0114-KDIP4.4012.352.2017.3.PR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2017 r. (data wpływu 13 lipca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 30 sierpnia 2017 r. (skutecznie doręczone 9 września 2017 r.) oraz pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 28 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 września 2017 r. (skutecznie doręczone 22 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek budowlanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 13 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 30 sierpnia 2017 r. (skutecznie doręczone 9 września 2017 r.) oraz pismem z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu 28 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 września 2017 r. (skutecznie doręczone 22 września 2017 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek budowlanych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni osiąga nieregularne dochody z tytułu wykonywania zleceń (dzieł) w zakresie tłumaczeń. Nie prowadzi działalności gospodarczej ani w zakresie świadczenia usług tłumaczenia, ani jakimkolwiek innym.

W grudniu 2015 r. Zainteresowana kupiła działkę budowlaną o pow. 1300 m2 z zamiarem wybudowania domu na własne potrzeby (osobiste). Ze względów ekonomicznych i praktycznych postanowiła działkę tę podzielić na trzy części, dwie z nich sprzedać, a dom wybudować na trzeciej.

Wystąpiła o pozwolenie na budowę 3 domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej - po jednym na każdej działce. Taki ruch jest zwyczajowo przyjęty przy sprzedaży nieruchomości niezabudowanych i służy temu, aby potencjalni nabywcy nie mieli wątpliwości co do tego, że będą mogli na danej działce wybudować dom (tak doradziła znajoma architekt).

Z uwagi na uciążliwość samolotów, co do której Wnioskodawczyni zorientowała się, gdy zaczęła więcej czasu spędzać na działce, podjęła decyzję o rezygnacji z wybudowania sobie domu w tym miejscu i w konsekwencji postanowiła sprzedać wszystkie trzy działki.

Sprzedaży pierwszej działki Zainteresowana dokonała rok po zakupie, tzn. w grudniu 2016 r. W stosownym terminie złożyła w urzędzie skarbowym deklarację podatkową PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-39, w której zadeklarowała, że przeznacza wszystkie środki z tej transakcji na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Zamierza sprzedać także dwie pozostałe działki, a uzyskane z nich środki także przeznaczy w całości na własne cele mieszkaniowe (zakup działki w innym miejscu i budowa domu).

Dwie pozostałe działki nie są jeszcze sprzedane. Stan wszystkich trzech działek w momencie zbycia był (będzie) taki sam. Są to nieruchomości budowlane, niezabudowane, na których Wnioskodawczyni nie robiła żadnych inwestycji. Jedynymi czynnościami wykonanymi na działkach było ich wyodrębnienie (podział) z jednej dużej działki oraz uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy.

Poza tą jedną nieruchomością Zainteresowana nie dokonywała dotychczas żadnych czynności na nieruchomościach (zakup, inwestycja, sprzedaż, budowa, etc.). Z przedmiotową nieruchomością postępuje w sposób właściwy działaniom prywatnym (tak jak znajomi, z którymi się konsultuje). Nie ma w nich zorganizowania, ciągłości, powtarzalności, żadnych oznak profesjonalizmu typu biuro, reklamy, strona www, etc. Wnioskodawczyni zajmuje się sprawą o tyle, o ile ma na to czas, środki i chęć.

Z uzupełnienia z dnia 13 września 2017 r. do wniosku wynika, że:

1. Działki nie były przedmiotem działalności gospodarczej. Zainteresowana nie jest nawet zawodowo związana z obrotem nieruchomościami. Kupiła działkę z prywatnego majątku i na prywatny cel, tj. wybudowania domu na własne potrzeby. Budowę domu zamierzała powierzyć wykonawcy zewnętrznemu (małej firmie projektowo-deweloperskiej).
2. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.
3. Wnioskodawczyni kupowała działkę z zamiarem wybudowania domu i zależało jej na zakupie ze względu na atrakcyjność miejsca (sklepy i bliskość lasu) i ceny. Jednak powierzchnia 1300 m2 zdecydowanie przekraczała jej potrzeby, a działkę można było nabyć albo w całości albo wcale. W tej sytuacji postanowiła z jednej działki zrobić trzy, na jednej z nich wybudować dom na własne potrzeby, a dwie pozostałe sprzedać, gdy nadarzy się okazja. Po kilku miesiącach częstszego przebywania na nabytej nieruchomości, Wnioskodawczyni zrozumiała, że trasy lotów samolotów startujących i lądujących na lotnisku przebiegają nad przedmiotową nieruchomością. Intensywność, częstotliwość i uciążliwość hałasów wydawanych przez samoloty zniweczyła plany mieszkaniowe Zainteresowanej w tej lokalizacji. W efekcie postanowiła sprzedać wszystkie trzy działki. O pozwolenie na budowę dla nich wszystkich wystąpiła pani architekt, która wyjaśniła Wnioskodawczyni, że działki zwyczajowo sprzedaje się z pozwoleniem na budowę, bo wtedy jest jasne, że faktycznie są budowlane. Adresatem pozwolenia na budowę jest pani architekt, która przyjęła w postępowaniu pozycję inwestora. Taki stan rzeczy wynika z a) nadziei, jaką pani architekt żywi na to, że nowi właściciele działek będą chcieli skorzystać z jej usług, b) niechęć i brak umiejętności Zainteresowanej do zajmowania się procesem dot. pozwolenia na budowę.
4. Wnioskodawczyni nie zamierza podejmować żadnych działań w celu przygotowania działek do sprzedaży tj. uzbrojenie terenu, ogrodzenie lub innych zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek.
5. Poszukiwanie chętnych na nabycie działek odbywać się będzie przy użyciu „poczty pantoflowej”, a jeśli okaże się to nieskuteczne, Wnioskodawczyni rozważy zamieszczenie ogłoszenia lub danie zlecenia uprawnionemu pośrednikowi.
6. Oprócz tych trzech działek, Zainteresowana nie planuje sprzedawać żadnych innych w przyszłości. Zresztą żadnych innych nie posiada. W niedalekiej przyszłości zamierza jedynie nabyć mieszkanie lub działkę pod budowę domu w celu zaspokojenia prywatnych potrzeb.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż dwóch pozostałych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż dwóch pozostałych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) ponieważ dokonując tych transakcji nie będzie działał w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Temat opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości ma długą historię. Początkowo, gdy w ustawie o VAT zapisano, iż za działalność gospodarczą uważa się nawet czynności jednorazowe, o ile tylko okoliczności wskazują na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, wiele de facto prywatnych transakcji kwalifikowano jako czynione w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu VAT. Orzecznictwo sądów administracyjnych także było niejednolite, aż do czasu, gdy tematem zajął się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Wyroki w sprawach o nr C-180/11, C-181/11 zapadły w odniesieniu do konkretnych, toczących się w Polsce sporów pomiędzy podatnikami i fiskusem. TSUE stwierdził, że „dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą VAT, ale wyłącznie pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. [`(...)`]. Natomiast jeżeli osoba, w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność, a więc za podatnika VAT”. Podobnie TSUE orzekał też w kolejnych sprawach (nie tyko polskich). Por. m.in. C-263/11, C-331/14, C-72/13.

W ślad z takimi wyrokami TSUE, zaczęła wykształcać się dość jednolita linia orzecznicza polskich sądów administracyjnych. Niemal wszystkie wyroki powtarzają zwłaszcza tę tezę, iż kluczową kwestią w każdej sprawie jest zbadanie, czy dana osoba występuje w charakterze podatnika, tj. czy angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, czy raczej wyłącznie takie, jakie zwykle stosują osoby wykonujące jedynie swoje prywatne prawo własności. Por. m.in. wyroki: NSA I FSK 1323/12, I FSK 319/13, I FSK 1352/13, I FSK 729/14 i wreszcie świeży wyrok z 25 kwietnia 2017 r. o sygn. akt I FSK 100/17.

Sądy podkreślają też, że polskie przepisy nie pozwalają na to, aby za podatnika uznać każdego, kto choćby okazjonalnie dokonuje transakcji dostawy budynku lub terenu budowlanego (Por. m.in. wyroki: NSA I FSK 1684/11 i sygn. akt I FSK 382/14).

Spory wciąż się zdarzają, ale obecnie także organy podatkowe nie są skłonne kwalifikować zwykłego prywatnego zarządu nieruchomościami jako prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu VAT. Można to zobaczyć m.in. w interpretacji o sygn.: 0112-KDIL2-1.4012.115.2017.1.AP, IBPP1/4512-541/15/MG, IPPP2/4512-1093/15-4/AO, 0461-ITPP2.4512.68.2017.1.KK, ILPP5/4512-1-158/16-4/AK. We wszystkich tych przypadkach chodzi o sytuację podziału nieruchomości i sprzedaż poszczególnych działek.

