0112-KDIL1-3.4012.135.2018.1.PM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2018 r. (data wpływu 28 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży części działki 10/2 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży części działki 10/2.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej dotyczy planowanej sprzedaży części działki gruntu 10/2 w opisanym poniżej stanie faktycznym.

Przedmiotem planowanej sprzedaży jest część działki o numerze ewidencyjnym 10/2 AM-9. Niniejsza działka nabyta została zgodnie z umową przekazania gospodarstwa rolnego na podstawie aktu notarialnego z dnia 18 lipca 1989 r. Na mocy tego aktu rodzice Wnioskodawcy na prawach wspólności ustawowej, przenieśli między innymi tytułem nieodpłatnym na Wnioskodawcę własność gospodarstwa rolnego wraz z inwentarzem żywym i martwym. Gospodarstwo rolne obejmowało nieruchomość rolną z zabudowaniami składającą się z działek o nr 10, 5, 4, 1 i 60 o łącznej powierzchni 7,3541 ha.

Nabyta w ten sposób działka nr 10 została następnie podzielona na wniosek Urzędu Miasta i Gminy na dwie działki o nr 10/2 i 10/1, przy czym działka 10/1 została wydzielona pod drogę – obwodnicę. Obecnie po podziale, działka nr 10/2 o powierzchni 4,0393 ha jest zabudowana budynkami i jest cały czas wykorzystywana do produkcji rolnej oraz na własne cele mieszkaniowe. Zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej z dnia 16 grudnia 1996 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta, w miejscowym planie fragment przedmiotowej działki został wskazany na uprawy polowe i trwałe użytki zielone z kierunkową rezerwą terenu pod funkcje usługowe oznaczonej symbolem 4RP (U – usługi i administracja). Wnioskodawca nie był inicjatorem takiego przeznaczenia działki.

Przed planowaną sprzedażą działka 10/2 zostanie podzielona tak, aby wydzielić z niej działkę o pow. 0,77 ha na sprzedaż.

Wniosek o interpretację związany jest z częścią działki 10/2 w związku z planowanym zbyciem po jej wydzieleniu. Potencjalny nabywca planuje na wydzielonej działce prowadzić działalność usługową w zakresie handlu.

Jednocześnie jako rolnik, Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym sprzedaż części działki 10/2 będzie rodziła obowiązek w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż części działki 10/2 nie spowoduje powstania obowiązku w podatku od towarów i usług. Obowiązujące przepisy ustawy o podatku VAT oraz obowiązująca Polskę Dyrektywa 2006/112/WE określają warunki opodatkowania danej czynności podatkiem VAT przy założeniu, że spełnione są łącznie następujące przesłanki, dana czynność zawarta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz dana czynność musi być wykonana przez podmiot będący podatnikiem z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, wykonującym działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei art. 15 ust. 2 powoływanej ustawy definiuje pojęcie działalności gospodarczej, czyli wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody wykorzystujących towary lub wartości niematerialne i prawne w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Pojęcie podatnika wyłącza wobec tego każdego, kto dokonuje określonych transakcji w sposób okazjonalny. Ponadto przepisy ww. uzależniają status podatnika w podatku VAT od wykonywania czynności opodatkowanej, ale wyłącznie wykonywanej w ramach działalności gospodarczej.

Przedmiotowa działka należy niewątpliwie do majątku osobistego, nabyta została długo przed wejściem w życie obecnej, jak i poprzednio obowiązującej ustawy o VAT. A zatem nie istniał żaden związek z tak pojętą definicją działalności gospodarczej. Nie był również odliczony podatek naliczony przy jej nabyciu. Reasumując powyższe, dostawa części działki 10/2 po jej podziale nie będzie podlegała podatkowi VAT. Potwierdza to także znane stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym wyrażono myśl, że „sprzedaż działek służących poprzednio w działalności rolniczej, a teraz przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne bez podatku VAT, należy uznać za niepodlegające podatkowi VAT, ponieważ sprzedaż tych działek jest to transakcja stanowiąca czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”. Przypadek Wnioskodawcy jest analogiczny do tak wyrażonego Stanowiska Trybunału.

