupy dokonywane w związku z realizacją opisanego zadania inwestycyjnego nie będą wykorzystywane przez Gminę do czynności opodatkowanych, dlatego też Gmina stoi na stanowisku, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Gminie nie przysługuje prawo do odzyskania, w całości lub w części poniesionego, w związku z realizowaną inwestycją kosztu podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) – zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego wyżej przepisu wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.) – gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 powołanej ustawy – do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zrealizowała ona projekt pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” objęty Umową o przyznaniu pomocy w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Zakres prac objętych projektem obejmował utworzenie placów zabaw dla dzieci w 3 miejscowościach na terenie Gminy, polegające na dostawie i montażu urządzeń zabawowo-sprawnościowych wraz z elementami małej architektury (tj. ławki). W miejscowości B zamontowano 15 elementów wyposażenia placu zabaw, w A 8 elementów, natomiast w C 9 elementów placu zabaw oraz 3 urządzenia siłowni zewnętrznej.

Projekt nie będzie przedmiotem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Powstała w ramach projektu infrastruktura nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Gminę do dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie pobiera ona i nie będzie pobierać w przyszłości opłat za korzystanie z urządzeń zamontowanych na powstałych placach zabaw, a tym samym, nie będzie osiągać z tego tytułu żadnych dochodów. Celem realizacji projektu nie było i nie jest wykorzystywanie powstałych efektów w postaci wybudowanej infrastruktury do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej, a jedynie wykonywanie zadań własnych Gminy, tj. zaspokajanie potrzeb lokalnej społeczności.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Realizacja przedmiotowych placów zabaw odbywała się w ramach władztwa publicznego i Gmina realizując ten projekt działała jako organ administracji publicznej i mogła korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. W takim ujęciu Gmina bez wątpienia nie może być uznana za podatnika, gdyż realizowała ona w tym zakresie zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W omawianej sprawie związek taki nie występuje. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że Gmina zrealizowała opisany projekt w ramach zadań własnych nałożonych na nią ustawą o samorządzie gminnym, zatem w tym zakresie działała w ramach reżimu publicznoprawnego. Tym samym w analizowanym przypadku Gmina nie ponosiła wydatków w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym nabywając towary i usługi nie działała w charakterze podatnika podatku VAT. Zatem, w omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia nie są spełnione, a Gmina nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją przedmiotowego projektu.

W związku z wydatkami poniesionymi na realizację ww. projektu, Gmina nie ma również możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie miejsca świadczenia usług oraz zwrotu kwoty podatku naliczonego jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1686, z późn. zm.). Ewentualny zwrot na podstawie tych przepisów obwarowany jest pewnymi warunkami, które podatnik winien spełnić. Wśród warunków tych ustawodawca wymienia m.in. pochodzenie środków finansowych ze źródeł określonych w § 8 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia, a w zakresie środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej podpisanie umowy o dofinansowanie przed dniem 1 maja 2004 r. Ponieważ Gmina w stosunku do przedmiotowego projektu nie działała jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, nie ma zastosowania regulacja powołanego wyżej rozporządzenia.

Reasumując, w związku z realizacją projektu pn. „Utworzenie miejsc aktywnego wypoczynku (…)” polegającego na dostawie i montażu urządzeń zabawowo-sprawnościowych i siłowych oraz elementów małej architektury, Gmina nie ma możliwości odzyskania (w całości lub w części) podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Gminę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy zaznaczyć, że organy podatkowe nie są kompetentne do rozstrzygania wątpliwości dotyczących możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowanych. Kwestię tę rozstrzygają przepisy regulujące zasady korzystania ze środków pomocy bezzwrotnej. Zasady i przepisy podatkowe powołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne Wnioskodawcy przy dokonaniu oceny, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowanym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.