0112-KDIL2-3.4012.396.2017.1.AG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa i na mocy art. 6 pkt 1 ustawy nie będzie czynnością wyłączoną od opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa i na mocy art. 6 pkt 1 ustawy nie będzie czynnością wyłączoną od opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym – prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Dłużnik jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej nieruchomości, nr ew. działki 8 (objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych) oraz 5/1, 6/1 i 7/1 (objętych księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych). Działki znajdują się w użytkowaniu wieczystym dłużnika do dnia 5 grudnia 2089 r. Łączna powierzchnia działek wynosi 33580 m2. Zabudowę nieruchomości stanowią: budynek handlowo-usługowy w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym (stanowiącej Centrum Handlowe) budynek handlowo-usługowy-restauracyjny, budynek przemysłowy – trafostacji oraz budynek myjni samochodowej. Wnioskodawca, jako organ egzekucyjny, na wniosek wierzyciela prowadzi egzekucję z powyższych składników majątkowych dłużnika, które nie stanowią jednak całego majątku dłużnika.

Budynek handlowo-usługowy został wzniesiony w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym i funkcjonalnie stanowią jeden budynek. Najstarsza część – hala handlowa – została wybudowana w latach 70 ubiegłego wieku, w latach 1998-99 w ramach rozbudowy istniejącego obiektu wykonano dwukondygnacyjną halę handlową konstrukcji stalowej oraz czterokondygnacyjny budynek biurowy konstrukcji stalowej, a także jednokondygnacyjne magazyny. Następnie w oparciu o pozwolenie na budowę z 2007 i 2008 r. wykonano przebudowę budynku połączoną z rozbudową, w ramach której rozbudowano istniejący budynek o część magazynową, przebudowano wnętrza i instalacje wewnętrzne, wykonano nowe podziały powierzchni najmu oraz przebudowano i odświeżono elewację. Decyzję o pozwoleniu na użytkowanie centrum wydano w dniu 24 września 2007 r.

Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny jest jednokondygnacyjny, wolnostojący i został wzniesiony w 2010 r. Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony podmiotowi zewnętrznemu – sieci restauracyjnej.

Budynek myjni samochodowej został wzniesiony w 2010 r. i składa się z części kubaturowej oraz zadaszonych dwóch stanowisk do mycia samochodów. Budynek ten został wynajęty podmiotowi zewnętrznemu – przedsiębiorcy prowadzącemu myjnię samochodową.

Teren nieruchomości posiada pełne uzbrojenie w media. Na terenie nieruchomości znajduje się 191 miejsc parkingowych. Z przedmiotowymi nieruchomościami funkcjonalnie związane są także działki sąsiednie stanowiące własność dłużnika, lecz nieobjęte postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Wnioskodawcę, na których to działkach znajduje się parking z 402 miejscami obsługującymi Centrum Handlowe. Nawierzchnie dróg i placów są utwardzone, a nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Nieruchomości pełnią funkcję handlową, co jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość obciążona jest pięcioma hipotekami na rzecz wierzycieli, w tym na rzecz banków. Nieruchomość jest także obciążona służebnościami m.in na rzecz zakładu energetycznego. W obu księgach wieczystych przedmiotowej nieruchomości znajduje się wpis prawa najmu jednego z lokali użytkowych znajdujących się w budynku handlowo-usługowym oraz prawo dzierżawy części nieruchomości znajdującej się na działce nr 8 (budynku restauracyjnego). Dłużnik zawarł wieloletnie umowy najmu lokali użytkowych znajdujących się w obszarze przedmiotowej nieruchomości oraz części gruntu – około 100 umów z przedsiębiorcami prowadzącymi placówki handlowe, spożywcze, usługowe i gastronomiczne. Stosownie do treści art. 1002 k.p.c., z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w ramach postępowania egzekucyjnego nabywca nieruchomości wstąpi w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunków najmu i dzierżawy.

Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużnika na mocy umowy zawartej z poprzednim właścicielem w dniu 16 maja 2007 r. Nieruchomość w dalszym ciągu użytkowana jest jako centrum handlowe. Dłużnik od chwili nabycia nieruchomości nie ponosił nakładów na jej ulepszenie, które przekraczałyby 30% wartości początkowej.

Podkreślić należy, że planowana transakcja dotycząca przedmiotowej nieruchomości zostanie dokonana w trybie art. 921 i następne kodeksu postępowania cywilnego, przewidzianym dla egzekucji z nieruchomości. Przygotowany na potrzeby powyższego postępowania operat szacunkowy dotyczy wyłącznie opisanej powyżej nieruchomości i nie obejmuje innych praw składających się na przedsiębiorstwo dłużnika, w tym innych nieruchomości należących do dłużnika, które to prawa nie są przedmiotem egzekucji.

Wnioskodawca wyjaśnia przy tym, że w dniu 1 lutego 2017 r. złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie. W dniu 25 kwietnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zwrócił się do Wnioskodawcy o uzupełnienie braków formalnych wniosku poprzez udzielenie odpowiedzi na zadane pytania. Z uwagi na brak możliwości uzyskania odpowiedzi w ustawowymi terminie (7 dni), Wnioskodawca cofnął powyższy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z uzyskaniem od dłużnika oczekiwanych informacji, wnioskodawca ponownie składa wniosek w przedmiotowej spawie, a dodatkowo w załączeniu do niniejszego wniosku Wnioskodawca przedkłada:

1. Wezwanie Dyrektora KAS z dnia 25 kwietnia 2017 r.
2. Odpowiedzi udzielone przez dłużnika z dnia 17 maja 2017 r., 22 maja 2017 r., 29 maja 2017 r.
3. Zestawienie nakładów poniesionych na budynek handlowo-usługowy.
4. Umowa służebności z dnia 28 sierpnia 2003 r.
5. Wyciąg z operatu szacunkowego z dnia 25 maja 2016 r.
6. Wypis z rejestru gruntów.
7. Wypis z kartoteki budynków.
8. Wyrys z mapy ewidencyjnej.
9. Akt notarialny nabycia nieruchomości.
10. Raport o środkach trwałych.
11. Wydruki z ksiąg wieczystych.
12. Decyzja.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, że w piśmie dłużnika z dnia 17 maja 2017 r. błędnie wskazano, że dłużnik nie jest właścicielem budynku handlowo-usługowo-restauracyjnego i budynku myjni samochodowej. W rzeczywistości powyższe obiekty są własnością dłużnika i będą przedmiotem licytacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z uwagi na przedmiot licytacji, którym jest wyłącznie nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego wraz z prawem własności posadowionych budynków), przedmiotowa transakcja nie będzie traktowana jako transakcja zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a tym samym nie będzie podlegała wyłączeniu przedmiotowemu na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług), który stanowi o tym, że ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w kontekście okoliczności faktycznych niniejszej sprawy i przedmiotu planowanej licytacji, którym są wyłącznie nieruchomości (prawo użytkowania wieczystego wraz z prawem własności posadowionych budynków), przedmiotowa transakcja nie będzie traktowana jako transakcja zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a tym samym nie będzie podlegała dyspozycji art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, który stanowi o tym, że ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji przedsiębiorstwa. Zgodnie z ogólnie przyjętym poglądem, na potrzeby ustawy o VAT, należy posługiwać się definicją przedsiębiorstwa zawartą w kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 551 kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ponadto w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT ustawodawca zdefiniował zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W okolicznościach niniejszej sprawy nabywca nieruchomości zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nie tylko nabędzie nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego i prawo własności budynków), ale także wstąpi w stosunki prawne najmu lokali wchodzących w skład nieruchomości oraz dzierżawy budynku restauracji.

Pomimo powyższego, w ocenie Wnioskodawcy planowana transakcja nie będzie miała charakteru nabycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, albowiem jej przedmiotem będzie wyłącznie nieruchomość, a nie inne składniki przedsiębiorstwa dłużnika wskazane w art. 551 kodeksu cywilnego, a wstąpienie do stosunków najmu i dzierżawy będzie następowało tylko i wyłącznie z mocy ustawy, a nie czynności prawnych stron. Ponadto operat szacunkowy sporządzony na potrzeby przedmiotowego postępowania także odnosi się wyłącznie do opisanych na wstępie nieruchomości (nie stanowiących wszystkich nieruchomości dłużnika), a nie innych składników majątkowych dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w ww. przepisie sformułowanie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w ww. art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb przepisów podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

W myśl art. 552 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami umożliwiające kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Natomiast zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest – w myśl art. 2 pkt 27e ustawy – organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem wynikającym z powyższego przepisu jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań).

Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić Nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Podsumowując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Oznacza to, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest nie tylko wyodrębniona organizacyjnie, ale również posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Komornik Sądowy) prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Dłużnik jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej nieruchomości, nr ew. działki 8 oraz 5/1, 6/1 i 7/1. Działki znajdują się w użytkowaniu wieczystym dłużnika do dnia 5 grudnia 2089 r. Łączna powierzchnia działek wynosi 33580 m2. Zabudowę nieruchomości stanowią: budynek handlowo-usługowy w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym (stanowiącej Centrum Handlowe) budynek handlowo-usługowy-restauracyjny, budynek przemysłowy – trafostacji oraz budynek myjni samochodowej. Wnioskodawca, jako organ egzekucyjny, na wniosek wierzyciela prowadzi egzekucję z powyższych składników majątkowych dłużnika, które nie stanowią jednak całego majątku dłużnika. Budynek handlowo-usługowy został wzniesiony w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym i funkcjonalnie stanowią jeden budynek. Najstarsza część – hala handlowa – została wybudowana w latach 70 ubiegłego wieku, w latach 1998-99 w ramach rozbudowy istniejącego obiektu wykonano dwukondygnacyjną halę handlową konstrukcji stalowej oraz czterokondygnacyjny budynek biurowy konstrukcji stalowej, a także jednokondygnacyjne magazyny. Następnie w oparciu o pozwolenie na budowę z 2007 i 2008 r. wykonano przebudowę budynku połączoną z rozbudową, w ramach której rozbudowano istniejący budynek o część magazynową, przebudowano wnętrza i instalacje wewnętrzne, wykonano nowe podziały powierzchni najmu oraz przebudowano i odświeżono elewację. Decyzję o pozwoleniu na użytkowanie centrum wydano w dniu 24 września 2007 r. Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny jest jednokondygnacyjny, wolnostojący i został wzniesiony w 2010 r. Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony podmiotowi zewnętrznemu – sieci restauracyjnej. Budynek myjni samochodowej został wzniesiony w 2010 r. i składa się z części kubaturowej oraz zadaszonych dwóch stanowisk do mycia samochodów. Budynek ten został wynajęty podmiotowi zewnętrznemu – przedsiębiorcy prowadzącemu myjnię samochodową. Teren nieruchomości posiada pełne uzbrojenie w media. Na terenie nieruchomości znajduje się 191 miejsc parkingowych. Z przedmiotowymi nieruchomościami funkcjonalnie związane są także działki sąsiednie stanowiące własność dłużnika, lecz nieobjęte postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Wnioskodawcę, na których to działkach znajduje się parking z 402 miejscami obsługującymi Centrum Handlowe. Nawierzchnie dróg i placów są utwardzone, a nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Nieruchomości pełnią funkcję handlową, co jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość obciążona jest pięcioma hipotekami na rzecz wierzycieli, w tym na rzecz banków. Nieruchomość jest także obciążona służebnościami m.in. na rzecz zakładu energetycznego. W obu księgach wieczystych przedmiotowej nieruchomości znajduje się wpis prawa najmu jednego z lokali użytkowych znajdujących się w budynku handlowo-usługowym oraz prawo dzierżawy części nieruchomości znajdującej się na działce nr 8 (budynku restauracyjnego). Dłużnik zawarł wieloletnie umowy najmu lokali użytkowych znajdujących się w obszarze przedmiotowej nieruchomości oraz części gruntu – około 100 umów z przedsiębiorcami prowadzącymi placówki handlowe, spożywcze, usługowe i gastronomiczne. Stosownie do treści art. 1002 k.p.c. z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w ramach postępowania egzekucyjnego nabywca nieruchomości wstąpi w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunków najmu i dzierżawy. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużnika na mocy umowy zawartej z poprzednim właścicielem w dniu 16 maja 2007 r. Nieruchomość w dalszym ciągu użytkowana jest jako Centrum Handlowe. Dłużnik od chwili nabycia nieruchomości nie ponosił nakładów na jej ulepszenie, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Podkreślić należy, że planowana transakcja dotycząca przedmiotowej nieruchomości zostanie dokonana w trybie art. 921 i następne kodeksu postępowania cywilnego, przewidzianym dla egzekucji z nieruchomości. Przygotowany na potrzeby powyższego postępowania operat szacunkowy dotyczy wyłącznie opisanej powyżej nieruchomości i nie obejmuje innych praw składających się na przedsiębiorstwo dłużnika, w tym innych nieruchomości należących do dłużnika, które to prawa nie są przedmiotem egzekucji.

Na tle powyższego Zainteresowany wniósł o potwierdzenie, że sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie stanowić zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa i konsekwentnie nie będzie czynnością, dla której znajdzie zastosowanie wyłączenie od VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że do opisanej transakcji nie będzie mieć zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy. Przedmiotem sprzedaży będą bowiem wyłącznie nieruchomości, zbywany majątek nie stanowi zatem przedsiębiorstwa w rozumieniu powołanego art. 551 Kodeksu cywilnego. Przedmiotowej transakcji nie będzie towarzyszył transfer szeregu kluczowych składników, wchodzących w skład normatywnej definicji przedsiębiorstwa i determinujących funkcjonowanie przedsiębiorstwa zbywcy.

Planowana sprzedaż nie będzie również stanowić zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 2 pkt 27e ustawy. Przedmiotu transakcji nie można uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, gdyż niespełnione są ustawowe przesłanki zawarte w definicji tego pojęcia, tj. brak jest masy majątkowej wydzielonej finansowo, organizacyjnie i funkcjonalnie, która umożliwiłaby funkcjonowanie jako oddzielne przedsiębiorstwo.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na przedmiot licytacji, którym są wyłącznie nieruchomości (prawo użytkowania wieczystego wraz z prawem własności posadowionych budynków, budowli), przedmiotowa transakcja nie będzie stanowić ani zbycia przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a tym samym nie będzie podlegała wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Nadmienić należy, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie uznania czy sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa i na mocy art. 6 pkt 1 ustawy nie będzie czynnością wyłączoną od opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast wniosek w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) zostanie załatwiony odrębnym pismem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.