Odnosząc powyższe do sprawy Wnioskodawczyni uważa, że od sprzedaży pozostałych dwóch działek nie powinna odprowadzać VAT, gdyż będzie to sprzedaż z majątku prywatnego. Skoro kupiła działkę w celach prywatnych (zamiar postawienia domu dla siebie), to jej podział na trzy części, a nawet uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy nie zmienia prywatnego charakteru jej działań. Nie sposób bowiem uznać, że są podobne do działań zwykle podejmowanych przez przedsiębiorców zajmujących się obrotem nieruchomościami i/lub deweloperką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej - zawarta w ustawie - ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej.

W grudniu 2015 r. nabyła działkę budowlaną o pow. 1300 m2 z zamiarem wybudowania domu na własne potrzeby. Ze względów ekonomicznych i praktycznych postanowiła działkę tę podzielić na trzy części, dwie z nich sprzedać, a dom wybudować na trzeciej.

Z uwagi na uciążliwość samolotów, co do której Zainteresowana zorientowała się, gdy zaczęła więcej czasu spędzać na działce, podjęła decyzję o rezygnacji z wybudowania sobie domu w tym miejscu i w konsekwencji postanowiła sprzedać wszystkie trzy działki.

Sprzedaży pierwszej działki dokonała w grudniu 2016 r. Obecnie planuje sprzedaż pozostałych dwóch działek.

Przedmiotem planowanej sprzedaży są działki budowlane, niezabudowane. Wnioskodawczyni dotychczas dokonała podziału działki na trzy części oraz uzyskała decyzję o warunkach zabudowy. Oprócz wskazanych czynności nie zamierza podejmować dodatkowych działań w celu przygotowania działek do sprzedaży tj. uzbrojenie terenu, ogrodzenie, wytyczenie dróg wewnętrznych, czy innych zmierzających do zwiększenia wartości lub atrakcyjności działek.

Działki nie były przedmiotem działalności gospodarczej w tym działalności rolniczej. Nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

Poszukiwanie chętnych na nabycie działek odbywać się będzie przy użyciu „poczty pantoflowej”, a jeśli okaże się to nieskuteczne, Zainteresowana rozważy zamieszczenie ogłoszenia lub danie zlecenia uprawnionemu pośrednikowi.

Wnioskodawczyni nie dokonywała dotychczas żadnych czynności na nieruchomościach tj. zakup, inwestycja, sprzedaż, budowa, etc. Nie posiada innych nieruchomości i nie planuje sprzedaży nieruchomości w przyszłości. W niedalekiej przyszłości zamierza jedynie nabyć mieszkanie lub działkę pod budowę domu w celu zaspokojenia prywatnych potrzeb.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wyjaśniła, że o pozwolenie na budowę trzech domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej - po jednym na każdej działce wystąpiła osoba trzecia, która przyjęła w postępowaniu pozycję inwestora. To ona jest beneficjentem pozwolenia na budowę a nie Wnioskodawczyni.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii, czy planowana sprzedaż dwóch pozostałych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowana dopuszcza zlecenie sprzedaży działek profesjonalnemu pośrednikowi. W kwestii powierzenia sprzedaży działek profesjonalnemu pośrednikowi stanowisko zajął Najwyższy Sąd Administracyjny w wyroku z 3 czerwca 2014 r. I FSK 955/13. NSA wskazał, że: „[…] Zasadnie również Sąd I instancji ocenił argument organu, że zlecenie sprzedaży wskazanych we wniosku działek profesjonalnemu pośrednikowi zajmującemu się obrotem nieruchomościami świadczyło o podjęciu przez stronę czynności o charakterze zawodowym (profesjonalnym), przeczy logice oraz doświadczeniu życiowemu. Z okoliczności tych Sąd wywiódł, że prawidłowe wnioskowanie organu powinno przebiegać w ten sposób, że skoro strona zleca sprzedaż działek pośrednikowi w obrocie nieruchomościami oznacza, iż sama nie działa w tym zakresie zawodowo (profesjonalnie)”.

Zatem z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika zatem taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowana nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np.: uzbrojenie terenu, ogrodzenie, wytyczenie dróg wewnętrznych, działań marketingowych itd.).

W niniejszej sprawie brak jest więc przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącej działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Zatem w rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca dokonując dostawy działek będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że dokonując dostawy działek opisanych we wniosku Zainteresowana będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego - stosownie do zapisów orzecznictwa - transakcje zbycia działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że transakcje dostawy gruntu nie będą opodatkowane podatkiem VAT, gdyż wskazane transakcje nie będą stanowiły działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Zainteresowana z tego tytułu, nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawczyni od sprzedaży powyższych działek budowlanych nie będzie zobowiązana zapłacić podatku od towarów i usług.

Tym samych, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.