1462-IPPP3.4512.760.2016.1.KT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu do obiektu rozrywki „E” - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu do obiektu rozrywki „E”.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą z rezydencją podatkową w Polsce, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz VAT (podatek od towarów i usług). W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi obiekt zwany E (dalej w skrócie: E). E składa się z kilku pokoi zagadek (po angielsku nazywane są one Escape Rooms, dosłownie: „pokoje ucieczki”).

Korzystanie z E odbywa się w sposób następujący: Klient rezerwuje sobie termin (dzień, godzinę) wstępu do E i wybiera pokój gry - internetowo lub telefonicznie otrzymuje on potwierdzenie rezerwacji, które może sobie wydrukować. Następnie Klient przychodzi w umówionym terminie do E, gdzie zostaje poinformowany, na czym polega zabawa, jakie są jej zasady. Po zapoznaniu się z zasadami Klient wchodzi do wybranego (zarezerwowanego) pokoju zagadek i rozpoczyna zabawę.

Rozrywka polega na tym, iż uczestnik (uczestnicy), po wejściu do pokoju, zostaje w nim zamknięty na określony czas (zwykle jest to 60 minut). Pokój zagadek jest tematycznie przygotowany i uczestnik musi się z niego wydostać. Aby to uczynić, musi on rozwiązać przygotowane wcześniej zagadki. W razie problemów uczestnik może dostać wsparcie w postaci naprowadzających na właściwe tory podpowiedzi od personelu E. Tylko od uczestników gry zależy, czy przejdą wszystkie zagadki umysłowe bądź zręcznościowe. Aby tak się stało, przydatne jest analityczne myślenie, kojarzenie faktów, kreatywność, spostrzegawczość , a także współpraca uczestników gry.

Rozrywka skierowana jest dla uczestników w każdym wieku, jest świetną zabawą dla dzieci, młodzieży, dorosłych, każdy wychodzi bardzo podekscytowany. E jest to miejsce, które każdemu dostarcza wyjątkowych emocji, wydostanie się z pokoju jest nielada sprawdzianem umiejętności kojarzenia faktów. Stworzone przez miłośników łamigłówek gier i programów, naszpikowane elektroniką i efektami specjalnymi innowacyjne rozwiązania i zagadki zadowolą najbardziej wymagających graczy, którzy aby wydostać się z pokoju muszą wykazać się pomysłowością, spostrzegawczością i nielada sprytem aby wydostać się z pokoju.

Istotą całej zabawy jest zapewnienie Klientowi (uczestnikowi) rozrywki, możliwości przeniesienia się na określony czas do „innego świata”, zmierzenia się z przygotowanymi w nim zadaniami, zagadkami. Przez czas przebywania w pokoju zagadek uczestnik może zapomnieć o istniejącym świede, problemach i odprężyć się zarówno umysłowo jak i fizycznie.

Jak wskazano, w budynku znajduje się wiele pokoi zagadek, bowiem w każdym pokoju mamy do czynienia z innymi zagadkami, także o innym poziomie trudności. Przy czym pokoje zwykle nawiązują do jakichś wydarzeń, scenariuszy, pobyt w nich ma dać uczestnikowi odczucie uczestniczenia w autentycznym wydarzeniu. Tytułem przykładu można wskazać na opis jednego z pokoi: „Jesteście potomkami poszukiwacza skarbów. Dowiedzieliście się, że niedługo przed śmiercią udało mu się odnaleźć magiczną lampę Aladyna. Jej moc można wykorzystać jedynie w czasie pełnego zaćmienia słońca. Macie tylko godzinę aby odnaleźć lampę przed zaćmieniem”.

Wnioskodawca podkreśla, że za wydostanie się z Pokoju Zagadek uczestnicy nie otrzymują nagród rzeczowych czy pieniężnych, celem uczestnictwa jest satysfakcja, przeżycie emocji, dobra zabawa i rozrywka, a nie uzyskanie jakiejkolwiek korzyści materialnej. Zakupując usługę wstępu Klient jest uprawniony jedynie do wstępu do E i wybranego pokoju zagadek przez określony czas. Zakup wstępu nie uprawnia do skorzystania z jakichkolwiek innych usług czy zakupu towarów, zresztą Wnioskodawca nie zamierza na obecnym etapie świadczyć innych usług w obiekcie. Nawet jeśti miałby takie usługi świadczyć czy np. sprzedawać towary (np. napoje w automacie, herbatę, kawę), to bilet wstępu nie uprawniałby do ich nabycia, byłoby to przedmiotem zupełnie innej transakcji między klientem a Wnioskodawcą podlegającej stawce VAT właściwej dla tej transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką stawką VAT opodatkować sprzedaż biletów usługi wstępu do E - 8% czy 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, może on opodatkować sprzedaż biletów usługi wstępu do E stawką VAT 8%.

W opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż biletów przez Wnioskodawcę to usługa wstępu do domu zagadek, który należy zakwalifikować jako park rozrywki, związana z rozrywką, a zatem mieszcząca się w zakresie objętym poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, objęta 8% stawką VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Przy czym, co najmniej do końca 2016 r. rzeczywista stawka podatkowa jest podwyższona i wynosi 8%.

Zgodnie z Załącznikiem nr 3 do ustawy o VAT, stawka 8% obowiązuje na - poz. 183 - bez względu na symbol PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) - Usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.

Przy czym spełnione muszą być tu trzy przesłanki:

1. usługi związane z rozrywką,
2. usługa polega wyłącznie na zapewnieniu wstępu,
3. prawo wstępu dotyczy wskazanych obiektów, w tym wesołych miasteczek i parków rozrywki.

Ad. 1, Ad. 3 - E jako park rozrywki, pojęcie rozrywki:

Wnioskodawca jest przekonany, iż wskazany obiekt w postaci E można traktować jako park rozrywki.

E jest obiektem, który składa się z całego szeregu pokoi, z których każdy jest inny, nawiązuje do jakiegoś wydarzenia, ma swój scenariusz, każdy ma inne zagadki, o różnym poziomie trudności.

Ustawa podatkowa nie zawiera co prawda definicji „parku rozrywki”, ale w potocznym i słownikowym tego słowa rozumieniu jest to miejsce (zarówno otwarte jak i zamknięte), który służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Jak czytamy np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP3/443-1187/11-2/KB: „Jednocześnie nie istnieje definicja legalna ani parku rozrywki ani wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele strzelnice, kolejki. W tym samym słowniku nie znajdziemy definicji parku rozrywki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren, na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje, w tym takie jak karuzele, kolejki i strzelnice”.

Jednym z tradycyjnych elementów typowego parku rozrywki czy wesołego miasteczka jest tzw. pałac strachów, czy dom strachów. Dawne domy strachów były atrakcją głównie bierną, uczestnik wjeżdżał wagonikiem do ciemnego pomieszczenia, w którym oglądał rozmaite efekty specjalne, a czasem byt dotykany z zaskoczenia przez postaci upozorowane na upiory, kościotrupy itp. We współczesnych atrakcjach tego typu coraz częściej występują elementy interaktywne - uczestnik jest wprowadzany w fabułę, utworzoną dla danego miejsca, ma za zadanie znaleźć określone przedmioty (np. klucze), tajemne przejścia, rozwiązać zagadkę czy łamigłówkę.

Przykładowo, H wymaga od uczestników przejścia przez kilka pomieszczeń, z których każde jest zamknięte - a żeby to zrobić, muszą oni w niemal całkowitej ciemności, w pomieszczeniach piwnicznych i w towarzystwie aktorów odgrywających postaci bardzo podobne do tych ze znanych horrorów, odnaleźć klucze.

E posiada większość tych cech, choć tutaj nacisk położony jest na aspekt intelektualny zabawy, fabuła pokoju niekoniecznie musi być oparta na strachu, a częściej czerpie inspirację z kryminałów, opowieści detektywistycznych czy przygodowych. Zatem „escape room” doskonale wpisuje się w to, co zazwyczaj przychodzi nam na myśl, gdy mówimy o atrakcjach parku rozrywki. Ponadto, zgodnie z rozumowaniem przeprowadzonym w zacytowanej wyżej interpretacji, E zawierający poszczególne pokoje zagadek (escape room) sam w sobie może być uznany za park rozrywki, skoro stanowi określony teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje zazwyczaj łączone z wesołymi miasteczkami.

Tym bardziej, że park rozrywki czy wesołe miasteczko wcale nie muszą być zlokalizowane na dużym obszarze, może to nawet być obszerny namiot (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPP2/443-812/10-2/JK).

Rozwiązanie występujących w poszczególnych pokojach zagadek wymaga nielada wysiłku, fabuła zaś może wywołać strach albo chociażby niepokojący dreszcz u korzystających i właśnie na tym polega rozrywka korzystających z danego obiektu, by w kontrolowanych warunkach odczuć emocje, których czasem brakuje nam na co dzień. Pozwala to odprężyć się od trudów życia codziennego i zapewnić umysłowi intelektualną rozrywkę.

Oczywiście skoro sam E jest parkiem rozrywki , to tym bardziej usługa wstępu do E i znajdującego się w nim pokoju zagadek jest usługą związaną z rozrywką. Służy ona odprężeniu, wypoczynkowi. Uczestnik otrzymuje w ramach usługi możliwość wstępu do specjalnie przygotowanego pokoju i korzystania z wmontowanych weń atrakcji, zaś wyjście z pokoju wiąże się z emocjami i satysfakcją. Celem korzystania z escape room jest wyłącznie sama rozrywka. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wyłącznym celem usługi jest dobra zabawa, rozrywka, uczestnicy nie uzyskują korzyści materialnych czy nagród, a satysfakcję, przeżycia emocjonalne i odprężenie.

Ponadto, indywidualna opinia w sprawie nr IPPP3/4512-1090/15-2/PC wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 lutego 2016 r. potwierdza, iż tego typu usługi (analogiczny przypadek Escape Room) noszą znamiona parku rozrywki i wysokość opodatkowania powinna wynosić 8%.

Ad. 2 – sprzedaż biletu jako usługa wstępu:

Niewątpliwie mamy tutaj do czynienia ze sprzedażą usługi wstępu. Sprzedaż bitetów uprawniających do wstępu do E i wybranego, znajdującego się w nim pokoju zagadek, jest dokładnie sprzedażą usługi wstępu do E.

Podkreślić należy, iż istota usługi polega na przyznaniu kupującemu biletu, co uprawnia go do wstępu do obiektu na określony czas w zamian za oplatę. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, bilet wstępu nie łączy sie z jakimikolwiek innymi uprawnieniami dla uczestnika - nie uprawnia go np. do skorzystania z bufetu, kupna kawy czy herbaty w barze czy automacie (E nie świadczy nawet takich usług), nadto jedyna usługa świadczona przez Wnioskodawcę w obiekcie to właśnie usługa opisywana we wniosku. Sytuacja jest zatem odmienna niż w przypadku np. wstępu do dyskoteki, gdzie bilet wstępu łączy się nieraz z prawem do korzystania z bufetu, podawanego tam alkoholu (wystąpić wówczas mogą pewne wątpliwości, co jest usługą główną - sam wstęp czy dostęp do trunków).

Co istotne, nie ma znaczenia, czy organizator pobierający opłatę jest właścicielem czy tylko najemcą lokalu, ani nawet to, czy organizacja zabawy jest jego działalnością główną, czy dodatkową (Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP2/443-251/12-2/RR, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach IBPP2/443-1138/12/RSz).

Dodatkowo, w przypadku zabawy w E udział uczestnika w grze jest czynny. Rozwiązuje on zagadki, podejmuje określoną aktywność w postaci np. szukania przedmiotów itd. Sama idea „escape room” zakłada, że uczestnik bierze aktywny udział w zabawie, a nie jedynie przygląda sie (Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP3/443-1187/11-2/KB).

Jednocześnie brak tutaj jakichkolwiek usług, do których nabycia uprawniałby bilet uczestnika zakup wstępu, a które wykraczałyby poza wstęp. Przykładowo w wyroku w sprawie o sygnaturze III SA/Wa 126/13 WSA w Warszawie orzekł odnośnie tych samych klubów fitness odmiennie, wskazujac, że: „Przykładem usług świadczonych ponad usługi wyłącznie w zakresie wstępu są usługi gastronomiczne albo kosmetyczne, które, jak wskazuje praktyka, są często świadczone w tych samych klubach fitness, równolegle do usług ściśle rekreacyjnych”.

Natomiast oczywiście nie stanowi usługi świadczonej ponad ustugę „wyłącznie w zakresie wstępu” możliwość korzystania przez uczestników ze znajdujących sie w E, gdyż możliwość korzystania z tych Pokoi jest dokładnie tym, do czego uprawnia wstęp. Uczestnik po to wchodzi do E (parku rozrywki składającego się z pokoi zagadek), aby wejść do któregoś ze znajdujących się wewnątrz pokoi zagadek i uczestniczyć w zabawie, polegającej właśnie na rozwiązywaniu zagadek w celu wydostania sie z niego.

Problem został obrazowo przedstawiony w wyroku WSA w Warszawie (III SA/Wa 32l7/12):„Próba pozbawienia tego pojęcia treści polegającej na prawie uczestniczenia w jakimś wydarzeniu jest na gruncie językowym sztuczna i nieuprawniona, jest po prostu niezgodna z zasadami języka polskiego, w którym desygnat rzeczownika wstęp stanowi nie tylko uprawnienie do przekroczenia jakiejś rzeczywistej lub umownej granicy pomiędzy dwoma miejscami, ale także - już po przekroczeniu tej granicy - uprawnienie do korzystania ze szczególnych właściwości tego miejsca, do którego wstęp został opłacony. (`(...)`) Trudno zatem bronić poglądu, że np. w przypadku dyskoteki albo sal tanecznych nabywca kupuje bilet wstępu po to tylko, aby biernie obserwować inne osoby tańczące albo słuchać muzyki, zaś w tym celu, aby sam mógł zatańczyć, konieczne jest jeszcze uiszczenie kolejnej opłaty za usługę obejmującą coś ponad sam wstęp. Na prawidłowość stanowiska Skarżącej wskazuje jeszcze bardziej wyraźnie porównanie poz. 186 załącznika do jego pozycji nr 184. Otóż gdyby istotnie pojęcie wstęp nie obejmowało możliwości korzystania z infrastruktury danego obiektu, to należałoby oczekiwać istnienia odrębnej opłaty za możliwość wejścia np. do muzeum, a niezależnie od tego - odrębnej opłaty za możliwość oglądania eksponatów tego muzeum”.

Taka wykładnia przepisów prowadziłaby wiec do absurdu. W podobnym tonie sądy administracyjne wypowiedziały się w orzeczeniach: III SA/Wa 3204/12 - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz I SA/Bd 1050/12 - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

W wypadku „escape room” aktywność uczestnika jest koniecznym elementem samej usługi, a korzystanie z urządzeń znajdujących sie w pokoju jest nieodłącznie związane z korzystaniem z samego obiektu i wstępem do niego. Dlatego też należałoby uznać, że zawierają się one w prawie wstępu (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach IBPP2/443-952/12/WN).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Istotny jest bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zatem dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary lub usługi, w niektórych przypadkach ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU. Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z pózn. zm.).

Z przedstawionmego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi obiekt zwany E (w skrócie: E), który składa się z kilku tzw. pokoi zagadek (po angielsku Escape Rooms, tj. pokoje ucieczki). Aby skorzystać z usługi klient rezerwuje termin wstępu do E i wybiera pokój gry. Po zapoznaniu się z zasadami gry Klient wchodzi do wybranego pokoju zagadek i rozpoczyna zabawę. Rozrywka polega na tym, iż uczestnik (uczestnicy), po wejściu do pokoju, zostaje w nim zamknięty na określony czas (zwykle jest to 60 minut). Pokój zagadek jest tematycznie przygotowany i uczestnik musi się z niego wydostać. Aby to uczynić, musi rozwiązać przygotowane wcześniej zagadki. Istotą zabawy jest zapewnienie uczestnikom rozrywki.

Wnioskodawca podkreślił, że za wydostanie się z pokoju zagadek uczestnicy nie otrzymują żadnych nagród, celem uczestnictwa jest wyłącznie zabawa. Nabywając usługę klient jest uprawniony jedynie do wstępu do E i wybranego pokoju zagadek przez określony czas. Zakupiony bilet nie uprawnia natomiast do skorzystania z jakichkolwiek innych usług czy zakupu towarów.

Wnioskodawca zakwalifikował opisane świadczenie jako usługę związaną z rozrywką i rekreacją w postaci wstępu do parku rozrywki (domu zagadek).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia wysokości stawki podatku VAT dla sprzedaży biletów wstępu do opisanego obiektu rozrywki w celu wzięcia udziału w zabawie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno bowiem w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku. Zastosowanie tych obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. – 8%), pod pozycją 183 zostały wymienione „Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne”.

Trzeba przy tym wskazać, że przepisy ustawy nie zawierają definicji pojęć „rekreacja” i „park rozrywki”, aby zatem poznać ich znaczenie należy sięgnąć do wykładni językowej. Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Nie ma natomiast jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, ani wesołego miasteczka. W tym celu koniecznym jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sip.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje w tym takie jak karuzele, kolejki i strzelnice. Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

W świetle powyższych definicji, za rekreację należy uznać różne formy aktywności mające służyć wypoczynkowi i zdrowiu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu m.in. do parków rozrywki, objęte są stawką podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy. Ustawodawca nie określił jednak ani form, ani kategorii „wstępu”, do których ma zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”. Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść.

Ponadto trzeba dodać, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu ww. przepisów związane jest określone świadczenie, typowe dla danego obiektu.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca organizuje gry w specjalnie do tego zaaranżowanych pokojach i w związku z tym sprzedaje bilety wstępu, które upoważniają uczestnika do udziału w zabawie. Udział w grze służy głównie rozrywce i wypoczynkowi. Uczestnik otrzymuje w ramach usługi możliwość wstępu do specjalnie przygotowanego pokoju i korzystania ze znajdujących się w nim atrakcji, zaś wyjście z pokoju wiąże się z emocjami i satysfakcją. Jak wskazał Wnioskodawca, wyłącznym celem usługi jest dobra zabawa, rozrywka, uczestnicy nie uzyskują żadnych korzyści materialnych, a jedynie satysfakcję, przeżycia emocjonalne i odprężenie.

W ocenie tut. Organu, charakter świadczonych przez Wnioskodawcę, opisanych we wniosku usług, oceniany przez pryzmat przywołanej wyżej definicji „rekreacji”, wskazuje, że usługi te można sklasyfikować jako usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu.

Jak wskazano powyżej, dla usług związanych z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu do parków rozrywki – na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy – stosuje się obniżoną stawkę podatku w wysokości 8%.

Zatem, w analizowanej sprawie Wnioskodawca dla sprzedaży biletów wstępu do obiektu rozrywki „E” może stosować 8% stawkę podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock