0114-KDIP1-3.4012.265.2018.2.SM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.), uzupełnionym w dniu 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr 0114-KDIP1-3.4012.265.2018.1.SM z dnia 8 czerwca 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 czerwca 2018 r. w dniu 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 22 czerwca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej. Na podstawie wewnętrznych aktów prawnych, Wnioskodawca zamierza powołać punkt żywienia tylko dla własnych funkcjonariuszy, żołnierzy zawodowych i pracowników (zwanych dalej zbiorczo „pracownikami”). Uprawnieni do korzystania z punktu żywienia będą wnosić opłaty za posiłki w wysokości obowiązującej wartości pieniężnej normy wyżywienia lub kosztów surowców zużytych do przygotowania posiłków według jadłospisów lub kosztów surowcowych wynikających z kartotek potraw w przypadku stosowania wartościowego rozliczania produkcji kuchennej. Uprawnieni będą uiszczać opłaty indywidualnie „z góry” bezpośrednio w punkcie żywienia.

Zakup produktów, przygotowanie oraz wydawanie posiłków wykonywane będą przez wyznaczoną jednostkę organizacyjną. Podstawą działania będą wewnętrzne akty prawne Wnioskodawcy regulujące zasady funkcjonowania, rozliczania i ewidencjonowania spraw związanych z organizacją punktu żywienia. Koszty utrzymania punktu żywienia będą pokrywane ze środków budżetowych. Kwoty uzyskane z odpłatnego żywienia osób pełniących służbę/pracujących będą odprowadzane do budżetu państwa.

W niniejszej sytuacji Wnioskodawca będzie świadczył usługę o charakterze gastronomicznym na rzecz własnych pracowników bez celu zarobkowego. Działalność w omawianym zakresie nie będzie polegać na prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), nie prowadzi samodzielnie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, wydanymi na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawa i świadczenie usług przez podatnika na rzecz jego pracowników jest objęta zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej (§ 2 w zw. z poz. 36 załącznika do ww. rozporządzenia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym, tj. powołaniu punktu żywienia dla własnych pracowników, Wnioskodawca jest podatnikiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie podlega podatkowi VAT w zakresie opisanym we wniosku.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a zamierzenie powołania punktu żywienia będzie polegało na żywieniu własnych pracowników, zatem nie ma podstaw prawnych, by objąć Wnioskodawcę podatkiem VAT. Jednostka budżetowa nieposiadająca osobowości prawnej, nie będąc czynnym podatnikiem VAT i nie posiadająca zamiaru podjęcia działalności o charakterze zarobkowym, nie wypełnia przesłanek z art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, więc nie podlega podatkowi VAT i nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Natomiast, przez świadczenie usług, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo–przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Natomiast organ (urząd obsługujący ten organ) będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej. Na podstawie wewnętrznych aktów prawnych, Wnioskodawca zamierza powołać punkt żywienia tylko dla własnych funkcjonariuszy, żołnierzy zawodowych i pracowników (dalej „pracownicy”). Uprawnieni do korzystania z punktu żywienia będą wnosić opłaty za posiłki w wysokości obowiązującej wartości pieniężnej normy wyżywienia lub kosztów surowców zużytych do przygotowania posiłków według jadłospisów lub kosztów surowcowych wynikających z kartotek potraw w przypadku stosowania wartościowego rozliczania produkcji kuchennej. Uprawnieni będą uiszczać opłaty indywidualnie „z góry” bezpośrednio w punkcie żywienia.

Zakup produktów, przygotowanie oraz wydawanie posiłków wykonywane będą przez wyznaczoną jednostkę organizacyjną. Podstawą działania będą wewnętrzne akty prawne Wnioskodawcy regulujące zasady funkcjonowania, rozliczania i ewidencjonowania spraw związanych z organizacją punktu żywienia. Koszty utrzymania punktu żywienia będą pokrywane ze środków budżetowych. Kwoty uzyskane z odpłatnego żywienia osób pełniących służbę/pracujących będą odprowadzane do budżetu państwa.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą faktu, czy z tytułu utworzenia ww. punktu żywienia dla własnych pracowników będzie On podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1978, z późn. zm.), do zadań Wnioskodawcy należy:

1. uzyskiwanie, gromadzenie, analizowanie, przetwarzanie i przekazywanie właściwym organom informacji mogących mieć istotne znaczenie dla:
   1. bezpieczeństwa potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej,
   2. bezpieczeństwa i zdolności bojowej SZ RP,
   3. warunków realizacji, przez SZ RP, zadań poza granicami państwa;
2. rozpoznawanie i przeciwdziałanie:
   1. militarnym zagrożeniom zewnętrznym godzącym w obronność Rzeczypospolitej Polskiej,
   2. zagrożeniom międzynarodowym terroryzmem;
3. rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi oraz towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią masowej zagłady i zagrożeń związanych z rozprzestrzenianiem tej broni oraz środków jej przenoszenia; 3a) rozpoznawanie, przeciwdziałanie i zapobieganie zdarzeniom o charakterze terrorystycznym wymierzonym przeciwko personelowi i mieniu SZ RP poza granicami państwa oraz zwalczanie skutków takich zdarzeń;
4. rozpoznawanie i analizowanie zagrożeń występujących w rejonach napięć, konfliktów i kryzysów międzynarodowych, mających wpływ na obronność państwa oraz zdolność bojową SZ RP, a także podejmowanie działań mających na celu eliminowanie tych zagrożeń;
5. prowadzenie wywiadu elektronicznego na rzecz SZ RP oraz przedsięwzięć z zakresu kryptoanalizy i kryptografii;
6. współdziałanie w organizowaniu polskich przedstawicielstw wojskowych za granicą;
7. uczestniczenie w planowaniu i przeprowadzaniu kontroli realizacji umów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia;
8. podejmowanie innych działań przewidzianych dla Wnioskodawcy w odrębnych ustawach, a także umowach międzynarodowych, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana.

Mając na uwadze powołane przepisy i opis sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, że do świadczonych przez Wnioskodawcę usług związanych z organizacją punktu żywienia dla własnych funkcjonariuszy, żołnierzy zawodowych i pracowników nie znajdzie zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca będący jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej, wykonując świadczenia w wyżej wymienionym zakresie, nie działa jako podmiot wykonujący zadania określone w ww. art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r., lecz świadczy odpłatne usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy.

Spełnione będą zatem przesłanki do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w myśl uregulowań art. 15 ust. 1-2 ustawy.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Tym samym z tytułu świadczenia opisanych we wniosku usług wydawania posiłków Wnioskodawca może korzystać z ww. zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca w związku z powołaniem punktu żywienia dla własnych pracowników będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, który może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od tego podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zwrócić uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Zainteresowanego, tj. uznania Wnioskodawcy w związku z powołaniem punktu żywienia dla własnych pracowników za podatnika podatku od towarów i usług. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem (dotyczące zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej) nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.