0115-KDIT1-3.4012.517.2018.1.APR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 14 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowany stawką 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za eksport, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowany stawką 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) jest znanym i cenionym na ryku producentem przetworów …. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce. Posiada zakład produkcyjny w Polsce i jej głównym rynkiem zbytu są duże sieci handlowe operujące w Polsce.

Niemiej jednak, mając na uwadze dalszy rozwój, Spółka poszukuje także zagranicznych rynków zbytu na swoje produkty. W tym celu Spółka weszła w kooperację z niemieckim kontrahentem G. GmbH (dalej: Kontrahent), który jest pośrednikiem pomiędzy producentami w branży … a sieciami handlowymi. Kontrahent zaopatruje asortymentem znane sieci handlowe m.in. ze Szwajcarii, Niemiec i Austrii. Kontrahent zainteresował produktami Spółki sieci handlowe ze Szwajcarii. Aby jednak szwajcarska sieć handlowa nabyła produkty Spółki za pośrednictwem Kontrahenta, już na etapie produkcji Spółka przygotowuje specjalne opakowania i etykiety dedykowane na rynek szwajcarski dla danej sieci handlowej (szczegóły dotyczące opakowania i etykiet zostały ustalone w umowie zawartej pomiędzy Spółką a Kontrahentem).

Transakcja z Kontrahentem stanowi trójstronną dostawę łańcuchową i odbywa się w ten sposób, iż towary są transportowane przez Spółkę z Polski do Szwajcarii, zaś dostawa towarów ma miejsce pomiędzy Spółką a Kontrahentem (tj. pomiędzy pierwszym a drugim podmiotem w łańcuchu) a następnie pomiędzy Kontrahentem na szwajcarską siecią handlową (tj. pomiędzy drugim a trzecim podmiotem w łańcuchu). Kontrahent dla celów tej transakcji posługuje się niemieckim numerem VAT nadanym przez niemiecką administrację podatkową. Z kolei trzeci podmiot w łańcuchu posługuje się numerem podatkowym nadanym w Szwajcarii (trzecim podmiotem zawsze jest szwajcarska sieć handlowa, nie zaś Kontrahent posługujący się numerem podatkowym nadanym w Szwajcarii).

Za transport towarów do ostatecznego odbiorcy (szwajcarskiej sieci handlowej) w całości odpowiada Spółka. Przy czym transport ten jest realizowany w następujący sposób:

