0111-KDIB3-1.4012.518.2017.1.IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 maja 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z faktury dokumentującej transakcję przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej transakcję przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. Apteka T. K. R. H. R. Spółka Jawna w Likwidacji jest wspólnym przedsięwzięciem gospodarczym prowadzonym przez byłe małżeństwo, które zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2014 r., wydanym przez Sąd okręgowy w Ś. Działalność gospodarcza prowadzona jest wspólnie począwszy od 25 lipca 2001 r. pierwotnie jako spółka cywilna, do której wprowadzony został majątek „Apteki L. G. S.” prowadzonej przez R. K. a następnie z przekształcenia od 29 grudnia 2005 r. na podstawie art. 26 par. 4 Kodeksu Spółek Handlowych, jako spółka jawna. W dniu 21 lutego 2000 r. na podstawie aktu notarialnego H. i K. R. nabyli prawo własności do prawa wieczystego użytkowania gruntu działki numer 132/46 o powierzchni 233 m2 zabudowanej pawilonem handlowym, położonej w D., na Osiedlu T., obręb D., dla której Sąd Rejonowy prowadził księgę wieczystą. W par. 3 powyższego aktu notarialnego małżonkowie oświadczyli, że nabycia dokonują z majątku dorobkowego w celu prowadzenia działalności gospodarczej - apteki. W tym czasie (21 lutego 2000 r.) działalność gospodarczą pod nazwą „Apteka L. G. S.” prowadziła K. R.

Również w tym samym dniu tj. 21 lutego 2000 r. sprzedawca Sp. M. w D. wystawiła Fakturę VAT nr 223/2000 na sprzedaż prawa do wieczystego użytkowania przedmiotowego gruntu dla nabywcy „Apteka L. G. S.” K. R. Jak wyżej opisano wspólnicy spółki cywilnej „Apteka T.” zawarli w dniu 25 lipca 2001 r. umowę spółki cywilnej, gdzie Aneksem do par. 5 wspólnik K. R. w dniu 29 czerwca 2002 r. wniosła zorganizowaną część swojego przedsiębiorstwa o wartości 160.736,87 zł stanowiący majątek trwały „Apteki L. G. S.”. Było to wyposażenie o wartości 88.073,28 zł, środki trwałe o wartości 48.033,70 zł i inwestycja o wartości 24.629,89 zł. W ogólnej kwocie inwestycji rozpoczętej o wartości 24.629,89 zł znajdowała się wartość pawilonu handlowego, zakupionego powyższym aktem notarialnym oraz wartość kosztów notarialnych. Następnie, zgodnie art. 26 par. 4 KSH (Krajowa Administracja Skarbowa), w wyniku przekształcenia spółki cywilnej w spółkę jawną na podstawie uchwały nr 1 w dniu 23 grudnia 2005 roku, oświadczenia woli oraz protokołu przekazania aportu, prawo wieczystego użytkowania działki nr 132/46 zabudowanej pawilonem handlowym, objętej księgą wieczystą, jak i pozostałe składniki majątku, tworzące przedsiębiorstwo spółki cywilnej, zostały wniesione do przedsiębiorstwa APTEKA T. K. R., H. R. Spółka Jawna. W 2009 roku wspólnicy spółki jawnej APTEKA T. K. R., H. R. dokonali zakupu prawa własności działki gruntu numer 132/46, w związku z tym przekształceniem wygasło prawo użytkowania wieczystego. W zawartym w dniu 27 kwietnia 2009 roku akcie notarialnym w par. 3 wskazano, że małżonkowie K. i H. R. działkę gruntu numer 132/46 o powierzchni 233 m2 kupują, oświadczając, że nabycia dokonują z majątku dorobkowego oraz to, że w związku z tą sprzedażą wygasa prawo wieczystego użytkowania oraz, że nabywana nieruchomość wykorzystywana będzie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Ta nieruchomość jest zabudowana pawilonem handlowym, gdzie wspólnicy spółki jawnej prowadzą wspólne przedsięwzięcie gospodarcze. W dniu 21 kwietnia 2009 roku Gmina Miejska w D. wystawiła Fakturę VAT na nabywcę „Apteka T. K. R. H. R. sp.j.” na sprzedaż działki gruntu w kwocie 16.854,30 zł brutto, opodatkowanej 23% podatku VAT. Spółka Jawna odliczyła podatek naliczony VAT w deklaracji VAT-7. W powyższym okresie prowadzenia działalności wspólnicy powyższe dokumenty dostarczyli do biura rachunkowego celem ich zaksięgowania i dokonania odliczeń podatku VAT oraz dokonywania naliczeń amortyzacyjnych. Na podstawie przedmiotowych dokumentów wprowadzono poszczególne składniki majątkowe do ewidencji środków trwałych spółki, spółka także korzystała z możliwości odliczania podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia działki a także korzystała z naliczeń stanowiących koszty uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych w wysokości 2,5% rocznie od wartości pawilonu oraz dokonywała zaliczeń do kosztów uzyskania przychodów podatku od nieruchomości. Naliczenia amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych do których zakwalifikowane było pierwotnie wartość wieczystego użytkowania nie było kosztem uzyskania przychodów jak i również grunt działki nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Wniesienie zorganizowanego przedsiębiorstwa Apteki L.G. S. K. R. do spółki cywilnej a następnie przekształcając spółkę cywilną w spółkę jawną na podstawie art. 26 ust. 4 KSH jak i również na podstawie oświadczeń woli i uchwał sporządzonych w zwykłej formie pisemnej dokonane zostało przez małżonków - wspólników, pomiędzy którymi wówczas istniała majątkowa wspólność ustawowa, a nieruchomość wchodząca w skład tego majątku stanowiła ich wspólny majątek. Obecnie byli małżonkowie prowadzą postępowanie sądowe w celu podziału majątku dorobkowego, wspólnik K. R. wystąpiła z wnioskiem o przydzielenie Jej działki gruntu nr 132/46 o pow. 233 m2 zabudowanej pawilonem handlowym nabytej aktem notarialnym oraz Fakturą VAT z dnia 21 kwietnia 2009 rok. Wcześniejszy pozew złożony w celu usankcjonowania prawnego ażeby to spółka Jawna była właścicielem przedmiotowych nieruchomości zakończył się wyrokiem w którym Sąd uznał, że nieruchomość objęta powyższym aktem notarialnym stanowi majątek dorobkowy współwłaścicieli a wcześniej małżonków. Współwłaściciel H. R. zaskarżył ten wyrok, ponieważ stoi na stanowisku, że przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek spółki jawnej a postępowanie sądowe o uzgodnienie księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym powinno ten stan prawny usankcjonować. W związku z powyższym, w celu upewnienia się odnośnie poprawności stosowania przepisów prawa podatkowego wystąpiono z poniższymi zapytaniami dotyczącymi stanów faktycznych i przyszłych przedstawionych w pozycji 75.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone jak we wniosku nr 1):

Czy Spółka APTEKA T. K. R. H. R. Spółka Jawna miała prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, dokonanego od nabycia gruntu z FV . z dnia 21 kwietnia 2009 r. na kw. netto 13.815,00 zł, podatek VAT 22% 3.039,30 zł, wartość brutto 16.854,30 zł.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Spółka Jawna APTEKA T. jako czynny podatnik od towarów i usług miała prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabycia gruntu z FV z dnia 21 kwietnia 2009 r. na kw. netto 13.815,00 zł, podatek VAT 23% 3.039,30 zł, wartość brutto 16.854,30 zł, gdyż zakup związany był z opodatkowaną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług w kwestii prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej transakcję przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak wynika z powyższego ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z powyższego wynika zatem, że podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika m.in., że poprzednik prawny Wnioskodawcy w roku 2000 nabył prawo własności do prawa wieczystego użytkowania gruntu działki nr 132/46. W 2009 r. Wnioskodawca zakupił prawo własności działki nr 132/46, w związku z tym faktem prawo użytkowania wieczystego wygasło. W dniu 21 kwietnia 2009 roku Gmina Miejska w D. wystawiła Fakturę VAT na nabywcę „Apteka T. K. R. H. R. sp.j.” na sprzedaż działki gruntu w kwocie 16.854,30 zł brutto, opodatkowanej 23% podatku VAT. Spółka Jawna odliczyła podatek naliczony VAT w deklaracji VAT-7.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Według art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z zapisami art. 32 ust. 1 tej ustawy, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Stosownie do ust. 1a cyt. artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Na podstawie regulacji art. 69 tej ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Analiza treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed 1 maja 2004 r., na rzecz pierwszego użytkownika, a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, to ustanowienie tego prawa nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, dostawa nieruchomości działki nr 132/46 na rzecz Wnioskodawcy ówczesnego użytkownika wieczystego, była w istocie „przekształceniem” prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Transakcja ta stanowiła jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpływała na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik już uzyskał. Czynność ta nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, w związku z czym nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skoro czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, to pomimo faktu, że Gmina udokumentowała tą transakcję fakturą VAT i opodatkowała stawką podatku w wysokości 23% oraz, że Wnioskodawca wykorzystywał ją w prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zgodnie z cyt. art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Tak uregulowana instytucja wymaga, aby wnioskodawca starający się o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego przez upoważniony do tego organ podatkowy, składając wniosek, w sposób wyczerpujący przedstawił stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), zakres swojego żądania poprzez sformułowania pytania oraz swoje stanowisko w sprawie.

Wobec powyższego należy podnieść, że ciężar wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego spoczywa na składającym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych tylko okoliczności wyraża następnie swoje stanowisko, które musi być ustosunkowaniem się do poglądu prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Zatem tut. organ nie może analizować i oceniać informacji zawartych w załączonych do wniosku dokumentach, bowiem przedmiotowe dokumenty nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny tych materiałów: jest związany wyłącznie opisem zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania przekazania wspólnikowi spółki jawnej nieruchomości oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.