0113-KDIPT1-3.4012.607.2017.2.OS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku działania w charakterze podatnika przy sprzedaży działki nr 837/3 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku działania w charakterze podatnika przy sprzedaży działki nr 837/3.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz podpisu Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 08.07.2003 r. aktem notarialnym rep. A `(...)`. sporządzonym przez notariusza `(...)`. prowadzącego Kancelarię Notarialną `(...)`. przy ul. `(...)`.. Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od swej matki `(...)`. nieruchomość `(...)`. składającą się z działek nr 837/4, 837/3, 120,121, 641 dla której była założona księga wieczysta nr KW `(...)``(...)` (kopia w załączeniu).

W dniu 04.09.2017 r. w formie aktu notarialnego Rep. `(...)`. sporządzonym przez notariusza `(...)`. prowadzącego Kancelarię Notarialną `(...)`. przy ul. `(...)`. Wnioskodawca zawarł „Przedwstępną umowę sprzedaży pod warunkiem” z Kupującym spółka „`(...)`.” S.A. z siedzibą `(...)`. nr KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) `(...)`.. dotyczącą sprzedaży działki niezabudowanej o powierzchni od 2600 do 2800 m kw. która ma być wydzielona z zabudowanej działki nr 837/3 o powierzchni 10.600 m kw znajdującej się `(...)`., którą Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od swej matki zgodnie z aktem notarialnym wskazanym w poprzednim zdaniu (kopia w załączeniu).

Warunki zawarcia umowy przyrzeczonej określone są w paragrafie 3 tej umowy przedwstępnej i dotyczą one uzyskania przez Kupującego wszelkich warunków i pozwoleń w celu wybudowania na przedmiotowej działce pawilonu handlowego o pow 550 m kw.

W ramach przedmiotowej „Umowy przedwstępnej sprzedaży pod warunkiem” z dnia 04.09.2017 r. Wnioskodawca udzielił stosowanych pełnomocnictw osobom reprezentującym Kupującego, w celu uzyskania warunków zabudowy, stosownych pozwoleń, podziałów itp., które wymagane są w celu spełnienia się warunku zawarcia umowy przyrzeczonej. Koszty zawarcia umowy przedwstępnej oraz koszty dotyczące uzyskiwania warunków, pozwoleń itp. dotyczących uzyskania ostatecznych decyzji na budowę pawilonu handlowego ponosi Kupujący.

Od 2002 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie naprawy samochodów. W chwili obecnej jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) i posiad nr NIP `(...)``(...)` Przedmiotowa nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do działalności gospodarczej. Na terenie nieruchomości Wnioskodawca wykonywał jedynie prace rolnicze i gospodarskie. Przedmiotowa nieruchomość od momentu otrzymania jej w drodze darowizny do dnia zawarcia wskazanej wyżej umowy przedwstępnej nie była i nie jest przedmiotem żadnej odpłatnej umowy najmu lub dzierżawy. Jako właściciel przedmiotowej działki Wnioskodawca nie podejmował także żadnych działań zmierzających do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, czyli nie dawał ogłoszeń, nie zlecał sprzedaży do agencji nieruchomości itp. Kupujący z własnej inicjatywy odszukał Wnioskodawcę i zaproponował odkupienie części działki. Ponadto jako właściciel przedmiotowej działki przed zawarciem przedmiotowej umowy przedwstępnej Wnioskodawca nie podejmował także żadnych działań dotyczących uatrakcyjnienia działki w celu jej sprzedaży, przykładowo przez jej podział, uzbrojenie, ogrodzenie itp.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przez Gminę `(...)`. działka nr 837/3 położona w miejscowości `(...)`..n znajduje się na terenach: MU7 - tereny zabudowy usługowej i mieszkaniowej, R - tereny rolnicze, KD-G droga klasy głównej, KD-D drogi klasy dojazdowej, (zaświadczenie z Urzędu Gminy w załączeniu).

Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla działki o nr 837/3.

Przedmiotowa działka nr 837/3 od dnia zawarcia umowy przedwstępnej sprzedaży z firmą `(...)`.. (tj. od 04.09.2017 r.) została jej wydzierżawiona celem prowadzenia czynności przez tą firmę w zakresie uzyskania stosownych zezwoleń do wybudowania pawilonu handlowego. Czynsz dzierżawy został ustalony na 100 zł netto miesięcznie.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności deweloperskiej, ani innej o zbliżonym charakterze.

Poza działką 837/3, którą Wnioskodawca zamierza obecnie sprzedać, wcześniej nie sprzedawał innych działek.

Wnioskodawca posiada inne działki niż wskazane we wniosku, ale w chwili obecnej nie zamierza ich w najbliższej przyszłości sprzedawać.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu sprzedaży działki położonej `(...)`.., która ma być wydzielona z działki nr 837/3 Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust 2 u.p.t.u. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży nieruchomości położonej `(...)`.., którą otrzymał w drodze darowizny od swej matki Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT, ponieważ w zakresie nabycia i sprzedaży działki nie działała jako zawodowy handlowiec czy producent.

W czasie posiadania tej nieruchomości Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań charakterystycznych dla profesjonalnego handlowca w tym zmierzających do podniesienia wartości tej nieruchomości. Między innymi nie uzbrajał działki pod kątem komercyjnym, nie dokonywał projektowania zabudowy działki, nie opracowywał planu zagospodarowania terenu, nie sporządzał makiet i wizualizacji tej działki itp.

W zakresie natomiast samej sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań w celu sprzedaży działki, nawet nie zamieszczał żadnych ogłoszeń, nie mówiąc już o zorganizowanych i profesjonalnych działaniach promocyjnych i marketingowych w tym celu. Tym samym działania Wnioskodawcy nie można porównać do działań osób prowadzących zawodowo działalność gospodarczą np. w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami, czy w zakresie działalności deweloperskiej.

Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży działki z majątku prywatnego, bez dodatkowych czynności mających cechy zawodowego działania jako handlowca, to tym samym w zakresie tej sprzedaży nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i nie musi opodatkowywać sprzedaży przedmiotowej działki podatkiem VAT.

Takie stanowisko zgodnie już z utrwalonym orzecznictwem sądowym zgodnie z którym nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych.

Przykładami takiego stanowiska jest między innymi Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, a także orzecznictwo krajowych sądów admistracyjnych np. Wyrok NSA w składzie siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07, wyrok NSA z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. I FSK 1655/11 czy wyrok NSA z 29 kwietnia 2014 r. sygn. I FSK 621/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami – wg zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając powyższe okoliczności na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa działka nr 837/3 od dnia zawarcia umowy przedwstępnej sprzedaży z firmą `(...)`. (tj. od 04.09.2017 r.) została jej wydzierżawiona celem prowadzenia czynności przez tą firmę w zakresie uzyskania stosownych zezwoleń do wybudowania pawilonu handlowego. Czynsz dzierżawy został ustalony na 100 zł netto miesięcznie.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz – art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.).

Stosownie do treści powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, i polega na oddaniu rzeczy do używania przez wydzierżawiającego, zaś świadczenie dzierżawcy polega na płaceniu umówionego czynszu. Tak więc oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi gruntów, skutkuje uzyskaniem korzyści majątkowych po stronie wydzierżawiającego.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Powyższe potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przykładowo w sprawie C-186/89 (W.N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën), uznał on, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt I FSK 1805/11, wyrażono pogląd, że jeżeli działalność w zakresie dzierżawy gruntu cechuje się zarówno powtarzalnością, jak i długim okresem trwania, to grunt wykorzystywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a właściciel prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. NSA wskazał przy tym, że dla oceny, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w określonym zakresie nie ma znaczenia to, czy w tym zakresie zarejestrowała ona działalność czy też nie, nie ma też znaczenia jej subiektywne przekonanie w tym zakresie.

W takiej sytuacji, tj. w przypadku, gdy strona dokonuje dostawy gruntu, przy pomocy którego prowadziła wcześniej nieprzerwanie działalność gospodarczą (taką chociażby jak dzierżawa), czyni to w ramach prowadzonej działalności, a nie zarządu majątkiem własnym. Są to bowiem działania charakterystyczne dla przedsiębiorcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Natomiast kwestia opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych, wynika z treści orzeczenia w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), w której TSUE wskazał: „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, iż w ramach przedmiotowej „Umowy przedwstępnej sprzedaży pod warunkiem” Wnioskodawca udzielił stosowanych pełnomocnictw osobom reprezentującym Kupującego, w celu uzyskania warunków zabudowy, stosownych pozwoleń, podziałów itp., które wymagane są w celu spełnienia się warunku zawarcia umowy przyrzeczonej. Koszty zawarcia umowy przedwstępnej oraz koszty dotyczące uzyskiwania warunków, pozwoleń itp. dotyczących uzyskania ostatecznych decyzji na budowę pawilonu handlowego ponosi Kupujący.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że kwestia udzielania pełnomocnictw została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ww. ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96, ww. Kodeksu, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Zatem fakt, że powyższe działania m.in. mające na celu uzyskanie wszelkich decyzji w celu uzyskania warunków zabudowy, stosownych pozwoleń, podziałów, nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osoby trzecie – wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca – nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Zainteresowanego. Po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy (mocodawcy). Z kolei osoby trzecie dokonując ww. działań uatrakcyjnią przedmiotową działkę będącą nadal własnością Zbywcy. Działania te dokonywane za pełną zgodą Zbywcy, przejawiającą się udzieleniem pełnomocnictwa, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż udzielenie przez Wnioskodawcę stosownych pełnomocnictw potencjalnym Nabywcom skutkować będzie tym, że wszystkie ww. czynności podejmowane przez Nabywcę będą podejmowane przez Wnioskodawcę w jego imieniu i na jego korzyść, ponieważ to on jako właściciel nieruchomości jest stroną w postępowaniu o uzyskanie stosownych decyzji oraz dokonanie wszelkich czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działki, w sytuacji gdy jest ona przedmiotem dzierżawy oraz w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy podejmowane będą decyzje w celu uzyskania warunków zabudowy, stosownych pozwoleń, podziałów, wskazuje na obrót mieniem wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej, a nie na zarządzanie majątkiem osobistym (własnym). Powyższe okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o wyłącznym działaniu Wnioskodawcy zmierzającym do wykonywania jedynie prawa własności majątku osobistego w celu wykorzystania na potrzeby prywatne i dowodzą, że zostanie wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a on sam działa jako podatnik VAT.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca sprzedając działkę nr 837/3, nie będzie dokonywać zbycia majątku osobistego (własnego), ale majątek wykorzystywany przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy). Tym samym Wnioskodawca działać będzie jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie”.

Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zatem także w świetle prawa unijnego Wnioskodawca – w takim kształcie sprawy – zostanie uznany (dokonując dostawy działki wykorzystywanej w działalności gospodarczej) za podatnika podatku VAT.

Tym samym mając na uwadze treść przytoczonych przepisów prawa oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż działki o nr 837/3, będzie stanowiła zbycie majątku wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem dokonując dostawy części ww. działek, Wnioskodawca wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.