0114-KDIP4.4012.85.2018.1.KR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2018 r. (data wpływu 13 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania transakcji kupna i sprzedaży jednostek kryptowalut zawieranych za pośrednictwem wirtualnej giełdy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania transakcji kupna i sprzedaży jednostek kryptowalut zawieranych za pośrednictwem wirtualnej giełdy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa („Wnioskodawca”) w najbliższej przyszłości zarejestruje się na specjalnych serwisach internetowych służących wymianie kryptowalut, zwanych dalej wirtualnymi giełdami kryptowalut, w szczególności na wirtualnych giełdach kryptowalut o nazwie X i Y. Możliwe, że w przyszłości Wnioskodawca będzie się również rejestrować na innych wirtualnych giełdach pozwalających na dokonywanie transakcji bitcoin lub innymi kryptowalutami.

Jednostki bitcoin, podobnie jak i inne kryptowaluty, to wirtualne znaki legitymacyjne o charakterze zbliżonym do pieniądza bezgotówkowego. Stanowią zapis cyfrowy, który jest przechowywany w formie elektronicznej i ich przechowywanie może odbywać się bez pośrednictwa jakiegokolwiek podmiotu trzeciego w tzw. portfelu na dysku twardym komputera, innym nośniku danych lub w pamięci wirtualnej. Prawo własności kryptowalut powstaje w sposób pierwotny lub wtórny. Nabycie wtórne polega m.in. na kupnie jednostek kryptowaluty, które mogą być przenoszone na inne podmioty.

Jednostki kryptowalut nie posiadają centralnego emitenta ani instytucji kontrolującej obrót. Ich wartość rynkowa jest zdeterminowana tylko i wyłącznie poprzez wolnorynkowe mechanizmy popytu i podaży na wirtualnych giełdach jednostek kryptowalut, na podstawie których ustala się ich aktualny kurs w stosunku do walut takich jak EUR czy PLN. Jednostki kryptowalut pełnią przede wszystkim rolę środka płatniczego lub medium wymiany wartości pieniężnej opierającym się na zasadach kryptografii. Umożliwiają one dokonywanie rozliczeń drogą elektroniczną, bezpośrednio pomiędzy dokonującym płatności a odbiorcą, bez pośrednictwa jakiegokolwiek podmiotu trzeciego (peer to peer).

Jednostki kryptowalut nie posiadają jakiegokolwiek substratu materialnego (pełnią funkcje zbliżone do funkcji pieniądza bezgotówkowego), wszelkie operacje dokonywane za ich pośrednictwem polegają tylko i wyłącznie na dokonywaniu odpowiednich zapisów w systemach informatycznych i nie są przy tym związane z wydawaniem jakichkolwiek dokumentów lub innego rodzaju potwierdzeń o charakterze materialnym.

Transakcje sprzedaży kryptowalut, w tym jednostek bitcoin, odbywają się z reguły za pośrednictwem wirtualnych giełd. Zważywszy jednak na fakt, iż nie istnieje żaden centralny podmiot pełniący funkcję izby rozliczeniowej, który monitoruje i księguje zawierane transakcje, ich autoryzacja odbywa się w sposób zautomatyzowany i zdecentralizowany poprzez akceptację innych użytkowników systemu transakcyjnego.

Zgodnie z regulaminem wirtualnej giełdy transakcje pomiędzy użytkownikami zawierane są w następujący sposób - użytkownicy składają zlecenia, określając cenę zakupu lub sprzedaży kryptowaluty lub waluty tradycyjnej (np. PLN). W przypadku, gdy obie strony złożą identyczne zlecenia co do ceny sprzedaży/kupna kryptowaluty, wówczas dochodzi do zawarcia transakcji wymiany. System informatyczny rejestruje transakcje wymiany oraz dokonuje przeksięgowania indywidualnego stanu posiadania obu użytkowników biorących udział w transakcji. Oferta nabywcy jest zatem przypisywana automatycznie przez wirtualną giełdę do oferty sprzedażowej, jeżeli spełnia kryteria cenowe. Sprzedający nie ma możliwości odrzucenia oferty. Możliwy jest również wariant, zgodnie z którym nabywcą wirtualnej kryptowaluty będzie bezpośrednio „wirtualna giełda’’, która następnie odsprzeda nabytą kryptowalutę.

Wnioskodawca, aby móc dokonywać transakcji za pośrednictwem wirtualnej giełdy musi dokonać przelewu elektronicznego własnych środków pieniężnych w określonej walucie tradycyjnej (np. PLN) lub kryptowalucie (np. bitcoin) na rachunek bankowy będący własnością firmy zarządzającej wirtualną giełdą. Wpłacone środki pieniężne zostaną przypisane do konta Wnioskodawcy oraz pozostaną w jego wyłącznej dyspozycji. Firma zarządzająca wirtualną giełdą nie ma możliwości rozporządzania wartościami zgromadzonymi przez Wnioskodawcę (w formie kryptowaluty czy waluty tradycyjnej).

Wnioskodawca pozyska kryptowaluty nabywając je od podmiotów trzecich na wirtualnej giełdzie danej kryptowaluty. Wnioskodawca będzie sprzedawał kryptowaluty za pośrednictwem dedykowanych wirtualnych giełd wymiany kryptowalut. Giełdy takie oferują możliwość sprzedaży kryptowaluty nieograniczonej liczbie nabywców, jednakże sprzedawca nie ma możliwości wyboru nabywcy. Zgodnie z obowiązującym regulaminem serwisu wirtualnej giełdy użytkownicy nie mają możliwości uzyskania danych identyfikujących kontrahentów, z którymi zawierają transakcje. W konsekwencji Wnioskodawca będzie nabywać i zbywać jednostki kryptowaluty (np. bitcoiny) od i na rzecz anonimowych zbywców/nabywców.

Mechanizm zawierania transakcji będzie następujący: Wnioskodawca będzie składać zlecenia zakupu określonej kryptowaluty, np. składać zlecenie zakupu 1 jednostki kryptowaluty w przypadku, gdy kurs tej kryptowaluty osiągnie cenę X PLN. W przypadku osiągnięcia tej ceny zlecenie będzie realizowane. W przypadku nie osiągnięcia tej ceny zlecenie nie będzie realizowane, a Wnioskodawca będzie mógł je anulować. Wnioskodawca będzie nabywać w zamian za walutę tradycyjną (np. PLN) jeden rodzaj jednostek kryptowaluty. Wnioskodawca będzie zawierać również transakcje odwrotne, tj. będzie akceptować zlecenia złożone przez innych użytkowników wirtualnej giełdy. W następstwie transakcji może dochodzić do sytuacji wymiany: jednostek kryptowaluty na walutę tradycyjną lub odwrotnie (np. bitcoin na PLN lub odwrotnie) lub jednostek jednej kryptowaluty na jednostki innej kryptowaluty (np. bitcoin na ethereum lub odwrotnie).

Płatności za transakcje pobierane będą automatycznie przez system informatyczny firmy zarządzającej wirtualną giełdą, a na koncie Wnioskodawcy uwidaczniana będzie zmiana w stanie posiadania na przypisanych do konta Wnioskodawcy rachunkach. W zamian za sprzedaż wirtualnej waluty Wnioskodawca otrzymywać będzie złote polskie (PLN). W przyszłości potencjalnie możliwa jest sytuacja, że Wnioskodawca w zamian za sprzedaż wirtualnej waluty otrzyma walutę uznawaną za prawny środek płatniczy w kraju innym niż Polska np. USD, EUR, CHF, GBP. Do konta Wnioskodawcy przypisane będą co najmniej dwa rachunki - na pierwszym z nich przypisywana będzie waluta tradycyjna, do drugiego zaś jednostki kryptowaluty wirtualnej np. jednostki bitcoin.

Przy użyciu stworzonej przez siebie aplikacji Wnioskodawca będzie mógł dokonywać jednego dnia nawet kilkadziesiąt transakcji polegających na kupnie i sprzedaży jednostek kryptowalut. Dlatego też może zaistnieć sytuacja, że Wnioskodawca danego dnia w ogóle nie będzie posiadał jednostek kryptowalut, a tylko walutę tradycyjną, lub walutę tradycyjną i kryptowalutę jednocześnie. Wnioskodawca będzie mógł wygenerować z konta zestawienie transakcji i jego saldo.

W każdej chwili Wnioskodawca będzie mógł zamknąć konto na wirtualnej giełdzie i wycofać zgromadzone środki w formie wypłaty waluty tradycyjnej lub w formie kryptowaluty wirtualnej (np. bitcoin). W razie wypłaty kryptowaluty jest ona przechowywana w specjalnym programie komputerowym służącym jako „portfel” kryptowaluty lub na specjalnym urządzeniu dedykowanym do przechowywania krypotowaluty poza wirtualną giełdą. Po wypłacie kryptowaluty do portfela istnieje możliwość przesłania kryptowaluty do innego portfela lub na inną wirtualną giełdę. Możliwe jest również bezpośrednie przesyłanie kryptowaluty z jednej wirtualnej giełdy na inną wirtualną giełdę.

Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości będzie dokonywać przelewów kryptowaluty pomiędzy wirtualnymi giełdami. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości będzie inwestować na innych wirtualnych giełdach. Mechanizm działania innych wirtualnych giełd kryptowalut jest tożsamy - nabywane i zbywane są jednostki kryptowaluty od i na rzecz anonimowych zbywców/nabywców, zaś na przypisanych do konta użytkownika rachunkach odnotowywany jest aktualny stan posiadania waluty tradycyjnej i danej kryptowaluty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym powyżej opisie zdarzenia przyszłego, transakcje kupna i sprzedaży jednostek kryptowalut, np. bitcoin, zawierane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem wirtualnej giełdy będą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT (podatek od towarów i usług)?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje kupna i sprzedaży jednostek kryptowalut, np. bitcoin, zawierane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem wirtualnej giełdy będą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl zaś art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych przepisów Ustawy o VAT wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Usługą będzie jednak tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument - odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika podatku VAT.

Na mocy art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca planuje sprzedawać kryptowaluty (w tym bitcoin), które pozyska nabywając je na tzw. wirtualnych giełdach kryptowalut. Wnioskodawca będzie sprzedawał kryptowaluty za pośrednictwem dedykowanych „giełd” wymiany kryptowalut. Giełdy te oferują możliwość sprzedaży kryptowaluty nieograniczonej liczbie nabywców, jednakże sprzedawca nie ma możliwości wyboru nabywcy. Oferta nabywcy jest automatycznie przypisywana przez „giełdę” do oferty sprzedażowej, jeżeli spełnia kryteria cenowe. Sprzedający nie ma możliwości odrzucenia oferty. Możliwy jest również wariant, zgodnie z którym nabywcą krypowaluty będzie bezpośrednio „wirtualna giełda”, która następnie odsprzeda nabytą kryptowalutę. W zamian za sprzedaż kryptowaluty Wnioskodawca otrzymywać będzie złote polskie lub inną walutę uznawaną za prawny środek płatniczy w innym kraju (np. USD, EUR, CHF, GBP). Potencjalnie możliwa jest również sytuacja, gdzie w zamian za sprzedane jednostki jednej kryptowaluty Wnioskodawca otrzyma jednostki innej kryptowaluty.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że do transakcji sprzedaży jednostek kryptowaluty (zapisu cyfrowego) dochodzi na skutek realizacji ofert kupna i sprzedaży o zbieżnym kursie i przy dokonaniu za nią płatności w walucie tradycyjnej (np. w złotych polskich) lub w innej kryptowalucie. Oznacza to, że na skutek sprzedaży jednostek kryptowaluty (np. bitcoin), Wnioskodawca uzyska za nią środki pieniężne w wybranej przez siebie walucie. Środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży jednostek kryptowaluty Wnioskodawca może przelać z platformy transakcyjnej wirtualnej giełdy na własny rachunek bankowy prowadzony w banku. Wnioskodawca może również wypłacić z wirtualnej giełdy jednostki danej kryptowaluty.

W ocenie Wnioskodawcy transakcje wykonywane przez Wnioskodawcę na jednostkach kryptowaluty nie stanowią dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, ponieważ kryptowaluty, w tym jednostki bitcoin nie stanowią towaru. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), gdzie wskazuje się, że (pkt 24 wyroku w sprawie C-264/14 Skatteserket przeciwko Davidowi Hedqvistowi):

„wirtualna waluta z dwukierunkowym przepływem „bitcoin”, która zostanie wymieniona na waluty tradycyjne w ramach transakcji wymiany, nie może być uznana za „rzecz” w rozumieniu art. 14 dyrektywy VAT, ponieważ, jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 17 opinii, jej jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego.”

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane świadczenie polegające na sprzedaży jednostek kryptowaluty (w tym bitcoin) w zamian za określoną cenę wyrażoną, czy to w tradycyjnej walucie krajowej (PLN), czy zagranicznej (USD, EUR, CHF, GBP), czy w innej kryptowalucie wypełnia definicję świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT i ze względu na odpłatny charakter podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zarówno w treści Ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. W szczególności zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT, zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Powyższe zwolnienie uregulowane zostało w Ustawie o VAT wskutek implementacji przepisu art. 135 ust. 1 lit. e Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm., „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV). Jednakże w orzecznictwie TSUE wskazuje się również, że interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami zwolnień przewidzianych w art. 135 ust. 1 Dyrektywy VAT oraz zasadą neutralności podatku VAT. W związku z czym, ich interpretacja nie może uniemożliwiać osiągnięcia zamierzonych skutków (por. wyrok TSUE z dnia 12 lipca 2012 r. sprawie C- 326/11 - J.J. Komen en Zonen Beheer Heerhugowaard BV przeciwko Staatssecretaris van Financien; wyrok TSUE z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie C-259/U-DTZ Zadelhoff vof przeciwko Staatssecretaris van Financien; wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C - 461/08 - Don Bosco Onroerend Goed BV v Staatssecretaris van Financien. Należy do nich m.in. zmniejszenie kosztów transakcji oraz uniknięcie trudności związanych z ustaleniem podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku VAT podlegającej odliczeniu (por. wyrok TSUE z dnia 19 kwietnia 2007 r. w sprawie C- 455/05 - Velvet Steel Immobilien und Handels GmbH przeciwko Finanzamt Hamburg-Eimsbuttel; wyrok TSUE z dnia 14 maja 2008 r. w sprawie C-231/07 i C-232/07 - Tierce Ladbroke SA oraz Derby SA przeciwko Belgii).

Przyjmuje się, że transakcje zwolnione na podstawie art. 135 ust. 1 Dyrektywy VAT należą do kategorii transakcji finansowych ze względu na ich charakter (por. wyrok TSUE z dnia 19 kwietnia 2007 r. w sprawie C-455/05 - Velvet Steel Immobilien und Plandels GmbH przeciwko Finanzamt Hamburg-Eimsbuttel).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji waluty, banknotów i monet jako środków płatniczych. W ocenie Wnioskodawcy kryptowaluty, w tym jednostki bitcoin stanowią środek płatniczy akceptowany przez strony transakcji, tak samo jak w przypadku walut tradycyjnych. Ponadto, transakcje obrotu jednostkami kryptowalut (np. bitcoin) powinny być uznane za transakcje finansowe ze względu na fakt, iż jednostki kryptowalut (np. bitcoin) nie zaspokajają żadnej potrzeby ich posiadacza, ale służą wyłącznie jako nośnik wartości pieniężnej oraz środek płatniczy, tak samo jak waluty tradycyjnej.

Do takich samych wniosków prowadzi wykładnia dokonana w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), w szczególności orzeczenie TSUE z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-264/14 Skatteserket przeciwko Davidowi Hedqvistowi, w którym Trybunał rozpatrywał kwestię opodatkowania czynności wymiany kryptowaluty bitcoin na walutę tradycyjną i odwrotnie. TSUE we wspomnianym wyroku wskazuje, że:

" art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT czynności stanowią odpłatne świadczenie usług, jeżeli zawierane transakcje, polegają na wymianie waluty tradycyjnej na jednostki wirtualnej waluty "bitcoin" i odwrotnie i są dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną po jakiej sprzedaje je klientom".

W powyższym wyroku TSUE stanął na stanowisku, że wymiana waluty tradycyjnej na jednostki bitcoin i odwrotnie, która dokonywana jest za zapłatą odpowiedniej kwoty marży, stanowiącej różnicę pomiędzy ceną, po której nabywana jest waluta, a ceną po jakiej jest sprzedawana, stanowi odpłatne świadczenie usług. Usługa taka jest zwolniona od podatku od towarów i usług na mocy art. 135 ust. 1 lit. e) Dyrektywy VAT.

W ocenie TSUE transakcje finansowe stanowią:

„transakcje dotyczące walut nietradycyjnych, czyli innych niż pieniądze, które są prawnymi środkami płatniczymi w jednym lub kilku krajach, o ile waluty te zostały zaakceptowane przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy wobec prawnych środków płatniczych i ich jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego”.

Ponadto Trybunał zwrócił uwagę, że:

„trudności związane z ustaleniem podstawy opodatkowania i kwoty podlegającego odliczeniu podatku VAT mogą być identyczne jak w przypadku wymiany walut tradycyjnych, zwykle zwolnionej na mocy art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT, lub wymiany takich walut na waluty wirtualne z dwukierunkowym przepływem, które nie będąc prawnymi środkami płatniczymi stanowią środek płatniczy akceptowany przez strony transakcji i odwrotnie”.

Co istotne, tezy wyroku nie ograniczają się wyłącznie do waluty bitcoin i dotyczą także innych kryptowalut (po spełnieniu warunków wskazanych w wyroku). W pkt 49 wyroku TSUE stwierdził bowiem, że:

„transakcje dotyczące walut nietradycyjnych, czyli innych niż pieniądze, które są prawnymi środkami płatniczymi w jednym lub kilku krajach, o ile waluty te zostały zaakceptowane przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy wobec prawnych środków płatniczych i ich jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, stanowią transakcje finansowe”.

TSUE stwierdził ponadto, że (pkt 51-53 wyroku TSUE):

„z kontekstu i celu art. 135 ust. 1 lit. e) wynika, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. (`(...)`) jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty „bitcoin” jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców. W konsekwencji należy dojść do wniosku, że art. 135 ust. 1 lit. e) Dyrektywy VAT obejmuje również świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną po jakiej je sprzedaje klientom”.

Analiza przywołanych wyżej przepisów w kontekście ww. orzeczenia TSUE pozwala stwierdzić, że pojęcie walut używanych jako prawny środek płatniczy (dla celów podatku od towarów i usług) obejmuje również kryptowaluty (w tym bitcoin). Wirtualne waluty, w tym bitcoin, poprzez akceptację stron transakcji jako alternatywne środki płatnicze, będą służyć w tych sytuacjach jako nośnik wartości pieniężnej oraz środki płatnicze podobnie jak waluty używane jako prawny środek płatniczy.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do sprawy będącej przedmiotem wniosku, sprzedaż przez Wnioskodawcę jednostek kryptowalut (w tym bitcoin) za wynagrodzeniem będzie stanowić zwolnione z podatku VT świadczenie usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie również w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, prawo do zwolnienia z VAT transakcji sprzedaży wirtualnych kryptowalut, w tym bitcoin, potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2018 r. 0113-KDIPT1-3.4012.797.2017.2.ALN, w interpretacji z 26 stycznia 2018 r. 0114-KDIP4.4012.678.2017.2.PR, z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.876.2017.1.KT, czy w interpretacji z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.804.2017.1.KT.

Reasumując, transakcje kupna i sprzedaży jednostek kryptowalut, np. bitcoin, zawierane przez Wnioskodawcę za pośrednictwem wirtualnej giełdy będą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zauważyć jednakże należy, że jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast „odpłatny” to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy także, że w treści ustawy ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy, lub które mają wartość numizmatyczną.

Powyższe zwolnienie uregulowane zostało w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji przepisu art. 135 ust. 1 lit. e dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej dyrektywą, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że w najbliższej przyszłości zarejestruje się na specjalnych serwisach internetowych służących wymianie kryptowalut, zwanych dalej wirtualnymi giełdami kryptowalut, w szczególności na wirtualnych giełdach kryptowalut o nazwie X i Y. Możliwe, że w przyszłości Wnioskodawca będzie się również rejestrować na innych wirtualnych giełdach pozwalających na dokonywanie transakcji bitcoin lub innymi kryptowalutami.

Wnioskodawca, aby móc dokonywać transakcji za pośrednictwem wirtualnej giełdy musi dokonać przelewu elektronicznego własnych środków pieniężnych w określonej walucie tradycyjnej (np. PLN) lub kryptowalucie (np. bitcoin) na rachunek bankowy będący własnością firmy zarządzającej wirtualną giełdą. Wpłacone środki pieniężne zostaną przypisane do konta Wnioskodawcy oraz pozostaną w jego wyłącznej dyspozycji. Firma zarządzająca wirtualną giełdą nie ma możliwości rozporządzania wartościami zgromadzonymi przez Wnioskodawcę (w formie kryptowaluty czy waluty tradycyjnej).

