0114-KDIP1-2.4012.637.2018.2.KT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z realizacją inwestycji pn. „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …” - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku w związku z realizacją inwestycji pn. „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). W dniu 24 marca 2017 r. Gmina podpisała umowę o przyznaniu pomocy w formie refundacji części poniesionych kosztów kwalifikowalnych operacji ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020, w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność”, w ramach działania „Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER” objętego Programem w zakresie: „Budowa lub przebudowa ogólnodostępnej i niekomercyjnej infrastruktury turystycznej lub rekreacyjnej, lub kulturalnej” dla realizacji operacji „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …”.

Gmina zaliczyła VAT do kosztów kwalifikowalnych operacji. Wykonując operację Gmina realizowała zadanie własne nałożone przepisami ustawy o samorządzie gminnym, a tym samym nie będzie prowadziła na obiekcie sprzedaży opodatkowanej VAT, infrastruktura jest nieodpłatnie udostępniona mieszkańcom gminy. Faktura dokumentująca poniesione koszty wystawiona jest na Gminę. Poniesione nakłady nie są i nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gmina w odniesieniu do operacji „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …” może odzyskać naliczony VAT, w całości lub w części, w trakcie realizacji inwestycji lub po jej zakończeniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, od realizowanej operacji „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …” brak jest możliwości odzyskania podatku VAT zarówno w całości, jaki i w części, gdyż realizowana inwestycja nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi VAT. Gmina nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od danej operacji. Gmina jest podatnikiem podatku VAT, ale w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny (umowy sprzedaży, dzierżawy, najmu itp.). Głównym celem działania Gminy jest realizacja zadań publicznych (art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), do których należą sprawy publiczne, m.in. sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Wykonywanie tych zadań przez gminę to czynności niepodlegające VAT.

Odliczenie podatku naliczonego uwarunkowane jest nabyciem przez podatnika towarów i usług wykorzystywanych do czynności opodatkowanych. Gmina przy realizowanej operacji „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …” realizuje zadanie własne nałożone ustawą o samorządzie gminnym poprzez nieodpłatne udostępnienie infrastruktury, więc nie prowadzi sprzedaży opodatkowanej VAT. Efekty inwestycji nie mają i nie będą miały związku z czynnościami opodatkowanymi VAT. Gmina nie ma możliwości odzyskania VAT w związku z operacją „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Jak wynika z cytowanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Zasada ta wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma więc zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi, tj. intencje podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady, status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z treści powołanych przepisów wynika, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem jednostka samorządu terytorialnego działa w charakterze podatnika wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek wszelkie czynności, które mają charakter cywilnoprawny i spełniają ww. definicję działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny), ale głównym celem działania Gminy jest realizacja zadań publicznych nałożonych przepisami ustawy o samorządzie gminnym. W ramach wykonywania zadań własnych jako jednostki samorządu terytorialnego Gmina zrealizowała projekt pn.: „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …”, dofinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020. Faktura dokumentująca poniesione w ramach projektu koszty została wystawiona na Gminę. Wybudowana w ramach tej inwestycji infrastruktura jest nieodpłatnie udostępniona mieszkańcom i Gmina nie będzie przy jej użyciu prowadziła sprzedaży opodatkowanej. Wnioskodawca podkreślił, że poniesione nakłady nie są i nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku od wydatków poniesionych w związku z realizacją ww. inwestycji.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny (opodatkowaną). W niniejszej sprawie związek taki nie występuje skoro – jak wskazano we wniosku – z tytułu realizacji opisanej inwestycji Gmina nie będzie osiągała dochodów i dokonane na potrzeby projektu zakupy nie będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Ponadto, Gmina realizowała przedmiotowy projekt w ramach zadań własnych nałożonych na nią ustawą o samorządzie gminnym, działała więc w tym zakresie w ramach reżimu publicznoprawnego. W tym przypadku Gmina nie ponosiła wydatków w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym nabywając towary i usługi nie działała w charakterze podatnika VAT.

W świetle powołanych przepisów prawa należy zatem stwierdzić, że w przedstawionej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, nie zostały spełnione. Gmina realizując opisane zadanie nie działała bowiem jako podatnik VAT, a wydatki związane z wykonaniem tego zadania nie służą i nie będą służyły czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT.

Oznacza to, że Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z realizacją inwestycji pod nazwą „Budowa ogólnodostępnej, niekomercyjnej infrastruktury rekreacyjnej …”. Tym samym, w związku z opisanym projektem Wnioskodawca nie ma również prawa do zwrotu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że pojęcie „kosztu kwalifikowalnego” nie jest pojęciem podatkowym i organy podatkowe nie są właściwe do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowalnych. Kwestię tę rozstrzygają bowiem przepisy regulujące zasady korzystania ze środków pomocowych. Zasady i przepisy podatkowe przywołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne Wnioskodawcy przy dokonywaniu oceny, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowalnym. W związku z powyższym nie zajęto stanowiska w tej sprawie.

Ponadto trzeba zaznaczyć, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.