Wnioskodawca, jako zarejestrowany podatnik VAT, wystąpił o interpretację indywidualną w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług oddania w użytkowanie wieczyste niezabudowanej działki gruntu nr 1471/36 o powierzchni 210 m2, a także pierwszej opłaty oraz opłat rocznych związanych z tym tytułem. Organ podatkowy uznał, że oddanie niezabudowanej działki nr 1471/36 w użytkowanie wieczyste korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Działka ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ani nie została dla niej wydana decyzja o warunkach zabudowy, co oznacza, że nie spełnia definicji terenu budowlanego. W związku z tym, Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania podatku VAT od pierwszej opłaty oraz opłat rocznych związanych z oddaniem tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2016 r. (data wpływu 1 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) oddania w użytkowanie wieczyste działki gruntu nr 1471/36 oraz pierwszej opłaty i opłat rocznych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 1 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT oddania w użytkowanie wieczyste działki gruntu nr 1471/36 oraz pierwszej opłaty i opłat rocznych. Dnia 3 października 2016 r. wniosek uzupełniono pismem zawierającym prośbę o przesłanie interpretacji w formie papierowej za pośrednictwem krajowego operatora pocztowego.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i składa deklaracje. Działka niezabudowana położona jest w (`(...)`) i oznaczona numerem 1471/36 o pow. 210 m2. Z wnioskiem o oddanie w użytkowanie wieczyste w trybie bezprzetargowym przedmiotowej działki wystąpili właściciele nieruchomości przyległej składającej się z działki 1470 o pow. 94 m2. Wniosek realizowany jest w oparciu o art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, z późn. zm.), który stanowi, że istnieje możliwość zbycia w trybie bezprzetargowym nieruchomości lub jej części, jeżeli może poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej część nabyć, jeżeli nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość.
Działka nr 1471/36 jest niezabudowana i stanowi ogólnodostępny teren zielony okalający budynek Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 72 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Gmina ustaliła pierwszą opłatę roczną z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości w kwocie 1.000.000 zł (bez podatku VAT), tj. 25% ceny działki. Wysokość stawki procentowej opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu wynosi 3% ceny działki, tj. 120.000 zł (bez VAT).
Cena zbywanej nieruchomości ustalona została w oparciu o art. 67 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. na podstawie wartości nieruchomości określonej przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę: 4.000.000 zł. Przedmiotowa działka nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu obejmująca ww. działkę. W rejestrze gruntów działka nr 1471/36 oznaczona jest jako Bp.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy wyjaśnia, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel.
Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6, oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Co do zasady dostawa budynków, budowli, gruntów jest opodatkowana stawką podstawową 23% z pewnymi zastrzeżeniami.
Ustawodawca w treści ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT. Jednym z takich przypadków jest art. 43 ust. 1 pkt 9, w którym to zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z wprowadzoną w dniu 1 kwietnia 2013 r. definicją terenów budowlanych, należy przez nie rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W niniejszej sprawie działka nr 1471/36 jest niezabudowana, nie jest objęta żadnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została dla niej wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania.
Zgodnie ze wskazaniami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, działka znajduje się w granicach terenu oznaczonego U1 - strefa usług o znaczeniu ogólnomiejskim. Natomiast w ewidencji gruntów działka ta oznaczona jest jako Bp.
Mając powyższe na uwadze, a w szczególności obowiązującą obecnie definicję terenów budowlanych, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie oddanie w użytkowanie wieczyste niezabudowanej działki nr 1471/36, będzie zwolnione od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż przedmiotem dostawy (w tym przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste) będzie teren niezabudowany inny niż teren budowlany. Zatem pierwsza opłata za użytkowanie wieczyste, jak i opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego będą zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.
Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż (oraz oddanie w wieczyste użytkowanie) jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – zwanej dalej k.c.
Z zawartych w k.c. regulacji wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
Jak wynika z art. 232 § 1 k.c., grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. Jak wynika z § 2 powołanego przepisu, w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.
W świetle art. 233 § 1 k.c., użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.
Zgodnie z art. 234 k.c., do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.
Stosownie do art. 238 k.c., wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.
W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.
Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, z późn. zm.).
Stosownie do treści art. 71 ust. 1-4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4 ww. ustawy. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.
Jak wynika z art. 72 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67. Stawka procentowa pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego wynosi od 15% do 25% ceny nieruchomości gruntowej.
W sprawie będącej przedmiotem wniosku warto również zwrócić uwagę, że w myśl art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.
Zgodnie z wcześniej powołanym art. 238 k.c., to „użytkownik wieczysty uiszcza opłaty roczne”, a nie tylko pierwszy użytkownik wieczysty, który nabywa prawo do użytkowania wieczystego w trybie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie. Zatem z powyższego wynika, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego powoduje przejście obowiązku dalszego świadczenia na nabywcę prawa.
Przy czym w sytuacji zbycia prawa użytkowania wieczystego nowy użytkownik nie wnosi już pierwszej opłaty, jedynie uiszcza ustalone uprzednio, przy oddaniu w użytkowanie wieczyste, opłaty roczne.
Z powyższych przepisów wywnioskować należy, że w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
Zobowiązanym do opodatkowania w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest właściciel, tj. Skarb Państwa lub też jednostka samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym, w ustawie o podatku od towarów i usług oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste potraktowano jak dostawę towarów.
W tym miejscu wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).
Wobec powyższego należy stwierdzić, że oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej przez Gminę jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną). Dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy – czego dowiedziono powyżej – będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Należy zaznaczyć, że podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.
Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.
Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.
Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.
W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.
Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.
Przepis art. 2 pkt 33 ustawy, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.
W analizowanej sprawie przedmiotem oddania w użytkowanie wieczyste przez Wnioskodawcę – zarejestrowanego podatnika VAT – jest grunt niezabudowany oznaczony numerem 1471/36 o pow. 210 m2. Z wnioskiem o oddanie w użytkowanie wieczyste w trybie bezprzetargowym przedmiotowej działki wystąpili właściciele nieruchomości przyległej składającej się z działki o numerze 1470 i pow. 94 m2. Wniosek realizowany jest w oparciu o art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Działka nr 1471/36 jest niezabudowana i stanowi ogólnodostępny teren zielony okalający budynek Wnioskodawcy. Gmina ustaliła pierwszą opłatę roczną z tytułu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości w kwocie 1.000.000 zł (bez podatku VAT), tj. 25% ceny działki. Wysokość stawki procentowej opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu wynosi 3% ceny działki, tj. 120.000 zł (bez VAT). Przedmiotowa działka nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu obejmująca ww. działkę.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii:
Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy stanu sprawy wskazać należy, że dostawa nieruchomości w postaci ustanowienia prawa użytkowania wieczystego niezabudowanej działki nr 1471/36 będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. odpłatną dostawą towarów uregulowaną w art. 7 ust. 1 ustawy, korzystającą ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Opisana działka gruntu jako nieruchomość nie została objęta zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy, przez co nie wypełnia przesłanki do uznania jej za grunt budowlany, co umożliwia zastosowanie względem dostawy zwolnienia od podatku. Skutkiem powyższego, pierwsza opłata z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz kolejne opłaty roczne z tytułu realizacji użytkowania gruntu będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.
Podsumowując:
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili