0112-KDIL2-2.4012.544.2017.1.AKR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2017 r. (data wpływu 7 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2018 r. (data wpływu 30 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 30 stycznia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 28 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła nieruchomość składającą się między innymi z niezabudowanej działki o powierzchni 2938 m2.

W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego opisana wyżej działka położona jest w przeważającej części na obszarze oznaczonym symbolem 1 MN stanowiącym teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, wolnostojącej oraz we fragmencie na terenie oznaczonym symbolem KD droga dojazdowa, co stanowi, że działka ta nie jest nieruchomością rolną.

Zakup został dokonany na prawach wspólności małżeńskiej. Zakup tej nieruchomości został dokonany wyłącznie z myślą o własnych potrzebach mieszkaniowych, tj. budowy domów dla Wnioskodawczyni i jej męża oraz dla dzieci, w związku z czym w roku 2012 działki zostały podzielone na cztery. Aktualnie działki nie są uzbrojone i nie posiadają warunków zabudowy. W celu rozpoczęcia własnej inwestycji, w dniu 3 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni wystąpiła wraz z mężem do Urzędu Miasta z prośbą o udzielenie informacji czy i kiedy Miasto ma zamiar wykonać trwałą drogę dojazdową, ponieważ w obecnym stanie nieruchomości te nie mają wytyczonej drogi dojazdowej i brak jest przejezdności co uniemożliwia Wnioskodawczyni realizację własnych celów mieszkaniowych i nie ma żadnych możliwości na zagospodarowanie nieruchomości. W związku z odpowiedzią jaką Wnioskodawczyni i jej mąż otrzymali z Urzędu Miasta, z której wynika, że Miasto nie ma w zadaniach określonych na lata 2016-2034 budowy drogi dojazdowej do działek, Wnioskodawczyni i jej mąż postanowili odłożyć w czasie inwestycje polegające na budowie domu dla dzieci i zrezygnować z budowy domu na ich potrzeby do czasu pozyskania dalszych informacji na temat budowy drogi dojazdowej. W międzyczasie na sąsiedniej działce zaczął budowę domu sąsiad, któremu Wnioskodawczyni i jej mąż sprzedali okazjonalnie jedną z działek, nie przeszkadzało mu, że nie ma drogi dojazdowej, ponieważ wjazd ma z drugiej strony swojej działki i zakupu dokonał w celu powiększenia swojej posesji.

Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonywali żadnych działań mających na celu zamiar sprzedaży tych działek, nie występowali o plan zagospodarowania, nie prowadzili żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży i nie mają obecnie zamiaru sprzedaży pozostałych działek. Inwestycja jest wstrzymana wyłącznie z powodu braku przejezdności do tych działek, i jest traktowana jako prywatny majątek osobisty.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, że:

1. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług),
2. działka opisywana we wniosku nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej,
3. z nieruchomości nigdy nie były dokonywane dostawy produktów rolnych – działka ta nie była uprawiana,
4. działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów,
5. w stosunku do nieruchomości Wnioskodawczyni nigdy nie występowała o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej i energetycznej. Natomiast działka ta była ogłaszana na sprzedaż za pośrednictwem Internetu, jak i w biurze nieruchomości ale niestety na brak dojezdności do nieruchomości nikt nie był zainteresowany. Do opisu sprawy Wnioskodawczyni dołączyła pismo, które pisała w sprawie działek oraz odpowiedz od Prezydenta Miasta, że na lata 2016-2034 nie wyszczególniono budowy dróg do nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż tej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż tej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ:

• sprzedaż nieruchomości pochodzi z prywatnego majątku i nie jest dokonana w ramach działalności gospodarczej którą Wnioskodawczyni prowadzi z mężem odrębnie, na własny rachunek,
• aby czynność sprzedaży była opodatkowana podatkiem VAT musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku VAT,
• pomimo, że grunt spełnia definicję towarów o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że towar ten został sprzedany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej,
• Wnioskodawczyni nie wykonywała żadnych czynności zachęcających potencjalnego kupującego do zakupu tej działki, podział działek nastąpił wiele lat temu z myślą wyłącznie o własnych potrzebach mieszkaniowych oraz dla dzieci, a nie dla celów odsprzedaży,
• nie występują przesłanki do uznania, że sprzedaż tej nieruchomości, mimo że jest to majątek prywatny może mieć znamiona działalności gospodarczej ponieważ nie występuje ciągle (sprzedaż nastąpiła okazjonalnie i jednorazowo właściwie dzięki temu, że brak jest drogi dojazdowej, a sąsiadowi to nie przeszkadzało ponieważ dojazd ma z drugiej strony),
• nie zostały poniesione żadne nakłady inwestycyjne w celu podniesienia atrakcyjności działki, Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonali uzbrojenia tych działek ani nie wnioskowali o warunki zabudowy, działki nie zostały ogrodzone i wydzielone.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że sprzedaż tej nieruchomości nie jest dokonana w ramach działalności gospodarczej, została ona sprzedana jako część wspólnego majątku w okolicznościach opisanych wyżej, co stanowi, że nie może być traktowana jako działalność zarobkowa wykonywana w sposób zamierzony, powtarzalny i ostatecznie nie może być opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 28 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła nieruchomość składającą się między innymi z niezabudowanej działki. W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego opisana wyżej działka położona jest w przeważającej części na obszarze oznaczonym symbolem 1 MN stanowiącym teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, wolnostojącej oraz we fragmencie na terenie oznaczonym symbolem KD droga dojazdowa, co stanowi, że działka ta nie jest nieruchomością rolną.

Zakup został dokonany na prawach wspólności małżeńskiej. Zakup tej nieruchomości został dokonany wyłącznie z myślą o własnych potrzebach mieszkaniowych, tj. budowy domów dla Wnioskodawczyni i jej męża oraz dla dzieci, w związku z czym w roku 2012 działki zostały podzielone na cztery. Aktualnie działki nie są uzbrojone i nie posiadają warunków zabudowy. W celu rozpoczęcia własnej inwestycji, w dniu 3 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni wystąpiła wraz z mężem do Urzędu Miasta z prośbą o udzielenie informacji czy i kiedy Miasto ma zamiar wykonać trwałą drogę dojazdową, ponieważ w obecnym stanie nieruchomości te nie mają wytyczonej drogi dojazdowej i brak jest przejezdności co uniemożliwia Wnioskodawczyni realizację własnych celów mieszkaniowych i nie ma żadnych możliwości na zagospodarowanie nieruchomości. W związku z odpowiedzią jaką Wnioskodawczyni i jej mąż otrzymali z Urzędu Miasta, z której wynika, że Miasto nie ma w zadaniach określonych na lata 2016-2034 budowy drogi dojazdowej do działek, Wnioskodawczyni i jej mąż postanowili odłożyć w czasie inwestycje polegające na budowie domu dla dzieci i zrezygnować z budowy domu na ich potrzeby do czasu pozyskania dalszych informacji na temat budowy drogi dojazdowej. W międzyczasie na sąsiedniej działce zaczął budowę domu sąsiad, któremu Wnioskodawczyni i jej mąż sprzedali okazjonalnie jedną z działek, nie przeszkadzało mu, że nie ma drogi dojazdowej, ponieważ wjazd ma z drugiej strony swojej działki i zakupu dokonał w celu powiększenia swojej posesji.

Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonywali żadnych działań mających na celu zamiar sprzedaży tych działek, nie występowali o plan zagospodarowania, nie prowadzili żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży i nie mają obecnie zamiaru sprzedaży pozostałych działek. Inwestycja jest wstrzymana wyłącznie z powodu braku przejezdności do tych działek, i jest traktowana jako prywatny majątek osobisty.

Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotowa działka nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Z nieruchomości nigdy nie były dokonywane dostawy produktów rolnych – działka ta nie była uprawiana. Działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów. W stosunku do nieruchomości Wnioskodawczyni nigdy nie występowała o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej i energetycznej. Natomiast działka ta była ogłaszana na sprzedaż za pośrednictwem Internetu, jak i w biurze nieruchomości ale niestety na brak dojezdności do nieruchomości nikt nie był zainteresowany.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy sprzedaż nieruchomości (działki sprzedanej sąsiadowi) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnych czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni – w związku ze sprzedażą działki sąsiadowi – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jak wskazano w opisie sprawy, Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonywali żadnych działań mających na celu zamiar sprzedaży działek, nie występowali o plan zagospodarowania, nie prowadzili żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży i nie mają obecnie zamiaru sprzedaży pozostałych działek. Inwestycja jest wstrzymana wyłącznie z powodu braku przejezdności do tych działek, i jest traktowana jako prywatny majątek osobisty. Działka sprzedana sąsiadowi nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Z nieruchomości nigdy nie były dokonywane dostawy produktów rolnych – działka ta nie była uprawiana. Działka nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie jakichkolwiek umów. W stosunku do przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni nigdy nie występowała o przyłącza do sieci wodociągowej, gazowej i energetycznej. Natomiast działka ta była ogłaszana na sprzedaż za pośrednictwem Internetu, jak i w biurze nieruchomości ale niestety na brak dojezdności do nieruchomości nikt nie był zainteresowany.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości wypełniła przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmowała takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowana sprzedając nieruchomość skorzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowaną cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanej nieruchomości, a jej dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż działki sąsiadowi nie stanowi działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Zainteresowana z tytułu dostawy nieruchomości nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.