Wnioskodawca planuje założenie działalności gospodarczej w zakresie wideofilmowania, oferując usługi dla osób fizycznych, osób prawnych oraz firm, w tym tworzenie reklam, spotów reklamowych i filmów korporacyjnych. Organ interpretacyjny stwierdził, że jeśli Wnioskodawca będzie świadczył wyłącznie usługi wideofilmowania, będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od VAT, pod warunkiem że wartość jego sprzedaży nie przekroczy 200 000 zł w poprzednim roku podatkowym lub w proporcji do okresu prowadzonej działalności w danym roku. Organ uznał, że stanowisko Wnioskodawcy, który zakładał, że jego działalność będzie od początku opodatkowana VAT, jest nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 11 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania tzw. zwolnienia podmiotowego do usług wideofilmowania – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 maja 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania tzw. zwolnienia podmiotowego do usług wideofilmowania.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca chciałby w przyszłości założyć działalność gospodarczą związaną z wideofilmowaniem (dział 59 PKD (Polska Klasyfikacja Działalności)). Tworzyłby samodzielnie filmy. Nagrywał je jako operator kamery. Następnie samodzielnie montowałby uzyskany materiał. Swoich usług chciałby „udzielać” osobom fizycznym, osobom prawnym oraz firmom, tworząc reklamy, spoty reklamowe, czy filmy korporacyjne. Filmy tego typu byłyby komercyjnie wykorzystywane do promocji firm, dla których stworzono nagranie. Przykładowo Wnioskodawca stworzyłby reklamę restauracji. Właściciel udostępniłby film na swojej stronie internetowej oraz w mediach społecznościowych, takich jak `(...)`, czy `(...)` . Wnioskodawca tworzyłby również filmy skierowane do osób fizycznych. Różnego rodzaju wideodokumenty z imprez okolicznościowych. Takich jak: śluby, wesela, komunie, itp. Nagrywałby i montował z danej imprezy, a później przekazywałby klientowi – osobie prywatnej, która wykorzysta film dla swojego prywatnego użytku. W ramach rozwoju firmy Wnioskodawca chętnie zaangażowałby się w pracę z telewizją lokalną w jego mieście. Podejrzewa, że we wcześniej fazie jego pracy „będzie to dosyć nikłe”.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
Zdaniem Wnioskodawcy:
Jego „działalność może być odgórnie skazana na opodatkowanie VAT od początku jej istnienia”. Nawet jeśli nie przekroczy wartości sprzedaży opodatkowanej 150 tyś. w poprzednim roku podatkowym. W związku z nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 czerwca 2005 r. usługi związane z dystrybucją filmów i nagrań wideo, usługi związane z produkcją filmów i nagrań na innych nośnikach oraz usługi związane z dystrybucją filmów i nagrań na innych nośnikach zostały wyłączone z katalogu usług zwolnionych od VAT (art. 1 pkt 38 lit. b ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku o od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw – Dz. U. Nr 90, poz. 756).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r, poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).
Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 (art. 113 ust. 9 ustawy).
Według art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:
Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca chciałby w przyszłości założyć działalność gospodarczą związaną z wideofilmowaniem (dział 59 PKD).
Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania tzw. zwolnienia podmiotowego do ww. usług.
Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów organ interpretacyjny stwierdza, że jeżeli Wnioskodawca będzie świadczył tylko usługi, o których mowa we wniosku, tj. usługi wideofilmowania, będzie mógł skorzystać – wbrew temu co stwierdził we własnym stanowisku – z tzw. zwolnienia podmiotowego, gdyż usługi te nie są wymienione w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy. Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług z tego tytułu, jeżeli:
Błędne stanowisko o niedopuszczalności zastosowania tzw. zwolnienia podmiotowego na gruncie sytuacji opisanej we wniosku Wnioskodawca wyprowadza z takiej oto przesłanki, że jego usługi nie są zwolnione od VAT rodzajowo/przedmiotowo (skądinąd nie było to – ze względu za treść pytań Wnioskodawcy – przedmiotem rozstrzygania). Nie jest to rozumowanie poprawne, gdyż są to zwolnienia o zupełnie odmiennym celu i charakterze. Ponadto Wnioskodawca odwołuje się przy tej okazji do załącznika do ustawy o VAT, który nie obowiązuje od dnia 1 stycznia 2011 r.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili