0115-KDIT1-2.4012.418.2017.1.RS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 8 sierpnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania otrzymywanych przez Gminę równowartości czynszów dzierżawnych terenów łowieckich.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina `(...)` jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na terenie Gminy znajdują się obwody łowieckie, za które odpowiedzialni są Starosta Powiatu `(...)` oraz Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Obwody łowieckie są przedmiotem dzierżawy na rzecz Kół Łowieckich Polskiego Związku Kół Łowieckich (dalej: Dzierżawiący). Stroną umów dzierżawy są wskazani wyżej Starosta Powiatu `(...)` oraz Dyrektor Lasów Państwowych w miejscowości S. Czynsze dzierżawne są obciążone VAT (podatek od towarów i usług) przez Wydzierżawiających. Po zakończeniu okresu rozliczeniowego Wydzierżawiający przekazują Gminie odpowiednią kwotę odpowiadającą części należności z tytułu czynszów dzierżawnych. Podstawę rozliczeń między Wydzierżawiającymi a Gminą stanowią przepisy ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo Łowieckie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Gminę odpowiednia kwota wynikająca z dzierżawy obwodów łowieckich przez Wydzierżawiających podlega opodatkowaniu VAT przez Gminę?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana na podstawie przepisów Prawa Łowieckiego kwota wynikająca z dzierżawy obwodów łowieckich przez Wydzierżawiających na rzecz Kół Łowieckich nie podlega opodatkowaniu VAT. Powołując się na art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93, z późn. zm.), Gmina stwierdziła, że dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia Wydzierżawiającego sprowadzającego się do oddania rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na uiszczeniu kwoty ustalonego czynszu dzierżawnego. W konsekwencji, w związku z faktem, że czynność dzierżawy nie stanowi dostawy towaru, stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zasady dzierżawy obwodów łowieckich regulują przepisy ustawy Prawo łowieckie. Zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa łowieckiego, obwody łowieckie wydzierżawia się Kołom Łowieckim Polskiego Związku Łowieckiego. Z kolei art. 29 ust. 1 Prawa Łowieckiego stanowi, że obwody łowieckie wydzierżawiają na wniosek Polskiego Związku Łowieckiego, po zasięgnięciu opinii wójta (burmistrza, prezydenta miasta) oraz właściwej izby rolniczej:

1. obwody łowieckie leśne - Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe;
2. obwody łowieckie polne - Starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej;
3. obwody łowieckie znajdujące się na terenie więcej niż jednego powiatu - Starosta powiatu, na terenie którego znajduje się największa część obwodu łowieckiego.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 Prawa Łowieckiego, Wydzierżawiający obowiązany jest przy tym rozliczyć otrzymany czynsz dzierżawny między nadleśnictwami i gminami, na których terenie znajdują się określone obwody łowieckie. W wyniku powyższego rozliczenia, Nadleśnictwo otrzymuje kwotę odpowiadającą powierzchni państwowych gruntów leśnych, zaś Gmina otrzymuje kwotę odpowiadającą pozostałej powierzchni obwodu łowieckiego.

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wydzierżawienie obwodów łowieckich dokonywane jest w oparciu o umowy cywilnoprawne, których stroną jest Starosta `(...)` bądź Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w miejscowości S.

Wobec powyższego obowiązek podatkowy w zakresie VAT z tytułu świadczenia usług dzierżawy spoczywa na wyżej wymienionych podmiotach (Starosta i Dyrektor Lasów Państwowych). W opinii Gminy, z uwagi na fakt, że Gmina nie świadczy w przedmiotowej sytuacji usług dzierżawy (ponieważ Gmina nie jest stroną umowy dzierżawy), przekazane jej przez Wydzierżawiających kwoty nie stanowią należności za usługi dzierżawy, a tym samym nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie przekazanie środków pieniężnych (wynikające z rozliczenia przez Starostę i Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe czynszów z tytułu świadczonych usług dzierżawy) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż pieniądz jako środek płatniczy nie jest towarem i nie mieści się w zakresie powołanej definicji ustawowej. Zdaniem Gminy, otrzymane przez nią kwoty związane z rozdysponowaniem przez Wydzierżawiających kwot z tytułu dzierżawy przez te podmioty obwodów łowieckich nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez Gminę usług, a w konsekwencji nie podlega to opodatkowaniu podatkiem.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, np. z dnia 3 września 2009 r. sygn. IBPP1/443-643/09/MS z dnia 5 czerwca 2009 r. sygn. IBPP1/443-410/09/MS czy ITPP1/443-472/13/DM z dnia 22 lipca 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostaną określone odmienne stany faktyczne, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.