Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, z których część działek (A i B) została przejęta przez Miasto na prawach powiatu na podstawie przepisów prawa w celu budowy dróg publicznych. Miasto prowadzi postępowanie mające na celu ustalenie oraz wypłatę odszkodowania za utracone prawo własności tych działek. Wnioskodawca pyta, czy otrzymane odszkodowanie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy uznał, że dostawa nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Miasta, związana z decyzją wywłaszczeniową, stanowi odpłatną dostawę towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca działa w tej sytuacji jako podatnik VAT, a odszkodowanie ma charakter wynagrodzenia za przeniesienie własności. Organ stwierdził, że zwolnienie od podatku VAT nie ma zastosowania, ponieważ działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do działalności zwolnionej. W związku z tym organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 3 października 2018 r. (skutecznie dostarczone 9 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia nieruchomości wydzielonej pod drogi publiczne z mocy prawa – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia nieruchomości wydzielonej pod drogi publiczne z mocy prawa. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 3 października 2018 r. (skutecznie dostarczone 9 października 2018 r.).
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca – Z. jest właścicielem nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Na podstawie Decyzji podziałowej podjętej przez Prezydenta Miasta prawo własności działki A o powierzchni 279 m2 oraz B o powierzchni 41 m2 - przysługujące Z. zostało utracone z dniem w którym powyższa Decyzja stała się ostateczna. W chwili obecnej Miasto na wniosek Z., prowadzi postępowanie administracyjne w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania z tytułu utraty prawa własności gruntu wydzielonego pod drogi publiczne, przejętego z mocy prawa przez Miasto na prawach powiatu w trybie art. 98, ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Pismem - Miasto przesłało do Z. operat szacunkowy z dnia 18 września 2017 r., w którym oszacowano wartość rynkową prawa własności działek na kwotę 51 398,00 zł netto, informując jednocześnie, że wskazana w operacie wartość stanowi podstawę do określenia wysokości odszkodowania przysługującego Z. Ze względu na fakt, że ustalenie wartości odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość powinno nastąpić na podstawie art. 134, ust. 1 i art. 151, ust. 1 w związku z art. 98 ust. 3, ustawy o gospodarce nieruchomościami - wartość odszkodowania zostanie ustalona bez uwzględnienia podatku od towarów i usług. Urząd Miasta planuje zakończenie postępowania na dzień 31 sierpnia 2018 r.
W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca nie wykorzystywał terenu działek do realizacji zadań statutowych Z. ze względu na ograniczenia wynikające z położenia działek w liniach rozgraniczających drogi publiczne. Wnioskodawca poinformował, że działki, o których mowa we wniosku (oznaczone nr A i B) są niezabudowane. Ponadto wg miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego uchwałą Miasta :
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w sytuacji otrzymania od Miasta odszkodowania z tytułu utraty prawa własności gruntu wydzielonego pod drogi publiczne, przejętego z mocy prawa przez Miasto w wartości wynikającej z operatu szacunkowego (netto)- Wnioskodawca powinien naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług od otrzymanego odszkodowania?
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przejście prawa własności z mocy prawa na Miasto za odszkodowaniem, które dotyczy majątku niewykorzystywanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, nie powinno podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.
Wykładnia przepisów art. 14, ust. 1 i 2, litera a dyrektywy 2006/112 Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w związku z art. 2, ust. 1, litera a ww. dyrektywy, skłania do stwierdzenia, że przeniesienie prawa własności do towaru w zamian za odszkodowanie, z nakazu wydanego przez organ władzy publicznej lub z mocy prawa za odszkodowaniem jest opodatkowane VAT jak dostawa towarów, o ile jest wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.
Jeżeli do przeniesienia prawa własności nieruchomości dochodzi na skutek nakazu władzy publicznej lub z mocy prawa za odszkodowaniem z dotychczasowego właściciela nieruchomości na rzecz gminy, powiatu województwa, Skarbu Państwa, wówczas opodatkowanie tej transakcji podatkiem VAT zależy od tego, czy przy dostawie podmiot wywłaszczony działa, jako podatnik działający w takim charakterze.
Wnioskodawca zwraca uwagę, że nie uwzględnienie ww. warunku oznaczałoby, że każde wywłaszczenie byłoby opodatkowane podatkiem VAT, również te, które dotyczy gruntów podmiotów nieprowadzących działalności gospodarczej albo przy transakcji gruntów nie występują w charakterze podatnika (np. wywłaszczony składnik majątku rzeczowego nie był wykorzystywany przy działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT).
Gdy podatnik nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT obejmującej w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) - np. wynajęcie lub wydzierżawienie całości lub części nieruchomości, której własność przeszła na gminę z nakazu władzy publicznej lub z mocy prawa za odszkodowaniem, wówczas należy przyjąć, że dostawa nie nastąpiła w jej wykonaniu. Dostawa nie nastąpi również w wykonaniu zawartej umowy cywilnoprawnej (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT).
Wg stanowiska wnioskodawcy w świetle analizowanych łącznie przepisów ustawy o VAT i dyrektywy o VAT, przeniesienie z mocy prawa własności nieruchomości z Z. na Miasto za odszkodowaniem, nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.
Wnioskodawca zwraca uwagę, że w przypadku odmiennej interpretacji przedstawionych powyżej przepisów – Z. zostanie obciążony ekonomicznym ciężarem podatku od towarów i usług, którego wartość nie zostanie zrekompensowana wartością przyznanego odszkodowania.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.
Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.
Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.
Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.
Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.
Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).
Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Innymi słowy organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też, aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Na podstawie Decyzji podziałowej podjętej przez Prezydenta Miasta prawo własności działki A o powierzchni 279 m2 oraz B o powierzchni 41 m2 przysługujące Wnioskodawcy zostało utracone, w którym powyższa Decyzja stała się ostateczna. W chwili obecnej Miasto na wniosek Wnioskodawcy, prowadzi postępowanie administracyjne w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania z tytułu utraty prawa własności gruntu wydzielonego pod drogi publiczne, przejętego z mocy prawa przez Miasto na prawach powiatu w trybie art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Pismem - Miasto przesłało do Wnioskodawcy operat szacunkowy, w którym oszacowano wartość rynkową prawa własności działek A i B na kwotę 51 398,00 zł netto, informując jednocześnie, że wskazana w operacie wartość stanowi podstawę do określenia wysokości odszkodowania przysługującego Wnioskodawcy.
Wnioskodawca wskazał, że ze względu na fakt, że ustalenie wartości odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość powinno nastąpić na podstawie art. 134, ust. 1 i art. 151, ust. 1 w związku z art. 98 ust. 3, ustawy o gospodarce nieruchomościami - wartość odszkodowania zostanie ustalona bez uwzględnienia podatku od towarów i usług. Urząd Miasta planuje zakończenie postępowania na dzień 31 sierpnia 2018 r.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w sytuacji otrzymania odszkodowania od Miasta z tytułu utraty prawa własności gruntu wydzielonego pod drogi publiczne, przyjętego z mocy prawa przez Miasto, czynność ta będzie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
Należy wskazać, że w świetle powyżej przedstawionego stanu prawnego, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów – przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.
Tym samym, dokonując odpłatnego zbycia opisanej nieruchomości Wnioskodawca działa jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy.
Zaznaczyć należy, że ani organ władzy publicznej ani urząd obsługujący ten organ wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Jednocześnie Wnioskodawca, w przedmiotowym zakresie nie występuje jako podmiot prawa publicznego, lecz jako właściciel gruntu. Jego sytuacja w odniesieniu do kwestii własności nieruchomości przeznaczonej pod budowę dróg publicznych jest taka sama jak innych podmiotów, których dotknąć może decyzja lokalizacyjna.
Należy wskazać, że umożliwienie nieopodatkowania dostawy gruntów za odszkodowaniem przez Wnioskodawcę (w przypadku uznania, że działa w charakterze organu władzy publicznej) znacznie pogorszyłoby sytuację innych podmiotów dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji na rynku. Ponadto, jak wynika z orzecznictwa TSUE, działalność podmiotów prawa publicznego powinna być wykonywana w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego. Natomiast jeżeli działają one na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują takiej działalności jak organ władzy publicznej (wyrok TSUE z dnia 17 października 1989 r. w sprawach połączonych C-231/87 i C-129/88).
Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Miasta, dokonywana w związku z decyzją wywłaszczeniową stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca dla tej czynności działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W tym przypadku, odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną i ze względu na przedmiot, czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Potwierdza to stanowisko TSUE zawarte w orzeczeniu z dnia 13 czerwca 2018 r. w sprawie C-665/16 (Minister Finansów przeciwko Gminie Wrocław), w którym Trybunał stwierdza, że: „stanowi transakcję podlegającą opodatkowaniu VAT przeniesienie własności nieruchomości należącej do podatnika VAT na rzecz Skarbu Państwa państwa członkowskiego, dokonane z mocy prawa i w zamian za zapłatę odszkodowania, w sytuacji (…), w której ta sama osoba reprezentuje zarazem organ wywłaszczający i wywłaszczaną gminę, i w której ta ostatnia nadal w praktyce zarządza daną nieruchomością, nawet jeżeli wypłata odszkodowania została dokonana tylko jako wewnętrzne przeksięgowanie w budżecie gminy”.
Z uzupełnienia wniosku wynika, że działki, o których mowa we wniosku (oznaczone nr A i B) są niezabudowane. Wg miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego uchwałą Miasta działka nr A: nie stanowi gruntu przeznaczonego pod zabudowę, przeznaczenie podstawowe dla terenu, na którym jest położona – droga publiczna klasy „lokalna”; działka nr B: nie stanowi gruntu przeznaczonego pod budowę, przeznaczenie podstawowe dla terenu, na którym jest położona – droga publiczna klasy „zbiorcza”.
Odnosząc się zatem do kwestii dostawy działek niezabudowanych, wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.
Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.
Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.
Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz – w przypadku braku takiego planu – wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona od podatku od towarów i usług.
W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.), zwanej dalej: Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.
Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.
Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.
W myśl art. 3 pkt 3a) ustawy Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.
Z powyżej cytowanych przepisów ustawy Prawo budowlane wynika, że droga jest budowlą. Skoro zatem wg miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki A przeznaczeniem podstawowym jest droga publiczna klasy „lokalna”, natomiast dla działki B przeznaczeniem podstawowym jest droga publiczna klasy „zbiorcza”, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, tereny na których położone są obie działki stanowią tereny budowlane, gdyż przeznaczone są pod zabudowę dróg. Tym samym dostawa tych działek nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
Wskazać również należy, że zgodnie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
Aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:
towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Z uzupełnienia wniosku wynika, że przedmiotowe działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do realizacji zadań statutowych ze względu na ograniczenia wynikające z położenia działek w liniach rozgraniczających drogi publiczne. Tym samym do ich dostawy nie znajdzie zastosowanie zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż nie będą spełnione warunku wynikające z tego przepisu. Wnioskodawca bowiem nie wykorzystywał opisanych działek w prowadzonej przez niego działalności.
W konsekwencji powyższych stwierdzeń, czynność przekazania przez Wnioskodawcę z nakazu organu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie prawa własności działek opisanych we wniosku, stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, opodatkowaną wg 23% stawki podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1, w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili