0114-KDIP1-1.4012.712.2017.2.AO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z 29 stycznia 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018 r.) na wezwanie Organu z 17 stycznia 2018 r znak sprawy 0114-KDIP1-1.4012.712.2017.1.AO (skutecznie doręczone 24 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT (podatek od towarów i usług) w związku ze sprzedażą działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT w związku ze sprzedażą działek. Niniejszy wniosek uzupełniony został pismem z 29 stycznia 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018 r.) na wezwanie Organu z 17 stycznia 2018 r znak sprawy 0114-KDIP1-1.4012.712.2017.1.AO (data doręczenia 24 stycznia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od roku 1982 Wnioskodawczyni wraz z córkami są współwłaścicielkami dwóch działek nr 13/3 i 13/5. W chwili nabycia aż do roku 2000 działki te wchodziły w skład jednej nieruchomości, nabytej przez Wnioskodawczynię i córki drogą spadku. Konieczność budowy drogi publicznej spowodowała podział nieruchomości na 3 działki, z czego środkowa 13/4 została kupiona przez gminę i stanowi obecnie drogę publiczną.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z córkami posiada 2 działki przedzielone ulicą. Działki te są objęte aktualnym planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem pod aktywność gospodarczą.

Ponieważ Wnioskodawczyni z córkami mieszka na stałe w Austrii zamierza w najbliższym czasie sprzedać działki 13/3 i 13/5.

W piśmie uzupełniającym złożony wniosek Wnioskodawczyni poinformowała, że:

1. nie wie co kupujący (ewentualni) na tej działce będą robić, czy budować,
2. działki nie są i nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy,
3. nigdy działki nie były udostępnione odpłatnie osobom trzecim,
4. działki są własnością Wnioskodawczyni i córek i do niczego tych działek nie wykorzystują,
5. nie były i nie będą podejmowane żadne czynności z zaangażowaniem własnych środków finansowych,
6. Wnioskodawczyni i córki nie podejmują żadnych działań marketingowych i nie będą podejmować.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku planowanej przez Wnioskodawczynię i jej córki sprzedaży obu przedmiotowych działek będą podatnikami podatku od towarów i usług VAT?

Stanowisko Zainteresowanych,

Wnioskodawczyni wraz z córkami uważa, że po sprzedaży działek nie powinny podlegać obowiązkowi opłaty podatku VAT, gdyż:

1. Nie są czynnymi podatnikami VAT i nie prowadzą działalności gospodarczej.
2. Podział odziedziczonej nieruchomości nie był dokonany przez Wnioskodawczynię i córki, i wynikał z konieczności budowy drogi publicznej.
3. Przedmiotową nieruchomość nabyły drogą spadku a nie drogą kupna celem lokaty kapitału. Planują sprzedać nieruchomość, która stanowi ich majątek osobisty już od wielu lat.
4. Sprzedaż dwóch działek nawet stopniowa w określonym przedziale czasowym nie jest czynnością mającą charakter cykliczny.
5. Nie wykonywały żadnych działań zmierzających do wzrostu wartości działek, takich jak uzbrojenie terenu czy budowa dróg.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z poźn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 cyt. ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle przywołanych przepisów grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów. W konsekwencji, sprzedaż nieruchomości jest traktowana jako czynność objęta przedmiotowym zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ww. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem VAT, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że od 1982 roku Wnioskodawczyni wraz z córkami są współwłaścicielkami dwóch działek nr 13/3 i 13/5. Działki te, do 2000 roku wchodziły w skład jednej nieruchomości, nabytej przez Wnioskodawczynię i córki drogą spadku. Konieczność budowy drogi publicznej spowodowała podział nieruchomości na 3 działki, z czego środkowa 13/4 została kupiona przez gminę i stanowi obecnie drogę publiczną. W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z córkami posiada 2 działki przedzielone ulicą. Ponieważ Wnioskodawczyni z córkami mieszka na stałe w Austrii zamierza w najbliższym czasie sprzedać działki 13/3 i 13/5.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni i jej córki nie są czynnymi podatnikami VAT i nie prowadzą działalności gospodarczej. Przedmiotowe działki nie są i nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy. Działki te nigdy nie były udostępnione odpłatnie osobom trzecim. Są one własnością Wnioskodawczyni i córek, które do niczego tych działek nie wykorzystują. Wnioskodawczyni wskazała, że w odniesieniu do przedmiotowych działek nie były i nie będą podejmowane żadne czynności z zaangażowaniem własnych środków finansowych. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawczyni i córki nie wykonywały żadnych działań zmierzających do wzrostu wartości działek takich jak uzbrojenie terenu czy budowa dróg. Ponadto Wnioskodawczyni i jej córki nie podejmują żadnych działań marketingowych i nie będą podejmować.

Wątpliwości niniejszego wniosku dotyczą uznania Wnioskodawczyni i jej córek za podatników podatku od towarów i usług i obowiązku zapłaty podatku VAT w przypadku planowanej sprzedaży przedmiotowych działek.

Okoliczności niniejszej sprawy w kontekście przywołanych przepisów, przy uwzględnieniu wyroku TSUE w sprawie C-180/10 i C-181/10 wskazują, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię i jej córki za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w stosunku do planowanej sprzedaży przedmiotowych działek. Z przestawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni i córek Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni i jej córki nabyły przedmiotowe działki drogą spadku. W odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości doszło wprawdzie do podziału i zbycia jednej z działek jednak czynność ta wynikała z konieczności budowy drogi publicznej i nie odbyła się z inicjatywy Wnioskodawczyni. Jak wskazała Wnioskodawczyni, nieruchomość nie jest wykorzystywana, działki nie są i nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy oraz nigdy nie były udostępnione odpłatnie osobom trzecim. Dodatkowo w odniesieniu do przedmiotowych działek nie były i nie będą podejmowane żadne czynności z zaangażowaniem własnych środków finansowych oraz Wnioskodawczyni i córki nie podejmują i nie będą podejmować żadnych działań marketingowych. W analizowanych okolicznościach nie wystąpi więc ciąg działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji, w związku z planowaną sprzedażą działek 13/3 i 13/5 Wnioskodawczyni i jej córki nie będą działały w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT, a zatem sprzedaż przez Wnioskodawczynię i jej córki przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowego gruntu Wnioskodawczyni i jej córki będą działać jako podatnicy, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania wskazuje, że działania te należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Skutkiem tego, z tytułu planowanej sprzedaży przedmiotowych działek nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku VAT.

Tym samym, stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.