0114-KDIP1-3.4012.502.2018.1.MT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.), uzupełniony pismem z dnia 30 października 2018 r. (data wpływu 30 października 2018 r.) będący odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 października 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.502.2018.1.MT, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej czynności ładowania samochodów elektrycznych na podstawie § 2 ust. 2 rozporządzenia w zw. z poz. 42 załącznika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej czynności ładowania samochodów elektrycznych na podstawie § 2 ust. 2 rozporządzenia w zw. z poz. 42 załącznika. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 października 2018 r. (data wpływu 30 października 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP1-3.4012.502.2018.1.MT z dnia 23 października 2018 r. (doręczone Stronie 24 października 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Elektromobilność to całokształt zagadnień związanych ze stosowaniem w pojazdach napędu elektrycznego. Odnosi się zarówno do technicznych jak i eksploatacyjnych aspektów dotyczących transportu elektrycznego, a także technologii oraz infrastruktury ładowania. Ponadto, dotyka kwestii społeczno-gospodarczo-prawnych związanych z projektowaniem, produkcją, nabywaniem i używaniem pojazdów elektrycznych.

Celem obowiązującej od 22 lutego 2018 r. ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 317) jest upowszechnienie transportu elektrycznego w Polsce, zapewnienie wzrostu innowacyjności w sektorze energetycznym. Ponadto, stwarza nowe perspektywy rozwoju zarówno dla polskiego biznesu jak i sektora naukowego. Przyjęte w ustawie regulacje mają za zadanie stymulować rozwój elektromobilności oraz przyczynić się do wzrostu zastosowania w polskim transporcie paliw alternatywnych - głównie energii elektrycznej, czemu ma służyć budowanie ogólnodostępnych stacji ładowania samochodów elektrycznych.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o elektromobilności, ogólnodostępne stacje ładowania samochodów elektrycznych, to stacje, które są dostępne na zasadach równoprawnego traktowania dla każdego użytkownika pojazdu. Co oznacza, że każdy z użytkowników w całej Unii powinien mieć zapewniony niedyskryminacyjny dostęp do takiej infrastruktury. Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka planuje uruchomienie sieci stacji szybkiego ładowania samochodów elektrycznych (dalej: „Stacje”) wraz z całą infrastrukturą umożliwiającą ładowanie samochodów elektrycznych oraz dokonywanie płatności. Stacje będą całkowicie samoobsługowe - zarówno urządzenia ładujące, jak i urządzenia służące do dokonania płatności, będą obsługiwane samodzielnie przez klientów z nich korzystających. Ponadto, stacje będą w pełni zautomatyzowane co wiąże się z brakiem konieczności zatrudniania pracowników do codziennej obsługi urządzeń ładujących oraz do pobierania opłat. Na każdej ze Stacji zostanie zainstalowane urządzenie do bezobsługowego uiszczania opłat. Opłata za usługę ładowania będzie dokonywana za pośrednictwem karty kredytowej lub debetowej (tzw. płatności zbliżeniowe).

Infrastruktura poszczególnych Stacji (moduł płatniczy) będzie pozwalała na zaprogramowane w sposób umożliwiający przypisanie danej płatności do konkretnej transakcji (pojedynczej usługi ładowania). Infrastruktura będzie również pozwalała na wygenerowanie raportu dziennego oraz miesięcznego zawierającego następujące dane: unikalny numer identyfikujący daną stację ładowania, unikalny numer identyfikujący daną transakcję, kwotę netto, kwotę podatku i kwotę brutto danej transakcji.

W piśmie uzupełniającym z dnia 30 października 2018 r. Wnioskodawca wskazał, co następuje:

Założeniem jest, aby usługa była dostępna dla każdego użytkownika samochodu elektrycznego, bez ograniczeń mogących wynikać z formy prawnej prowadzenia działalności gospodarczej lub jej braku, a także formy opodatkowania; zgodnie z ustawą o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 317). Zgodnie z wnioskiem, zdaniem Spółki, § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących nie będzie miał zastosowania w niniejszej sprawie. Spółka nie planuje dostaw lub świadczenia usług w nim wymienionych. Spółka nie świadczy aktualnie usług, których dotyczy wniosek, a w konsekwencji nie mogła przekroczyć progu 20.000 zł. Spółka będzie świadczyła kompleksową usługę ładowania. Jednym z elementów kompleksowej usługi jest sprzedaż energii elektrycznej (grupowanie PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 35.1). Usługa świadczona przez Spółkę będzie, zgodnie z wnioskiem, w pełni zautomatyzowana; innymi słowy, samoobsługowa (każdy z klientów będzie sam obsługiwał stację). Możliwa jest zatem kwalifikacja do punktu 42 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. Spółka nie świadczy aktualnie usług, których dotyczy wniosek, a w konsekwencji § 8 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. nie będzie miał zastosowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poszczególne (pojedyncze) czynności ładowania samochodów elektrycznych korzystają ze zwolnienia z obowiązku fiskalizacji obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku ze zdarzeniem przyszłym, zdaniem Wnioskodawcy możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia na podstawie poz. 42 załącznika w związku z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454).

