0114-KDIP4.4012.624.2017.1.EK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2017 r. (data wpływu 7 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Banku za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) w związku z realizacją Seminariów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Banku za podatnika podatku VAT w związku z realizacją Seminariów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (X.) posiada osobowość prawną. Zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27.09.2013 r., sygn. IPPP1/443-759/13-4/PR, w zakresie zadań wykonywanych na podstawie powyższych aktów prawnych w ramach realizacji funkcji banku centralnego, X. nie może zostać uznany za podmiot występujący w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, a czynności realizowane przez X. w ramach i na potrzeby działalności związanej z realizacją funkcji banku centralnego nie mogą być uznane za czynności podlegające VAT po stronie Banku.

W związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, stosownie do art. 282 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dz. U. z. 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm., „TUE”), X. stał się w 2004 r. częścią Europejskiego Systemu Banków Centralnych („ESBC”), który tworzą Europejski Bank Centralny („EBC”) i zobowiązane do współpracy krajowe banki centralne państw członkowskich Unii Europejskiej („Banki centralne UE”). Zasady funkcjonowania ESBC określają TUE oraz Protokół do TUE w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego („Protokół”). ESBC wypełnia swoje zadania i działa zgodnie z TUE, Traktatem Unii Europejskiej i Protokołem (art. 1 Protokołu). Banki centralne UE są integralną częścią ESBC i działają zgodnie z wytycznymi i instrukcjami EBC (art. 14 ust. 3 Protokołu).

Na podstawie art. 91 Konstytucji RP, zarówno TUE jak i Protokół stanowią część polskiego porządku prawnego. Zatem X., jako bank centralny, w zakresie realizacji celów ESBC jest zobowiązany przepisami prawa do określonych działań w tym zakresie. Realizacja celów ESBC musi odbywać się na zasadach współpracy wszystkich podmiotów wchodzących w skład ESBC. Co istotne, poza operacjami wynikającymi z ich zadań, EBC i Banki centralne UE mogą wykonywać inne operacje dla celów swojej infrastruktury administracyjnej lub na rzecz swojego personelu (art. 24 Protokołu). Poszczególne Banki centralne UE, w tym X., podejmują szereg działań zmierzających do efektywnego, wspólnego i harmonijnego wypełnienia powierzonych zadań, wynikających z przynależności do ESBC. W tym zakresie mieści się m. in. cykliczna organizacja międzynarodowych seminariów szkoleniowych o charakterze zamkniętym - mogą brać w nich udział wyłącznie pracownicy Banków centralnych UE („Seminaria”).

Seminaria stanowią dla przedstawicieli Banków centralnych UE cenne forum do wymiany doświadczeń i wiadomości związanych z realizacją swoich obowiązkowych zadań (wynikających z przepisów prawa, np. TUE, Protokołu), dzielenia się dobrymi praktykami stosowanymi w toku ich realizacji, jak również poszerzania wiedzy w zakresie funkcjonowania ESBC. Seminaria pomagają również w wypracowaniu nowych, lub usprawnieniu funkcjonujących, zasad i procesów działających w ramach ESBC.

Tytułem przykładu Wnioskodawca przedstawia wybrane tematy Seminariów, które są cyklicznie organizowane przez Banki centralne UE:

• Risk management and risk based auditing;

• European System of Central Banks & Single Supervisory Mechanism intro;

• Economics for non-economists;

• Transformational leadership in a European context;

• Introduction to Eurosystem/European System of Central Banks Operational Risk Management;

• Auditing banking supervision under the Single Supervisory Mechanism;

• IT auditing.

Tematy Seminariów, ich program, harmonogram, osoby trenerów (wewnętrznych lub zewnętrznych), a także zasady ich finansowania są ustalane przez grupę roboczą Banków centralnych UE, która działa przy EBC. Banki centralne UE - zarówno będące organizatorami, jak i wyłącznie delegujące na Seminaria swoich przedstawicieli - nie decydują samodzielnie o powyżej wskazanych kwestiach. Banki centralne UE, będące organizatorami Seminariów, są odpowiedzialne za zapewnienie infrastruktury oraz rzeczywistych możliwości przeprowadzenia Seminariów zgodnie z wytycznymi obowiązującymi w ESBC.

Na mocy nowych ustaleń, poczynionych w ramach grupy roboczej Banków centralnych, która działa przy EBC, przyjęto, że:

• Banki centralne UE pełniące rolę organizatorów Seminariów mają pokrywać następujące koszty: wynajem sal szkoleniowych, transport podczas Seminarium, najem sprzętu technicznego, catering podczas Seminarium, wydarzenia o charakterze integracyjnym, zakwaterowania trenerów wewnętrznych,

• powyższe koszty nie będą zwracane organizatorom Seminariów przez pozostałe Banki centralne UE, których przedstawiciele wezmą udział w tych wydarzeniach,

• Banki centralne UE będą samodzielnie pokrywały koszty zakwaterowania swoich przedstawicieli oddelegowanych do udziału w Seminariach.

X. będzie wysyłał swoich przedstawicieli na Seminaria organizowane przez inne Banki centralne UE, jak również sam będzie organizował Seminaria, w wyżej przedstawionym modelu finansowania. Występując w roli organizatora Seminariów, X. nie będzie odliczał VAT od towarów i usług, które zostaną zakupione na te potrzeby.

W powyższym kontekście X. powziął wątpliwości, czy w przypadku organizacji Seminariów będzie działał jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy organizując Seminaria X. będzie działał jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy o VAT?

W ocenie Banku, organizując Seminaria, X. nie będzie działał jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy o VAT.

Bank stoi na stanowisku, że realizacja zadań w związku z pełnieniem funkcji banku centralnego, w tym w ramach ESBC, wyklucza możliwość uznania X. za podmiot występujący w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT. Tym samym, czynności realizowane w ramach i na potrzeby tej działalności nie mogą być uznane za czynności podlegające opodatkowaniu VAT po stronie Banku, co uzasadnia poniżej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT: „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności".

Przez działalność gospodarczą, stosownie do art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, rozumiemy z kolei: „wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z powyższych przepisów wynika więc, że co do zasady opodatkowaniu VAT podlegają czynności wykonywane przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Z działaniem w charakterze podatnika VAT mamy do czynienia w przypadku realizacji czynności w wykonaniu samodzielnej działalności gospodarczej, a contrario, z działaniem w charakterze podatnika VAT nie mamy do czynienia w przypadku realizacji czynności w wykonaniu działalności niestanowiącej samodzielnej działalności gospodarczej. Zatem, ta sama osoba prawna może jednocześnie występować w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do pewnego zakresu wykonywanych przez siebie czynności (stanowiących działalność gospodarczą) i nie działać jako podatnik VAT w zakresie innych czynności (niestanowiących działalności gospodarczej).

W opinii Banku działalność, którą X. wykonuje w zakresie realizacji czynności wynikających z przynależności do ESBC, w szczególności polegających na organizowaniu Seminariów, nie jest działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, przez działalność gospodarczą na potrzeby VAT należy rozumieć:

• wszelką działalność producentów,
• wszelką działalność handlowców,
• wszelką działalność usługodawców,
• wszelką działalność podmiotów pozyskujących zasoby naturalne,
• działalność osób wykonujących wolne zawody,

także wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy,

• wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zdaniem X., działań Banku, związanych z przynależnością do ESBC, nie można zaliczyć do żadnej z ww. kategorii działalności gospodarczej. Innymi słowy, wykonując czynności związane z przynależnością do ESBC, w tym organizując Seminaria i finansując ich organizację, X. nie prowadzi działalności:

• producenta, tj. nie produkuje dóbr materialnych,

• handlowca, tj. nie zajmuje się działalnością polegającą na nabywaniu jakiś dóbr, usług, walorów, w celu sprzedaży, wynajmowania, ich odstępowania za jakąś cenę,

• usługodawcy, tj. nie prowadzi działalności zarobkowej lub zawodowej jako podmiot świadczący usługi,

jak również nie wykorzystuje towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W rezultacie nie można uznać, że X. finansując organizowane przez siebie Seminaria, działa w charakterze podatnika VAT oraz że czynności realizowane w wykonaniu tej działalności podlegają opodatkowaniu VAT.