Co prawda Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji rolnej, ale nie prowadzi żadnej innej działalność, a w szczególności polegającej na handlu działkami i nie podejmuje działań w zakresie obrotu nieruchomościami w sposób profesjonalny i z zaangażowaniem właściwych środków dla tego typu działalności. To powoduje w konsekwencji, że sprzedaż części działki 10/2 nie stanowi przesłanki pozwalającej na uznanie takiej transakcji sprzedaży za działalność gospodarczą. Z tego właśnie tytułu Wnioskodawca uważa, że będzie to transakcja wyłącznie polegająca na sprzedaży części majątku prywatnego w ramach zarządu własnym majątkiem jako element wykonywania prawa własności. Nabycie tej działki z przeznaczeniem nie do działalności handlowej stanowi kryterium nadrzędne przy ocenie spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Wnioskodawca uważa, że te przesłanki nie są spełnione, albowiem nie prowadzi działalności w zakresie handlu nieruchomościami w sposób zorganizowany i zarejestrowany. Zatem w zakresie tej planowanej czynności nie można uznać go za podatnika podatku VAT, a to z kolei nie powoduje powstania obowiązku w podatku VAT.

Wnioskodawca podkreśla raz jeszcze, że nabyta w sposób wcześniej opisany działka nie została nabyta w celu dalszej odsprzedaży. Działka 10/2 wraz zabudowaniami od roku 1989 do chwili obecnej jako stanowiąca majątek własny Wnioskodawcy była i jest wykorzystywana na cele produkcji rolnej oraz na własne cele mieszkalne.

Poparciem dla powyższej tezy jest również interpretacja indywidualna z dnia 12 grudnia 2016 r. nr 3063-ILPP1-1.4512.126.2016.1.MJ Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który w bardzo podobnym stanie faktycznym i prawnym przyznał rację podatnikowi. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że rolnik rozliczający VAT, sprzedając grunt należący do prowadzonego gospodarstwa rolnego, który wskutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, został przeznaczony pod budowę – nie zapłaci z tego tytułu podatku VAT. Sprzedaż taka będzie bowiem traktowana jako dysponowanie majątkiem prywatnym (…). W interpretacji czytamy: „W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. (`(...)`) Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Podobnie jak wyżej w przytoczonej interpretacji Wnioskodawca nie podejmował czynności przygotowawczych zmierzających do zbycia przedmiotowej nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży. Wnioskodawca nie inicjował zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Inicjatorem zmian w miejscowy planie była Gmina.

W przypadku sprzedaży dojdzie do podziału działki 10/2, ale jest to czynność konieczna i racjonalna, w sytuacji gdy Wnioskodawca zamierza zbyć tylko część działki, a pozostałą część zachować. Wnioskodawca uważa również, że czynność podziału nie wpływa także na postrzeganie jego jako podatnika VAT przy sprzedaży części opisywanej działki. Zatem wnosi on o uznanie swojego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego, czyli takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako rolnik jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Wnioskodawca planuje sprzedać część działki o numerze ewidencyjnym 10/2 AM-9. Niniejsza działka nabyta została zgodnie z umową przekazania gospodarstwa rolnego na podstawie aktu notarialnego z dnia 18 lipca 1989 r. Na mocy tego aktu rodzice Wnioskodawcy na prawach wspólności ustawowej, przenieśli między innymi tytułem nieodpłatnym na Wnioskodawcę własność gospodarstwa rolnego wraz z inwentarzem żywym i martwym. Gospodarstwo rolne obejmowało nieruchomość rolną z zabudowaniami składającą się z działek o nr 10, 5, 4, 1 i 60 o łącznej powierzchni 7,3541 ha.

Nabyta w ten sposób przez Wnioskodawcę działka nr 10 została następnie podzielona na wniosek Urzędu Miasta i Gminy na dwie działki o nr 10/2 i 10/1, przy czym działka 10/1 została wydzielona pod drogę – obwodnicę. Obecnie po podziale działka nr 10/2 o powierzchni 4,0393 ha jest zabudowana budynkami i jest cały czas wykorzystywana do produkcji rolnej oraz na własne cele mieszkaniowe. Zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej z dnia 16 grudnia 1996 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, fragment przedmiotowej działki został wskazany na uprawy polowe i trwałe użytki zielone z kierunkową rezerwą terenu pod funkcje usługowe oznaczonej symbolem 4RP (U – usługi i administracja). Wnioskodawca nie był inicjatorem takiego przeznaczenia działki.

Przed planowaną sprzedażą działka 10/2 zostanie podzielona tak, aby wydzielić z niej działkę o pow. 0,77 ha na sprzedaż. Potencjalny nabywca planuje na wydzielonej działce prowadzić działalność usługową w zakresie handlu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy sprzedaż ww. części działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz wyrok TSUE należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy kluczowym jest fakt, że działka 10/2 – jak wynika z opisu sprawy – „jest cały czas wykorzystywana do produkcji rolnej oraz na własne cele mieszkaniowe”. Działka ta zatem stanowi majątek przedsiębiorstwa rolnego. Tym samym, również przeznaczona na sprzedaż działka o pow. 0,77 ha, która powstanie po podziale ww. działki 10/2, stanowi majątek tego przedsiębiorstwa rolnego (działalności gospodarczej) prowadzonego przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie należy podkreślić, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 (do którego w uzasadnieniu własnego stanowiska odwołuje się również Wnioskodawca) odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT, tj. rolnika ryczałtowego. Orzeczenie TSUE odnosi się zatem wyłącznie do sytuacji, gdy sprzedaży gruntów dokonuje rolnik ryczałtowy lub osoba fizyczna z majątku prywatnego. W tych okolicznościach TSUE zaleca badać okoliczności w jakich następuje zbycie gruntów, tj. czy zbywca podejmuje czynności zbliżone do tych, jakie wykonują podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami, np. podział, uzbrojenie terenu, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, wydzielenie dróg wewnętrznych, czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek. Nie ma ono natomiast odniesienia do okoliczności, takich jak w analizowanym przypadku a mianowicie, gdy przedmiotem dostawy (sprzedaży) będzie część działki wykorzystywanej w działalności gospodarczej, która realizowana była i jest przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT. W tej sytuacji bowiem nie można mówić o sprzedaży „majątku prywatnego”.

W opisie sprawy wskazano, że już przy nabyciu (w formie aktu notarialnego) działka ta stanowiła gospodarstwo rolne (prowadzone przez rodziców Wnioskodawcy), a Wnioskodawca po otrzymaniu ww. gospodarstwa rolnego kontynuował – przy wykorzystaniu tej działki – działalność produkcji rolnej jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT. Okoliczności te wskazują na ścisłe związanie ww. działki z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością rolniczą (działalnością gospodarczą). Będąca przedmiotem sprzedaży działka nie stanowi zatem majątku prywatnego, osobistego Wnioskodawcy, lecz majątek jego przedsiębiorstwa.

W analizowanej sprawie należy zatem stwierdzić, że przedmiotem planowanej dostawy (sprzedaży) będzie działka stanowiąca de facto składnik majątkowy służący prowadzeniu przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT działalności gospodarczej, którą – w rozumieniu ustawy – jest działalność rolnicza.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę dostawa (sprzedaż) części działki wydzielonej z gospodarstwa rolnego wykorzystywanego w działalności produkcji rolnej, z tytułu której Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, będzie – zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy – dostawą dokonywaną w ramach działalności gospodarczej przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego transakcja sprzedaży przedmiotowej działki – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.