Wnioskodawca pozyska kryptowaluty nabywając je od podmiotów trzecich na wirtualnej giełdzie danej kryptowaluty. Wnioskodawca będzie sprzedawał kryptowaluty za pośrednictwem dedykowanych wirtualnych giełd wymiany kryptowalut. Giełdy takie oferują możliwość sprzedaży kryptowaluty nieograniczonej liczbie nabywców, jednakże sprzedawca nie ma możliwości wyboru nabywcy. Zgodnie z obowiązującym regulaminem serwisu wirtualnej giełdy użytkownicy nie mają możliwości uzyskania danych identyfikujących kontrahentów, z którymi zawierają transakcje. W konsekwencji Wnioskodawca będzie nabywać i zbywać jednostki kryptowaluty (np. bitcoiny) od i na rzecz anonimowych zbywców/nabywców.

Mechanizm zawierania transakcji będzie następujący: Wnioskodawca będzie składać zlecenia zakupu określonej kryptowaluty, np. składać zlecenie zakupu 1 jednostki kryptowaluty w przypadku, gdy kurs tej kryptowaluty osiągnie cenę X PLN. W przypadku osiągnięcia tej ceny zlecenie będzie realizowane. W przypadku nie osiągnięcia tej ceny zlecenie nie będzie realizowane, a Wnioskodawca będzie mógł je anulować. Wnioskodawca będzie nabywać w zamian za walutę tradycyjną (np. PLN) jeden rodzaj jednostek kryptowaluty. Wnioskodawca będzie zawierać również transakcje odwrotne, tj. będzie akceptować zlecenia złożone przez innych użytkowników wirtualnej giełdy. W następstwie transakcji może dochodzić do sytuacji wymiany: jednostek kryptowaluty na walutę tradycyjną lub odwrotnie (np. bitcoin na PLN lub odwrotnie) lub jednostek jednej kryptowaluty na jednostki innej kryptowaluty (np. bitcoin na ethereum lub odwrotnie).

Płatności za transakcje pobierane będą automatycznie przez system informatyczny firmy zarządzającej wirtualną giełdą, a na koncie Wnioskodawcy uwidaczniana będzie zmiana w stanie posiadania na przypisanych do konta Wnioskodawcy rachunkach. W zamian za sprzedaż wirtualnej waluty Wnioskodawca otrzymywać będzie złote polskie (PLN). W przyszłości potencjalnie możliwa jest sytuacja, że Wnioskodawca w zamian za sprzedaż wirtualnej waluty otrzyma walutę uznawaną za prawny środek płatniczy w kraju innym niż Polska np. USD, EUR, CHF, GBP. Do konta Wnioskodawcy przypisane będą co najmniej dwa rachunki - na pierwszym z nich przypisywana będzie waluta tradycyjna, do drugiego zaś jednostki kryptowaluty wirtualnej np. jednostki bitcoin.

Przy użyciu stworzonej przez siebie aplikacji Wnioskodawca będzie mógł dokonywać jednego dnia nawet kilkadziesiąt transakcji polegających na kupnie i sprzedaży jednostek kryptowalut. Dlatego też może zaistnieć sytuacja, że Wnioskodawca danego dnia w ogóle nie będzie posiadał jednostek kryptowalut, a tylko walutę tradycyjną, lub walutę tradycyjną i kryptowalutę jednocześnie. Wnioskodawca będzie mógł wygenerować z konta zestawienie transakcji i jego saldo.

W każdej chwili Wnioskodawca będzie mógł zamknąć konto na wirtualnej giełdzie i wycofać zgromadzone środki w formie wypłaty waluty tradycyjnej lub w formie kryptowaluty wirtualnej (np. bitcoin). W razie wypłaty kryptowaluty jest ona przechowywana w specjalnym programie komputerowym służącym jako „portfel” kryptowaluty lub na specjalnym urządzeniu dedykowanym do przechowywania krypotowaluty poza wirtualną giełdą. Po wypłacie kryptowaluty do portfela istnieje możliwość przesłania kryptowaluty do innego portfela lub na inną wirtualną giełdę. Możliwe jest również bezpośrednie przesyłanie kryptowaluty z jednej wirtualnej giełdy na inną wirtualną giełdę.

Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości będzie dokonywać przelewów kryptowaluty pomiędzy wirtualnymi giełdami. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości będzie inwestować na innych wirtualnych giełdach. Mechanizm działania innych wirtualnych giełd kryptowalut jest tożsamy - nabywane i zbywane są jednostki kryptowaluty od i na rzecz anonimowych zbywców/nabywców, zaś na przypisanych do konta użytkownika rachunkach odnotowywany jest aktualny stan posiadania waluty tradycyjnej i danej kryptowaluty.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zwolnienia z opodatkowania transakcji kupna i sprzedaży jednostek kryptwalut, zawieranych za pośrednictwem wirtualnej giełdy.

W odniesieniu do powyższej kwestii, należy stwierdzić, że w ocenie tut. Organu opisane transakcje polegające na obrocie jednostkami bitcoin lub innymi kryptowalutami w ramach wirtualnych giełd będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej TSUE – z dnia 22 października 2015 r. w sprawie Hedqvist C-264/14 EU:C:2015:718, w którym Trybunał stwierdził: „W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wirtualna waluta z dwukierunkowym przepływem „bitcoin”, która zostanie wymieniona na waluty tradycyjne w ramach transakcji wymiany, nie może być uznana za „rzecz” w rozumieniu art. 14 dyrektywy VAT, ponieważ, jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 17 opinii, jej jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego” (pkt 24 wyroku), „(`(...)`) art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu tego przepisu transakcje, takie jak w postępowaniu głównym, polegające na wymianie waluty tradycyjnej na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 31 wyroku).

Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu, ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór.

Jednakże, należy wskazać, że w ww. wyroku Hedqvist TSUE stwierdził: „Jak stwierdziła rzecznik generalna w pkt 31–34 opinii, różne wersje językowe art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT nie pozwalają stwierdzić jednoznacznie, czy przepis ten ma zastosowanie tylko do transakcji dotyczących walut tradycyjnych, czy też dotyczy on również transakcji mających związek z inną walutą” (pkt 46 wyroku), „W wypadku różnic językowych nie można określać zakresu danego wyrażenia wyłącznie na podstawie wykładni literalnej. Należy interpretować owo wyrażenie w świetle kontekstu, w jaki się ono wpisuje, oraz w świetle celów i systematyki dyrektywy VAT (zob. wyroki: Velvet & Steel Immobilien, C-455/05, EU:C:2007:232, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo; Komisja/Hiszpania, C-189/11, EU:C:2013:587, pkt 56)” (pkt 47 wyroku).

Dalej TSUE wskazał: „Z kontekstu i celu rzeczonego art. 135 ust. 1 lit. e) wynika zatem, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. W postępowaniu głównym bezsporne jest, że jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty „bitcoin” jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców. W konsekwencji należy dojść do wniosku, że art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT obejmuje również świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom” (pkt 51-53 wyroku).

W konsekwencji TSUE uznał, że: „ art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że świadczenie usług takich jak w postępowaniu głównym, które polegają na wymianie walut tradycyjnych na jednostki wirtualnej waluty „bitcoin” i odwrotnie, dokonywane za zapłatą kwoty odpowiadającej marży wynikającej z różnicy pomiędzy ceną, po jakiej dany przedsiębiorca nabywa waluty, a ceną, po jakiej je sprzedaje klientom, stanowi transakcje zwolnione z podatku VAT w rozumieniu tego przepisu” (pkt 57 wyroku).

Zatem, z uwagi na powyższe wyjaśnienia, należy uznać, że pojęcie walut używanych jako prawny środek płatniczy (dla celów podatku od towarów i usług) obejmuje również walutę bitcoin i inne kryptowaluty i tym samym wpisuje się w normę art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Reasumując, czynności polegające na kupnie oraz sprzedaży na wirtualnych giełdach waluty bitcoin lub innej kryptowaluty, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie wskazanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, jednak tylko w przypadku, jeżeli miejsce świadczenia a zarazem opodatkowania tej usługi będzie terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności dotyczy to określenia miejsca świadczenia czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym niniejszą interpretację wydano w oparciu o założenie, że dotyczy ona tylko transakcji, które zgodnie z przepisami regulującymi miejsce świadczenia (opodatkowania) usług, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W tym miejscu także należy również zaznaczyć, że interpretacja indywidualna to odpowiedź na konkretne pytanie/pytania dotyczące podatków, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku, nie ma natomiast uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co wskazał Wnioskodawca we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów jego działalności. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn.zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.