1061-IPTPP1.4512.332.2016.1.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2016r. (data wpływu 4 lipca 2016r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) przeniesienia przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania podatkiem VAT przeniesienia przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54,

• prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej ustanowienie prawa użytkowania wieczystego działki nr 25/54 przez Miasto na rzecz Spółki oraz przeniesienie własności znajdujących się na niej naniesień.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

… Sp. z o. o. (dalej Wnioskodawca lub Spółka) jest użytkownikiem wieczystym działki nr 38/6 (obręb W-11), na której wzniosła budynek produkcyjno-magazynowy wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek ten został wzniesiony częściowo (ok. 5/6 części) na działce nr 38/6, a częściowo (ok. 1/6 części) na sąsiedniej działce nr 25/54 (ten sam obręb, obie działki położone są w …) stanowiącej własność Miasta … (dalej: Miasto), wydzierżawionej na rzecz Spółki. Miasto nie uczestniczyło w wytworzeniu części budynku wzniesionego na jego gruncie, nie ponosiło również żadnych wydatków na jego ulepszenie.

Spółka zamierza podjąć następujące czynności, zmierzające do uporządkowania stosunków własnościowych. Po pierwsze Spółka zamierza przenieść na rzecz Miasta nakłady w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54. Po drugie Miasto planuje ustanowić na rzecz Spółki prawo użytkowania wieczystego gruntu (w postaci działki nr 25/54) oraz przenieść na Spółkę własność znajdujących się nań naniesień (w postaci „części” budynku wzniesionego na działce nr 25/54) w drodze sprzedaży.

Planowany schemat uporządkowania stosunków własnościowych determinowany jest wprost obowiązującymi przepisami prawa. Ustanowienie na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego gruntu przez Miasto wymaga przeniesienia na Spółkę własności położonego na tym gruncie budynku. Wymóg taki wynika z art. 31 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, ze zm., dalej. uogn), zgodnie z którym „oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń”. Z kolei zakończenie dzierżawy gruntu wymaga rozliczenia nakładów pomiędzy Spółką, a Miastem, co wynika wprost z art. 676 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U . z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej: kc), w związku z art. 694 kc (analogiczny zapis znajduje się zresztą także w umowie dzierżawy). Pomimo, że to Spółka wzniosła budynek, w części wzniesionej na działce 25/54 budynek nie stanowi własności Spółki, ale własność Miasta jako właściciela działki 25/54 (co wynika z art. 48 kc.).

Z tytułu powyższych transakcji Spółka będzie zobowiązana wyłącznie do zapłaty pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste: opłata ta nie będzie obejmowała wartości naniesień na gruncie. Jako że wartość przeniesionych przez Spółkę na Miasto nakładów (z jednej strony) i cena sprzedaży tych naniesień przez Miasto na rzecz Spółki (z drugiej strony) będą równe, każda ze stron potrąci swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony z tego tytułu, wskutek czego obie wierzytelności wygasną. Nie można także wykluczyć, że wskazane wyżej czynności zostaną dokonane jednocześnie. Miasto zamierza uznać przeniesienie własności naniesień na rzecz Spółki za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z opinią rzeczoznawcy majątkowego obie działki (nr 38/6 oraz nr 25/54) stanowią kompleks i są wspólnie zagospodarowane przez przedsiębiorstwo Spółki. Dla terenu, na którym znajduje się działka nr 25/54, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ale dla tej działki wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz stosowne pozwolenie na budowę.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Dziaka nr 25/54 wykorzystywana będzie przez Wnioskodawcę w dalszym ciągu tylko i wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT (brak wykorzystania do ewentualnych czynności zwolnionych, brak wykorzystania do celów innych niż działalność gospodarcza).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku wskazane jako nr 1) Czy przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji wskazanej w opisie zdarzenia przyszłego?

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 ze zm. – dalej jako: u.p.t.u.) podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u. przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie dostawy towarów na gruncie wspólnego systemu VAT koncentruje się na aspekcie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą, polegającego na transferze uprawnień do rozporządzania daną rzeczą jak właściciel. Tak ukształtowana definicja dostawy towarów nakazuje zwrócić uwagę na ekonomiczny, a nie prawny aspekt danej transakcji (zob. wyrok NSA z 15 kwietnia 2014 r., I FSK 657/13).

Spółka wzniosła budynek produkcyjno-magazynowy na gruncie stanowiącym własność Miasta, stanowiący obecnie część funkcjonującego przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Budynek ten wykorzystywany jest w bieżącej działalności gospodarczej Spółki. To Spółka „wytworzyła” towar - jakim jest budynek - z własnych środków finansowych w celu realizowania własnych celów gospodarczych. Oznacza to, że własność ekonomiczna budynku przysługuje Spółce.

Co więcej, również przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 nie będzie prowadziło do przeniesienia na Miasto władztwa ekonomicznego nad tą częścią budynku. Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, czynność ta służy wykonaniu drugiej czynności, polegającej na przeniesieniu własności tych naniesień na rzecz Spółki (niewykluczone, że czynności te zostaną wykonane jednocześnie). Oznacza to, że skutkiem tych czynności będzie pozostanie przy Spółce ekonomicznej własności budynku niezależnie od faktu zmiany właściciela naniesień w sensie prawnym.

Jak wskazano na wstępie, pojęcie dostawy towarów na gruncie wspólnego systemu VAT koncentruje się na aspekcie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą, polegającego na transferze uprawnień do rozporządzania daną rzeczą jak właściciel.

Przeniesienie ekonomicznego władztwa nie będzie miało miejsca w niniejszej sprawie, zatem należy stwierdzić, że przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie zostały bowiem spełnione warunki z art. 7 ust. 1 u.p.t.u, umożliwiające potraktowanie opisanej czynności za odpłatną dostawę towarów. Transakcji tej nie można także uznać za odpłatne świadczenie usług. W orzecznictwie akcentuje się bowiem, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść, choćby potencjalną (zob. wyrok NSA z 6 marca 2015r., sygn. akt I FSK 40/14). Sytuacja taka nie wystąpi w niniejszej sprawie - Miasto nie może być uznane za odnoszącego jakąkolwiek korzyść z transakcji, nie będzie korzystać z nakładów (które ekonomicznie cały czas pozostają po stronie Spółki). Wynika to z faktu, że jedynym celem przeniesienia nakładów na rzecz Miasta jest umożliwienie realizacji transakcji ustanowienia użytkowania wieczystego - schemat przeprowadzenia tych operacji determinowany jest wymogami przepisów kc i uogn, co zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego. Niewątpliwie o usłudze można by mówić w sytuacji, w której dzierżawca ostatecznie przenosiłby na wydzierżawiające nakłady, a wydzierżawiający stawałby się ich faktycznym użytkownikiem. Taka sytuacja jednak nie będzie mieć miejsca w niniejszym przypadku, gdzie pomimo przeniesienia własności nakładów na Miasto, ich ekonomicznym użytkownikiem będzie nieprzerwanie Spółka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy, wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, które nie stanowi dostawy towarów. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, a „świadczenie” – to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

• grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),

• budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),

• części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z kolei z treści § 2 cyt. przepisu wynika, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl § 3 powołanej normy, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Na mocy art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Ponadto, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy (art. 705 k.c.).

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do ustalenia czy przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. A zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca poniósł nakłady na nieruchomość, która nie stanowi jego własności, nakłady te stają się częścią nieruchomości i przypadają właścicielowi. Jak bowiem wynika z opisu sprawy Spółka wzniosła budynek produkcyjno-magazynowy wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek ten został wzniesiony częściowo (ok. 5/6 części) na działce nr 38/6, a częściowo (ok. 1/6 części) na sąsiedniej działce nr 25/54 stanowiącej własność Miasta wydzierżawionej na rzecz Spółki. Miasto nie uczestniczyło w wytworzeniu części budynku wzniesionego na jego gruncie, nie ponosiło również żadnych wydatków na jego ulepszenie.

Ustosunkowując się do powyższego, wskazać należy, że przy odsprzedaży nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot dzierżawy przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością właściciela gruntu i nie doszło do rozliczenia tych nakładów z właścicielem gruntu. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów na inny podmiot nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów na rzecz Miasta w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar.

Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, iż nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z uwagi na powyższe, zbycie przez Wnioskodawcę nakładów inwestycyjnych poniesionych na budynek w części przypadającej na działkę nr 25/54, której właścicielem jest Miasto, zaliczyć należy do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Odpłatnością za ww. świadczenie będzie kwota, którą Miasto zobowiąże się zapłacić Wnioskodawcy za poniesione nakłady. Dojdzie bowiem w tym przypadku do zbycia specyficznego prawa o charakterze majątkowym. W konsekwencji czynność ta jest uznana z świadczenie usług w rozumieniu w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które będzie podlegało opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Z powyższego wynika, iż w przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

Rozliczenie nakładów, które jest odpłatnym świadczeniem usług nie zostało uwzględnione w przepisach o podatku od towarów i usług jako objętych obniżoną stawką podatku lub zwolnieniem, zatem podlega opodatkowaniu według 23% stawki podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

W konsekwencji wskazać należy, że przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54 stanowić będzie odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT według 23% stawki podatku, w myśl art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budowy budynku w części przypadającą na działkę nr 25/54 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Tym samym w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienne zdarzenie przyszłe, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT przeniesienia przez Spółkę na rzecz Miasta nakładów w postaci budynku w części przypadającej na działkę nr 25/54. Natomiast wniosek w pozostałym zakresie został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.