0112-KDIL4.4012.479.2018.2.TKU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 29 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem sygnowanym datą 27 lipca 2018 r. (data wpływu 12 października 2018 r.) oraz pismem z dnia 30 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu sprzedaży nieruchomości powstałej w wyniku podziału – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości powstałej w wyniku podziału. Wniosek uzupełniono w dniu 12 października 2018 r. o prawidłowo złożony podpis oraz w dniu 5 listopada 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W wyniku nabycia spadku po mamie, wraz z ojcem i dwiema siostrami, Zainteresowany nabył jako współwłasność dwie działki gruntu, dla działek tych wydana została w roku 2007 decyzja o warunkach zabudowy opiewająca na wszystkich czworo spadkobierców, dopuszczająca wybudowanie sześciu szt. budynków mieszkalnych jednorodzinnych z podziałem terenu.

W roku 2008, w wyniku umowy o dział spadku i zniesieniu współwłasności wyżej opisanej nieruchomości poprzez jej podział, Wnioskodawca nabył 2 działki gruntu o łącznej powierzchni 0,5575 ha. Jedna z działek miała powierzchnię 0,2002 ha, zaś druga 0,3573 ha. Zainteresowany od początku traktował nabyte działki jako teren pod budowę domu dla siebie i swojej rodziny. Na jednej działce miał stanąć dom Zainteresowanego i Jego żony, zaś na drugiej dom wtedy jeszcze małoletniego syna Wnioskodawcy. Realizując powyższe zamierzenia Zainteresowany doprowadził do przedmiotowych działek media, tj. energię elektryczną, wodę oraz sieć kanalizacji sanitarnej. Decyzje dotyczące pozwoleń na budowę wodociągu i kanalizacji oraz linii elektrycznej zostały wydane odpowiednio w roku 2009 i 2010.

W roku 2013 wydane zostało pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego na działce o powierzchni 0,2002 ha. Dom ten został zbudowany i Wnioskodawca zamieszkuje w nim razem ze swoją żoną. Na budowę domu zaciągnięto kredyt hipoteczny. Równocześnie z rozpoczęciem procesu inwestycyjnego, na działce, na której znajduje się dom Wnioskodawcy, małżeństwo rozpoczęło namawianie syna na to, aby również rozpoczął budowę domu na drugiej działce, która jest własnością Zainteresowanego, jednak wobec kategorycznej odmowy syna, małżeństwo postanowiło tę działkę sprzedać. Okazało się jednak, że działki o powierzchni ponad 0,35 ha praktycznie nie da się sprzedać, gdyż brak jest nabywców zainteresowanych tak dużą parcelą. Wobec powyższego Wnioskodawca i Jego małżonka postanowili podzielić działkę na dwie mniejsze. W roku 2013 wydana została decyzja o warunkach zabudowy, przewidująca na działce o dotychczasowej powierzchni 0,3573 ha budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z podziałem terenu.

W roku 2018 małżeństwo sprzedało jedną z działek wydzielonych w ramach podziału dotychczasowej działki o powierzchni 0,3573 ha. Planują również zamiar sprzedaży drugiej działki, o ile syn nie zdecyduje się jednak na budowę na niej swojego domu.

Podnieść w tej sprawie należy, że do transakcji sprzedaży doszło nie w wyniku jakichkolwiek podjętych przez małżeństwo działań związanych z ogłoszeniem o sprzedaży działki – to nabywca działki wystąpił z ofertą kupna i ta oferta została przyjęta.

W dniu 5 listopada 2018 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. Wnioskodawca nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Działki od momentu ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane gospodarczo w żaden sposób, w szczególności nie była na nich prowadzona żadna działalność rolnicza, ani działalność gospodarcza.
3. Wnioskodawca nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów na działkę, którą ma zamiar zbyć, w szczególności nie ma zamiaru ponosić żadnych nakładów inwestycyjnych. Nie ponosił takich nakładów również w przeszłości.
4. Zainteresowany nie zamieszczał nigdy ogłoszeń o zamiarze sprzedaży przedmiotowej działki, nie ma również zamiaru zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży tej działki.
5. Żadna z działek nie była wcześniej, ani nie jest obecnie udostępniana osobom trzecim.

Jednocześnie Wnioskodawca doprecyzował, że doprowadzenie do działek, tj. działki, którą zbył i działki, którą zamierza zbyć, mediów nie było samoistną inwestycją polegającą na budowie instalacji przeznaczonych dla tych działek, a wobec istoty instalacji liniowych zostało dokonane niejako przy okazji uzbrajania działki, na której wybudował własny dom mieszkalny. Przyłącza do tych działek zostały wybudowane staraniem dostawców energii elektrycznej i wody oraz zajmujących się odbiorem nieczystości wyłącznie przy okazji doprowadzania mediów do działki, na której posadowiony jest dom mieszkalny Zainteresowanego i pozostają własnością przedsiębiorstw doprowadzających media.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy poprzez wspomniane wyżej czynności Wnioskodawca stał się płatnikiem podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, jest pracownikiem najemnym. Wg oceny Wnioskodawcy, zarówno dokonana sprzedaż jednej działki, jak i zamierzona drugiej działki, następować będzie w ramach zarządu majątkiem prywatnym i będzie związana ze zwykłym wykonywaniem prawa własności będąc sprzedażą nieopodatkowaną, albowiem:

• zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym przez towar zgodnie z art. 2 pkt 6, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii,
• zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z istniejącego opisu stanu faktycznego wynika, że nie można przypisać Wnioskodawcy znamion działalności gospodarczej, która czyniłaby Wnioskodawcę podatnikiem podatku od towarów i usług. Brak jest możliwości przypisania Wnioskodawcy zamiaru nabycia działek w celu odsprzedaży, gdyż było to nabycie w wyniku zdarzenia losowego, z którym przepisy ustawy (kodeksu cywilnego w zakresie spadków) wiążą określone skutki prawne. Nie wystąpił żaden przejaw aktywności Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami – nie prowadził żadnych czynności marketingowych, nie ogłaszał w żadnych mediach.

Fakt podjęcia takich czynności, jak uzbrojenie terenu, czy uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i dokonanie podziału działki sam z siebie nie jest decydującym elementem i odnosi się jedynie do zarządzania majątkiem prywatnym. Powyższe czynności nie mogą być również rozpatrywane w oderwaniu od przyczyn, dla jakich zostały dokonane oraz okoliczności, w jakich zostały przeprowadzone.

Czynności te zostały wykonane wyłącznie na potrzeby rodziny Wnioskodawcy zatem nie mogą mieć charakteru przesądzającego o uznaniu Zainteresowanego za podatnika.

W tym stanie rzeczy, sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów.

Podnieść przy tym należy, że sądy administracyjne w wydawanych wyrokach wielokrotnie stwierdzały, że warunkiem koniecznym do uznania, że sprzedawca gruntu działa w charakterze płatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec i nabył grunt w celach jego dalszej odsprzedaży. W sytuacji, gdy grunty nabywane są na cele własne, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, ich sprzedaż zarówno w całości, jak i w części, z zyskiem lub bez niego, nie mogą być uznane za działalność handlową skutkującą uznaniem podmiotu za płatnika VAT. Wnioskodawca podnosi, że NSA podkreślił, że aby przesądzić o opodatkowaniu danej czynności należy każdorazowo ustalić, w odniesieniu do konkretnej czynności, że podmiot działał w charakterze płatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła/nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy również podkreślić, że ww. sprawy dotyczyły osób fizycznych, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależne od woli tych osób, w grunt pod zabudowę.

Z opisu sprawy wynika, że w wyniku spadku po mamie, Zainteresowany (niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług) nabył jako współwłasność dwie działki gruntu, dla działek tych wydana została w roku 2007 decyzja o warunkach zabudowy opiewająca na wszystkich czworo spadkobierców, dopuszczająca wybudowanie budynków mieszkalnych jednorodzinnych z podziałem terenu.

W roku 2008, w wyniku umowy o dział spadku i zniesieniu współwłasności wyżej opisanej nieruchomości poprzez jej podział, Wnioskodawca nabył 2 działki gruntu o łącznej powierzchni 0,5575 ha. Jedna z działek miała powierzchnię 0,2002 ha, zaś druga 0,3573 ha. Zainteresowany od początku traktował nabyte działki jako teren pod budowę domu dla siebie i swojej rodziny. Na jednej działce miał stanąć dom Zainteresowanego i Jego żony, zaś na drugiej dom wtedy jeszcze małoletniego syna Wnioskodawcy. Realizując powyższe zamierzenia Zainteresowany doprowadził do przedmiotowych działek media, tj. energię elektryczną, wodę oraz sieć kanalizacji sanitarnej. Decyzje dotyczące pozwoleń na budowę wodociągu i kanalizacji oraz linii elektrycznej zostały wydane odpowiednio w roku 2009 i 2010. Doprowadzenie do działek, tj. działki, którą Wnioskodawca zbył i działki, którą zamierza zbyć mediów nie było samoistną inwestycją polegającą na budowie instalacji przeznaczonych dla tych działek – czynność została dokonana niejako przy okazji uzbrajania działki, na której wybudował własny dom mieszkalny. Przyłącza do tych działek zostały wybudowane staraniem dostawców energii elektrycznej i wody oraz zajmujących się odbiorem nieczystości wyłącznie przy okazji doprowadzania mediów do działki, na której posadowiony jest dom mieszkalny Zainteresowanego i pozostają własnością przedsiębiorstw doprowadzających media.

W roku 2013 wydane zostało pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego na działce o powierzchni 0,2002 ha. Dom ten został zbudowany i Wnioskodawca zamieszkuje w nim razem ze swoją żoną. Równocześnie z rozpoczęciem procesu inwestycyjnego, na działce, na której znajduje się dom Wnioskodawcy, małżeństwo rozpoczęło namawianie syna na to, aby również rozpoczął budowę domu na drugiej działce, która jest własnością Zainteresowanego, jednak wobec kategorycznej odmowy syna, małżeństwo postanowiło tę działkę sprzedać. Okazało się jednak, że działki o powierzchni ponad 0,35 ha praktycznie nie da się sprzedać, gdyż brak jest nabywców zainteresowanych tak dużą parcelą. Wobec powyższego Wnioskodawca i Jego żona postanowili podzielić działkę na dwie mniejsze. W roku 2013 wydana została decyzja o warunkach zabudowy, przewidująca na działce o dotychczasowej powierzchni 0,3573 ha budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z podziałem terenu.

W roku 2018 małżeństwo sprzedało jedną z działek wydzielonych w ramach podziału dotychczasowej działki o powierzchni 0,3573 ha. Planują również sprzedaż drugiej działki, o ile syn nie zdecyduje się jednak na budowę na niej swojego domu. Do transakcji sprzedaży doszło nie w wyniku jakichkolwiek podjętych przez małżeństwo działań związanych z ogłoszeniem o sprzedaży działki – to nabywca działki wystąpił z ofertą kupna i ta oferta została przyjęta.

Działki od momentu ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane gospodarczo w żaden sposób, w szczególności nie była na nich prowadzona żadna działalność rolnicza, ani działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów na działkę, którą ma zamiar zbyć, w szczególności nie ma zamiaru ponosić żadnych nakładów inwestycyjnych. Nie ponosił takich nakładów również w przeszłości, nie zamieszczał nigdy ogłoszeń o zamiarze sprzedaży przedmiotowej działki, nie ma również zamiaru zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży tej działki. Żadna z działek nie była wcześniej, ani nie jest obecnie udostępniana osobom trzecim.

Wątpliwości Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie dotyczą kwestii uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości powstałej w wyniku podziału.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanych czynności, Zainteresowany działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Analiza orzecznictwa w przedstawionej kwestii prowadzi do wniosku, że dla uznania danej transakcji za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konieczne jest podjęcie przez sprzedającego dodatkowych działań oznaczających aktywne i stałe zaangażowanie w planowane transakcje poprzez np. podniesienie wartości działek wskutek poniesienia dodatkowych nakładów inwestycyjnych, czy też poniesienie wydatków, których celem jest zachęcenie potencjalnych nabywców do zakupu tych nieruchomości.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. W celu dokonania sprzedaży nieruchomości, Zainteresowany nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku nieruchomości, porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawca wskazał, że nabył nieruchomości w wyniku spadku i od początku traktował nabyte w ten sposób działki jako teren pod budowę domu dla siebie i rodziny.

Działki od momentu ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane gospodarczo w żaden sposób, w szczególności nie była na nich prowadzona żadna działalność rolnicza, ani działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie zamierza ponosić jakichkolwiek nakładów w związku ze sprzedażą działki, którą ma zamiar zbyć, w szczególności nie ma zamiaru ponosić żadnych nakładów inwestycyjnych. Nie ponosił takich nakładów również w przeszłości, nie zamieszczał nigdy ogłoszeń o zamiarze sprzedaży przedmiotowej działki, nie ma również zamiaru zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży tej działki. Żadna z działek nie była wcześniej, ani nie jest obecnie udostępniana osobom trzecim.