• Spółka transportuje, zaaranżowanym przez siebie transportem, towary z Polski do punktu przeładunkowego w Niemczech. Następnie towary są grupowane w większe transporty żywności i wysyłane do szwajcarskich sieci handlowych, przy czym w momencie wyruszenia transportu z Polski docelowe miejsce przeznaczenia towarów w Szwajcarii jest znane (Spółka na etapie produkcji ustala opakowania i etykiety dla danej szwajcarskiej sieci handlowej).
• Spółka nie wynajmuje magazynu do składowania towarów w Niemczech. Co do zasady towary dojeżdżają do miejsca przeładunku do godziny 14:00 danego dnia, zaś już następnego dnia towary powinny trafić do szwajcarskiej sieci handlowej, stąd zazwyczaj są niezwłocznie (w przeciągu 1-2h) przeładowywane i grupowane w większy transport a następnie transport jest kontynuowany do Szwajcarii. Wyjątkowo mogą się zdarzyć takie sytuacje, że szwajcarska sieć handlowa zamawia towar na poniedziałek, towar wyrusza z magazynów Spółki w piątek a następnie towar oczekuje 1-2 dni na kontynuację transportu w magazynie firmy transportowej, która jest odpowiedzialna za kontunuowanie transportu do Szwajcarii. Reasumując, przeładunek w Niemczech zazwyczaj trwa 1-2 h a maksymalnie (w przypadku weekendów) 1-2 dni.
• Towary nie są w żaden sposób przerabiane czy też rozpakowywane w Niemczech, jedyna czynność jaka jest wykonywana to przeładunek na kolejny środek transportu i dołączenie towaru do większej partii innych towarów żywnościowych, które razem są transportowane do Szwajcarii.
• Towary są grupowane w większy transport w Niemczech przez niemiecką firmę transportową, która została polecona Spółce przez Kontrahenta. Kontrahent informuje z wyprzedzeniem niemiecką firmę transportową o ilości palet jaka będzie transportowana w danym okresie i terminie dostarczenia do szwajcarskiej sieci handlowej (są to jedynie dane orientacyjne). Niemiej jednak to Spółka w momencie wysłania towaru z Polski kontaktuje się z niemiecką firmą transportową, przekazując szczegółowe informacje o danym transporcie, specyfikację towaru i ustalając inne warunki transportu.
• Spółka pokrywa koszty dalszego transportu z Niemiec do Szwajcarii, jak również koszty odprawy celnej.
• Eksporterem dla celów celnych w Niemczech jest Kontrahent. Niemniej jednak, dla celów raportowania transakcji w Polsce, Spółka dysponuje dokumentami celnymi potwierdzającymi wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, które dostarcza Spółce niemiecka firma transportowa.
• Towary nie są wydawane Kontrahentowi w Niemczech, a jak wynika z zapisów zawartej pomiędzy Spółką a Kontrahentem umowy, ryzyko związane z towarami przechodzi na Kontrahenta w momencie odebrania i akceptacji towaru przez nabywcę (tj. szwajcarską sieć handlową) wg zasady incoterms DAT.
• Spółka dokumentując dostawę towarów na rzecz Kontrahenta, na fakturze wskazuje niemiecki numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT Kontrahenta.

Reasumując, transport towarów następuje bezpośrednio z zakładu Spółki do ostatecznego nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej (w Szwajcarii) z przeładowaniem w Niemczech. Za transport towarów (przez dwie firmy transportowe, polską - na odcinku Polska-Niemcy i niemiecką - na odcinku Niemcy-Szwajcaria) odpowiada Spółka, która w szczególności:

• Decyduje o miejscu położenia towarów będących przedmiotem dostawy;
• Ustala czas i miejsce załadunku oraz ilość i wagę towarów;
• Wskazuje przewoźnikom miejsce docelowe transportu;
• Udziela informacji związanych z towarem (np. warunki przechowywania);
• Sprawuje nadzór nad transportem;
• Przygotowuje niezbędne dokumenty transportowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa towarów na rzecz Kontrahenta, stanowi dla Spółki eksport towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowany stawką VAT 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towarów na rzecz Kontrahenta, stanowi dla Spółki eksport towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowany stawką 0% VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Charakter transakcji pomiędzy Spółką a Kontrahentem.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. eksport towarów. Natomiast w myśl art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, przez eksport towarów należy rozumieć dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

• jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W powołanym wyżej przepisie uregulowano zasady kwalifikacji podatkowej transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot - ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy oraz opis stanu faktycznego należy uznać, że w związku z faktem iż w opisywanym przypadku wystąpią trzy podmioty, przy czym towar w ramach wysyłki trafia bezpośrednio (z przeładowaniem w Niemczech) od Wnioskodawcy do ostatecznego nabywcy w Szwajcarii, planową transakcję należy zakwalifikować na gruncie przepisów ustawy o VAT jako transakcję łańcuchową. W związku z tym faktem, w celu określenia sposobu opodatkowania VAT, w dalszej kolejności należy określić miejsce opodatkowania poszczególnych dostaw składających się na planowaną transakcję jak również wykluczyć ewentualne przerwanie łańcucha na skutek przeładowania towarów w Niemczech.

Miejsce dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jednakże, jak stanowi art. 22 ust. 2 ustawy - w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie. Jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Tym samym, dostawę towarów, która:

• poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
• następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport może zostać uznana za posiadającą charakter międzynarodowy (tzw. „dostawa ruchoma”). Przepisy ustawy o VAT nie precyzują przy tym, w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy.

Ustalenie dostawy „ruchomej”.

Pod pojęciem dostawy ruchomej należy rozumieć dostawę, która obejmuje rzeczywiste przemieszczenie towaru stanowiące wewnątrzwspólnotową dostawę towaru lub eksport towarów. Istotnym jest, że tylko jedna dostawa w łańcuchu może zostać uznana za dostawę ruchomą, która zgodnie z obowiązującymi przepisami może podlegać opodatkowaniu stawką 0% VAT zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT (jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru) lub art. 41 ust. 4-6 ustawy o VAT (jako eksport towarów).

Z kolei dostawą nieruchomą są wszystkie pozostałe dostawy w łańcuchu, stanowiące w rzeczywistości lokalną dostawę.

Mając na uwadze powyższe, należy zaznaczyć, że dla określenia, która z transakcji będzie uznana za transakcję ruchomą, należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności towarzyszących danej dostawie w łańcuchu.

Wskazówką dla celów określenia podmiotu, który rzeczywiście dokonuje dostawy towaru są m.in. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w szczególności wyrok z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie EMAG Eder OHG, C-245/04 lub wyrok z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie Euro Tyre Holding BV, C-430/09) oraz poglądy prezentowane przez organy podatkowe i sądy administracyjne.

Mając na uwadze stanowiska polskich organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, można wysnuć generalny wniosek, iż dla określenia, która z dostaw w łańcuchu będzie postrzegana jako dostawa ruchoma, konieczne jest ustalenie, który z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej jest odpowiedzialny za organizowanie transportu towarów. W dalszej natomiast kolejności znaczenie będzie miał fakt, w którym momencie następuje przeniesienie prawa do dysponowania towarami jak właściciel na nabywcę.

Organizacja transportu.

Odnosząc się do pierwszego ze wskazanych powyżej czynników, Wnioskodawca pragnie podkreślić fakt, że polskie przepisy prawa podatkowego nie zawierają regulacji dotyczących definicji podmiotu odpowiedzialnego za organizację transportu. Jednakże, mając na uwadze orzecznictwo organów podatkowych oraz sądów administracyjnych w tym zakresie (przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 maja 2017 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.94.2017.1.RM; interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lipca 2017 r. 0114-KDIP1-2.4012.134.2017.2.RM; interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lipca 2017 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2017.2.IG.), w celu wskazania podmiotu odpowiedzialnego za organizację transportu towarów należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

• realną organizację wysyłki towarów (na którą składa się szereg czynników odnoszących się do ustalenia szczegółów dotyczących wysyłki towarów, w tym m.in (i) wybór przewoźnika - przy czym zaangażowanie określonego podmiotu sprowadzające się wyłącznie do wskazania preferowanego przewoźnika nie stanowi przesłanki do uznania go za organizatora transportu, gdyż na realną organizację wysyłki składają się również (ii) ustalanie szczegółów oraz (iii) warunków transportu z przewoźnikiem, czy (iv) ustalanie terminów [daty i miejsca] wywozu towarów,
• faktyczny, bezpośredni kontakt z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po transporcie (np. w zakresie zapotrzebowania na transport i szczegółów wysyłki),
• bieżący nadzór i kontrolę nad transportem,
• treść zawartej z przewoźnikiem umowy dotyczącej warunków transportu oraz jego organizacji,
• inne czynności polegające w szczególności na bezpośrednim zaangażowaniu w organizację transportu towarów.

Przenosząc wskazane powyżej czynniki determinujące przypisanie transportu do danej transakcji na grunt transakcji opisanej w stanie faktycznych, należy zauważyć, że większość czynności związanych z organizacją transportu jest wykonywana przez Spółkę. W szczególności podkreślenia wymaga, że to Spółka:

1. ustala czas i miejsce załadunku oraz ilości i wagę towarów zarówno z przewoźnikiem polskim jak i niemieckim (wcześniejsze poinformowanie przewoźnika niemieckiego przez Kontrahenta, że będą realizowane pewne transporty w danym okresie nie stanowi ustalenia warunków transportu);
2. wskazuje miejsce docelowe transportu;
3. udziela informacji związanych z towarem (np. warunków przechowywania)
4. przygotowuje niezbędne dokumenty transportowe;

ponadto, Spółka:

1. ma faktyczny, bezpośredni kontakt z przewoźnikiem polskim i niemieckim przed, w trakcie i ewentualnie po transporcie;
2. posiada nadzór i kontrolę nad transportem.

Biorąc zatem pod uwagę wszystkie okoliczności transakcji wskazanej w stanie faktycznym, w tym fakt, iż czynności faktyczne związane z organizacją transportu są wykonane przez Spółkę to należy uznać, że to właśnie Spółka pełni rolę organizatora transportu w omawianym łańcuchu dostaw.

Jednocześnie należy podkreślić, iż bez znaczenia dla kwestii ustalenia organizatora transportu powinien pozostać również fakt, iż to Kontrahent występować będzie w roli eksportera w dokumentach celnych.

Podejście zbieżne z zaprezentowanym przez Wnioskodawcę potwierdzają niedawno wydane interpretacje indywidualne, m.in. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lipca 2017 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2017.2.IG, w której organ podatkowy stwierdził, że: „W sprawie nie ma również znaczenia, że to Wnioskodawca będzie wskazany na dokumentach eksportowych jako eksporter, gdyż to pierwszy podmiot w łańcuchu transakcji (spółka zależna) będzie organizatorem transportu i posiadając wszelkie informacje o zamiarze Spółki wywiezienia nabytych przez Spółkę towarów do kraju trzeciego, będzie decydował (na zlecenie wnioskodawcy) o wysłaniu towarów do miejsca przeznaczenia poza terytorium Unii Europejskiej. To Spółka zależna wyszukuje przewoźnika, który dokona wywozu towaru do kontrahenta Spółki i opłaci koszty transportu”.

Biorąc pod uwagę powyżej przytoczony pogląd organu podatkowego, należy wskazać, że z całokształtu okoliczności wskazanych w omawianym stanie faktycznym wynika, iż to dostawie pierwszego podmiotu w łańcuchu (Spółce) należy przypisać transakcję ruchomą.

Przeniesienie prawa do dysponowania towarami jak właściciel na Kontrahenta.

Przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem sformułowania „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako prawa własności.

Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że do celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, z wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.

W podejściu podatkowym moment przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel utożsamia się z momentem przejścia na nabywcę ryzyk związanych z towarem.

Jak wynika z zapisów zawartej pomiędzy Spółką a Kontrahentem umowy, wszelkie ryzyka związane z towarem przechodzą na Kontrahenta w momencie odebrania towaru przez szwajcarską sieć handlową (ostatecznego nabywcę). Oznacza to, iż w tym momencie przechodzi na Kontrahenta prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Ciągłość łańcucha.

Dla kwalifikacji danej transakcji jako transakcji łańcuchowej dla celów VAT niezbędne jest istnienie nieprzerwanego łańcucha. Jak wynika z dorobku orzecznictwa administracyjnego w tym zakresie o nieprzerywalności (ciągłości) łańcucha decydują następujące okoliczności: (i) transport towarów od pierwszego do ostatniego uczestnika łańcucha musi być organizowany przez ten sam podmiot (chodzi o fizyczną organizację transportu nie zaś o ponoszenie kosztów), czyli musi być zachowana tożsamość podmiotowa, (ii) przedmiotem transportu od pierwszego do ostatniego uczestnika łańcucha musi być ten sam towar, czyli musi być zachowana tożsamość przedmiotowa, (iii) przeznaczenie towaru tj. jego wywóz do ostatniego w łańcuchu kontrahenta musi być znane od samego początku.

