0115-KDIT1-2.4012.322.2017.2.AGW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 1 czerwca 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 18 sierpnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia niezabudowanej działki gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 18 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia niezabudowanej działki gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:

XXX;

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

XXX

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 18 maja 2007 r. na mocy umowy darowizny sporządzonej w formie aktu notarialnego Pana dziadek przekazał Panu i bratu nieruchomości – działki o łącznej powierzchni 6,41 hektara, tj. 3 działki o obszarze równym odpowiednio 3,23; 2,11; 1,07 hektara. Wszystkie nabył na podstawie umów sprzedaży. Dwie pierwsze we wrześniu 1981 r., a trzecią w maju 1988 r. Na moment darowizny działki były niezabudowane, miały bezpośredni dostęp do drogi publicznej i stanowiły rolę klasy V i VI oraz rowy. Urząd Gminy samodzielnie wykonał w 2005 r. plan zagospodarowania i przekształcił je w ziemie użytkowe. Do września 2016 r. były dzierżawione pod działalność rolną. Pan i brat od 2010 r. prowadzicie działalności gospodarcze i jesteście czynnymi podatnikami VAT (podatek od towarów i usług). Zamierza Pan wraz z bratem sprzedać jedną z tych działek. Dla działki mającej być przedmiotem sprzedaży został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, który dopuszcza na niej zabudowę mieszkalno-usługową. Ani Pan, ani brat, ani nikt inny nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Elementy zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku dotyczą bezpośrednio sfery praw i obowiązków podatkowych zainteresowanego niebędącego stroną postępowania i są tożsame jak dla Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki należącej do majątku osobistego Pana i brata będzie podlegała VAT?

Zdaniem Zainteresowanych, gdy osoba fizyczna sprzedaje działki pochodzące z jej prywatnego majątku osobistego, to taka transakcja nie jest przejawem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Dlatego też osoba, która dokonuje sprzedaży nie działa w charakterze podatnika VAT i nie ciąży na niej obowiązek podatkowy w tym podatku.

O działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT można mówić wtedy, gdy podatnik w momencie dokonania dostawy towarów miał zamiar dokonywać jej wielokrotnie, a towary będące przedmiotem dostawy zostały nabyte w celu dalszej odsprzedaży. W opisanej sprawie Pan i brat nie nabyliście działek w celu ich dalszej odsprzedaży, lecz nabycie nastąpiło do majątku prywatnego. Działki niewykorzystywane wcześniej w działalności gospodarczej otrzymaliście Pan i brat tytułem darowizny i zamierzaliście w późniejszym czasie wybudować na nich swoje domy. Zdaniem Pana, nie można zatem uznać, że dokonując sprzedaży działalibyście Pan i brat w charakterze handlowców. Nie podejmujecie żadnych aktywnych działań w zakresie handlu nieruchomościami, sami nie uatrakcyjniacie gruntów, tzn. nie występujecie o ich możliwości zabudowy, nie inwestujecie w ich uzbrojenie i nie anonsujecie sprzedaży w mediach. Tym samym ich sprzedaż nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, a co za tym idzie, nie skutkuje obowiązkiem podatkowym w tym podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do § 2 ww. przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Należy podkreślić, że dzierżawa gruntu rolniczego korzysta ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie dzierżawy, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Tym samym – wbrew stanowisku zawartemu w opisie zdarzenia przyszłego – Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Przechodząc do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy opisanych we wniosku nieruchomości gruntowych, wykorzystywanych do świadczenia usług zwolnionych (dzierżawa gruntu na cele rolnicze) stwierdzić należy co następuje.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z powyższego przepisu, zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że dostawa działki gruntu, która była przez Pana dzierżawiona na cele rolnicze, w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, będzie stanowiła dostawę dokonywaną przez Pana jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w ust. 1 tego przepisu. W tej sytuacji nie można uznać, że dostawa ta stanowiła realizację prawa do rozporządzania Pana majątkiem prywatnym. Stwierdzić zatem należy, że przeniesienie prawa własności działki gruntu, o której mowa we wniosku – wbrew Pana twierdzeniu – stanowi odpłatną dostawę towarów, która podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, na podstawie powołanego art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie ponieważ plan zagospodarowania przestrzennego dla działki dopuszcza zabudowę mieszkalno-usługową, należy stwierdzić, że opisana we wniosku nieruchomość jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym planowana przez Pana dostawa nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Niemniej jednak, z uwagi na fakt, że – jak Pan wskazał – do września 2016 r. wykorzystywał grunty do świadczenia usług zwolnionych od podatku (dzierżawa na cele rolnicze), to przyszła transakcja dostawy przedmiotowych nieruchomości gruntowych może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. W niniejszej sytuacji bowiem – jak wynika z opisu sprawy – nie przysługiwało Panu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia opisanego gruntu (nabycie nastąpiło w drodze darowizny), a grunt wydzierżawiał Pan na cele rolnicze, a zatem do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Jakkolwiek w swoim stanowisku słusznie Pan uznał, że z tytułu sprzedaży przedmiotowych gruntów nie będzie zobowiązany do wykazania podatku należnego, ze względu na błędną argumentację stanowisko to należało uznać za nieprawidłowe. Należy bowiem zauważyć, że pomimo identycznego skutku podatkowego dla podatnika podatku od towarów i usług (brak konieczności wykazania podatku należnego z tytułu przedmiotowej dostawy) – pojęcia „nie podlega opodatkowaniu” i „zwolnione od podatku” nie są tożsame.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że transakcja sprzedaży nieruchomości gruntowej, nie będzie związana z działalnością gospodarczą należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.