0112-KDIL2-1.4012.309.2017.2.DS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy X powinien sporządzić deklaracje VAT (podatek od towarów i usług)-7 za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy X powinien sporządzić deklaracje VAT-7 za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. Wniosek uzupełniono w dniu 21 września 2017 r. poprzez potwierdzenie wpłaty brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. na mocy Uchwały z dnia 15 grudnia 2016 r. Zarządu Województwa w sprawie ustalenia zasad scentralizowanego rozliczania podatku od towarów i usług w województwie, Województwo wprowadziło scentralizowany model rozliczeń podatku VAT dla wszystkich podległych jednostek organizacyjnych – centralizacji podlegały wszystkie jednostki budżetowe, zarówno te, które wcześniej były zarejestrowane jako czynni podatnicy VAT, jak również takie, które nie były zarejestrowane. Takiej konstrukcji rozliczeń podatku VAT od dnia 1 stycznia bieżącego roku podlegał także X (`(...)`), który do dnia 31 grudnia 2016 r. był zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. W marcu 2017 r. Województwo złożyło wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy (`(...)`) podlega „centralizacji” rozliczeń podatku VAT, czy powinien pozostać jednostką rozliczającą się samodzielnie. W dniu 9 maja 2017 r. została wydana interpretacja indywidualna nr 0112-KDIL1-1.4012.20.2017.1.RW, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że (`(...)`) pomimo posiadania statusu jednostki budżetowej województwa i wykonywania zadań na rzecz Województwa w zakresie zawartych umów cywilno-prawnych, w wyniku których otrzymuje dochody z darowizny i najmu majątku, jest organem administracji rządowej i wykonuje zadania wynikające z przepisów ustawowych we własnym imieniu, a zatem nie należy uwzględniać go w procesie centralizacji. Na podstawie tej interpretacji, wydana została Uchwała z dnia 26 maja 2017 r. Zarządu dot. wykreślenia X z wykazu jednostek podlegających centralizacji podatku VAT. W związku z tym, z dniem 1 czerwca 2017 r. (`(...)`) zarejestrował się ponownie jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z interpretacją indywidualną i Uchwałą Nr 3727/2017 z dnia 26 maja 2017 r. Zarządu Województwa, (`(...)`) ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT od dnia 1 czerwca 2017 r. powinien rozpocząć samodzielne rozliczanie podatku VAT od przychodów z tyt. najmu i dzierżawy majątku uzyskiwanych od 1 czerwca 2017 r. pomijając zdarzenia gospodarcze, które miały miejsce w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r.? Czy też skoro (`(...)`) nie powinien w ogóle podlegać centralizacji, winien samodzielnie rozliczyć przychody osiągnięte w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. i sporządzić deklaracje VAT-7 za okresy rozliczone wspólnie z Województwem (…)?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro na mocy indywidualnej interpretacji z dnia 9 maja 2017 r. nie powinien podlegać scentralizowanym rozliczeniom podatku od towarów i usług, (…) (`(...)`) powinien złożyć deklarację VAT-7 za wszystkie miesiące roku 2017, potwierdzające realizację sprzedaży i zakupów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, zwłaszcza, że za okres styczeń-maj 2017 r. (`(...)`) prowadzi własne rejestry (cząstkowe) sprzedaży i zakupów dot. sprzedaży opodatkowanej oraz sporządzać deklaracje VAT-7 (cząstkowe).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że w dniu 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454, z późn. zm). Zgodnie z art. 3 tej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy organy te podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486, z późn. zm.), mieszkańcy województwa tworzą z mocy prawa regionalną wspólnotę samorządową.

W myśl art. 1 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa, ilekroć w ustawie jest mowa o województwie lub samorządzie województwa, należy przez to rozumieć regionalną wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium.

Zakres działania samorządu województwa nie narusza samodzielności powiatu i gminy (art. 4 ustawy o samorządzie województwa).

Stosownie do art. 6 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa:

1. wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność;
2. dysponuje mieniem wojewódzkim;
3. prowadzi samodzielnie gospodarkę finansową na podstawie budżetu.

Województwo ma osobowość prawną (art. 6 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa).

Samorząd województwa prowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się m.in. tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy (art. 11 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 15 ustawy o samorządzie województwa, samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami, w szczególności w zakresie przeciwdziałania bezrobociu i aktywizacji lokalnego rynku pracy.

Ustawy mogą określać sprawy należące do zakresu działania województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez zarząd województwa (art. 14 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa).

W myśl art. 15 ustawy o samorządzie województwa, organami samorządu województwa są:

1. sejmik województwa;
2. zarząd województwa.

Zarząd województwa jest organem wykonawczym województwa (art. 31 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa), który – w myśl art. 41 ust. 1 tej ustawy – wykonuje zadania należące do samorządu województwa, niezastrzeżone na rzecz sejmiku województwa i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych.

Ponadto art. 43 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że marszałek województwa jest kierownikiem urzędu marszałkowskiego, zwierzchnikiem służbowym pracowników tego urzędu i kierowników wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

Należy zauważyć, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminu „jednostka budżetowa”, wobec czego należy posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870 z późn. zm).

Zgodnie z art. 9 ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;

• 2a) związki metropolitalne;

1. jednostki budżetowe;
2. samorządowe zakłady budżetowe;
3. agencje wykonawcze;
4. instytucje gospodarki budżetowej;
5. państwowe fundusze celowe;
6. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
7. Narodowy Fundusz Zdrowia;
8. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
9. uczelnie publiczne;
10. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
11. państwowe i samorządowe instytucje kultury;
12. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jednostki budżetowe, samorządowe zakłady budżetowe, agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej i państwowe fundusze celowe stosują zasady gospodarki finansowej określone w niniejszej ustawie.

W świetle natomiast art. 11 ust. 1-3 ww. ustawy, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej „planem finansowym jednostki budżetowej”.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych, jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego – gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, tworząc jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, nadaje jej statut, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej, oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy, może działać w charakterze podatnika.

Należy wskazać, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegające opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny – niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osoby fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwaną dalej Dyrektywą. Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia, czy dana jednostka działa „samodzielnie”, należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, że ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych.

Jednym z kryteriów jest przede wszystkim ustalenie, czy dana jednostka ponosi ryzyko gospodarcze, czy też to ryzyko ponosi jednostka nadrzędna (por. pkt 35 wyroku TSUE w sprawie C-210/04). Kolejnym kryterium, według TSUE, decydującym o ustaleniu samodzielności, jest odpowiedzialność za szkody poniesione wobec osób trzecich (por. wyrok w sprawie C-202/90 pkt 15).

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy na kluczowe w tym zakresie rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, gdzie Trybunał orzekł m.in., że: „Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie”. Zdaniem TSUE, jednostki te nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z działalnością gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek gminy oraz nie odpowiadają za szkody spowodowane tą działalnością (odpowiedzialność tą ponosi wyłącznie gmina), ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności. Uzyskane dochody są bowiem wpłacane do budżetu Gminy, a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu.

Jednostki budżetowe, co do zasady nie posiadają zatem odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach jednostki samorządu terytorialnego (pomiędzy jej jednostkami budżetowymi) mają charakter wewnętrzny.

Okoliczności uwzględnione przez TSUE w zapadłym wyroku to:

• charakter statusu podatnika (organy publiczne wykonujące działalność gospodarczą),
• wykonywanie samodzielnej działalności gospodarczej, tj. we własnym imieniu, na własny rachunek, na własną odpowiedzialność wraz z ponoszeniem ryzyka gospodarczego związanego z tą działalnością.

Zatem centralizacji rozliczeń VAT podlegają m.in. jednostki budżetowe utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego w celu wykonywania zadań publicznych przypisanych tej właśnie jednostce samorządu terytorialnego. Jeżeli jednak konieczność utworzenia danej jednostki budżetowej jednostki samorządu terytorialnego wynika z mocy prawa lub też jednostka samorządu terytorialnego utworzyła (powołała) inną jednostkę, która będzie w oparciu o inne przepisy posiadała osobowość prawną, takie jednostki nie będą podlegały centralizacji.

Tak więc aby określić, czy dana jednostka budżetowa funkcjonująca w strukturze organizacyjnej Województwa będzie podlegała centralizacji rozliczeń VAT, należy dokonać analizy zasad jej działalności pod kątem wykonywania samodzielnej działalności gospodarczej, tj. we własnym imieniu, na własny rachunek, na własną odpowiedzialność wraz z ponoszeniem ryzyka gospodarczego związanego z tą działalnością.

W odniesieniu do działalności X wskazać należy, co następuje:

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.), do zadań samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy należy:

1. określanie i koordynowanie regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich w odniesieniu do krajowej polityki rynku pracy przez przygotowanie i realizację regionalnego planu działań na rzecz zatrudnienia;
2. podział posiadanych środków Funduszu Pracy, z uwzględnieniem kierunków i priorytetów określonych w regionalnym planie działań na rzecz zatrudnienia, na działania na rzecz promocji zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i aktywizacji bezrobotnych;

• 2a) realizacja zadań związanych z KFS, w szczególności podział środków KFS pomiędzy powiatowe urzędy pracy, z uwzględnieniem priorytetów określonych przez ministra właściwego do spraw pracy, w porozumieniu z Radą Rynku Pracy;

1. opracowywanie badań i analiz rynku pracy, w tym prowadzenie monitoringu zawodów deficytowych i nadwyżkowych oraz badanie zapotrzebowania na pracę w celu podniesienia efektywności prowadzonych działań na rzecz wzrostu i promocji zatrudnienia;
2. współdziałanie z wojewódzką radą rynku pracy w określaniu i realizacji regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich;
3. (uchylony);
4. programowanie i wykonywanie zadań realizowanych przy współfinansowaniu Europejskiego Funduszu Społecznego (…);
5. inicjowanie i realizowanie przedsięwzięć mających na celu rozwiązanie lub złagodzenie problemów związanych z planowanymi zwolnieniami grup pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy;

• 7a) inicjowanie programów regionalnych i ich realizowanie, w porozumieniu z powiatowymi urzędami pracy;

• 7b) zlecanie działań aktywizacyjnych;

1. realizowanie zadań wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. a-c, oraz państw, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym, w zakresie świadczeń dla bezrobotnych, (…);
2. realizowanie zadań wynikających z prawa swobodnego przepływu pracowników między państwami, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. A-c, (…);
3. realizowanie zadań związanych z międzynarodowym przepływem pracowników, wynikających z odrębnych przepisów, umów międzynarodowych i innych porozumień zawartych z partnerami zagranicznymi;
4. świadczenie poradnictwa zawodowego oraz jego koordynowanie w publicznych służbach zatrudnienia na terenie województwa;
5. opracowywanie, gromadzenie, aktualizowanie i upowszechnianie informacji zawodowych na terenie województwa;

• 12a) współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie opracowywania, gromadzenia i aktualizowania informacji zawodowych o charakterze ogólnokrajowym;

1. współpraca na terenie województwa z powiatowymi urzędami pracy w zakresie organizacji szkoleń, przygotowania zawodowego dorosłych i staży, (…);
2. organizowanie, prowadzenie i finansowanie szkoleń pracowników wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy;
3. coroczne określanie i ogłaszanie w wojewódzkim dzienniku urzędowym, w terminie do dnia 30 kwietnia, po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady rynku pracy, na podstawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. b, oraz klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego określonej w przepisach o systemie oświaty, wykazu zawodów, w których za przygotowanie zawodowe młodocianych pracowników może być dokonywana refundacja, o której mowa w art. 12 ust. 6, przy uwzględnieniu zapotrzebowania na kwalifikacje i umiejętności na rynku pracy;
4. współdziałanie z właściwymi organami oświatowymi, szkołami i szkołami wyższymi w harmonizowaniu kształcenia i szkolenia zawodowego z potrzebami rynku pracy;

• 16a) współpraca ze szkołami wyższymi w zakresie wsparcia studentów, absolwentów i doktorantów szkół wyższych w wejściu na rynek pracy;

1. prowadzenie rejestru agencji zatrudnienia oraz wydawanie certyfikatów o dokonaniu wpisu do rejestru agencji zatrudnienia;

• 17a) przetwarzanie informacji o bezrobotnych i poszukujących pracy korzystających z pomocy określonej w ustawie;

1. współpraca z ministrem właściwym do spraw pracy w zakresie tworzenia rejestrów centralnych na podstawie art. 4 ust. 4;
2. udzielanie informacji o możliwościach i zakresie pomocy określonej w ustawie i świadczonej przez publiczne służby zatrudnienia.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez X będący jednostką organizacyjną samorządu województwa.

Marszałek województwa może, w formie pisemnej, upoważnić dyrektora X lub na jego wniosek innych pracowników tego urzędu do załatwiania w imieniu marszałka województwa spraw, w tym wydawania decyzji i postanowień w trybie przepisów o postępowaniu administracyjnym. W zakresie zadań wynikających z programów współfinansowanych z Funduszu Pracy w imieniu marszałka województwa zadania wykonuje dyrektor X (art. 8 ust. 5 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy).

Natomiast art. 8 ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że marszałek województwa powołuje dyrektora X wyłonionego w drodze konkursu spośród osób posiadających wykształcenie wyższe oraz co najmniej 3-letni staż pracy w publicznych służbach zatrudnienia lub co najmniej 5-letni staż pracy w innych instytucjach rynku pracy. Marszałek województwa odwołuje dyrektora X po uzyskaniu opinii wojewódzkiej rady rynku pracy. Opinia wojewódzkiej rady rynku pracy nie jest wymagana w przypadkach, o których mowa w art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, oraz w przypadku odwołania dyrektora X na jego wniosek.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, minister właściwy do spraw pracy przekazuje, na wyodrębniony rachunek bankowy, samorządom województw i powiatów środki Funduszu Pracy na finansowanie zadań realizowanych w województwie do wysokości kwot ustalonych zgodnie z ust. 2-11.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że podstawę działania X regulują przepisy ustawowe. Organ ten ma umocowanie ustawowe do działania i wykonuje zadania wskazane w przepisach ustawowych.

Utworzenie X nie jest uzależnione od woli samorządowego organu administracji. Urząd ten tworzony jest na podstawie przepisów prawa i zadania realizowane przez ten Urząd wynikają z przepisów ustawowych. X działa i realizuje zadania na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa na tle przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że X, pomimo posiadania statusu jednostki budżetowej Województwa, jest organem administracji rządowej i wykonuje ustawowe zadania we własnym imieniu. Zatem w procesie centralizacji rozliczeń nie należy uwzględniać X.

Z opisu sprawy wynika, że z dniem 1 stycznia 2017 r. Województwo na mocy Uchwały z dnia 15 grudnia 2016 r. Zarządu Województwa w sprawie ustalenia zasad scentralizowanego rozliczania podatku od towarów i usług w województwie, wprowadziło scentralizowany model rozliczeń podatku VAT dla wszystkich podległych jednostek organizacyjnych – centralizacji podlegały wszystkie jednostki budżetowe, zarówno te, które wcześniej były zarejestrowane jako czynni podatnicy VAT, jak również takie, które nie były zarejestrowane. Takiej konstrukcji rozliczeń podatku VAT od dnia 1 stycznia bieżącego roku podlegał także X ((`(...)`)), który do dnia 31 grudnia 2016 r. był zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W marcu 2017 r. Województwo złożyło wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy (`(...)`) podlega „centralizacji” rozliczeń podatku VAT, czy powinien pozostać jednostką rozliczającą się samodzielnie. W dniu 9 maja 2017 r. została wydana interpretacja indywidualna nr 0112-KDIL1-1.4012.20.2017.1.RW, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że (`(...)`) pomimo posiadania statusu jednostki budżetowej województwa i wykonywania zadań na rzecz Województwa Z w zakresie zawartych umów cywilno-prawnych, w wyniku których otrzymuje dochody z darowizny i najmu majątku, jest organem administracji rządowej i wykonuje zadania wynikające z przepisów ustawowych we własnym imieniu, a zatem nie należy uwzględniać go w procesie centralizacji. Na podstawie tej interpretacji wydana została Uchwała Nr 3727/2017 z dnia 26 maja 2017 r. Zarządu Województwa dot. wykreślenia X w Z z wykazu jednostek podlegających centralizacji podatku VAT. W związku z tym z dniem 1 czerwca 2017 r. (`(...)`) zarejestrował się ponownie jako czynny podatnik VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w związku z interpretacją indywidualną i Uchwałą z dnia 26 maja 2017 r. Zarządu Województwa, (`(...)`) ponownie zarejestrowany jako podatnik VAT od dnia 1 czerwca 2017 r. powinien rozpocząć samodzielne rozliczanie podatku VAT od przychodów z tyt. najmu i dzierżawy majątku uzyskiwanych od 1 czerwca 2017 r. pomijając zdarzenia gospodarcze, które miały miejsce w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r., czy też skoro (`(...)`) nie powinien w ogóle podlegać centralizacji, winien samodzielnie rozliczyć przychody osiągnięte w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. i sporządzić deklaracje VAT-7 za okresy rozliczone wspólnie z Województwem.

Stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy – podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 14 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Kwestię ewidencji reguluje art. 109 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, powinna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu, jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

Jak wskazano wyżej składanie deklaracji VAT (miesięcznych bądź kwartalnych) należy do podstawowych obowiązków czynnych podatników VAT. Deklaracje VAT podatnik sporządza w oparciu o prowadzone ewidencje sprzedaży i zakupu, w których wpisuje wszelkie dane mające wpływ na kwotę zobowiązania podatkowego.

Skoro zatem X, pomimo posiadania statusu jednostki budżetowej Województwa jest organem administracji rządowej i wykonuje ustawowe zadania we własnym imieniu, a tym samym nie podlega centralizacji rozliczeń, jako odrębny podatnik powinien dokonywać samodzielnych rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić że X powinien rozliczyć przychody osiągnięte w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. to znaczy prowadzić ewidencje i na ich podstawie złożyć deklaracje podatkowe.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „powinien złożyć deklarację VAT-7 za wszystkie miesiące roku 2017, potwierdzające realizację sprzedaży i zakupów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT” należy uznać za prawidłowe.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy X powinien sporządzić deklarację VAT-7 za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 maja 2017 r. Natomiast, w kwestii dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania deklaracji VAT-7 przez Województwo Z zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 25 października 2017 r., nr 0112-KDIL2-1.4012.458.2017.1.DS.

Jednocześnie tutejszy Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.