0112-KDIL2-1.4012.59.2017.2.AWA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2017 r. (data wpływu 1 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż działek wskazanych we wniosku podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż działek wskazanych we wniosku podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 maja 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego zawartego w roku 1997 nabył działkę rolną o obszarze 2.4938 ha. Dla przedmiotowej nieruchomości gruntowej Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Zakup gruntu został dokonany celem realizacji późniejszego zasiedlenia. W momencie nabywania przedmiotowej nieruchomości działki Wnioskodawca nie planował jej podziału i sprzedaży.

W roku 2001 w prasie ukazała się informacja o opracowywaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym Wnioskodawca złożył wniosek o ujęcie w ww. opracowaniu jego działki.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony uwzględniając działkę Wnioskodawcy. W roku 2007 Gmina pozytywnie zaopiniowała wstępny projekt podziału działki Wnioskodawcy. W roku 2008 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Urząd Miasta i Gminy dokonał podziału działki Wnioskodawcy na 14 działek z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne oraz wydzielenia jednej z działek pod drogę gminną.

W związku z planowaniem budowy sieci wodociągowej dla sąsiednich działek Wnioskodawca w roku 2008 wniósł o ujęcie w ww. planie również jego działek. W roku 2009 Gmina otrzymała pozwolenie na budowę sieci wodociągowej dla działek.

Przez działkę Wnioskodawcy przebiegała napowietrzna linia elektroenergetyczna. Jak dowiedział się Wnioskodawca od dystrybutora energii elektrycznej, usunięcie ww. linii mogło nastąpić w przypadku, gdy wybudowana zostanie stacja transformatorowa. W związku z powyższym, Wnioskodawca wyraził zgodę na postawienie słupa ze stacją transformatorową na swojej nieruchomości. Wnioskodawca wystąpił następnie ze stosownym wnioskiem o zamontowanie dwóch przyłączy energetycznych do działek. Wniosek taki wynikał z umowy zawartej z dostawcą energii.

W roku 2010 na części jednej z działek Wnioskodawcy ustanowiono prawo służebności przesyłu, a dystrybutor energii elektrycznej otrzymał pozwolenie na budowę sieci elektroenergetycznej. Udostępnienie części działki przez Wnioskodawcę wynikało z faktu, iż żaden z właścicieli sąsiadujących nieruchomości nie wyraził zgody na postawienie stacji transformatorowej na swojej działce (a zatem inni sąsiedzi, którzy zamierzali budować swoje domy nie mieliby dostępu do sieci energetycznej. W roku 2012 przyłącza elektroenergetyczne zostały odłączone od sieci energetycznej.

W lutym 2017 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży jednej z działek. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sprzedana działka przeznaczona jest w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej, a w części pod ulice pieszo-jezdne i piesze. Aktualnie Wnioskodawca nie planuje, ale i nie wyklucza sprzedaży kolejnych działek. Przeznaczenie pozostałych działek jest identyczne, jak tej sprzedanej (czyli przeznaczone jest w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej, a w części pod ulice pieszo-jezdne piesze) albo w całości przeznaczone są pod tereny zabudowy mieszkaniowej.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości, przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie była nigdy w żaden sposób wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonywał dotychczas sprzedaży nieruchomości objętych podatkiem od towarów i usług (za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem towarów i usług Wnioskodawca uważa sprzedaż dokonaną w lutym 2017 r.).

W związku z powyższym zaistniałym stanem faktycznym, jak i zdarzeniem przyszłym zaistniała konieczność wyjaśnienia powstałego problemu.

Wnioskodawca pismem z dnia 26 maja 2017 r. uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

1. Zarówno kupujący, jak i sprzedający w dniu zawarcia umowy nie byli płatnikami podatku VAT. Nabycie nieruchomości nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu i nie została ona udokumentowana fakturą. Zapewne zatem czynność nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT albo była zwolniona od podatku.
2. Zainteresowanemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia tej nieruchomości przysługiwało.
3. Posiadanie nieruchomości przez właściciela nie mieści się w kategorii działalności zwolnionej ani opodatkowanej, a takie właśnie było jej przeznaczenie. Nieruchomość wykorzystywana była na cele prywatne – nie była uprawiana od roku 2001. Wcześniej od daty nabycia do roku 2001 była nieodpłatnie użytkowana przez Sprzedającego pod uprawę rolną. Zatem stwierdzić można, że Zainteresowany nie wykorzystywał nieruchomości do działalności opodatkowanej.
4. Nieruchomość do roku 2001 była nieodpłatnie wykorzystywana przez Sprzedającego pod uprawę rolną, a od roku 2001 do dnia dzisiejszego z uwagi na bardzo niską klasę ziemi (klasa 5 i 6) teren nie był w żaden sposób uprawiany.
5. Wnioskodawca zamierzał na tym terenie wybudować dom siedliskowy. Jego plany uległy jednak zmianie, po zakupie działki bliżej i wybudowania na niej domu.
6. Wnioskodawca nie ponosił nakładów i nie zamierza takowych ponosić w przyszłości. To gmina sfinansowała i wykonała sieć wodociągową. Natomiast z uwagi na brak zgody od sąsiadów Nieruchomości na udostępnienie niewielkiej powierzchni na postawienie stacji transformatorowej i likwidacji naziemnej linii elektroenergetycznej Wnioskodawca wyraził zgodę na jej budowę na jego terenie oraz zamontowanie dwóch przyłączy energetycznych. Ustanowienie prawa służebności przesyłu pod budowę stacji transformatorowej było nieodpłatne i dokonane w formie aktu notarialnego. Podłączane w fazie budowy stacji skrzynki zostały w 2012 roku odłączone od sieci.
7. Wnioskodawca poniósł do tej pory nakłady w wysokości ok. 50 zł na tablicę informacyjną umieszczoną bezpośrednio na nieruchomości, wykonaną systemem gospodarczym – tablica informacyjna. Wnioskodawca nie wyklucza zamieszczenia ogłoszenia w Internecie w przyszłości. Koszt takiego ogłoszenia to ok. 40 zł.
8. Działka 3/14, na której ustanowiono prawo służebności przesyłu i wybudowano stację transformatorową na dzień sprzedaży będzie terenem niezabudowanym. Stacja zlokalizowana jest w narożniku działki 3/14, a prawo służebności polega na prawie przechodu i przejazdu w celu eksploatacji linii elektroenergetycznej.
9. Stacja transformatorowa jest własnością zakładu energetycznego i jest przyłączona do sieci elektroenergetycznej od roku 2011.
10. Dystrybutor energii będzie posiadał tytuł prawny do korzystania z przyłączonych urządzeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego – prawidłowe jest stanowisko, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie zachodzą bowiem przesłanki warunkujące powstanie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa o VAT) – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatne dostawy towarów i odpłatne świadczenia usług na terytorium kraju. Jak wynika z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT za towary uważa się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednakowoż wskazać należy, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność została opodatkowana tym podatkiem, konieczne jest by została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak głosi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych działek stanowiących jego majątek osobisty nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika – podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. Dostawę towarów, w tym przypadku działek, można uznać za działalność gospodarczą jedynie wtedy, gdy zakup gruntu dokonany został w celu dalszej jego odsprzedaży, tymczasem w niniejszej sprawie okoliczność taka nie zachodzi, Wnioskodawca nie nabywał nieruchomość z zamiarem jej odsprzedaży (od jej nabycia do zbycia jej części upłynęło blisko 20 lat), a jedynie dla celów i potrzeb Wnioskodawcy. Działalność Wnioskodawcy w postaci sprzedaży jednej działki i być może późniejszej sprzedaży kolejnej lub kolejnych działek nie spełnia kryteriów uznania jej za działalność gospodarczą, a stanowi jedynie czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Urząd Miasta i Gminy dokonał podziału działki Wnioskodawcy na 14 działek, w związku z czym sprzedaż działki Wnioskodawcy nastąpi w wyniku kilku odrębnych transakcji, jednakowoż będą to czynności odnoszące się jedynie do opisanej wcześniej jednej nieruchomości, która jest składnikiem majątku osobistego. Wskazać należy, iż sprzedaż nie będzie wykonywana w sposób częstotliwy, ciągły, profesjonalny i zorganizowany, czyli spełniający warunki dla uznania ich za działalność gospodarczą. Sprzedaż przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, Tom 1, Wrocław 2006, str. 349-350). Powyższe potwierdza jednoznacznie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu Sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), o następującej treści: „Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie”.

Istotnym jest fakt, iż Wnioskodawca nie podejmował jednak żadnych aktywnych działań polegających na uzbrojeniu terenu w postaci doprowadzenia mediów, ich ogrodzenia itp., jak też działań o charakterze marketingowym w celu zwiększenia atrakcyjności działek. Na przestrzeni 20 lat Wnioskodawca składał jedynie stosowne wnioski w związku z opracowywaniem przez gminę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z planowaniem sieci wodociągowej dla sąsiednich działek, wyraził zgodę na postawienie stacji transformatorowej ustanawiając służebność przesyłu na jednej ze swoich działek w związku z czym musiał następnie wystąpić ze stosownym wnioskiem o zamontowanie przynajmniej 2 przyłączy energetycznych do działek. Powyższe nie może zostać uznane za aktywne działania w celu zwiększenia atrakcyjności działki, a jedynie jako podstawowe działania, które były reakcją na działania gminy, oraz dystrybutora energii elektrycznej, który realizował inwestycje przyłączenia do sieci zespołu działek. W tym miejscu wskazać należy, na potwierdzającą powyższe stanowisko Wnioskodawcy interpretację podatkową wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 sierpnia 2012 r. (ILPP2/443-704/09/12-S/EN) „Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy zbywca gruntu budowlanego (przeznaczonego pod zabudowę) w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. U. UE L 347.1 ze zm. – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy”.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone m.in. w interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2007 r. (ILPP1/443-223/07-4/GZ) „Z uwagi na powyższe uregulowania sprzedaż działek budowlanych jest dostawą towarów i na podstawie przepisu art. 41 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy podlega opodatkowaniu 22% podatkiem VAT. Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.(`(...)`). Aby zatem dostawę gruntów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a sam zakup gruntu dokonywany był w celu odsprzedaży.” A zatem sprzedaż działek jaką planuje Wnioskodawca nie jest dostawą gruntów, która może zostać uznana za działalność gospodarczą, a co za tym idzie nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ zakup gruntu przez Wnioskodawcę dwadzieścia lat temu nie został dokonany przez niego w celu odsprzedaży.

Wskazać również należy na wyrok ETS w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/l0, w którym Trybunał stwierdził, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/0l EDM, Rec. s. l-4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. s. 1-10157, pkt 39)”.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. (sygn. akt I FSK 1795/11) stwierdził mając na uwadze ww. wyrok ETS, iż „Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą”. Potwierdza to, iż sprzedaż działek, którą planuje Wnioskodawca nie może zostać uznana za działalność gospodarczą, a jest to jedynie rozporządzanie majątkiem osobistym.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że przedstawione przez niego stanowisko jest prawidłowe i należycie uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy ‒ przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy  przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych unormowań wynika, że grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług;
• po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy działek podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co zaskutkowało/skutkować będzie koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło/nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, jak wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W powyższej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. 1536/10 wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną, mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny, np.: NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego zawartego w roku 1997 nabył działkę rolną. Zakup gruntu został dokonany celem realizacji późniejszego zasiedlenia. Wnioskodawca zamierzał na tym terenie wybudować dom siedliskowy. Jego plany uległy jednak zmianie, po zakupie innej działki i wybudowania na niej domu.

W momencie nabywania przedmiotowej działki Wnioskodawca nie planował jej podziału i sprzedaży.

W roku 2001 w prasie ukazała się informacja o opracowywaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym Wnioskodawca złożył wniosek o ujęcie w ww. opracowaniu jego działki.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony uwzględniając działkę Wnioskodawcy. W roku 2007 Gmina pozytywnie zaopiniowała wstępny projekt podziału działki Wnioskodawcy. W roku 2008 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Urząd Miasta i Gminy dokonał podziału działki Wnioskodawcy na 14 działek z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne oraz wydzielenia jednej z działek pod drogę gminną.

W związku z planowaniem budowy sieci wodociągowej dla sąsiednich działek, Wnioskodawca w roku 2008 wniósł o ujęcie w ww. planie również jego działek. W roku 2009 Gmina otrzymała pozwolenie na budowę sieci wodociągowej dla działek.

Przez działkę Wnioskodawcy przebiegała napowietrzna linia elektroenergetyczna. Jak dowiedział się Wnioskodawca od dystrybutora energii elektrycznej, usunięcie ww. linii mogło nastąpić w przypadku, gdy wybudowana zostanie stacja transformatorowa. W związku z powyższym Wnioskodawca wyraził zgodę na postawienie słupa ze stacją transformatorową na swojej nieruchomości. Wnioskodawca wystąpił następnie ze stosownym wnioskiem o zamontowanie dwóch przyłączy energetycznych do działek. Wniosek taki wynikał z umowy zawartej z dostawcą energii.

W roku 2010 na części jednej z działek Wnioskodawcy ustanowiono prawo służebności przesyłu, a dystrybutor energii elektrycznej otrzymał pozwolenie na budowę sieci elektroenergetycznej. Udostępnienie części działki przez Wnioskodawcę wynikało z faktu, iż żaden z właścicieli sąsiadujących nieruchomości nie wyraził zgody na postawienie stacji transformatorowej na swojej działce (a zatem inni sąsiedzi, którzy zamierzali budować swoje domy nie mieliby dostępu do sieci energetycznej. W roku 2012 przyłącza elektroenergetyczne zostały odłączone od sieci energetycznej.

Wnioskodawca nie ponosił nakładów i nie zamierza takowych ponosić w przyszłości. To gmina sfinansowała i wykonała sieć wodociągową. Natomiast z uwagi na brak zgody od sąsiadów na udostępnienie niewielkiej powierzchni na postawienie stacji transformatorowej i likwidacji naziemnej linii elektroenergetycznej, Wnioskodawca wyraził zgodę na jej budowę na jego terenie oraz zamontowanie dwóch przyłączy energetycznych. Ustanowienie prawa służebności przesyłu pod budowę stacji transformatorowej było nieodpłatne i dokonane w formie aktu notarialnego. Podłączane w fazie budowy stacji skrzynki zostały w 2012 roku odłączone od sieci.

Działka 3/14, na której ustanowiono prawo służebności przesyłu i wybudowano stację transformatorową, na dzień sprzedaży będzie terenem niezabudowanym. Stacja zlokalizowana jest w narożniku działki 3/14, a prawo służebności polega na prawie przechodu i przejazdu w celu eksploatacji linii elektroenergetycznej.

Stacja transformatorowa jest własnością zakładu energetycznego i jest przyłączona do sieci elektroenergetycznej od roku 2011.

Dystrybutor energii będzie posiadał tytuł prawny do korzystania z przyłączonych urządzeń.

Wnioskodawca poniósł do tej pory nakłady w wysokości ok. 50 zł na tablicę informacyjną umieszczoną bezpośrednio na nieruchomości, wykonaną systemem gospodarczym – tablica informacyjna. Wnioskodawca nie wyklucza zamieszczenia ogłoszenia w Internecie w przyszłości. Koszt takiego ogłoszenia to ok. 40 zł.

W lutym 2017 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży jednej z działek. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sprzedana działka przeznaczona jest w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej, a w części pod ulice pieszo-jezdne i piesze. Aktualnie Wnioskodawca nie planuje, ale i nie wyklucza sprzedaży kolejnych działek. Przeznaczenie pozostałych działek jest identyczne, jak tej sprzedanej (czyli przeznaczone jest w części pod tereny zabudowy mieszkaniowej, a w części pod ulice pieszo-jezdne i piesze), albo w całości przeznaczone są pod tereny zabudowy mieszkaniowej.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości, przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie była nigdy w żaden sposób wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonywał dotychczas sprzedaży nieruchomości objętych podatkiem od towarów i usług (za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem towarów i usług Wnioskodawca uważa sprzedaż dokonaną w lutym 2017 r.).

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przedstawione powyżej okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują zatem, że sprzedaż jednej z działek w lutym roku 2017 i ewentualny zamiar sprzedaży pozostałych posiadanych przez Wnioskodawcę działek wskazuje na sprzedaż wykonywaną w ramach działalności gospodarczej, ponieważ Zainteresowany podjął ciąg określonych działań przygotowujących je do ich zbycia. Podkreślić należy, że Wnioskodawca złożył wniosek o opracowanie dla jego działki miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, następnie na wniosek Zainteresowanego Gmina w roku 2008 dokonała podziału działki na 14 działek z przeznaczeniem pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne oraz wydzielenia jednej z działek pod drogę gminą. Dodatkowo zaznaczyć należy, że Wnioskodawca w związku z planowaniem budowy sieci wodociągowych dla sąsiednich działek wniósł o ujęcie w ww. planie również jego działek. Kolejną z czynności, którą dokonał Zainteresowany, a miała istotny wpływ na zwiększenie atrakcyjności działek Wnioskodawcy jest fakt, że w celu usunięcia napowietrznej linii elektroenergetycznej przebiegającej przez przedmiotowe działki, Zainteresowany wyraził zgodę na postawienie słupa ze stacją transformatorową na jednej z działek. O aktywności Wnioskodawcy świadczy też fakt, że bezpośrednio na nieruchomości umieścił on tablicę informacyjną, a jak dodatkowo zaznaczył, w przyszłości nie wyklucza zamieszczenia ogłoszenia w Internecie. Zatem wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Wnioskodawcę świadomych działań mających na celu sprzedaż działek, które nie mogą zostać uznane za incydentalne i sporadyczne. Z całokształtu opisanego zespołu konkretnych czynności wynika, że sprzedaż jednej z działek i ewentualna sprzedaż kolejnych działek nastąpi w warunkach wskazujących na handlowy charakter. Wskazać należy, że zdaniem tut. Organu podejmowane przez Wnioskodawcę działania nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że podjęte przez Wnioskodawcę ww. działania wskazują, że sprzedaż działek będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa jednej działki w lutym 2017 r. i ewentualna sprzedaż kolejnych, wskazanych we wniosku działek zostanie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych działek podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.