2461-IBPP1.4512.92.2017.1.IP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2017 r. (data wpływu 24 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca) jest osobą fizyczną i pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W majątku wspólnym Wnioskodawcy oraz jego żony (dalej: Małżonka) znajduje się m.in. niezabudowana nieruchomość gruntowa składająca się z jednej działki geodezyjnej o powierzchni 0,5562 ha (dalej: Nieruchomość).

Wnioskodawca oraz jego Małżonka prowadzą jednoosobowe działalności gospodarcze oraz są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Działalności te nie są związane z nieruchomościami, a ponadto działalność prowadzona przez Wnioskodawcę jest obecnie zawieszona. Wnioskodawca jest wspólnikiem w czeskiej spółce zajmującej się obrotem energią elektryczną, a Małżonka komandytariuszem w innej spółce również zajmującej się obrotem energią.

Ponadto, Wnioskodawca jest – według stanu ujawnionego w Krajowym Rejestrze Sądowym na dzień składania niniejszego wniosku – wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność związaną z nieruchomościami (dalej: Spółka 1). Spółka 1 jest komplementariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka 2), w której komandytariuszem jest Małżonka, a przedmiotem działalności zarówno Spółki 1, jak i Spółki 2 w założeniu wspólników było m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Spółka 1 i Spółka 2 zostały utworzone w 2012 r., w trakcie prowadzonej przez nie działalności nie doszło do zawarcia żadnej transakcji, a ich działalność jest aktualnie zawieszona (24 października br. została podjęta uchwała o rozwiązaniu Spółki 2, 26 października 2016 r. złożono wniosek o wykreślenie jej z Krajowego Rejestru Sądowego, a 10 listopada 2016 r. Wnioskodawca sprzedał całość swoich udziałów w Spółce 1).

Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że wraz z trzema innymi osobami pozostaje współwłaścicielem niezabudowanej nieruchomości gruntowej, która w momencie nabycia przez Współwłaścicieli stanowiła jedną działkę ewidencyjną, a jej powierzchnia wynosiła 1,7659 ha. W stosunku do tej nieruchomości Współwłaściciele dwukrotnie występowali o jej podział na mniejsze działki (w tym po raz pierwszy w efekcie zapotrzebowania zgłoszonego przez operatora gazociągów przesyłowych, na którego rzecz sprzedana została mniejsza z powstałych po podziale działek). Ponadto współwłaściciele występowali o wydanie zgody na wycinkę drzew rosnących na nieruchomości oraz zwracali się do urzędu gminy o uwzględnienie w budżecie gminy środków na usunięcie drzew z działki sąsiadującej z nieruchomością, wykonanie stosownych dokumentacji projektowych oraz budowę na niej drogi. Obecna powierzchnia nieruchomości wynosi 1,7299 ha, którą tworzy kilkanaście mniejszych, przeznaczonych do sprzedaży działek oraz jedna stanowiąca działkę drogową, której przeznaczenie na drogę zostało wskazane jako warunek wydania przez wójta pozytywnej decyzji odnośnie podziału nieruchomości. W zakresie opodatkowania VAT sprzedaży udziałów w tej nieruchomości Wnioskodawca złożył odrębny wniosek, a w niniejszym wniosku opisuje ją w celu wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego.

Nieruchomość będąca przedmiotem nin. wniosku została nabyta 27 października 2006 r. od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej za cenę niezawierającą podatku VAT. Zakup Nieruchomości został sfinansowany z prywatnego majątku małżonków. 30 grudnia 2009 r. Wnioskodawca wraz z Małżonką dokonali zbycia ¼ udziału w Nieruchomości. Udział ten został przez Wnioskodawcę i jego Małżonkę odkupiony w dniu 11 grudnia 2015 r. Zakup udziału został sfinansowany z prywatnego majątku małżonków. W konsekwencji Wnioskodawca wraz z Małżonką są obecnie wyłącznymi właścicielami Nieruchomości.

Nabyta Nieruchomość w żadnym momencie nie stanowiła wkładu wniesionego do jakiejkolwiek spółki, nie była składnikiem, ani nie była wykorzystywana w żadnej działalności gospodarczej. W żadnym momencie Nieruchomość nie była również przedmiotem najmu, dzierżawy czy innej umowy zakładającej korzystanie z niej przez jakąkolwiek osobę trzecią. Na Nieruchomości nie prowadzono również działalności rolniczej. Ponadto Wnioskodawca nie podejmował czynności zmierzających do podziału nieruchomości na mniejsze działki, uzbrojeniu terenu bądź dotyczącej Nieruchomości profesjonalnej działalności marketingowej. Na Nieruchomości została wykonana, wspólnie z właścicielami działek sąsiednich jedynie kanalizacja sanitarna i deszczowa. Inwestycja ta była współfinansowana przez Wnioskodawcę, a wykonana została na wniosek właścicieli sąsiednich działek, które ulegały zalaniu po intensywnych opadach. Inwestycja ta nie była dokonywana z zamiarem uatrakcyjnienia działki należącej do Wnioskodawcy.

Nieruchomość nabyto do majątku prywatnego małżeństwa w celach prywatnych, a nabyciu nie towarzyszył zamiar prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem Nieruchomości. W momencie nabycia Wnioskodawca nie miał skonkretyzowanego zamiaru co do sposobu wykorzystania Nieruchomości, a jej nabycie było dokonywane w celu lokaty posiadanego kapitału i dywersyfikacji prywatnego majątku niewykorzystywanego w działalności gospodarczej. Poza wyżej opisanym wykorzystywaniem Nieruchomości, nie podejmowano w stosunku do niej żadnych innych czynności, w szczególności mających na celu jej uatrakcyjnienie.

Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż Nieruchomości. Sprzedaż będzie prowadzona za pośrednictwem biura nieruchomości bądź za pomocą ogłoszeń zamieszczanych w Internecie. Sprzedaż Nieruchomości znajdującej się w majątku wspólnym Wnioskodawcy i Małżonki zostanie dokonana przez Wnioskodawcę i za zgodą Małżonki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę opisywanej Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), gdyż mimo, że będzie spełniać definicję odpłatnej dostawy towarów, nie będzie dokonana przez podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Przez odpłatną dostawę towarów rozumie się z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ustawa o VAT w art. 2 pkt 6 zawiera również definicję towaru, przez który rozumie się rzeczy i ich części oraz wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), rzeczami są tylko przedmioty materialne. Nieruchomość, jako przedmiot materialny, jest zatem towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Sprzedaż Nieruchomości będzie więc spełniać definicję odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Nie każda jednak czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu. Musi ona dodatkowo zostać wykonana przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podatnikiem, według art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy oceny. Kwestia opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości prywatnych była przedmiotem wielu orzeczeń sądów polskich, jak również Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Wskazówki, jakie czynniki należy brać pod uwagę w trakcie analizy konieczności opodatkowania VAT transakcji zbycia nieruchomości, wynikają z wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE zauważył, że przedmiotowe transakcje będą objęte podatkiem VAT, o ile nie stanowią czynności związanych ze zwykłym wykonaniem prawa własności: „Z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (`(...)`). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Kierując się powyższymi wskazówkami należy dojść do wniosku, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie działał jako profesjonalista, zajmujący się obrotem nieruchomościami, tylko jako podmiot prywatny. Należy bowiem zauważyć, że Nieruchomość została nabyta do majątku prywatnego Wnioskodawcy i jego Małżonki i w żadnym momencie Nieruchomość nie stanowiła wkładu wniesionego do jakiejkolwiek spółki, ani nie była składnikiem żadnej działalności gospodarczej. Czynność mająca za przedmiot sprzedaż Nieruchomości bądź jej części będzie zatem przeprowadzana w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Nie można również przypisać Wnioskodawcy żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami związanych z angażowaniem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowców. W szczególności, Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności mających na celu, np. podział Nieruchomości na mniejsze działki, czy jej uzbrojenie.

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 621/13): „przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12. dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza była wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama w sobie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego”.

Wnioskodawca nie podejmował też działań marketingowych charakterystycznych dla podmiotów zawodowo trudniących się sprzedażą nieruchomości. Należy bowiem zauważyć, że planowane przez Wnioskodawcę ogłoszenie oferty sprzedaży w Internecie, czy nawet skorzystanie w tym zakresie z usług biura nieruchomości są typowymi działaniami w zakresie informowania potencjalnych nabywców o ofercie sprzedaży (co potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w nieprawomocnym wyroku z 20 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 523/15, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 13 stycznia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-1011/15-2/ISK). Nie sposób uznać takich działań za porównywalne z działaniami marketingowymi podejmowanymi przez podmioty profesjonalnie trudniące się obrotem nieruchomościami, które np. uczestniczą w specjalistycznych targach czy wynajmują powierzchnie pod wielkoformatowe plakaty reklamujące oferowane przez nie nieruchomości. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w prawomocnym wyroku z 5 czerwca 2014 r. (sygn. akt I SA/Ke 251/14): „Skarżąca nie zamierza podjąć działań marketingowych w skali charakterystycznej dla przedsiębiorców, bo za takie nie można uznać korzystanie z pośrednictwa biura nieruchomości czy ogłaszanie sprzedaży na portalu. Nie są to działania zastrzeżone tylko dla podmiotów profesjonalnie trudniących się obrotem nieruchomościami, prowadzących działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży nieruchomości. Są to działania nastawione na dotarcie do większej liczby potencjalnych klientów, aniżeli przez wystawienie tablicy z ogłoszeniem. Nie mają one charakteru akcji reklamowej, jakie zazwyczaj podejmowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w omawianym zakresie”.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonując zbycia Nieruchomości stanowiącej składnik majątku prywatnego, nie będzie wykonywał działalności gospodarczej, w związku z czym nie będzie mógł być uznany za podatnika podatku VAT w odniesieniu do tej transakcji. W konsekwencji, opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na marginesie należy wskazać, że na wyrażone powyżej stanowisko nie wpływa okoliczność, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (działalność ta nie jest związana z obrotem nieruchomościami oraz jest obecnie zawieszona). O opodatkowaniu czynności nie można bowiem przesądzać bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności dany podmiot występował w charakterze podatnika VAT. Stanowisko takie podzielił m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, słowami: „Ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług” (podobnie również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 23 grudnia 2014 r., sygn. ILPP1/443-1122/13/14-S/MK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego, w szczególności na informacji, że nieruchomość nabyto do majątku prywatnego małżeństwa w celach prywatnych, a nabyciu nie towarzyszył zamiar prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem nieruchomości, nabyta nieruchomość w żadnym momencie nie stanowiła wkładu wniesionego do jakiejkolwiek spółki, nie była składnikiem, ani nie była wykorzystywana w żadnej działalności gospodarczej, a Wnioskodawca nie podejmował czynności zmierzających do podziału nieruchomości na mniejsze działki, uzbrojeniu terenu bądź dotyczącej nieruchomości profesjonalnej działalności marketingowej, natomiast kanalizacja sanitarna i deszczowa, wykonana wspólnie z właścicielami działek sąsiednich, była przez Wnioskodawcę współfinansowana, a wykonana została na wniosek właścicieli sąsiednich działek i nie była dokonywana z zamiarem uatrakcyjnienia działki należącej do Wnioskodawcy.

W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Zaznacza się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w niniejszej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonki Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.