Spółka udostępnia klientom do użytkowania różne rzeczy, w tym samochody osobowe, samochody ciężarowe oraz maszyny i urządzenia, na podstawie umów leasingu i najmu. Zgodnie z tymi umowami, Spółka wymaga od klientów ubezpieczenia przedmiotów, które im udostępnia. Klient ma możliwość ubezpieczenia finansowanego przedmiotu w ramach umowy zawartej z zakładem ubezpieczeń przez Spółkę. W takim przypadku Spółka, działając jako ubezpieczający, ubezpiecza finansowany przedmiot, opłaca składkę ubezpieczeniową do zakładu ubezpieczeń, a następnie obciąża klienta kosztami tej składki. Składka ubezpieczeniowa, którą Spółka nalicza klientowi, może być wyższa od kwoty, którą Spółka przekazuje do zakładu ubezpieczeń, z uwagi na przyznany rabat. Organ podatkowy potwierdził, że kwoty składek ubezpieczeniowych obciążających klientów stanowią podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które korzystają ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku sygnowanym datą 4 września 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług składki ubezpieczeniowej opłacanej przez klientów – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług składki ubezpieczeniowej opłacanej przez klientów.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.
Spółka udostępnia swoim klientom (dalej: „klienci”) do używania rzeczy, takie jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe, maszyny i urządzenia, na podstawie umów leasingu oraz umów najmu (długoterminowego).
Zgodnie z zawieranymi umowami leasingu lub najmu, Wnioskodawca wymaga od klientów ubezpieczenia przedmiotów oddanych im do używania na podstawie tych umów (przedmioty te są dalej określane jako „finansowane przedmioty”). Wybór zakładu ubezpieczeń należy do klienta, ale wymaga uprzedniej pisemnej akceptacji Spółki. Pisemnej akceptacji Spółki wymaga również zakres ochrony ubezpieczeniowej, wysokość składki ubezpieczeniowej oraz szczegółowe warunki ubezpieczenia.
Klient może również ubezpieczyć finansowany przedmiot w ramach umowy zawartej z zakładem ubezpieczeń przez Spółkę. W przypadku, gdy klient zdecyduje się skorzystać z takiego rozwiązania, Wnioskodawca występując jako ubezpieczający, ubezpiecza finansowany przedmiot we wspomnianym zakładzie ubezpieczeń, uiszcza do tego zakładu składkę ubezpieczeniową, po czym obciąża klienta kosztem tej składki. Składka ubezpieczeniowa, którą Spółka obciąża klienta jest dokumentowana odrębną fakturą albo stanowi odrębną pozycję na fakturze (obok raty leasingu lub najmu). Z uwagi na opłacenie przez Spółkę składki ubezpieczeniowej do zakładu ubezpieczeń jednorazowo z góry, zakład ubezpieczeń udziela Spółce rabatu, w efekcie czego kwota składki zapłaconej przez Spółkę do zakładu ubezpieczeń może być niższa od sumy składek zapłaconej Spółce przez klienta. Jeśli Klient pokrywa składkę ubezpieczeniową refakturowaną przez Spółkę jednorazowo za cały wieloletni okres ubezpieczenia – składka jaką pokrywa jest równa składce jaką Spółka odprowadza do zakładu ubezpieczeń. Jeśli Klient pokrywa składkę ubezpieczeniową refakturowaną przez Spółkę w kilku corocznych płatnościach – składka jaką pokrywa jest większa niż składka jaką Spółka odprowadza do zakładu ubezpieczeń właśnie z uwagi na rabat jaki zakład ubezpieczeń udzielił Spółce.
Przedmiotem zapytania jest stan faktyczny dotyczący sytuacji, w której zakład ubezpieczeń udzielił Spółce rabatu i w związku z tym składka, którą pokrywa klient jest wyższa niż składka, którą Spółka uiszcza do zakładu ubezpieczeń.