Wnioskodawca podzielił działkę na dwie mniejsze, ponadto w roku 2013 wydana została decyzja o warunkach zabudowy, przewidująca na działce o dotychczasowej powierzchni 0,3573 ha budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z podziałem terenu. W tym samym roku wydane zostało pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego na wydzielonej działce o powierzchni 0,2002 ha. Dom ten został zbudowany i Wnioskodawca zamieszkuje w nim razem ze swoją żoną. Wcześniej, w czasie, gdy zamierzał wybudować dom dla syna, doprowadził media do działek, tj. działki, którą zbył i działki, którą zamierza zbyć, choć nie było to samoistną inwestycją polegającą na budowie instalacji przeznaczonych dla tych działek – czynność została dokonana niejako przy okazji uzbrajania działki, na której wybudował własny dom mieszkalny. Przyłącza do tych działek zostały wybudowane staraniem dostawców energii elektrycznej i wody oraz zajmujących się odbiorem nieczystości wyłącznie przy okazji doprowadzania mediów do działki, na której posadowiony jest dom mieszkalny Zainteresowanego i pozostają własnością przedsiębiorstw doprowadzających media.

Jedynymi więc działaniami podjętymi w celu sprzedaży nieruchomości były: podział, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy oraz doprowadzenie mediów (dokonane z zamiarem wybudowania na jednej z działek domu dla Wnioskodawcy i Jego żony, a na drugiej działce domu dla syna Wnioskodawcy). Takie działania Zainteresowanego nie mogą świadczyć o zamiarze wykonywania działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu należy wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 234/16, w którym sąd stwierdził, że: „Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla czterech działek powstałych w wyniku podziału działki siedliskowej, a także sprzedaż za pośrednictwem portali internetowych oraz biura nieruchomości nie stanowi o zawodowej działalności skarżącej. (…) Korzystanie z biura nieruchomości czy portali internetowych przy sprzedaży nieruchomości przemawia raczej za tym, że skarżąca nie zajmuje się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Trudno przy tym wyobrazić sobie w jaki inny sposób mogłaby znaleźć potencjalnych nabywców działek”.

W rozpatrywanej sprawie całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania, wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nie zmienia tego uznania okoliczność, jaką było uzbrojenie terenu i podział nieruchomości nabytej w drodze spadku oraz wystąpienie o warunki zabudowy.

Zatem, w związku z dokonaną już sprzedażą jednej działki oraz planowaną sprzedażą drugiej działki, Zainteresowany będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości (tj. uprzednio sprzedanej i planowanej w przyszłości), a dostawę tych nieruchomości cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, dokonując sprzedaży poszczególnych działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości o pow. 0,3573 ha, Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wyjaśnia, że jak stanowi art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Natomiast zgodnie z art. 8 cyt. ustawy, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z treści wyżej powołanego art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika zatem, że podstawowym kryterium wyodrębnienia pojęcia podatnika spośród innych teoretycznych kategorii podmiotów jest charakter relacji wiążącej dany podmiot z państwem. W przeciwieństwie do płatnika i inkasenta, na których ciążą powinności o charakterze technicznym (wykonawczym), w szczególności obowiązek fizycznej wpłaty podatku, na podatniku spoczywa obowiązek poniesienia ciężaru podatkowego, a więc zaspokojenia z własnych środków finansowych długu publicznoprawnego.

Jak już wskazano, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Tym samym tut. Organ wydał powyższe rozstrzygnięcie w oparciu o informacje wynikające z własnego stanowiska Wnioskodawcy, iż „czynności te zostały wykonane wyłącznie na potrzeby rodziny Wnioskodawcy zatem nie mogą mieć charakteru przesądzającego o uznaniu Zainteresowanego za podatnika. W tym stanie rzeczy, sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów”, uznając tym samym, że pojęcie „płatnika podatku od towarów i usług” zamieszczone w pytaniu sformułowanym przez Zainteresowanego, należy traktować jako oczywistą omyłkę pisarską.

Tut. Organ informuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Zainteresowanego, zaznacza się, że interpretacja wywiera skutki prawne dla Wnioskodawcy. Natomiast powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonki Zainteresowanego, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną w ww. zakresie, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.