Jak wskazano we wcześniejszych rozważaniach, to Spółka odpowiedzialna jest za faktyczne organizowanie transportu (zleca transport zarówno polskiemu jak i niemieckiemu przewoźnikowi) i udział w tym zakresie Kontrahenta ma charakter marginalny, w szczególności nie można uznać, iż zleca on transport przewoźnikowi niemieckiemu. Ponadto przedmiotem transportu od pierwszego podmiotu w łańcuchu (Spółka) do ostatniego podmiotu w łańcuchu (szwajcarska sieć handlowa) są te same towary. Pomimo przeładowania towarów w Niemczech i przetransportowania ich dalej w ramach większego transportu, nie sposób uznać, że ulega zmianie charakter towarów a łańcuch został przerwany. Nie można również uznać, iż do przerwania łańcucha dochodzi na skutek składowania towarów w Niemczech w związku z ich przeładowaniem (do maksymalnie 2 dni) - takie podejście zaprezentował m.in. NSA w wyroku z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. I FSK 628/15.

Dodatkowo, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w momencie rozpoczęcia transportu towarów z Polski dokładne miejsce przeznaczenia towarów w kraju trzecim jest zawsze znane.

W zakresie ciągłości łańcucha wypowiedział się także NSA w wyroku z dnia 28 czerwca 2018 r. sygn. I FSK 1581/16. NSA podkreślił, iż istotą transakcji łańcuchowej jest to, że nabywcy pośredni fizycznie nie obejmują posiadania przedmiotu dostawy. Na tym właśnie, zdaniem NSA, polega „bezpośredniość” dostawy. NSA podkreślił, iż nawet jeśli organizatorami transportu są pośrednicy, towar powinien być wydawany tylko ostatniemu nabywcy. Przyjmując, stanowisko NSA w tym zakresie Spółka podkreśla, iż w analizowanym stanie faktycznym Spółka na żadnym etapie nie wydaje towaru Kontrahentowi, w szczególności Spółka nie wydaje fizycznie towarów Kontrahentowi wraz z przeładunkiem w magazynie niemieckiej firmy transportowej.

Kwalifikacja dostawy pomiędzy Spółką a Kontrahentem na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, aby doszło do eksportu towarów, zgodnie z ustawową definicją, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• dochodzi do dostawy towarów;
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wysłania (transportu) towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) albo nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);
• następnie dochodzi do potwierdzenia tego wywozu przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Dokonując analizy powyższej definicji eksportu w kontekście czynności stanowiących przedmiot niniejszego wniosku, należy dojść do wniosku, że warunki na jakich dochodzi do dostawy realizowanej przez Spółkę, wskazują na realizację wszystkich przesłanek umożliwiających klasyfikację tej transakcji na gruncie przepisów ustawy o VAT jako eksportu.

Powyższa konkluzja wynika z następujących okoliczności:

• towar będący przedmiotem transakcji zostanie przetransportowany w ramach dostawy dokonywanej przez Spółkę z terytorium Polski na terytorium kraju znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej;
• jednocześnie wysyłka towaru zostanie dokonana przez Spółkę, czyli sprzedawcę towaru;
• Spółka będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzonych przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych, dokumentujących wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Tym samym, spełnione zostaną wszystkie przesłanki wskazane w ustawie o VAT, niezbędne do zakwalifikowania dostawy, realizowanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta, jako eksportu w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.

Jednocześnie, Spółce będzie przysługiwać prawo do zastosowania stawki 0% z tytułu eksportu towarów w odniesieniu do dostawy realizowanej na rzecz Kontrahenta. Spółka będzie bowiem w posiadaniu dokumentów celnych potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia tego stanu faktycznego, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.