0115-KDIT1-3.4012.474.2018.4.APR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 30 lipca 2018 r. (data wpływu 31 lipca 2018 r.), uzupełnionym w dniach 17 sierpnia i 18 września 2018 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniach 17 sierpnia i 18 września 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek gruntu.

We wniosku i uzupełnieniach, złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Panią E.
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Pana W.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2001 r. nabyła Pani wraz z mężem nieruchomość rolną, stanowiącą niezabudowaną działkę nr 247/13 o obszarze 4,0056 ha, z zamiarem wybudowania domu dla siebie oraz w celu zapewnienia miejsca na budowę domu dla dzieci. Działkę nabyła Pani wraz z mężem do majątku prywatnego. Nie prowadziliście Państwo i nie zamierzaliście rozpoczynać działalności gospodarczej i nie zamierzaliście odsprzedawać kupionej działki. Nie byliście także zarejestrowani do celów rozliczania podatku od towarów i usług.

Następnie, w 2015 r. dokonała Pani wraz z mężem podziału działki nr 247/13 na 9 działek: nr 247/31 o powierzchni 0,5257 ha, nr 247/32 o powierzchni 0,3023 ha, nr 247/33 o powierzchni 0,3026 ha, nr 247/34 o powierzchni 0,4016 ha, nr 247/36 o powierzchni 0,4024 ha, nr 247/37 o powierzchni 0,4330 ha, nr 247/38 o powierzchni 0,4010 ha, nr 247/39 o powierzchni 0,4174 ha, nr 247/40 o powierzchni 0,4171 ha.

W 2016 r. darowała Pani wraz z mężem swoim dzieciom prawo własności działek:

1. Synowi działkę nr 247/37, udział wynoszący 1/2 część w prawie własności działki nr 247/36 oraz udział wynoszący 1/22 część w prawie własności działki nr 247/31.
2. Córce działkę nr 247/40, udział wynoszący 1/2 część w prawie własności działki nr 247/36 oraz udział wynoszący 1/22 część w prawie własności działki nr 247/31.

W 2016 r. pozostałe działki zostały podzielone w ten sposób, że z 5 działek zostało wydzielonych 18 działek rolnych niezabudowanych o powierzchni od 0,1002 ha do 0,1044 ha. Podzielone działki nie są uzbrojone. Do chwili obecnej nie podejmowała Pani czynności zmierzających do sprzedaży działek, nie zamieszczała ogłoszeń o zamiarze sprzedaży działek i nie podjęła współpracy z pośrednikiem obrotu nieruchomościami.

W 2018 r. lub 2019 r. planuje Pani wraz z mężem sprzedać wyżej wymienione działki rolne jednemu nabywcy lub kilku nabywcom. Chciałaby Pani umieścić bezpośrednio na działkach tablice informacyjne o zamiarze sprzedaży oraz umieścić ogłoszenie o zamiarze sprzedaży w lokalnej prasie. Bierze także Pani pod uwagę skorzystanie z usług biura obrotu nieruchomościami.

Nie występowała Pani wraz z mężem o objęcie nieruchomości opisanej we wniosku miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W ramach dwóch dokonanych podziałów nieruchomości, nie występowali Państwo o wydzielenie dróg dojazdowych, natomiast w momencie drugiego podziału działek zostały wytyczone drogi wewnętrzne. Nie występowaliście Państwo do rejonu dróg z wnioskiem o przyłączenie dróg wewnętrznych do drogi głównej.

Nieruchomość nie była wykorzystywana od chwili jej nabycia. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej czynności o podobnym charakterze.

Przed sprzedażą działek gruntu nie zamierza Pani wraz z mężem dokonać czynności mających na celu przygotowanie gruntów do sprzedaży, nie będzie uzbrajać terenu ani występować o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy. W chwili obecnej zamierza Pani zbyć nieruchomość z majątku osobistego - dom jednorodzinny, który jest już wystawiony na sprzedaż za pośrednictwem biura nieruchomości.

W uzupełnieniach wniosku podano następujące informacje:

• Drugi podział działek został dokonany ze względu na duże powierzchnie działek oraz w związku z planami przekazania przedmiotowych działek w darowiźnie na rzecz wnuków.
• Zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez urząd gminy i miasta, dla działek o numerach 247/41, 247/42, 247/43, 247/44, 247/45, 247/46, 247/47, 247/48, 247/49, 247/50, 247/51, 247/52, 247/53, 247/54, 247/55, 247/56, 247/57, 247/58 nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z uproszczonym wypisem z rejestru gruntów sporządzonym dnia 14 sierpnia 2018 r. ww. działki są oznaczone jako grunty orne.
• Dla 5 działek, przed drugim podziałem na 18 działek, została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Dla podzielonych 18 działek nie występowała Pani z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i dla działek tych nie ma warunków zabudowy.
• Decyzja o warunkach zabudowy, wydana dla 5 działek przed drugim podziałem nie obowiązuje dla 18 działek powstałych po drugim podziale. Na podstawie tej decyzji nie można realizować budowy, drugi podział spowodował utratę ważności w/w decyzji o warunkach zabudowy.
• Grunt nabyty w 2001 r. nie był wykorzystywany na cele działalności rolniczej, w związku z czym nie dokonywała Pani, ani mąż, sprzedaży płodów rolnych. Grunt ten nie był wykorzystywany w żaden sposób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż 18 działek rolnych, wydzielonych z jednej działki nabytej w 2001 r. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług? 

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż 18 działek rolnych, wydzielonych z jednej działki, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) ponieważ w momencie planowanej sprzedaży nie będzie Pani miała statusu podatnika podatku od towarów i usług, a sama czynność sprzedaży nie będzie dostawą towaru w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż dokona Pani sprzedaży gruntu z majątku osobistego. Czynności podziału działki były podjęte przez Panią w ramach zarządzania majątkiem prywatnym a przedmiotowa działka nie była zakupiona w celu dalszej odsprzedaży, ani nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. lokalu mieszkalnego), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

W przedstawionym we wniosku opisie sprawy wskazano, że w 2001 r. nabyła Pani wraz z mężem działkę rolną. W 2015 r. nabytą działkę podzielili Państwo na 9 działek, z których 4 zostały przekazane dzieciom. Dla pozostałych 5 działek wystąpili Państwo o wydanie decyzji o warunkach zabudowy oraz zostały one podzielone w 2016 r. na 18 działek, które planowali Państwo przekazać wnukom, jednak aktualnie zamierzają je sprzedać. Przy drugim podziale wytyczono drogi wewnętrzne. Dla terenu obejmującego przedmiotowe działki nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja o warunkach zabudowy wydana dla 5 działek nie obowiązuje po drugim podziale. Dla 18 działek powstałych w wyniku drugiego podziału nie występowano o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Grunt nabyty w 2001 r. nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, nie był wykorzystywany na cele rolnicze, ani w żaden inny sposób.

Po przeprowadzeniu analizy przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego na tle przywołanych regulacji prawnych oraz wskazanego orzecznictwa, należy stwierdzić, że sprzedaż działek, które wydzielone zostały w 2016 r. z 5 działek pozostałych po pierwszym podziale i dokonaniu darowizny dzieciom, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pod warunkiem, że do momentu zbycia działki nie będą przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a Pani i mąż nie podejmą żadnych czynności charakteryzujących działanie handlowca i mogących mieć wpływ na wzrost wartości rynkowej działek (takich jak np. uzbrojenie terenu w sieci wodno-kanalizacyjne, sieci energetyczne, utwardzenie dróg wewnętrznych, wystąpienie o warunki zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych w celu sprzedaży gruntów).

Jak bowiem wynika z przedstawionych we wniosku okoliczności, teren obejmujący przedmiotowe działki został nabyty w celu zaspokojenia potrzeb osobistych (budowy domów dla członków rodziny). Działki nie były wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie były również przedmiotem najmu/dzierżawy. Zostały wydzielone z tego względu, że współwłaściciele część z nich przeznaczyli dla dzieci i wnuków (planowali w przyszłości przekazać je w darowiźnie). Nie były uzbrajane, współwłaściciele nie podejmowali żadnych czynności zmierzających do podniesienia ich wartości.

Powyższe okoliczności wskazują, że w związku z przyszłą sprzedażą działek, Zainteresowani – pod warunkami wymienionymi na wstępie reasumpcji – nie wystąpią w charakterze podatników podatku od towarów i usług, gdyż w tym zakresie sprzedaż nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dostawa przedmiotowych nieruchomości będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a Zainteresowani zbywając przedmiotową nieruchomość, stanowiącą majątek prywatny, będą korzystali z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Informuje się, że w zakresie kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.