Dodatkowo należy nadmienić, iż w przypadku zmaterializowania ryzyka objętego ubezpieczeniem (np. uszkodzenia finansowanego przedmiotu) upoważnionym do odbioru świadczenia z zakładu ubezpieczeń jest Spółka. Tak otrzymane świadczenie Spółka przeznacza na rozliczenie zobowiązań klienta wobec Spółki wynikające z rozliczenia umowy leasingu lub najmu lub traktuje jako zabezpieczenie umowy leasingu lub najmu, jeśli nie dochodzi do rozliczenia umowy leasingu lub najmu lub też przekazuje świadczenie do klienta po udokumentowaniu przez niego przywrócenia finansowanego przedmiotu do stanu sprzed szkody. Spółka może jednak upoważnić klienta do odbioru odszkodowania przez niego bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Spółka może również upoważnić klienta do dochodzenia od zakładu ubezpieczeń odszkodowania, gdy ten odmawia jego wypłaty bądź też, gdy wypłaca odszkodowanie w kwocie niższej od wartości poniesionej szkody.
Niewykonywanie przez klienta obowiązków wynikających z umowy ubezpieczenia może skutkować wypowiedzeniem przez Wnioskodawcę umowy leasingu lub najmu.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi Spółka obciąża klientów, a które z uwagi na udzielony przez zakład ubezpieczeń rabat są wyższe niż kwoty jakimi zakład ubezpieczeń obciąża Spółkę, stanowią podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które są zwolnione od opodatkowania VAT (podatek od towarów i usług)?
Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi obciąża on klientów a które z uwagi na udzielony przez zakład ubezpieczeń rabat są wyższe niż kwoty jakimi Spółkę obciąża zakład ubezpieczeń, stanowią podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które są zwolnione od opodatkowania VAT.
Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący:
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. świadczenie usług dokonywane za wynagrodzeniem. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że świadczenie usług uznaje się za dokonywane za wynagrodzeniem (wobec czego podlega ono opodatkowaniu podatkiem VAT) tylko wtedy, gdy pomiędzy stronami umowy istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, tj. usługi w zamian za wynagrodzenie (np. pkt 14 wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden «sprawa C-16/93») oraz pod warunkiem, że pomiędzy tymi świadczeniami istnieje bezpośredni związek (np. pkt 12 wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise «sprawa 102/86»). Wówczas otrzymane wynagrodzenie stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (np. pkt 12 wyroku z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie Naturally Yours Cosmetics Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise «sprawa 230/87»).
W przedmiotowym stanie faktycznym nie powinno budzić wątpliwości, że Spółka otrzymuje od klientów wynagrodzenie (inne niż raty leasingu lub najmu), tj. składkę ubezpieczeniową. Co więcej, w zamian za to wynagrodzenie Spółka zobowiązuje się wykonać na rzecz klientów określone świadczenia, tj. objąć finansowane przedmioty ochroną ubezpieczeniową. Wynika z tego, że opisane w stanie faktycznym kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi Spółka obciąża klientów stanowią, dla celów podatku VAT, wynagrodzenie za usługi świadczone przez Spółkę, a w konsekwencji również stanowią podstawę opodatkowania tych usług.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od opodatkowania podatkiem VAT m.in. usługi ubezpieczeniowe. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, np. z pkt 17 wyroku z 29 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), wynika, że usługa ubezpieczeniowa dla celów podatku VAT polega na tym, że:
„ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zamian za wcześniejszą zapłatę składki, do zapewnienia ubezpieczonemu, w razie wystąpienia ryzyko objętego zakresem ochrony, świadczenia uzgodnionego przy zawarciu umowy”.
Z pkt 21 powyższego wyroku wynika także, że pojęcie usług ubezpieczeniowych jest na tyle szerokie, że obejmuje ono również usługi świadczone przez podmioty, które same w sobie nie są zakładami ubezpieczeń, lecz które same korzystają z ochrony ubezpieczeniowej zapewnianej im przez takie zakłady, i które w ramach takiej ochrony zapewniają ubezpieczenie własnym klientom. Jak wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości w pkt 39 wyroku z 8 marca 2001 r. w sprawie Försäkringsaktiebolaget Skandia (pubi) (sprawa C-240/99), w takich okolicznościach zakład ubezpieczeń najpierw świadczy usługę ubezpieczeniową na rzecz podmiotu, takiego jak Card Protection Plan, po czym podmiot ten również świadczy usługę ubezpieczeniową na rzecz własnego klienta.
W związku z powyższym nie powinno budzić wątpliwości, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka świadczy na rzecz klientów usługi ubezpieczeniowe w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Spółka bowiem, w zamian za zapłatę składki ubezpieczeniowej, obejmuje ochroną ubezpieczeniową, w ramach umów zawartych z zakładami ubezpieczeń, finansowane przedmioty, zabezpieczając tym samym klientów przed skutkami utraty bądź uszkodzenia tych przedmiotów. W efekcie objęcia tą ochroną, w przypadku zmaterializowania ryzyka losowego (np. uszkodzenia finansowanego przedmiotu), klient faktycznie otrzymuje świadczenie (tj. przykładowo zapłata za koszty naprawy pojazdu) i, co więcej, otrzymuje ją dzięki Spółce, co dowodzi tego, że w zamian za zapłatę składki ubezpieczeniowej Spółka faktycznie świadczy na rzecz klienta usługę ubezpieczeniową.
Co istotne, z powyższego orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE w żaden sposób nie wynika, aby możliwość zakwalifikowania takich usług jak świadczone przez Spółkę na rzecz klientów jako usług ubezpieczeniowych zależała od tego, czy wartość składek uiszczanych do zakładu ubezpieczeń przez Spółkę jest równa wartości składek pobranych przez Spółkę od klientów. Z kontekstu tego wyroku wynika wyraźnie, że spółka Card Protection Plan świadczyła usługi ubezpieczeniowe swoim klientom komercyjnie, a więc w celu osiągania zysku, wobec czego wynagrodzenia (składki ubezpieczeniowe) uiszczane przez jej klientów musiały być wyższe od kwot składek, które sama płaciła do zakładu ubezpieczeń. W ocenie Trybunału fakt ten nie stanowił przeszkody dla uznania świadczonych przez tą spółkę za zwolnione z VAT usługi ubezpieczeniowe.
Faktem jest, że w wyroku z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (sprawa C-224/11) Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że zwolnione z VAT jest przeniesienie na leasingobiorcę dokładnego kosztu składki ubezpieczeniowej poniesionego przez leasingodawcę. Należy mieć jednak na uwadze to, że Trybunał ograniczył swój wyrok do sytuacji, w której przenoszony jest dokładny koszt składki, gdyż po pierwsze tak zarysował stan faktyczny sąd odsyłający (pkt 27 wyroku) oraz po drugie dlatego, że przez wzgląd na brak dostatecznych informacji Trybunał nie mógł sam ocenić natury transakcji pomiędzy leasingodawcą a leasingobiorcą (pkt 53 wyroku). W efekcie, założenie, że na leasingobiorcę przenoszony jest dokładny koszt składki stanowiło gwarancję tego, że natura usługi świadczonej przez leasingodawcę leasingobiorcy jest tożsama z naturą usługi świadczonej leasingodawcy przez zakład ubezpieczeń. Oznacza to w konsekwencji, że stosowanie zwolnienia z VAT dla usług ubezpieczeniowych nie jest ograniczone tylko do sytuacji, w której usługodawca, który sam nie jest zakładem ubezpieczeń, przenosi na swojego klienta dokładny koszt składki ubezpieczeniowej. Przeciwnie, zwolnienie powinno być przyznane również wówczas, gdy wynagrodzenie usługodawcy jest wyższe od poniesionego kosztu składki pod warunkiem, że sama usługa spełnia wskazaną wyżej definicję usługi ubezpieczeniowej. Tymczasem, w przedmiotowym stanie faktycznym nie powinno budzić wątpliwości, że natura transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a klientem odpowiada usłudze ubezpieczeniowej zdefiniowanej dla celów podatku VAT przez Trybunał Sprawiedliwości; Spółka zobowiązuje się bowiem do dokonania na rzecz klienta, w wypadku zmaterializowania ryzyka objętego ochroną ubezpieczeniową, określonego świadczenia.
Powyższe stanowisko prezentują również organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji z dnia 22 stycznia 2014 r. (sygn. IPPP1/443-1120/13-3/EK) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że podmiot niebędący ubezpieczycielem, który w ramach polisy grupowej zapewnia swoim klientom ochronę ubezpieczeniową, świadczy na rzecz tych klientów usługi ubezpieczeniowe, które są zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT pomimo, tego, że podmiot ten obciąża swoich klientów nie tylko poniesionym kosztem składek ubezpieczeniowych, ale również swoją marżą.
Stanowisko Spółki znajduje oparcie również w interpretacji indywidualnej wydanej dla Wnioskodawcy przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 9 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-2.4012.67.2017.1.AW). W interpretacji tej, wydanej w niemal identycznym stanie faktycznym jak przedstawiony w niniejszym wniosku, organ podatkowy potwierdził, że Spółka świadczy usługi ubezpieczeniowe na rzecz pożyczkobiorców, pomimo, że obciąża ich kwotą wyższą niż faktyczny koszt składek ubezpieczeniowych uiszczonych do zakładu ubezpieczeń.
Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wynagrodzenie Spółki należne od klientów, odpowiadające kosztowi składki ubezpieczeniowej (również gdy faktyczny koszt tej składki dla Spółki jest niższy z uwagi na udzielony przez ubezpieczyciela rabat) stanowi dla Spółki podstawę opodatkowania usług ubezpieczeniowych, które są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.
Mając na względzie powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska, że kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi Spółka obciąża klientów, stanowią podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które są zwolnione od opodatkowania VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).
Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Według art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:
W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:
Z przytoczonej regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wynika, że wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, że otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.
Zatem podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy.
Należy również wskazać, że aby otrzymana przez podatnika kwota stanowiła zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie może stanowić należności lub kosztów dodatkowych, które w myśl art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy należy uwzględnić w podstawie opodatkowania. Zatem nie wystąpi zwrot wydatków poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta, jeśli wydatki te stanowią świadczenia pomocnicze związane bezpośrednio z dokonywaną przez niego na rzecz danego klienta dostawą towarów lub świadczeniem usług; czyli wydatki te były poniesione przez podatnika we własnym imieniu. W takiej sytuacji kwota zwracanych wydatków stanowi w istocie element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu zawartej transakcji. Należy zatem podkreślić, że z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wypływa zasadniczy warunek – występowania w imieniu klienta, na rzecz którego bezpośrednio wystawiana jest faktura, o ile poniesiony wydatek powinien być w ten sposób dokumentowany.
Kolejnymi warunkami, które powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, jak również posiadanie dowodów dokumentujących ich poniesienie.
Takim dowodem może być faktura, która powinna być wystawiona na faktycznego nabywcę lub usługobiorcę, a także dowód potwierdzający fakt uregulowania przez podatnika należności dotyczący tych wydatków.
W konsekwencji spełnienie przez podatnika ww. warunków będzie skutkować możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków w transakcji dotyczącej dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz tego kontrahenta.
W dalszej kolejności należy wskazać, że stawka podatku – w świetle art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca udostępnia swoim klientom do używania rzeczy, takie jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe, maszyny i urządzenia, na podstawie umów leasingu oraz umów najmu (długoterminowego).
Zgodnie z zawieranymi umowami leasingu lub najmu, Wnioskodawca wymaga od klientów ubezpieczenia przedmiotów oddanych im do używania na podstawie tych umów (przedmioty te są dalej określane jako „finansowane przedmioty”). Wybór zakładu ubezpieczeń należy do klienta, ale wymaga uprzedniej pisemnej akceptacji Spółki. Pisemnej akceptacji Spółki wymaga również zakres ochrony ubezpieczeniowej, wysokość składki ubezpieczeniowej oraz szczegółowe warunki ubezpieczenia.
Klient może również ubezpieczyć „finansowany przedmiot” w ramach umowy zawartej z zakładem ubezpieczeń przez Spółkę. W przypadku, gdy klient zdecyduje się skorzystać z takiego rozwiązania, Wnioskodawca występując jako ubezpieczający, ubezpiecza „finansowany przedmiot” we wspomnianym zakładzie ubezpieczeń, uiszcza do tego zakładu składkę ubezpieczeniową, po czym obciąża klienta kosztem tej składki. Składka ubezpieczeniowa, którą Spółka obciąża klienta jest dokumentowana odrębną fakturą albo stanowi odrębną pozycję na fakturze (obok raty leasingu lub najmu). Z uwagi na opłacenie przez Spółkę składki ubezpieczeniowej do zakładu ubezpieczeń jednorazowo z góry, zakład ubezpieczeń udziela Spółce rabatu, w efekcie czego kwota składki zapłaconej przez Spółkę do zakładu ubezpieczeń może być niższa od sumy składek zapłaconej Spółce przez klienta. Jeśli Klient pokrywa składkę ubezpieczeniową refakturowaną przez Spółkę jednorazowo za cały wieloletni okres ubezpieczenia – składka jaką pokrywa jest równa składce jaką Spółka odprowadza do zakładu ubezpieczeń. Jeśli Klient pokrywa składkę ubezpieczeniową refakturowaną przez Spółkę w kilku corocznych płatnościach – składka jaką pokrywa jest większa niż składka jaką Spółka odprowadza do zakładu ubezpieczeń właśnie z uwagi na rabat jaki zakład ubezpieczeń udzielił Spółce.
Przedmiotem zapytania jest stan faktyczny dotyczący sytuacji, w której zakład ubezpieczeń udzielił Spółce rabatu i w związku z tym składka, którą pokrywa klient jest wyższa niż składka, którą Spółka uiszcza do zakładu ubezpieczeń.
Dodatkowo należy nadmienić, iż w przypadku zmaterializowania ryzyka objętego ubezpieczeniem (np. uszkodzenia „finansowanego przedmiotu”) upoważnionym do odbioru świadczenia z zakładu ubezpieczeń jest Spółka. Tak otrzymane świadczenie Spółka przeznacza na rozliczenie zobowiązań klienta wobec Spółki wynikające z rozliczenia umowy leasingu lub najmu lub traktuje jako zabezpieczenie umowy leasingu lub najmu, jeśli nie dochodzi do rozliczenia umowy leasingu lub najmu lub też przekazuje świadczenie do klienta po udokumentowaniu przez niego przywrócenia „finansowanego przedmiotu” do stanu sprzed szkody. Spółka może jednak upoważnić klienta do odbioru odszkodowania przez niego bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Spółka może również upoważnić klienta do dochodzenia od zakładu ubezpieczeń odszkodowania, gdy ten odmawia jego wypłaty bądź też, gdy wypłaca odszkodowanie w kwocie niższej od wartości poniesionej szkody.
Niewykonywanie przez klienta obowiązków wynikających z umowy ubezpieczenia może skutkować wypowiedzeniem przez Wnioskodawcę umowy leasingu lub najmu.
W analizowanej sprawie w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy świadczenie leasingu lub najmu oraz ubezpieczenie przedmiotu leasingu lub najmu stanowią/będą stanowiły jedną usługę czy też odrębne.
W związku z przedstawionym opisem sprawy należy wskazać, że jak stanowi art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Tak więc, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.
Art. 709 § 1 ustawy Kodeksu cywilnego stanowi, iż przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
W myśl art. 805 § 1 ustawy Kodeks cywilny – przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.
Według art. 808 § 1 ustawy Kodeks cywilny – ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia.
Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.
Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.
W konsekwencji, świadczenie złożone ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.
Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności i są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług. Stosownie do powyższego, świadczeniami powiązanymi ze sobą pod względem ekonomicznym i gospodarczym będą świadczenia pomocnicze oraz świadczenia główne uzasadniające ekonomiczne istnienie świadczeń pomocniczych.
Należy zauważyć, że koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT. W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, Trybunał uznał, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), czy też w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV.
Zatem w przypadku usług o charakterze złożonym, o wysokości stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności winna odbywać się więc w oparciu o to, czy dokonywane czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ściśle powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.
W tym miejscu należy zauważyć, że w podobnej sprawie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. W wyroku tym TSUE stwierdził, że: „(`(...)`) nie tylko każdą transakcję należy co do zasady uznawać za odrębną i niezależną, lecz również że transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT. (`(...)`) czynność będąca przedmiotem postępowania głównego, jak wynika z akt przedłożonych Trybunałowi, cechuje się w szczególności obecnością dwóch następujących elementów: usługi leasingu uzgodnionej między stronami umowy leasingu, tj. leasingodawcą i leasingobiorcą, oraz usługi ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu, w ramach której leasingodawca – właściciel owego przedmiotu – zawiera ubezpieczenie z ubezpieczycielem, obciążając kosztem tego ubezpieczenia w niezmienionej wysokości leasingobiorcę. Aby stwierdzić, czy takie elementy stanowią jedną transakcję do celów podatku VAT, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że prawdą jest, iż owe dwa elementy mogą być świadczone łącznie. Istnieje bowiem związek między świadczeniem usługi leasingu a świadczeniem usługi ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu, jeżeli takie ubezpieczenie obejmujące rzeczony przedmiot jest użyteczne tylko w związku z nim. W tym względzie należy podkreślić, że każda transakcja ubezpieczeniowa z natury przedstawia związek z przedmiotem, który obejmuje. Wynika z tego, że przedmiot oddany w leasing i jego ubezpieczenie muszą przedstawiać pewien związek. Niemniej taki związek sam w sobie nie wystarcza, aby ustalić, czy istnieje jedno złożone świadczenie do celów podatku VAT”. Dalej Trybunał wskazał, że: „Jako świadczenie usług takie czynności leasingu są tytułem zasady ogólnej opodatkowane podatkiem VAT na mocy art. 2 ust. 1 lit. c Dyrektywy VAT, a ich podstawa opodatkowania jest ustalana zgodnie z jej art. 73 (`(...)`). Natomiast, jeśli chodzi o usługi ubezpieczenia, zwykle powinny one być zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT. (`(...)`) Wprawdzie dzięki usłudze ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu ryzyka, z którymi jest skonfrontowany leasingobiorca, są zwykle obniżone w stosunku do ryzyk powstałych w sytuacji, gdy brak jest takiego ubezpieczenia, niemniej okoliczność ta wynika z samego charakteru usługi ubezpieczenia. Rzeczona okoliczność sama w sobie nie oznacza, że należy uznać, iż taka usługa ubezpieczenia ma charakter dodatkowy w stosunku do usługi leasingu, w którego ramy się wpisuje. Wprawdzie taka usługa ubezpieczenia świadczona leasingobiorcy za pośrednictwem leasingodawcy w wyżej opisanym rozumieniu ułatwia korzystanie z usługi leasingu, należy jednak uznać, że stanowi ona zasadniczo cel sam w sobie dla leasingobiorcy, a nie tylko sposób korzystania z owej usługi na najlepszych warunkach. (`(...)`) w okolicznościach będących przedmiotem postępowania głównego, nawet jeżeli leasingobiorca jest zobowiązany do zadbania, aby przedmiot leasingu został ubezpieczony, to jednak dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń. Wymóg objęcia ubezpieczeniem sam w sobie nie może zatem oznaczać, że usługa ubezpieczenia dostarczana za pośrednictwem leasingodawcy, taka jak będąca przedmiotem postępowania głównego, ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usług leasingu”. Zdaniem TSUE: „(`(...)`) w braku istnienia postanowienia umownego, usługi leasingu i ubezpieczenia takie jak będące przedmiotem postępowania głównego mogą stanowić niezależne świadczenia” oraz: „(`(...)`) usługa ubezpieczenia i usługa leasingu będące przedmiotem postępowania głównego nie mogą być uważane za tak ściśle związane, by obiektywnie tworzyły jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (`(...)`)”. Odnosząc się z kolei do kwestii zwolnienia z podatku VAT usługi ubezpieczeniowej Trybunał przypomniał, że „(`(...)`) określenia użyte do sformułowania zwolnień w art. 135 ust. 1 Dyrektywy VAT należy interpretować ściśle, gdyż stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, wedle której podatek VAT obciąża wszelkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika (`(...)`)” i wskazał, że: „(`(...)`) usługa ubezpieczenia taka jak będąca przedmiotem postępowania głównego nie może być objęta podatkiem VAT ze względu na zwykłe przeniesienie związanych z nią kosztów, zgodnie z regulacją umowną zawartą między stronami umowy leasingu. Okoliczność, że leasingodawca zawiera ubezpieczenie na wniosek swoich klientów z podmiotem trzecim, a następnie przenosi na nich dokładny koszt zafakturowany przez ów podmiot trzeci, nie może podważyć powyższego wniosku. W takich okolicznościach, o ile omawiana usługa ubezpieczenia pozostaje niezmieniona, refakturowana kwota w rzeczywistości stanowi świadczenie wzajemne rzeczonego ubezpieczenia, a zatem nie można takiej czynności objąć podatkiem VAT, bowiem jest ona zwolniona na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT”.
W konsekwencji TSUE stwierdził, że:
Przechodząc na grunt analizowanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją kiedy Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi leasingu i najmu. Ponadto Wnioskodawca wymaga także – poprzez treści zawartej umowy – aby klient zobowiązał się do ubezpieczenia leasingowanego lub wynajętego przedmiotu. Jednakże kwestia, której dotyczą wątpliwości Wnioskodawcy występuje w sytuacji, kiedy to Spółka – na podstawie umowy zawartej z zakładem ubezpieczeń – ubezpiecza finansowany przedmiot. W związku z tym faktem, klient jest zobowiązany do uiszczania składki ubezpieczeniowej, którą następnie Spółka powinna wpłacić na rzecz zakładu ubezpieczeń. Jednakże – jak wynika z treści wniosku – Spółka dokonuje jednorazowej wpłaty składki ubezpieczeniowej do zakładu ubezpieczeń i z tego tytułu otrzymuje rabat.
Tym samym mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz zapadłe orzeczenia należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych przez Spółkę, usługa leasingu lub najmu oraz ubezpieczenie leasingowanego lub wynajętego przedmiotu nie stanowią/nie będą stanowiły jednej usługi. Bowiem w niniejszej sprawie mamy/będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem odrębnych usług, tj. usługą leasingu lub usługą najmu oraz usługą ubezpieczenia leasingowanych lub wynajętych przedmiotów. Bez znaczenia pozostaje fakt, że usługa leasingu lub najmu jest/będzie w pewien sposób związana z usługą ubezpieczenia, gdyż w rzeczywistości jest/będzie od niej niezależna i nie dzieli/nie będzie dzieliła jej losu prawnego. Powyższe wynika z następujących okoliczności, a mianowicie w niniejszej sprawie to klient – na mocy zawartej umowy leasingu lub najmu z Wnioskodawcą – będzie zobowiązany ubezpieczać leasingowany lub wynajmowany przedmiot, jednakże treść umowy dopuszcza wybór zakładu ubezpieczeń. Zatem klient może we własnym imieniu ubezpieczyć leasingowany lub wynajmowany przedmiot w danym zakładzie ubezpieczeń, poprzez zawarcie z nim umowy albo skorzystać z oferty Wnioskodawcy i powierzyć mu ubezpieczenie przedmiotu. W sytuacji kiedy to Wnioskodawca jest stroną umowy z zakładem ubezpieczeń, następuje obciążenie klienta kosztami składki ubezpieczeniowej, które następnie Wnioskodawca powinien przekazać na rzecz zakładu ubezpieczeń. Zdarzenie takie – jak wynika z treści wniosku – jest dokumentowane odrębną fakturą albo stanowi odrębną pozycję na fakturze (obok raty leasingu lub najmu).
W konsekwencji ww. usługi, tj. usługa leasingu lub najmu oraz usługa ubezpieczeniowa przedmiotu leasingu lub najmu, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, powinny być traktowane odrębnie i jako odrębne świadczenia powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z właściwymi dla nich zasadami. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie świadczy usługi kompleksowej, Wnioskodawca jako ubezpieczający świadczy usługę w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek. Zatem fakt, że wynagrodzenie Wnioskodawcy należne od klienta obejmować będzie koszt składek ubezpieczeniowych należnych zakładowi ubezpieczeń, które z uwagi na udzielony rabat, klient pokrywa/będzie pokrywał składkę wyższą niż składka którą Spółka uiszcza do zakładu ubezpieczeń nie ma/nie będzie miał znaczenia w niniejszej sprawie.
W konsekwencji, z uwagi na fakt, że mamy do czynienia z dwoma odrębnymi usługami, należy rozpatrzyć kwestie zwolnienia usługi ubezpieczenia przedmiotu leasingu lub najmu.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.
Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.
Analiza omawianego przepisu wskazuje, że ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług nie tylko usługi ubezpieczeniowe, reasekuracyjne i pośrednictwa ubezpieczeniowego, ale również usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.
Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:
Podkreślić należy, że pojęcia używane do oznaczeń zwolnień, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, należy interpretowany ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą dostawa towarów i świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu lub najmu świadczona przez Wnioskodawcę (kiedy ubezpieczającym jest/będzie Spółka) na rzecz klienta korzysta/będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.
Podsumowując, w niniejszej sprawie kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi Spółka obciąża/będzie obciążała klientów, stanowią/będą stanowiły podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które są/będą zwolnione od opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.
Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy.
Należy zauważyć, że Wnioskodawca zajął stanowisko, zgodnie z którym kwoty składek ubezpieczeniowych, którymi obciąża on klientów, a które z uwagi na udzielony przez zakład ubezpieczeń rabat są wyższe niż kwoty jakimi Spółkę obciąża zakład ubezpieczeń, stanowią podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, które są zwolnione od opodatkowania VAT, powołując się na wyrok TSUE C-224/11 w sprawie BGŻ Leasing, w którym leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę.
Podkreślić należy, że ww. wyrok odnosi się do innego stanu faktycznego niż przedstawiony w niniejszej sprawie. Wyrok ten dotyczy dwóch spraw: transakcji kompleksowych w kontekście podatku VAT, tj. czy usługa leasingu i usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu stanowią jedną usługę do celów podatku VAT oraz w przypadku uznania usług za dwa odrębne świadczenia czy czynności refakturowania kosztu ubezpieczenia należy zwolnić od podatku. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie świadczy usługi kompleksowej, Wnioskodawca jako ubezpieczający świadczy usługę w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek obciążając następnie klienta składkami ubezpieczeniowymi, które z uwagi na udzielony przez zakład ubezpieczeń rabat są wyższe niż kwoty jakimi Spółkę obciąża zakład ubezpieczeń, a nie jak wskazuje ww. wyrok składki stanowią dokładny koszt tego ubezpieczenia.
Tym samym, stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.
Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Interpretacja dotyczy:
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili