0461-ITPP3.4512.860.2016.2.EB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2016 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniach 30 stycznia i 15 lutego 2017 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełnionym w dniach 30 stycznia i 15 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pani i mąż jesteście rolnikami – posiadacie ponad 1 ha gruntu. Mąż pracuje poza gospodarstwem (ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych)), Pani na gospodarstwie (KRUS). Przedmiotem sprawy jest działka położona w miejscowości T. nr 2076 o powierzchni 0,4971 ha. Działka została darowana przez babcię męża – Państwu jako małżonkom – w dniu 17 września 1993 r. na podstawie aktu darowizny sporządzonego przez notariusza. W 2010 r. zaczęli Państwo starania aby wybudować na tej działce dom jednorodzinny dla syna. W dniu 29 kwietnia 2011 r. Burmistrz wydał decyzję o warunkach zabudowy. Chcieli Państwo podzielić działkę, ale Urząd Gminy negatywnie się do tego odniósł twierdząc, że macie Państwo wybudować dom, żeby móc przystąpić do podziału. Wystąpili Państwo do sądu odwoławczego, który stwierdził, że nie ma przeszkód i wydał opinię pozytywną. W dniu 30 października 2012 r. Burmistrz wydał decyzję i działka została podzielona na 4 działki nr: 2076/1 – o powierzchni 0,1501 ha, 2076/2 – o powierzchni 0,1301 ha, 2076/3 – o powierzchni 0,1634 ha oraz 2076/4 o powierzchni 0,0535 ha (stanowiąca drogę dojazdową ze służebnością gruntową dla działek nr 2076/2 i 2076/3). W wyniku dokonania podziału gruntu dnia 30 października 2012 r. Burmistrz podjął decyzję o konieczności zapłaty 30% podatku w związku ze wzrostem wartości działki. W dniu 29 czerwca 2015 r. w obecności notariusza został sporządzony akt notarialny sprzedaży działki nr 2076/2 wraz z działką stanowiącą służebność gruntową (nr repertorium …). Następnie w dniu 30 września 2015 r. Starosta wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, obejmującej przebudowę z rozbudową drogi powiatowej. Pani działka położona jest przy tej drodze dlatego został zatwierdzony projekt podziału nieruchomości nr 2076/1 na działki nr 2076/5 oraz 2076/6. Dnia 15 września 2016 r. został sporządzony akt notarialny sprzedaży działki nr 2076/3 wraz z dostępem do drogi publicznej poprzez ustanowioną aktem notarialnym służebność gruntową na działce nr 2076/7 (droga dojazdowa). Dnia 28 listopada 2016 r. został sporządzony akt notarialny sprzedaży działki niezabudowanej nr 2076/5, działka ta jest skomunikowana z drogą publiczną. Działka gruntu nr 2076 od chwili jej otrzymania w darowiźnie była wykorzystywana wyłącznie na cele rolnicze. Nie były wykonywane żadne czynności, tj. przyłącza wodne, kanalizacyjne, energetyczne czy gazowe. Działki były zareklamowane na banerze reklamowym umieszczonym na działce oraz w internecie.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek nr 2076/5, 2076/2 (wraz z działką nr repertorium `(...)`), 2076/3 podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, sprzedaż ww. działek nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Pani nie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanym dalej „podatkiem” podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza treści wniosku, przywołanych regulacji prawnych oraz orzeczenia TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C 181/10, prowadzi do wniosku, że w związku ze sprzedażą działek budowlanych nie działała Pani w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że działkę gruntu nr 2076 otrzymała Pani w darowiźnie i była ona wykorzystywana na cele rolnicze. W związku z podjęciem zamiaru budowy domu dokonała Pani podziału ww. działki, w wyniku czego powstały 4 działki, z których jedna stanowi drogę dojazdową i ustanowiona jest na niej służebność gruntowa. Jedna z ww. działek (nr 2076/1) na podstawie decyzji Starosty została podzielona na dwie działki (tj. nr 2076/5 i nr 2076/6). Dokonała Pani sprzedaży trzech działek gruntu. Grunt oferowany był na sprzedaż poprzez ustawienie banerów reklamowych i ogłoszenia w internecie. Z treści wniosku wynika, że – poza podziałem gruntu oraz zamieszczeniem ogłoszeń o sprzedaży – nie podjęła Pani szeregu działań wskazujących na profesjonalny obrót nieruchomościami (tj. wykonanie przyłączy wodnych, energetycznych, gazowych, ogrodzenia). Z tego powodu uznać należy, że nie działała Pani jak profesjonalny handlowiec, zajmujący się obrotem gruntami. W konsekwencji należy stwierdzić, że w tej konkretnej sytuacji korzystała Pani z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Stąd też ww. czynności stanowiły działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie miały zastosowania. Tym samym sprzedaż działek gruntu z majątku osobistego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie okoliczności przedstawionych we wniosku, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stroną wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pani, a zatem niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie Pani praw i obowiązków. Oznacza to, że wydana interpretacja indywidualna nie ma mocy wiążącej dla męża, który chcąc uzyskać taką interpretację powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie będą miały zastosowania do tego podmiotu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.