0112-KDIL2-3.4012.29.2017.2.IP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 9 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono w dniu 28 kwietnia 2017 r. o uiszczenie opłaty od wniosku oraz w dniu 9 maja 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) prowadzącym działalność gospodarczą sklasyfikowaną wg PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) jako „pozostałe uprawy rolne inne niż wieloletnie” (kod PKD 001 19Z). Obecnie natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 1995 r. nabył od swoich rodziców w drodze umowy darowizny działkę gruntu nr 29/4 AM-11 o powierzchni 1008 m2, niezabudowaną, objętą księgą wieczystą. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, przedmiotowa działka została opisana jako grunty orne.

Ponadto Wnioskodawca w dniu 27 sierpnia 2002 r. nabył od swoich rodziców w drodze umowy darowizny działkę gruntu nr 2916 AM-11 o powierzchni 5069 m2, zabudowaną budynkami cieplarni i budynkami gospodarczymi, stanowiącą nieruchomość rolną zabudowaną, objętą księgą wieczystą. W umowie darowizny Wnioskodawca oświadczył, że budynki wchodzące w skład darowizny będą przez niego wykorzystywane w stanie niepogorszonym i zgodnie z ich przeznaczeniem w ramach gospodarstwa rolnego przez okres co najmniej 5 lat od dnia zawarcia umowy.

Na przedmiotowych gruntach rodzice Wnioskodawcy prowadzili gospodarstwo ogrodnicze. Po przekazaniu ww. gruntów Wnioskodawca kontynuował i dalej kontynuuje działalność rodziców w pełnym zakresie. Ww. grunty przez cały okres prowadzenia działalności były przeznaczone i wykorzystywane do prowadzenia działalności rolnej. Wnioskodawca nie prowadzi oraz nigdy nie prowadził działalności w zakresie sprzedaży nieruchomości. W 2004 r. dla obszaru, na którym położone są ww. grunty został – niezależnie od Wnioskodawcy – uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym zmieniono charakter działek będących własnością Wnioskodawcy z działek rolnych na działki przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową.

W chwili obecnej, z powodu rozwoju urbanistycznego oraz budowy nowych osiedli otaczających teren, na którym Wnioskodawca prowadzi działalność ogrodniczą, zmuszony jest on do przeniesienia miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Taka potrzeba wynika m.in. z uskarżających się sąsiadów, którzy są niezadowoleni z powodu hałasu jaki panuje na terenie gospodarstwa oraz dymu wydzielanego przez czynne kotłownie węglowe, z których korzysta Wnioskodawca.

Zainteresowany nie planował nigdy przeniesienia miejsca prowadzenia działalności, natomiast obecne okoliczności nie pozwalają mu na utrzymanie gospodarstwa w tej lokalizacji.

W związku z tym Wnioskodawca planuje sprzedaż opisanych powyżej nieruchomości. Przedmiotowe grunty zostały podzielone na 5 działek o powierzchni do 1200 m2, z czego 4 będą przeznaczone do sprzedaży.

Należy wskazać, że Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje żadnych działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności działki. Po podziale nie wszystkie działki będą miały dostęp do mediów, ale pomimo tego Wnioskodawca nie będzie podejmował żadnych działań mających na celu uzbrojenie tych działek w media. Nie poniesiono ponadto żadnych nakładów finansowych na przedmiotowe grunty w związku z planowaną sprzedażą. Końcowo należy wskazać, że Wnioskodawca również po sprzedaży ww. działek nie będzie prowadził działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

Pismem z dnia 21 kwietnia 2017 r., nr 0112-KDIL2-3.4012.29.2017.1.IP tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę o doprecyzowanie opisu sprawy o następujące informacje:

1. Czy działki mające być przedmiotem sprzedaży były przez Wnioskodawcę wykorzystywane w działalności gospodarczej, z której to tytułu Zainteresowany był zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT?
2. Kiedy Wnioskodawca został wyrejestrowany jako podatnik VAT i z jakiego powodu?
3. W jaki sposób przedmiotowe działki są wykorzystywane obecnie?
4. Czy działki będące przedmiotem wniosku są wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – w tym również w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 tej ustawy?
5. Jeżeli działki, których dotyczy pytanie, były w przeszłości wykorzystywane w działalności gospodarczej a obecnie nie są wykorzystywane w tej działalności, to czy Wnioskodawca wycofał te nieruchomości z majątku przedsiębiorstwa do majątku prywatnego?

W piśmie z dnia 28 kwietnia 2017 r. – stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie tutejszego organu – Zainteresowany wskazał, że:

1. Jak zostało wskazane w akapicie 2 oraz 3 pola G wniosku ORD-IN, przedmiotowe grunty były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności rolnej, z tytułu której Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT.
2. Wnioskodawca przestał być podatnikiem VAT w dniu 1 stycznia 2016 r. Powodem wyrejestrowania było zaprzestanie wysokonakładowej produkcji szklarniowej, wspomniana we wniosku o wydanie interpretacji presja sąsiadów, zmiana planu zagospodarowania przestrzennego oraz kwestie związane z ochroną środowiska.
3. Przedmiotowe działki nie są obecnie wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Nie zostały też wycofane z majątku przedsiębiorstwa do majątku prywatnego, gdyż nigdy nie należały one do majątku przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym powyżej stanie sprawy, transakcje sprzedaży działek przez Wnioskodawcę będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje sprzedaży działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej – VATU), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 VATU przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 VATU przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 VATU, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Powyższe przepisy wskazują, że grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 VATU, a jego sprzedaż jest traktowana w świetle art. 7 ust. 1 VATU jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność będąca dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 VATU będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby transakcja sprzedaży gruntu mogła być uznana za podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem, musi zostać dokonana przez podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU, który przy dokonywaniu tej transakcji działa w tym charakterze.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 VATU, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 VATU, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Sam status podatnika czynnego VAT nie jest wystarczający do stwierdzenia, że w przypadku każdej czynności rozporządzenia mieniem dany podmiot działa w charakterze podatnika od towarów i usług. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) nawet jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środku podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Przyjęcie, że dane osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną) czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Reasumując, przyjąć należy, że zgodnie z przyjętą konstrukcją podatku od towarów i usług opodatkowaniu mogą podlegać tylko te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, a więc podmiot mający cechę podatnika (kryterium obiektywne) dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można przypisać statusu podatnika VAT podmiotowi, który prowadząc działalność ogrodniczą dokonuje sprzedaży gruntów, na których ta działalność jest prowadzona, jeżeli nigdy nie prowadził działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, gruntów nie otrzymał w celu ich dalszej odsprzedaży, nie dokonywał w stosunku do nieruchomości żadnych działań mających na celu zwiększenie ich atrakcyjności a sprzedaży dokonuje przede wszystkim ze względu na konieczność przeniesienia miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto nie może być okolicznością przesądzającą w tym zakresie dokonanie podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny przed sprzedażą. Wnioskodawczyni nie można w żadnym wypadku przypisać charakteru zawodowego przy sprzedaży opisanych we wniosku działek – Wnioskodawca prowadzi działalność ogrodniczą kompletnie niezwiązaną z obrotem nieruchomościami, nie podjęła żadnych działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności działek (brak dostępu do mediów, brak drogi asfaltowej) oraz działań marketingowych. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż gruntów należy uznać za zwykłe wykonywanie prawa własności, a w konsekwencji uznać je za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni pragnie na potwierdzenie swojego stanowiska powołać orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181.10.

W sprawie C-180/10 podatnik – osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej nabyła grunt przeznaczony zgodnie z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego do produkcji rolnej. Następnie plan zagospodarowania przestrzennego uległ zmianie, a grunty, których właścicielem był podatnik, przeznaczono pod zabudowę letniskową. Podatnik podzielił grunt na 64 działki i rozpoczął ich sprzedać różnym nabywcom. W sprawie C-181/10 podatnicy – małżeństwo – nabyli gospodarstwo rolne, które było wykorzystywane w celach rolniczych. Na skutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego grunty, na których znajdowało się gospodarstwo zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. Małżonkowie rozpoczęli sprzedaż niektórych części gospodarstwa, dokonując tego w niezorganizowany i okazjonalny sposób.

Obie sprawy dotyczyły w istocie odpowiedzi na pytanie, czy osoby fizyczne, które prowadziły działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym w skutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależnie od woli tych osób, w grunt pod zabudowę, należy uznać za podatników podatku VAT w momencie, gdy osoby te dokonują sprzedaży przedmiotowych gruntów.

ETS stwierdził, że w przypadku gdy osoba fizyczna prowadziła działalność rolniczą i na skutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego osoba ta stała się właścicielem gruntów przeznaczonych pod zabudowę, nie można uznać, że osoba ta jest podatnikiem VAT z tytułu dostawy gruntu, jeżeli sprzedaż gruntu następuje w wyniku zwykłego wykonywania prawa własności. Jeżeli osoba taka angażuje jednak środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców w zakresie obrotu nieruchomościami, to wówczas należy ją uznać za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT a w konsekwencji – za podatnika. Z najważniejszych tez, zawartych w powołanym orzeczeniu, należy m.in. powołać niniejsze:

„Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

W świetle powyższego przyjąć należy, że sprzedaż 4 działek przez Wnioskodawcę, który prowadzi działalność ogrodniczą i któremu nie można przypisać działania w charakterze handlowca przy sprzedaży przedmiotowych działek (nigdy nie zajmowała się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, nie podejmowała działań mających na celi zwiększenie atrakcyjności działek ani działań marketingowych) będzie w istocie związana ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie będzie więc podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym – w ocenie Wnioskodawcy – należy uznać jego stanowisko za prawidłowe w pełnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem – w świetle przytoczonych powyżej przepisów – grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego, czyli takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca był czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą sklasyfikowaną wg PKD jako „pozostałe uprawy rolne inne niż wieloletnie” (kod PKD 00119Z). Obecnie natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 1995 r. nabył od swoich rodziców w drodze umowy darowizny działkę gruntu o powierzchni 1008 m2, niezabudowaną, objętą księgą wieczystą. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, przedmiotowa działka została opisana jako grunty orne. Ponadto Wnioskodawca w dniu 27 sierpnia 2002 r. nabył od swoich rodziców w drodze umowy darowizny działkę gruntu o powierzchni 5069 m2, zabudowaną budynkami cieplarni i budynkami gospodarczymi, stanowiącą nieruchomość rolną zabudowaną, objętą księgą wieczystą. W umowie darowizny Wnioskodawca oświadczył, że budynki wchodzące w skład darowizny będą przez niego wykorzystywane w stanie niepogorszonym i zgodnie z ich przeznaczeniem w ramach gospodarstwa rolnego przez okres co najmniej 5 lat od dnia zawarcia umowy. Na przedmiotowych gruntach rodzice Wnioskodawcy prowadzili gospodarstwo ogrodnicze. Po przekazaniu ww. gruntów Wnioskodawca kontynuował i dalej kontynuuje działalność rodziców w pełnym zakresie. Ww. grunty przez cały okres prowadzenia działalności były przeznaczone i wykorzystywane do prowadzenia działalności rolnej. Wnioskodawca nie prowadzi oraz nigdy nie prowadził działalności w zakresie sprzedaży nieruchomości. W 2004 r. dla obszaru, na którym położone są ww. grunty został – niezależnie od Wnioskodawcy – uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym zmieniono charakter działek będących własnością Wnioskodawcy, z działek rolnych na działki przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową. W chwili obecnej, z powodu rozwoju urbanistycznego oraz budowy nowych osiedli otaczających teren, na którym Wnioskodawca prowadzi działalność ogrodniczą, zmuszony jest on do przeniesienia miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Taka potrzeba wynika m.in. z uskarżających się sąsiadów, którzy są niezadowoleni z powodu hałasu jaki panuje na terenie gospodarstwa oraz dymu wydzielanego przez czynne kotłownie węglowe, z których korzysta Wnioskodawca. Nie planował on nigdy przeniesienia miejsca prowadzenia działalności, natomiast obecne okoliczności nie pozwalają mu na utrzymanie gospodarstwa w tej lokalizacji. W związku z tym Wnioskodawca planuje sprzedaż opisanych powyżej nieruchomości. Przedmiotowe grunty zostały podzielone na 5 działek o powierzchni do 1200 m2, z czego 4 będą przeznaczone do sprzedaży. Zainteresowany nie podejmował i nie podejmuje żadnych działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności działki. Po podziale nie wszystkie działki będą miały dostęp do mediów, ale pomimo tego Wnioskodawca nie będzie podejmował żadnych działań mających na celu uzbrojenie tych działek w media. Nie poniesiono ponadto żadnych nakładów finansowych na przedmiotowe grunty w związku z planowaną sprzedażą. Końcowo należy wskazać, że Wnioskodawca również po sprzedaży ww. działek nie będzie prowadził działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Przedmiotowe grunty były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności rolnej, z tytułu której Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT. Zainteresowany przestał być podatnikiem VAT w dniu 1 stycznia 2016 r. Powodem wyrejestrowania było zaprzestanie wysokonakładowej produkcji szklarniowej, wspomniana we wniosku o wydanie interpretacji presja sąsiadów, zmiana planu zagospodarowania przestrzennego oraz kwestie związane z ochroną środowiska. Przedmiotowe działki nie są obecnie wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie zostały też wycofane z majątku przedsiębiorstwa do majątku prywatnego, gdyż – w ocenie Wnioskodawcy – nigdy nie należały one do majątku przedsiębiorstwa.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy planowana przez niego sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz wyrok TSUE należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy kluczowym jest fakt, że grunty – jak wynika z opisu sprawy – „przez cały okres prowadzenia działalności były przeznaczone i wykorzystywane do prowadzenia działalności rolnej” i – po wyrejestrowaniu się przez Wnioskodawcę jako podatnika VAT – nie zostały wycofane do majątku prywatnego. Grunty te zatem stanowią majątek przedsiębiorstwa rolnego.

Jednocześnie należy podkreślić, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 (do którego w uzasadnieniu własnego stanowiska odwołuje się również Wnioskodawca) odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT, tj. rolnika ryczałtowego. Orzeczenie TSUE odnosi się zatem wyłącznie do sytuacji, gdy sprzedaży gruntów dokonuje rolnik ryczałtowy lub osoba fizyczna z majątku prywatnego. W tych okolicznościach TSUE zaleca badać okoliczności w jakich następuje zbycie gruntów, tj. czy zbywca podejmuje czynności zbliżone do tych, jakie wykonują podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami, np. podział, uzbrojenie terenu, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, wydzielenie dróg wewnętrznych, czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek. Nie ma ono natomiast odniesienia do okoliczności, takich jak w analizowanym przypadku a mianowicie, gdy przedmiotem dostawy są grunty wykorzystywane w działalności gospodarczej, która realizowana była/jest przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT. W tej sytuacji bowiem nie można mówić o sprzedaży „majątku prywatnego”.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego nie wynika, by przedmiotowe grunty zostały nabyte lub w jakikolwiek sposób były wykorzystywane w celach prywatnych, osobistych Wnioskodawcy.

W opisie sprawy jednoznacznie wskazano natomiast, że już przy nabyciu (w formie darowizny) grunty te stanowiły gospodarstwo rolne (prowadzone przez rodziców Wnioskodawcy), a Zainteresowany po otrzymaniu darowizny kontynuował – przy wykorzystaniu tych gruntów – działalność rolną jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT. Okoliczności te wskazują na ścisłe związanie ww. gruntów z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością rolniczą. Nie można zgodzić się zatem z twierdzeniem Wnioskodawcy, że przedmiotowe działki nigdy nie należały do majątku przedsiębiorstwa. Skoro bowiem był to majątek nabyty i wykorzystywany przez podatnika VAT w działalności gospodarczej, to stanowił on majątek przedsiębiorstwa.

W analizowanej sprawie należy zatem stwierdzić, że przedmiotem planowanych dostaw będą grunty stanowiące de facto składnik majątkowy przedsiębiorstwa służący prowadzeniu przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT działalności gospodarczej, którą – w rozumieniu ustawy – jest działalność rolnicza.

Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje fakt, że Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2016 r. przestał być podatnikiem VAT, a przedmiotowe działki nie są obecnie wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nieruchomości te nie zostały bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – wycofane z działalności gospodarczej do majątku prywatnego, z zamiarem wykorzystania ich na cele osobiste Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie wykazał, by przedmiotowy grunt w jakikolwiek sposób był, czy miał być po zaprzestaniu działalności gospodarczej, związany z zaspokojeniem jego prywatnych, osobistych potrzeb, zatem należy uznać, że planowana dostawa nie nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę dostawa działek wydzielonych z gruntu wykorzystywanego uprzednio w działalności rolnej, z tytułu której Zainteresowany był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, będzie – zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy – dostawą dokonywaną w ramach działalności gospodarczej przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego transakcje sprzedaży przedmiotowych działek – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.