Niezależnie od powyższego należy również wskazać, iż w myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT: „Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”

Z ww. przepisu wynika zatem, że osoba prawna będąca organem władzy publicznej nie działa w charakterze podatnika VAT w zakresie czynności realizowanych w ramach zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W tym zakresie bowiem, tj. zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, do realizacji których została powołana, powyższa osoba prawna, z racji bycia organem władzy publicznej, nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, przez co działania te nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu tego przepisu.

Zgodnie z przywołaną w opisie zdarzenia przyszłego interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 września 2013 r., sygn. IPPP1/443-759/13-4/PR, w odniesieniu do zadań wykonywanych w ramach realizacji funkcji banku centralnego, X. wypełnia dyspozycję normy art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT. W związku z tym Bank nie może zostać uznany za podmiot występujący w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT. Tym samym czynności realizowane przez X. w ramach na potrzeby tej działalności nie mogą być uznane za czynności podlegające VAT po stronie Banku.

Wnioskodawca uważa, że nie jest podatnikiem VAT również w przypadku zadań nałożonych na niego przepisami prawa o charakterze wspólnotowym, gdyż w ramach ESBC realizuje zadania również jako bank centralny. W opinii Banku, organizacja Seminariów jest bezpośrednio i wyłącznie nakierowana na wypełnianie zadań związanych z przynależnością do ESBC. W związku z tym, w tym zakresie X. nie działa w charakterze podatnika VAT, tylko jako organ władzy publicznej i podmiot prawa publicznego. W związku z czym czynności wykonywane w ramach i na potrzeby tej działalności są wyłączone z zakresu opodatkowania VAT.

Art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT stanowi bowiem swoistego rodzaju, podmiotowo-przedmiotowe wyłączenie z zakresu opodatkowania VAT, gdyż w myśl dyspozycji tej regulacji należy rozumieć, że czynności wykonywane: (i) przez organy władzy publicznej/urzędy obsługujące te organy oraz (ii) w ramach realizacji zadań (funkcji), do pełnienia których zostały one powołane odrębnymi przepisami prawa oraz (iii) poza zakresem zawartych przez nie umów cywilnoprawnych, nie podlegają opodatkowaniu VAT. A zatem, jeżeli w myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT można stwierdzić, że skoro Bank w ramach ESBC działa jako krajowy bank centralny, a więc jako organ władzy publicznej oraz, że do pełnienia tej działalności X. został powołany odrębnymi przepisami prawa, to należy uznać, iż w odniesieniu do czynności wykonywanych przez X. w ramach przynależności do ESBC, o ile nie są one wykonywane w ramach zawartych umów cywilnoprawnych, X. nie działa w charakterze podatnika VAT.

Nie ulega wątpliwości, że do pełnienia funkcji banku centralnego X. został wskazany przepisami prawa: Konstytucją RP oraz ustawami, w tym w szczególności Ustawą o X.. Ponadto, czynności wykonywane przez X. w ramach ESBC nie są realizowane w ramach umów cywilnoprawnych, gdyż podstawą, z której wynika obowiązek lub prawo ich wykonania są przepisy powyższych przepisów prawa, jak i postanowienia TUE i Protokołu, w świetle których X. jest zobligowany do wykonywania określonych czynności w ramach ESBC. Tym samym, organizacja Seminariów nie może zostać uznana, w ocenie X., za zdarzenie objęte zakresem opodatkowania VAT.

X. nie ma również wątpliwości, iż w odniesieniu do działalności X. w ramach ESBC, Bank działa jako organ władzy publicznej, a poprawność stanowiska X. w tym zakresie potwierdzają poniższe argumenty.

Stosownie do naczelnej zasady obowiązującej na gruncie prawa podatkowego, z uwagi na fakt, iż Ustawa o VAT nie zawiera definicji „organu władzy publicznej”, w procesie wykładni tego pojęcia „pierwszeństwo mają dyrektywy językowe” (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt V KK 337/03). W myśl Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/slownik) przez „organ władzy” należy rozumieć: „instytucje, osoby rządzące czymś”. Zatem, organem władzy publicznej, w rozumieniu art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, będzie instytucja, w której zakresie kompetencji i uprawnień leży wydawanie decyzji wykonawczych mających bezwzględną moc wiążącą. W opinii Banku, X. spełnia ww. przesłanki do uznania go za organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, a argumentami przemawiającymi za poprawnością tego stanowiska jest m.in. fakt, iż:

• organy X. mają prawo wydawania aktów prawnych dotyczących funkcjonowania banków, które ogłaszane są w Dzienniku Urzędowym X. wydawanym przez Prezesa X. (art. 54 ust. 1 pkt 1 Ustawy),
• do decyzji Prezesa X. wydanych w sprawach związanych z udzielaniem indywidualnych zezwoleń dewizowych (art. 8 ust. 3 Prawa Dewizowego) oraz w sprawach dotyczących wpisu do rejestru działalności kantorowej, nieuregulowanych w Rozdziale 4 Prawa Dewizowego - Działalność kantorowa (art. 17e Prawa Dewizowego), stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2017, poz. 1257, ze zm.),
• założenia polityki pieniężnej, sprawozdanie z wykonania założeń polityki pieniężnej oraz akty normatywne organów X. ogłaszane są w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski" (art. 53 Ustawy),
• X. uczestniczy w realizowaniu polityki walutowej, odpowiada za prowadzenie polityki pieniężnej, a w wielu innych obszarach, w wykonywaniu funkcji publicznej współpracuje z innymi organami władzy publicznej,
• X. ma prawo używania pieczęci z godłem państwowym (art. 2 ust. 1 Ustawy).

W związku z powyższym za prawidłowy należy uznać pogląd, zgodnie z którym X. jest podmiotem prawa publicznego, tj. podmiotem realizującym samodzielnie lub w porozumieniu z innymi organami władzy publicznej, przekazane mu zadania publiczne, kierując się przy tym dobrem wspólnym.

Powyższe stanowisko zgodne jest również z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r., sygn. K 25/99, w którym orzekł on, że „X. - na skutek przypisania mu zadań publicznoprawnych - jest także podmiotem prawa publicznego". A zatem X. jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT. Stanowisko Banku potwierdza także brzmienie art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, którego implementację stanowi art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT. Stosownie do art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT: „Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami, jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku l, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte”.

Zgodnie z załącznikiem nr I do Dyrektywy VAT, do czynności, o których mowa w art. 13 ust. 1 akapit trzeci Dyrektywy VAT, należą: usługi telekomunikacyjne, dostawa wody, gazu, energii elektrycznej i energii cieplnej, transport towarów, świadczenie usług przez porty morskie i porty lotnicze, przewóz osób, dostawa nowych towarów wytworzonych na sprzedaż, transakcje dotyczące produktów rolnych dokonywane przez rolne agencje skupu interwencyjnego zgodnie z rozporządzeniami w sprawie wspólnej organizacji rynku w odniesieniu do tych produktów, organizacja targów i wystaw o charakterze komercyjnym, magazynowanie, działalność komercyjnych agencji reklamowych, działalność biur podróży, prowadzenie stołówek pracowniczych, bufetów, kantyn i innych podobnych instytucji, działalność stacji radiowych i telewizyjnych, o ile nie są one zwolnione na mocy art. 132 ust. 1 lit. q) Dyrektywy VAT.

Porównując art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT z art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT stwierdzić należy, iż polski przepis zawęża podmiotowy zakres wyłączenia z opodatkowania VAT („organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy”) w stosunku do analogicznego zakresu przewidzianego przepisem wspólnotowym („krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej”). Ponadto, nie sposób pominąć faktu, iż ustawodawca wspólnotowy inaczej sformułował wyjątek od zastosowania wyłączenia z opodatkowania przewidzianego omawianymi przepisami, tj. zastrzegł, iż nie wyklucza się z kategorii podatników (a więc zakresu opodatkowania VAT) krajowych, regionalnych i lokalnych organów władzy oraz innych podmiotów prawa publicznego: (i) w przypadku, gdyby prowadziło to do znaczących zakłóceń konkurencji, (ii) w zakresie czynności wskazanych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT. W tym kontekście warto przytoczyć orzeczenia WSA w Warszawie z dnia:

• 27 lutego 2007 r., sygn. III SA/Wa 4312/06, w którym to stwierdzono, iż: „kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców)”,

• 7 września 2017 r. (III SA/Wa 3303/16), z którego wynika, że w obliczu braku w polskim systemie prawnym umów publicznoprawnych przeznaczonych dla podmiotów prawa publicznego, wykonanie przez tego typu podmiot czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej nie przesądza samo w sobie, że podmiot ten staje się podatnikiem VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem X., art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT należy stosować z uwzględnieniem celu płynącego z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, w myśl zasady dotyczącej tzw. pośredniego stosowania Dyrektywy VAT, wynikającej z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), potwierdzonej m.in. wyrokiem w sprawie C-62/00 Marks&Spencer. W konsekwencji stwierdzić należy, że działalność X. jako banku centralnego w zakresie organizacji Seminariów nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT na podstawie art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, w związku z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, jeżeli kumulatywnie spełnione zostaną następujące przesłanki:

• działalność ta nie mieści się w zakresie czynności wymienionych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT,
• w odniesieniu do tej działalności Bank występuje jako podmiot prawa publicznego i podejmuje ją jako organ władzy publicznej,
• wyłączenie X. z opodatkowania VAT tej działalności nie doprowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji.

Nie podlega dyskusji, iż organizacja Seminariów, w tym ich finansowanie, nie mieści się w zakresie czynności zawartych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT.

Zdaniem X., nie ulega również wątpliwości, iż Bank jest podmiotem prawa publicznego, gdyż ustanowiony został w szczególnym celu zaspokajania interesów publicznych/ogólnych (wśród których jako nadrzędny określono utrzymanie stabilnego poziomu cen), które nie mają charakteru przemysłowego lub handlowego, a przepisy stanowiące podstawę funkcjonowania Banku (tj. przywołane w opisie zdarzenia przyszłego artykuły Konstytucji RP, Ustawy o X., Prawa Bankowego i Prawa Dewizowego) stanowią zbiór norm prawa publicznego, jako że ich celem jest przynoszenie korzyści społeczeństwu jako całości oraz ochrona interesów publicznych. Tym samym w odniesieniu do wykonywania funkcji banku centralnego, X. występuje jako podmiot prawa publicznego i podejmuje ją jako organ władzy publicznej. W opinii X., poprawność stanowiska Banku w tym zakresie potwierdzają orzeczenia TSUE w następujących sprawach:

• C-4/89 Comune di Carpaneto Piacentino i in. oraz Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza, w którym TSUE stwierdził, że art. 4 ust. 5 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1997 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L z dnia 13 czerwca 1977 r., z późn. zm., „Szósta Dyrektywa VAT”), który jest odpowiednikiem art. 13 obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT (zgodnie z Załącznikiem XII do Dyrektywy VAT - tabelką korelacji), należy interpretować w taki sposób aby:

(i) czynności wykonywane „jako organy publiczne” w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie i nie obejmowały czynności podejmowanych przez nie w takiej samej sytuacji prawnej, jak ma zastosowanie do prywatnych podmiotów, (ii) Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

- C-408/97 Commission of the European Communities v Kingdom of the Netherlands, w którym TSUE stwierdził, że z art. 4 ust. 5 pierwszy akapit Szóstej Dyrektywy VAT jednoznacznie wynika, iż konieczne jest spełnienie dwóch warunków w celu zastosowania wyłączenia zawartego w tym przepisie: czynności muszą być wykonywane przez podmioty, które podlegają reżimowi prawa publicznego i jednocześnie muszą być wykonywane przez nie w wykonaniu działalności, którą realizują jako władze publiczne.

Z powyższego wynika, że przepisy wspólnotowe kładą nacisk na występowanie przez organy prawa publicznego w roli organów władzy publicznej, co prowadzi do wniosku, iż podatnikami VAT będą one wyłącznie w tych przypadkach, w których nie występują w roli organów władzy publicznej, tj. nie wykonują czynności w wykonaniu zadań nałożonych przepisami prawa. Zdaniem X., o tym czy organ władzy publicznej będzie podatnikiem VAT decyduje nie forma dokonywanej czynności, ale jej treść i podstawa prawna umocowująca do jej dokonania. Zatem jeżeli organ prawa publicznego będzie występował, dokonując danej czynności prawnej, jako organ władzy publicznej w granicach i na podstawie umocowania w przepisach prawa publicznego, nie może zostać uznany za podatnika VAT bez względu na formę dokonywanej czynności. X. nie może więc zostać uznany za podatnika VAT w zakresie czynności, do wykonywania których został ustanowiony przepisami prawa. Bank będzie natomiast traktowany tak samo jak każdy inny podmiot w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, wyłącznie jednak wtedy, gdy te wykraczają poza zadania nałożone odrębnymi przepisami.

Ponadto, charakter i istota działalności X. jako banku centralnego, w tym wykonywanie czynności w ramach ESBC, skłaniają do sformułowania wniosku, iż wyłączenie z zakresu opodatkowania VAT tej działalności, nie doprowadziłoby do zakłóceń konkurencji. Wynika to z faktu, iż obowiązek lub prawo do wykonywania czynności realizowanych w związku z przynależnością do ESBC, w tym organizacji Seminariów, należą do wyłącznych kompetencji ESBC (EBC oraz Banków centralnych UE). Dlatego też, skoro w tym zakresie Bank nie uczestniczy w obrocie gospodarczym, nie konkuruje z sektorem prywatnym, to wyłączenie z zakresu opodatkowania VAT organizacji Seminariów z założenia nie może doprowadzić do zakłóceń konkurencji, ani do uprzywilejowania pozycji Banku, względem jakichkolwiek innych podmiotów.

Co więcej, X. pragnie zwrócić uwagę na wyrok TSUE w sprawie C-l02/08 Finanzamt Dusseldorf-Sud przeciwko SALIX Grundstucks-Vermietungsgesellschaft mbH & Co. Objekt Offenbach KG, w którym TSUE stwierdził, iż art. 4 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (zastąpiony z dniem 1 stycznia 2007 r. przez art. 13 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT), należy interpretować w ten sposób, że instytucje prawa publicznego uważać należy za podatników VAT w związku z działalnością, którą podejmują, i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne nie tylko, gdy wykluczenie ich z kategorii podatników na podstawie akapitów pierwszego lub czwartego wspomnianego przepisu prowadziłoby do znaczącego zakłócenia konkurencji na niekorzyść ich konkurentów prywatnych, lecz również gdy prowadziłoby ono do takich zakłóceń na niekorzyść ich samych. W przypadku X., wykluczenie Banku z grona podatników VAT nie doprowadziłoby do znaczącego zakłócenia konkurencji na niekorzyść podmiotów prywatnych, jak również na niekorzyść X.

Biorąc powyższe pod uwagę, Bank uważa, iż spełnienie przez X. przesłanek, wynikających z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, jest tożsame ze stwierdzeniem, że działalność X. w ramach ESBC, w nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT.

Podsumowując, Bank stoi na stanowisku, że poprawnym jest stwierdzenie, iż w świetle art. 15 ust. 1, 2 i 6 Ustawy o VAT, z uwzględnieniem art. 13 Dyrektywy VAT:

• w odniesieniu do realizacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego działalności, obejmującej organizację Seminariów, w tym finansowanie tej organizacji, X. nie może zostać uznany za podmiot występujący w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, ponieważ:
  1. działalność ta nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT oraz,
  2. niezależnie od powyższego, w odniesieniu do działalności tej X. występuje, w rozumieniu art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, w charakterze władzy publicznej, realizującej zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, do pełnienia których została powołana,
• czynności, które X. realizuje w ramach i na potrzeby przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego działalności, obejmującej organizację Seminariów, nie mogą być uznane za czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według regulacji ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis art. 15 ust. 6 ustawy jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym – krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wyłączenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku nr I, chyba że niewielka skala tych działań sprawi, że mogą być one pominięte.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT (oraz odpowiednio art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT) zawiera zasadniczo dwie przesłanki, których łączne spełnienie warunkuje zastosowanie tego przepisu:

• przesłankę podmiotową, która określa, do jakich kategorii podmiotów przepis ten znajduje zastosowanie, oraz

• przesłankę przedmiotową, która wskazuje, jakie działania są objęte zakresem zastosowania art. 15 ust. 6.

Adresatami normy wyrażonej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT są organy władzy publicznej oraz obsługujące je urzędy. Należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej”, czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie, która odwołuje się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia „organ państwa” oraz „organ władzy publicznej” nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Z treści powołanego przepisu art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że wyłączenie z kategorii podatników VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy ma miejsce wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki:

• podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ i

• czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot (wymieniony w pkt 1), dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zatem, powołany przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis art. 13 ust. 1 Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Kryterium decydującym o uznaniu organu władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonując wykładni art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania ww. przepisu, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków – działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-288/07). Odnosząc się do drugiej z wymienionych przesłanek, TSUE stwierdził, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy ( np. wyroki C-107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W wyroku C-4/89 Trybunał stwierdził nadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich. W innym ze swych orzeczeń (C-430/04) TSUE przypomniał, że art. 4 (5) VI Dyrektywy służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie „w charakterze władzy publicznej” nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

Ponadto, jak wynika z orzecznictwa TSUE, działalność podmiotów prawa publicznego powinna być wykonywana w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego. Natomiast jeżeli działają one na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują takiej działalności jak organ władzy publicznej (wyrok TSUE z dnia 17 października 1989 r. w sprawach połączonych C- 231/87 i C-129/88).

Zatem jak wynika z powyższego, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy zawartym w uzasadnieniu własnego stanowiska, prounijna wykładnia art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w pełni odpowiada przepisom Dyrektywy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest bankiem centralnym RP i jako taki pełni trzy podstawowe funkcje: banku emisyjnego, banku banków oraz centralnego banku państwa. X. posiada osobowość prawną (art. 2 ust. 1 ustawy). Wnioskodawcy zostały powierzone do wypełniania zadania określone w art. 227 Konstytucji RP, a także w innych ustawach, w tym w ustawie o X., Prawie bankowym oraz Prawie dewizowym.

W związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, stosownie do art. 282 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dz. U. z. 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm., „TUE”), X. stał się w 2004 r. częścią Europejskiego Systemu Banków Centralnych („ESBC”), który tworzą Europejski Bank Centralny („EBC”) i zobowiązane do współpracy krajowe banki centralne państw członkowskich Unii Europejskiej („Banki centralne UE”). Zasady funkcjonowania ESBC określają TUE oraz Protokół do TUE w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego („Protokół”). ESBC wypełnia swoje zadania i działa zgodnie z TUE, Traktatem Unii Europejskiej i Protokołem (art. 1 Protokołu). Banki centralne UE są integralną częścią ESBC i działają zgodnie z wytycznymi i instrukcjami EBC (art. 14 ust. 3 Protokołu).

Na podstawie art. 91 Konstytucji RP, zarówno TUE jak i Protokół stanowią część polskiego porządku prawnego. Zatem X., jako bank centralny, w zakresie realizacji celów ESBC jest zobowiązany przepisami prawa do określonych działań w tym zakresie. Realizacja celów ESBC musi odbywać się na zasadach współpracy wszystkich podmiotów wchodzących w skład ESBC. Co istotne, poza operacjami wynikającymi z ich zadań, EBC i Banki centralne UE mogą wykonywać inne operacje dla celów swojej infrastruktury administracyjnej lub na rzecz swojego personelu (art. 24 Protokołu). Poszczególne Banki centralne UE, w tym X., podejmują szereg działań zmierzających do efektywnego, wspólnego i harmonijnego wypełnienia powierzonych zadań, wynikających z przynależności do ESBC. W tym zakresie mieści się m. in. cykliczna organizacja międzynarodowych seminariów szkoleniowych o charakterze zamkniętym - mogą brać w nich udział wyłącznie pracownicy Banków centralnych UE („Seminaria”).

Seminaria stanowią dla przedstawicieli Banków centralnych UE cenne forum do wymiany doświadczeń i wiadomości związanych z realizacją swoich obowiązkowych zadań (wynikających z przepisów prawa, np. TUE, Protokołu), dzielenia się dobrymi praktykami stosowanymi w toku ich realizacji, jak również poszerzania wiedzy w zakresie funkcjonowania ESBC. Seminaria pomagają również w wypracowaniu nowych, lub usprawnieniu funkcjonujących, zasad i procesów działających w ramach ESBC.

Tytułem przykładu Wnioskodawca przedstawia wybrane tematy Seminariów, które są cyklicznie organizowane przez Banki centralne UE: Risk management and risk based auditing, European System of Central Banks & Single Supervisory Mechanism intro, Economics for non-economists, Transformational leadership in a European context, Introduction to Eurosystem/European System of Central Banks Operational Risk Management, Auditing banking supervision under the Single Supervisory Mechanism, IT auditing.

Tematy Seminariów, ich program, harmonogram, osoby trenerów (wewnętrznych lub zewnętrznych), a także zasady ich finansowania są ustalane przez grupę roboczą Banków centralnych UE, która działa przy EBC. Banki centralne UE - zarówno będące organizatorami, jak i wyłącznie delegujące na Seminaria swoich przedstawicieli - nie decydują samodzielnie o powyżej wskazanych kwestiach. Banki centralne UE, będące organizatorami Seminariów, są odpowiedzialne za zapewnienie infrastruktury oraz rzeczywistych możliwości przeprowadzenia Seminariów zgodnie z wytycznymi obowiązującymi w ESBC.

Na mocy nowych ustaleń, poczynionych w ramach grupy roboczej Banków centralnych, która działa przy EBC, przyjęto, że:

• Banki centralne UE pełniące rolę organizatorów Seminariów mają pokrywać następujące koszty: wynajem sal szkoleniowych, transport podczas Seminarium, najem sprzętu technicznego, catering podczas Seminarium, wydarzenia o charakterze integracyjnym, zakwaterowania trenerów wewnętrznych,

• powyższe koszty nie będą zwracane organizatorom Seminariów przez pozostałe Banki centralne UE, których przedstawiciele wezmą udział w tych wydarzeniach,

• Banki centralne UE będą samodzielnie pokrywały koszty zakwaterowania swoich przedstawicieli oddelegowanych do udziału w Seminariach.

X. będzie wysyłał swoich przedstawicieli na Seminaria organizowane przez inne Banki centralne UE, jak również sam będzie organizował Seminaria, w wyżej przedstawionym modelu finansowania. Występując w roli organizatora Seminariów, X. nie będzie odliczał VAT od towarów i usług, które zostaną zakupione na te potrzeby.

W powyższym kontekście X. powziął wątpliwości, czy w przypadku organizacji Seminariów będzie działał jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy o VAT.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Wnioskodawca organizując opisane Seminaria nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i tym samym nie działa w charakterze podatnika VAT o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca działa w oparciu o przepisy wynikające z Konstytucji RP oraz innych ustaw m.in. ustawie o X., Ustawie Prawo bankowe, Ustawie prawo dewizowe. Wnioskodawca jako bank centralny jest częścią Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC). ESBS funkcjonuje w oparciu o przepisy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TUE) oraz Protokół do TUE w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego. Jak wskazał Wnioskodawca, organizacja Seminariów jest bezpośrednio i wyłącznie nakierowana na wypełnianie zadań związanych z przynależnością do ESBC. Natomiast czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach ESBC nie są realizowane w ramach umów cywilnoprawnych, podstawą ich wykonywania są postanowienia TUE i Protokołu, w świetle których Wnioskodawca jako jeden z członków ESBC jest obligowany do wykonywania określonych czynności w ramach ESBC. Zatem Wnioskodawca organizując międzynarodowe seminaria szkoleniowe o charakterze zamkniętych, o których mowa we wniosku, nie działa w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednakże wskazać należy, że nie zasługuje na akceptację uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym niezgodności art. 15 ust. 6 ustawy o VAT z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE. Jak wykazano powyżej, prounijna wykładnia art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w pełni odpowiada przepisom Dyrektywy VAT. Powyższy błąd nie wpływa jednakże na ocenę stanowiska Wnioskodawcy, które – co do zasady – jest prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie poruszone we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być, stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, przedmiotem interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.