Uzasadnienie

Stosownie do art. 111 ust. 1 ustawy VAT (podatek od towarów i usług), podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, zwolnić na czas określony, pewne grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku wyrażonego w ust. 1, a także określić warunki tego zwolnienia.

Kwestie zwolnień z obowiązku fiskalizacji obrotu za pomocą kas rejestrujących reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, obowiązujące od 1 stycznia 2018 r., w szczególności jego § 2, który pozwala na nieewidencjonowanie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z poz. 42 załącznika, zwolnieniu podlegają: Usługi świadczone przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność:

1. w bilonie lub banknotach, lub
2. innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła. Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem o charakterze przedmiotowym.

W § 4 i § 8 ust. 3 Rozporządzenia przewidziane zostały ograniczenia w stosowaniu zwolnień z obowiązku ewidencjonowania usług za pomocą kas rejestrujących, niemniej jednak - zdaniem Wnioskodawcy - nie znajdują one zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z powyżej przytoczonymi przepisami ustawy VAT oraz Rozporządzenia, a także przedstawionym stanem faktycznym, zasadnym jest uznanie, iż Stacje będą zorganizowane w sposób spełniający kryteria zawarte w punkcie 42 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r., bowiem będą one zautomatyzowane, zaś znajdujące się w nich moduły ładujące jak i płatnicze będą samoobsługowe (obsługiwane samodzielnie przez poszczególnych klientów).

Prawidłowość prezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska została, jego zdaniem, potwierdzona w interpretacji Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 25 stycznia 2018 r. o sygn. 0111-KDIB3-2.4012.27.2018.2.MD, mimo iż dotyczy ona zautomatyzowanych usług płatnego parkowania. We wspomnianej interpretacji uznano za prawidłowe stanowisko według, którego świadczenie zautomatyzowanej usługi płatnego parkowania korzysta ze zwolnienia z obowiązku fiskalizacji przy wykorzystaniu kasy rejestrującej. W tym miejscu należy podkreślić, iż świadczenie usługi ładowania będzie mogło być realizowane wyłącznie w sposób zautomatyzowany (obsługiwany samodzielnie przez klienta), podobnie jak usługi płatnego parkowania, o której mowa w przytoczonej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy o VAT.

I tak, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy o VAT. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka planuje uruchomienie sieci stacji szybkiego ładowania samochodów elektrycznych (Stacje) wraz z całą infrastrukturą umożliwiającą ładowanie samochodów elektrycznych oraz dokonywanie płatności. Stacje będą całkowicie samoobsługowe - zarówno urządzenia ładujące, jak i urządzenia służące do dokonania płatności, będą obsługiwane samodzielnie przez klientów z nich korzystających. Stacje będą w pełni zautomatyzowane, co wiąże się z brakiem konieczności zatrudniania pracowników do codziennej obsługi urządzeń ładujących oraz do pobierania opłat. Na każdej ze Stacji zostanie zainstalowane urządzenie do bezobsługowego uiszczania opłat. Opłata za usługę ładowania będzie dokonywana za pośrednictwem karty kredytowej lub debetowej. Infrastruktura poszczególnych Stacji będzie pozwalała na zaprogramowane w sposób umożliwiający przypisanie danej płatności do konkretnej transakcji. Infrastruktura będzie również pozwalała na wygenerowanie raportu dziennego oraz miesięcznego zawierającego następujące dane: unikalny numer identyfikujący daną stację ładowania, unikalny numer identyfikujący daną transakcję, kwotę netto, kwotę podatku i kwotę brutto danej transakcji. Spółka będzie świadczyła kompleksową usługę ładowania, której jednym z elementów jest sprzedaż energii elektrycznej. Spółka nie będzie świadczyła usług, których dotyczy wniosek i § 8 ust. 3 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454, z późn. zm.) nie będzie miał zastosowania. Wnioskodawca wskazał, że nie planuje dostaw lub świadczenia usług wymienionych w § 4 ww. rozporządzenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej czynności ładowania samochodów elektrycznych na podstawie § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej w zw. z poz. 42 załącznika do tego rozporządzenia.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT energia jest towarem, a zatem w przypadku jej sprzedaży mamy do czynienia z dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1, a nie ze świadczeniem usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Dla użytkownika pojazdu elektrycznego najistotniejsze jest naładowanie pojazdu, a więc pobranie odpowiedniej ilości energii niezbędnej do jego napędu.

Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że czynność uruchomienia sieci stacji szybkiego ładowania samochodów elektrycznych wraz z cała infrastrukturą stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, które dotyczą obowiązku ewidencjonowania sprzedaży energii elektrycznej, należy wskazać, że obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl art. 111 ust. 1a ustawy o VAT - do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Należy jednak zauważyć, że na mocy delegacji ustawowej zawartej w przepisie art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Może zatem zaistnieć sytuacja, w której podatnik będzie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej jedynie część swojej sprzedaży, a niektórych czynności nie, bowiem mogą one korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej.

