0114-KDIP1-3.4012.145.2018.1.ISZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 10 lutego 2004 roku nabyła niezabudowaną nieruchomość, oznaczoną jako działka numer 4083.

Wnioskodawczyni momencie zakupu nie miała określonego celu przeznaczenia dla tej nieruchomości, była to lokata kapitału, ale także brała pod uwagę wzniesienie budynku na cele własnych potrzeb mieszkaniowych i na wynajem, nie prowadziła wtedy takiej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta nie była przez Wnioskodawczynię nigdy użytkowana w działalności gospodarczej, nie była wniesiona do działalności gospodarczej, ani nie pobierała ona z niej innego pożytku. Wnioskodawczyni nadal nie użytkuje tej nieruchomości gospodarczo, ani w żaden inny sposób.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać tę niezabudowaną nieruchomość jako część majątku prywatnego. Wnioskodawczyni nie podejmowała zorganizowanych działań, które zwiększałyby atrakcyjność nieruchomości, przykładowo takich jak: podział tego gruntu, uzbrojenie, wydzielenie dróg, czynności marketingowych itp.

Nieruchomość jest gruntem budowlanym położonym w ścisłym centrum miasta, więc bez wykonywania czynności marketingowych Wnioskodawczyni otrzymuje co jakiś czas propozycje zbycia tej działki, jednak dopiero teraz podjęła ona decyzję, że dokona sprzedaży, żeby uzyskać środki na bieżące i przyszłe wydatki. Nieruchomość ta jest terenem przeznaczonym pod zabudowę usługowo-mieszkaniową, co wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wszelkie działania inwestycyjne dotyczące architektury na terenie tej nieruchomości należy uzgadniać z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków.

Wnioskodawczyni wskazała też, że od dnia 5 września 2006 roku i nadal, prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą w zakresie realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 41.10.Z). W ciągu blisko 12 lat prowadzenia ww. działalności gospodarczej, w ramach tej działalności, wykonała dostawy typu:

• dostawa lokali mieszkalnych w ramach pierwszego zasiedlenia, wraz z przynależnym gruntem, w budynku o charakterze mieszkalnym wybudowanym na działce wniesionej z prywatnego majątku do działalności gospodarczej,

• dostawa zbudowanej nieruchomości wniesionej uprzednio do działalności gospodarczej i użytkowanej na potrzeby prowadzonej działalności,

• dzierżawa nieruchomości wniesionej do działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż opisanej nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w ust. 2 ww. artykułu — obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W niniejszej sprawie należy uznać, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, i że tego typu nieruchomość, ze względu na jej przeznaczenie pod zabudowę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednak jednocześnie nie można uznać, że Wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży tej nieruchomości, działać będzie w charakterze handlowca. Nabycie nieruchomości nie nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, doszło do tego ok. 2,5 roku przed podjęciem zorganizowanej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie wykonywała czynności mających na celu przygotowanie tej nieruchomości do sprzedaży. W prowadzonej działalności gospodarczej nigdy nie wykorzystywała tej nieruchomości, ani jej nie wnosiła do majątku związanego z tą działalnością. Posiadanie różnych składników majątku i jednoczesne prowadzenie działalności gospodarczej nie wyklucza prawa podatnika do użycia składników tego majątku wyłącznie do celów prywatnych lub wyłącznie do celów wykonywanej działalności ewentualnie do obu tych celów jednocześnie. Ta opisywana nieruchomość przez cały okres jej posiadania była związana wyłącznie z majątkiem prywatnym. Powyższe wyklucza zatem handlowo-gospodarczy cel takiej transakcji.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedając tą nieruchomość z majątku osobistego, korzystać będzie z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynność sprzedaży będzie oznaczała działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że dokona zbycia nieruchomości należącej do majątku prywatnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT (podatek od towarów i usług)”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych dla celów zarobkowych.

W związku z tym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty, ani też wykorzystany, w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie wykonuje aktywnych działań podobnych do handlowców, producentów i usługodawców w celach zarobkowych, nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towarów (w tym też nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Podkreślić należy, że w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne koniecznym jest ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z orzeczenia tego wynika, że „majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika również, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w świetle przywołanych wyżej przepisów należy wskazać, że dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu, elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji sprzedaży nieruchomości, za prowadzenie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest całokształt działań, jakie Wnioskodawczyni podjęła w stosunku do niniejszej nieruchomości,

Zauważyć należy, że proces nabycia przez nieruchomości jest działaniem wieloetapowym, czasochłonnym i generującym koszty. Nieruchomość, jak wskazano we wniosku, jest gruntem budowlanym, przeznaczonym pod zabudowę usługowo-mieszkaniową, co wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a wszelkie działania inwestycyjne dotyczące architektury na terenie tej nieruchomości należy uzgadniać z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków. Przy czym grunt ten położony jest w atrakcyjnym miejscu – centrum miasta. Nadto z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni, będąc już w posiadaniu przedmiotowej nieruchomości nie wykorzystała jej do zaspokojenia swoich potrzeb własnych (osobistych), lecz Sprzedająca zamierzała wykorzystywać ww. nieruchomość w celu lokaty kapitału, brała również pod uwagę wzniesienie budynku na cele własnych potrzeb mieszkaniowych i na wynajem (tj. do prowadzenia działalności gospodarczej), a obecnie zamierza ją zbyć. Wnioskodawczyni w okresie około 2,5 roku od nabycia tej nieruchomości, rozpoczęła prowadzić (i nadal prowadzi) działalność gospodarczą w zakresie realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków i jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Ponadto, co szczególnie istotne w kontekście przywołanych wyżej orzeczeń TSUE (C-291/92 oraz C-25/03), nieruchomość ta nigdy nie była przez Wnioskodawczynię użytkowana do celów prywatnych.

Wobec tego, w okolicznościach wskazanych we wniosku, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie wykorzystywała ww. nieruchomości, w całym okresie jej posiadania dla zaspokojenia własnych potrzeb prywatnych. Czynności te, zdaniem tut. Organu, wyrażają wolę Zainteresowanej i jej zamiar wykorzystania majątku nie na cele osobiste, lecz w celu odniesienia korzyści finansowej. Podejmowane przez Wnioskodawczynię działania są charakterystyczne dla handlowców, podmiotów profesjonalnie zajmujących się sprzedażą nieruchomości.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, że Wnioskodawczyni nie podejmowała zorganizowanych działań, które zwiększałyby atrakcyjność nieruchomości, przykładowo takich jak: podział tego gruntu, uzbrojenie, wydzielenie dróg, czynności marketingowych itp.

Podobnie fakt, że Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość około 2,5 roku przed podjęciem zorganizowanej działalności gospodarczej i w prowadzonej działalności gospodarczej nigdy nie wykorzystywała tej nieruchomości, ani jej nie wnosiła do majątku związanego z tą działalnością – nie może mieć decydującego wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Wnioskodawczyni bowiem nabyła przedmiotową nieruchomość w celu lokaty kapitału, rozpatrywano też zamiar wzniesienia budynku na cele własnych potrzeb mieszkaniowych i na wynajem, jednakże zamiar ten nie został zrealizowany. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza ją zbyć. Nie bez znaczenia pozostaje też zakres prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, który jest zbliżony charakterem do usług deweloperskich.

Należy podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości, przez cały okres jej posiadania, wyłącznie do celów prywatnych.

W niniejszej sprawie to nie miało miejsca, gdyż nie cele osobiste – w przypadku Wnioskodawczyni brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania Zainteresowanej. Natomiast, takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że planowana sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości niezabudowanej, wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Skoro sprzedaż będzie wykraczała poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, to będzie stanowiła działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawczyni wystąpi dla tej czynności w charakterze podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności określenia właściwej stawki podatku dla sprzedawanej nieruchomości.

Tut. Organ informuje również, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.