Kwestie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454, z późn. zm.) zwane dalej „rozporządzeniem”.

Zwolnienie z obowiązku instalowania kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia - zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku (ust. 2 § 2 rozporządzenia).

W załączniku do ww. rozporządzenia, stanowiącym wykaz czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wskazano w poz. 41 „dostawę produktów (rzeczy) – dokonywanej przy użyciu urządzeń służących do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar.”

Natomiast w poz. 42 załącznika do rozporządzenia zostały wymienione usługi świadczone przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność:

1. w bilonie lub banknotach, lub
2. innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, tj. dotyczy przedmiotu działalności.

Przepis § 8 ust. 3 rozporządzenia stanowi, że w przypadku podatników, którzy przed dniem 1 stycznia 2018 r. rozpoczęli ewidencjonowanie czynności wymienionych w poz. 36, 41 lub 42 załącznika do rozporządzenia, zwolnienia, o którym mowa w § 2, w zakresie tych czynności ewidencjonowanych nie stosuje się.

Zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3 - zgodnie z § 4 rozporządzenia - nie stosuje się, w określonych w nim przypadkach.

Jak wskazał Wnioskodawca, Stacje będą całkowicie samoobsługowe - zarówno urządzenia ładujące, jak i urządzenia służące do dokonania płatności, będą obsługiwane samodzielnie przez klientów z nich korzystających. Ponadto, stacje będą w pełni zautomatyzowane, zatem nie będzie zatrudnionych pracowników do codziennej obsługi urządzeń ładujących oraz do pobierania opłat. Na każdej ze Stacji zostanie zainstalowane urządzenie do bezobsługowego uiszczania opłat. Opłata za usługę ładowania będzie dokonywana za pośrednictwem karty kredytowej lub debetowej. Infrastruktura poszczególnych Stacji będzie pozwalała na zaprogramowane w sposób umożliwiający przypisanie danej płatności do konkretnej transakcji. Infrastruktura będzie również pozwalała na wygenerowanie raportu dziennego oraz miesięcznego zawierającego następujące dane: unikalny numer identyfikujący daną stację ładowania, unikalny numer identyfikujący daną transakcję, kwotę netto, kwotę podatku i kwotę brutto danej transakcji. Wnioskodawca nie planuje dostaw lub świadczenia usług wymienionych w § 4 rozporządzenia.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży energii elektrycznej do ładowania samochodów elektrycznych nie będzie wyłączony z prawa do korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej na podstawie ww. § 4 rozporządzenia, ponieważ dostawa ta nie została wymieniona w tym przepisie. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca dopiero planuje uruchomienie stacji szybkiego ładowania samochodów wraz z całą infrastrukturą, zatem nie znajdzie zastosowania ww. przepis § 8 ust. 3 rozporządzenia.

Jak już zostało wskazane, sprzedaż energii elektrycznej należy traktować jako dostawę towaru na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zatem zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej należy rozpatrywać w kontekście dostawy towarów, a nie jak wskazał Wnioskodawca jako świadczenia usługi.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przytoczone przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż energii elektrycznej na stacjach szybkiego ładowania samochodów elektrycznych będzie zorganizowana w sposób spełniający kryteria zawarte w punkcie 41 załącznika do rozporządzenia. Jak wynika z opisu sprawy ww. stacje będą całkowicie samoobsługowe - zarówno urządzenia ładujące, jak i urządzenia służące do dokonania płatności, będą obsługiwane samodzielnie przez klientów z nich korzystających. Wnioskodawca wskazał, że ww. stacje będą w pełni zautomatyzowane, a na każdej ze stacji zostanie zainstalowane urządzenie do bezobsługowego uiszczania opłat i opłata ta będzie dokonywana za pośrednictwem karty kredytowej lub debetowej oraz będzie możliwe przypisanie danej płatności do konkretnej transakcji.

Zatem, Wnioskodawca - w związku z pobieraniem opłat za sprzedaż energii elektrycznej do ładowania samochodów elektrycznych na stacji, która będzie całkowicie samoobsługowa i w pełni zautomatyzowana oraz będzie posiadał dowody dokumentujące jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła - nie będzie miał obowiązku ewidencjonowania tego obrotu za pomocą kasy rejestrującej, ponieważ na podstawie § 2 ust. 2 w związku z poz. 41 załącznika do rozporządzenia będzie miał prawo do zastosowania zwolnienia do ww. usług.

W konsekwencji, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że nie będzie On miał z tytułu sprzedaży energii elektrycznej do ładowania samochodów obowiązku ewidencjonowania obrotu na kasie rejestrującej na podstawie § 2 ust. 2 w związku z poz. 42 załącznika do rozporządzenia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jak zostało wyżej wskazane sprzedaż energii elektrycznej stanowi dostawę towarów i z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca będzie mógł zastosować do niej zwolnienie przewidziane w poz. 41 załącznika do rozporządzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.